گجت نیوز آخرین اخبار گجتی و فناوری های روز دنیا 
در این مطلب به آموزش نحوه درست کار با سیستم دو دیفرانسیل می‌پردازیم؛ اینکه هر حالت سیستم چهار چرخ محرک (4WD) باید در چه مواقعی استفاده شود.
«سمپر ویووس» (Semper Vivus) که فردیناند پورشه 123 سال قبل طراحی کرد، اولین خودرو هیبرید جهان و همچنان اولین خودرو مجهز به سیستم دو دیفرانسیل یا چهار چرخ محرک نام گرفت. حالا که بیش از یک قرن از این ابتکار عمل او می‌گذرد، سیستم دو دیفرانسیل به یکی از قابلیت‌های اصلی شاسی بلندهای قد و نیم‌قد تبدیل شده است؛ قابلیتی که خیلی از خریداران در خرید شاسی بلند خود آن را حتی در اولویت بالاتری از امکانات رفاهی قرار می‌دهند.
خودروسازان مختلف هم این سیستم را در انواع متفاوت، از تمام‌وقت و پاره‌وقت گرفته تا تماما خودکار، ارائه می‌دهند. در ادامه به جزئیات حالت‌های سیستم دو دیفرانسیل یا چهار چرخ محرک (4WD) و آموزش نحوه درست کار با هر کدام از آن‌ها می‌پردازیم. قبل از این، باید خاطرنشان کرد که سیستم تمام چرخ محرک (All-wheel-drive یا به اختصار AWD) و چهار چرخ محرک (Four-wheel-drive یا به اختصار 4WD) تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند. با این حال، سیستم 4WD معمولاً بیشتر باعث سردرگمی رانندگان می‌شود.
آموزش نحوه درست کار با سیستم دو دیفرانسیل (چهار چرخ محرک)
در شاسی بلندهای قدیمی که از سیستم 4WD بهره می‌بردند، راننده باید خودرو را متوقف و دنده را روی حالت پارک یا خلاص می‌گذاشت تا در نهایت به‌صورت دستی این سیستم را فعال کند. شاسی بلندهای جدیدی که مجهز به سیستم چهار چرخ محرک تماماً خودکارند، برای فعال یا غیرفعال‌سازی فقط به فشار یک دکمه نیاز دارند. حتی فراتر از این، سیستم‌های جدید در صورتی که فقدان کشش را حس کنند، حالت AWD را فعال می‌کنند.
سیستم‌های AWD عملاً به ورودی قابل توجهی از سمت راننده نیاز ندارند و به همین خاطر، موضوع بحث سیستم چهار چرخ محرک نیمه‌وقت دستی است. سیستم‌های چهار چرخ محرک معمولاً از سه حالت 4H ،4L و 2H برخوردارند که هر کدام کارکرد متفاوتی دارند.
در حالت 2H یا همان تک دیفرانسیل، نیرو محرکه پیشرانه به محور عقب منتقل می‌شود و این حالت مناسب رفت و آمدهای روزانه داخل شهر و تردد در بزرگراه‌ها است؛ به عبارتی دیگر، برای جاده‌های خشک مسطح. استفاده از این حالت بازدهی بیشتری برای پیشرانه به دنبال دارد و پیشرانه در آن کمترین میزان سوخت را مصرف می‌کند.
حالا برای حرکت در زمین‌هایی که شن و ماسه، گل و لای، سنگ‌ریزه یا چمن دارند، حالت 4H یا دو دیفرانسیل سبک به کار می‌آید. در این حالت، نیرو محرکه به‌طور مساوی بین محورهای جلو و عقب تقسیم می‌شود و همچنین کشش و چسبندگی چرخ‌ها روی زمین افزایش پیدا می‌کند. البته بنا به گفته برخی از کارشناسان، رانندگی با حالت 4H در جاده‌های آسفالت صاف ممکن است منجر به قفل شدن سیستم انتقال قدرت و در نهایت به بار آمدن هزینه‌های سنگین شود. عموماً رانندگان اس یو وی‌ها یا پیکاپ‌های دو دیفرانسیل نباید در مسیرهای دارای چسبندگی بالا با حالت 4H رانندگی کنند.
نهایتاً حالت 4L سیستم دو دیفرانسیل یا چهار چرخ محرک برای شدیدترین شرایط کاربرد دارد؛ مثلاً هنگام بالا رفتن از تپه‌ای با شیب زیاد. با فعال‌سازی 4L یا 4LO، خودرو از ضرایب دنده سنگین برای به چرخش در آوردن چرخ‌ها بهره می‌گیرد که باعث می‌شود چرخ‌ها کُندتر ولی با گشتاور بیشتر بچرخند. به‌جز تپه شیب‌دار، از جمله محل‌هایی که در آن‌ها حالت 4L کارآمد ظاهر می‌شود باید به زمین‌های برفی، تپه‌های شنی، مسیرهای پر از سنگ یا نواحی دارای گل و لای عمیق اشاره کرد.
همان‌طور که احتمالاً با شرح حالت 4L متوجه شده‌اید، این حالت مختص به رانندگی با سرعت پایین اما کنترل بیشتر است. به همین خاطر، رانندگی با سرعت بالاتر از حدود 60 کیلومتر بر ساعت در این حالت با احتمال صدمه به اجزای سیستم انتقال قدرت همراه است.
نهایتاً شما کاربران گجت نیوز نظر و نکات خود در رابطه با نحوه استفاده از سیستم 4 چهار چرخ محرک را به اشتراک بگذارید.
