گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
این هواپیمای عجیب دارای 9 بال بود که به‌عنوان یک قایق پرنده برای انتقال هوایی مسافران از اقیانوس اطلس ساخته شد. اما این اختراع تا چه حد موفق بود؟
در تاریخ 5 اکتبر 1905، برادرات رایتر با موفقیت هواپیمای Flyer III را در اطراف کیتی هاوک واقع در کارولینای شمالی، به مدت 39 دقیقه به پرواز در آورده و هدایت کردند. آنها در طول این پرواز تاریخی مسافتی 38 کیلومتری را طی کردند که اگر بنزینشان به اتمام نمی‌رسید، می‌توانستند دورتر نیز بروند. شش سال بعد، یعنی در اوایل نوامبر 1911، انسان اولین بمب را از طریق تک هواپیمای (مونوپلین) ساخت آلمان در جریان جنگ میان ایتالیا و ترکیه پرتاب کرد.
در همین حال، جیووانی باتیستا کاپرونی از حامیان برادران رایت از اولین هواپیمای ساخت خود در ایتالیا رونمایی کرد و بلافاصله یک شرکت هواپیماسازی بومی به‌نام “Societa Italiana Caproni” را در سال 1908 راه‌اندازی کرد. وی تا ماه آگوست 1914 حدود 30 هواپیمای دیگر را طراحی کرد و به‌سرعت به تامین‌کننده اصلی هواپیماهای ایتالیا تبدیل شد.
با شروع دهه 20 میلادی، فناوری ساخت هواپیما و دانش حوزه پرواز در مراحل اولیه توسعه بود و برای دستیابی به سفرهای هوایی و تجاری معمول چند دهه کار نیاز بود. طی این مدت، روش اصلی حمل و نقل اقیانوسی هم‌چنان با کشتی انجام می‌شد که روزها به‌طول می‌انجامید.
بااین‌حال، کاپرونی از آن زمان تجربه زیادی در حوزه ساخت هواپیما به‌دست آورده بود و مصمم بود که سفرهای طولانی دریایی را با نمونه مدرن و سریع هوایی جایگزین کند. او در نظر داشت یک هواپیمای آبی عظیم مسافربری بسازد که قادر به حمل 100 مسافر در هر سفر باشد.
هواپیمای غول‌پیکر آبی Transaereo با صندلی‌های چوبی و طراحی اتوبوسی
هواپیمای غول‌پیکر ساخت کاپرونی که Noviplano یا Caproni Ca.60 Transaereo نام داشت، دارای 9 بال بود که در سه دسته 3 تایی قرار گرفته بودند و به‌وسیله یک پایه 250 متری و حدود 2.5 کیلومتر سیم مهاربند به یکدیگر گره خورده بودند. در بخش زیرین آن یک بدنه اتوبوس شکل طویل قرار داشت که با نیمکت‌های چوبی برای اسکان مسافران استفاده می‌شد.
طول هر یک از 9 بال این هواپیمای عجیب و غریب، 30 متر، ارتفاع آن 9 متر و وزنی برابر با 15 تن داشت. این هواپیما آنقدر سنگین و بزرگ بود که برای بلند کردن آن از سطح آب، از پانتون‌های تثبیت‌کننده استفاده شده بود. هواپیمای Transaereo برای پرواز به هشت خدمه نیاز داشت. خلبان و کمک خلبان در یک کابین هوای آزاد در بخش جلوی هواپیما مستقر می‌شدند و سایر مهندسان پرواز نیز در یکی از دو کابین کنترلی که در بال‌های جلو و عقب قرار داشتند، می‌نشستند.
هشت موتور لیبرتی L-12 V12 که هر کدام 400 اسب بخار تولید می‌کردند، وظیفه تامین نیروی این هواپیمای عجیب و غریب را برعهده داشتند. طبق گزارش‌ها، حداکثر سرعت این وسیله نقلیه 140 کیلومتر بر ساعت، سرعت کروز آن 109 کیلومتر بر ساعت و از محدوده پیمایشی 600 کیلومتری برخوردار بوده است.
مشکلات هواپیمای عجیب و غریب 9 بال
برد کوتاه هواپیما یکی از مشکلات آن بود، زیرا برای سوخت‌گیری به فرود در میانه اقیانوس نیاز داشت تا از طریق کشتی بتواند سوخت خود را تامین کند. این امر منجر به تاخیرهای طولانی مدتی برای یک سفر اقیانوسی می‌شد و اساسا ماهیت سریع پرواز را زیر سوال برده بود. اما آیا این هواپیما واقعا قادر به پروازی امن و پایدار بود؟
اولین پرواز آزمایشی این هواپیمای عجیب در مارس یا آوریل 1921 بر روی دریاچه Maggiore سوئیس انجام شد. پس از رسیدن به سرعت تقریبی 80 کیلومتر بر ساعت، این هواپیما برای مدت کوتاهی از سطح آب بلند شد. طی دومین آزمایش نیز این وسیله نقلیه نیز به پرواز درآمد و به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت رسید. اما پس از مدتی کوتاه مستقیما در آب فرو رفت که باعث تخریب هواپیما شد.
بااین‌حال، براساس ادعایی دیگر به‌نقل از مجله اسمیتسونیان، تنها یک پرواز غیرمنتظره آزمایشی انجام شده بود. طبق این روایت، کاپرونی در محل دریاچه حضور نداشت و فدریکو سمپرینی، خلبان این هواپیما که طی ماه گذشته در حال آزمایش آن بود به‌طور ناگهانی به هوا بلند شد، این پرواز در نهایت منجر به نابودی هواپیما شد و دلیل بلند شدن ناگهانی آن نیز هنوز مشخص نیست.
به هر روی، هواپیمای عجیب و غریب 9 بال Transaereo به‌دلیل طراحی ضعیف و ناهمگون، محکوم به شکست فنی بود. از جمله دلایل اصلی این بود که هواپیماها سه مجموعه بال ردیفی ندارند زیرا هر یک ممکن است توانایی کلی ایجاد بالابر را مختل کنند. بدین ترتیب، بدون بالابر هواپیما نمی‌تواند با اطمینان پرواز کند. در مجموع این اختراع عجیب با وجود جاه‌طلبی‌ها به سرانجام نرسید، زیرا فناوری و دانش مهندسان حوزه پرواز در آن زمان بسیار محدودتر از آن بود که بتوان از آن برای ساخت یک هواپیمای بی‌نقص مسافربری استفاده کرد.