بهترین تانک هایی که آمریکا تا به حال ساخته است

آمریکا از کشورهای پیشرو در زمینه معرفی طراحی‌های مدرن تانک جنگی است، از این رو آشنایی با بهترین تانک های آمریکایی که تاکنون ساخته شده‌اند خالی از لطف نخواهد بود.

تانک‌ها به عنوان خودروهای توپ‌دار و زرهی، برای اولین بار در جریان جنگ جهانی اول به میدان جنگ وارد شدند و به مرور کنترل جنگ‌های زمینی را در دست گرفتند. امروزه تقریباً تمام ارتش‌های جهان از جمله ارتش آمریکا، به تانک‌های فوق‌العاده قدرتمندی مجهز هستند و با آنها قادرند دشمنان خود را نابود کنند.

تانک‌های آمریکایی چندین دهه است که نگهبانان سرسخت آزادی بوده‌اند. از میدان‌های نبرد دلخراش جنگ جهانی دوم تا صحنه‌های جنگ‌های مدرن، این جنگ‌افزارهای غول پیکر با پوشش زرهی خود نقشی محوری در شکل‌دهی تاریخ داشته‌اند.

تانک‌هایی که اين کشور طراحی کرده است، از زمان جنگ جهانی دوم تغییرات زیادی را تجربه کرده‌اند. تانک‌های مدرن در حال ورود به نسل چهارم خود هستند و بیشتر تانک‌های آمریکایی به استاندارهای نسل چهارم ارتقا یافته‌اند و به‌طور مداوم فناوری‌های به‌روز را دریافت می‌کنند.

طی سال‌ها، ایالات متحده به‌طور مداوم فناوری تانک خود را تقویت کرده و ناوگانی از تانک‌های برجسته را به میدان جنگ فرستاده است. حال این سوال مطرح می‌شود که قدرتمندترین تانک‌هایی که این کشور تاکنون ساخته کدام‌اند؟

در این مقاله براساس تأثیر تانک‌های آمریکایی در سراسر جهان، نحوه تأثیرگذاری آنها بر مدل‌هایی که پس از آن به وجود آمدند و در نظر گرفتن قدرت شلیک، زره، تطبیق پذیری و قابلیت اطمینان کلی آنها در دوره‌های زمانی مختلف، علاوه بر نوآوری در مقایسه با پیشینیان، به معرفی و بررسی 10 مورد از بهترین تانک های آمریکایی که تاکنون ساخته شده‌اند می‌پردازیم.

1. M1 Abrams

ام ۱ آبرامز نمادی غیرقابل انکار از قدرت نظامی آمریکاست که برای اولین بار در اواخر دهه ۱۹۷۰ وارد میدان شد. این تانک در واقع ستون فقرات نیروهای زرهی ارتش آمریکا و شماری از متحدان آن را تشکیل می‌دهد. آبرامز به نام ژنرال کریگتون آبرامز، رئیس ستاد مشترک و فرمانده نیروهای آمریکا در جنگ ویتنام نامگذاری شده‌ است.

ام1 که به دلیل حفاظت عالی خود شناخته می‌شود، دارای زرهی ​​ضخیم است که می‌تواند در برابر آتش دشمن و گلوله‌های انفجاری و همچنین شرایط شیمیایی، بیولوژیکی و هسته‌ای مقاومت کند. حفاظت M1 آبرامز همچنین فراتر از زره است؛ زیرا سوخت و مهمات در محفظه‌های جداگانه قرار می‌گیرند و به خدمه شانس بیشتری برای زنده ماندن در صورت انفجارهای داخلی می‌دهند.

از سال 1991 تاکنون، بیش‌از 10 هزار M1 Abrams با چندین نوع پایه از جمله M1A1، M1A2 و M1A3 تولید شده است. هر نسخه با ارتقاءهای اضافی در قدرت شلیک و سیستم هدف‌گیری پیشرفته ارائه شده است.

نسخه‌های اولیه‌ی این مورد از بهترین تانک های آمریکایی از توپ 105 میلی‌متری M60 بهره می‌بردند، اما نسخه‌های بعدی با ام256 120 میلی‌متری عرضه شدند. M256 از یک رایانه کنترل آتش دیجیتال داخلی استفاده می‌کرد که به توپچی اجازه می‌داد به سادگی نشانه‌گیری و شلیک کند و به M1 Abrams اجازه می‌داد در شب یا در شرایط آب و هوایی نامساعد دقیق بماند.

علاوه‌بر عملکرد رزمی استثنایی، ام ۱ آبرامز حداکثر سرعت موتور توربین 1500 اسب بخاری 45 مایل در ساعت را دارد و می‌تواند تقریباً در هر زمینی از جمله برف سنگین یا گل و لای حرکت کند. موتور این خودروی زرهی به تعمیر و نگهداری کمی نیاز دارد و امکان استفاده از طیف وسیعی از سوخت را فراهم می‌کند.

با توجه به تمام این قابلیت‌های خارق‌العاده، جای تعجب نیست که ام ۱ آبرامز امروزه همچنان در ارتش ایالات متحده عملیاتی می‌شود، اگرچه براساس گزارش‌ها به‌نظر می‌رسد مدل M1A3 آخرین خط آن خواهد بود. این تانک برای نیروهای مسلح کشورهای مصر، عربستان، کویت، عراق و استرالیا نیز ساخته شده‌ است.

2. M60

ام60 یک تانک جنگی آمریکایی بود که در اوایل دهه 1960 به‌عنوان جایگزینی برای ام48 پاتون توسعه یافت. این تانک دارای قدرت شلیک برتر، تحرک بهبود یافته، زره‌های پیشرفته و تجربه‌های آموخته شده از درگیری‌های قبلی بود که آن را به یک نیروی مهیب در میدان نبرد تبدیل می‌کرد.

با تولید 15 هزار دستگاه در دوران جنگ سرد، M60 به یکی از موفق‌ترین تانک‌های تمام دوران تبدیل شد. M60 به‌عنوان یک کهنه سرباز در بسیاری از جنگ‌ها، بیش‌از چهار دهه با جنگ‌های مدرن همگام بوده است.

بدنه و طراحی برجک زره‌پوش آن از صفحات فولادی تشکیل شده است که زره جلویی آن با بلوک‌های زره ​​واکنشی انفجاری تقویت شده و می‌تواند گلوله‌های ورودی را خنثی کند. M60 همچنین دارای یک موتور دیزلی 750 اسب بخاری است که می‌تواند تا 300 مایل را با یک مخزن پر سوخت طی کند و سیستم تعلیق هیدرولیک به آن اجازه می‌دهد ارتفاع خود را برای تحرک بهتر در زمین‌های ناهموار تنظیم کند.

ام60های اصلی دارای یک توپ 105 میلی‌متری ام68 بودند که قادر به شلیک مواد منفجره و گلوله‌های دودزا بود. این تانک همچنین می‌توانست حتی زمانی که درحال حرکت است، با یک گزینه لغو دستی برای هدف‌گیری دقیق، با دقت شلیک کند. مدل‌های بعدی M60 دارای یک پرتابگر موشک 152 میلی‌متری بودند. این درحالی بود که مسلسل کواکسیال ثانویه 7.62 میلی‌متری را حفظ کردند و مسلسل کالیبر M85 .50 روی سقف ثابت ماند.

این مورد از بهترین تانک های آمریکایی پس از عملیات طوفان صحرا از نبرد خط مقدم کنار کشیدند و آخرین تانک‌ها در سال 1997 از خدمات گارد ملی بازنشسته شدند. خودروهای سری M60 به خدمت در خط مقدم با تعدادی از نظامیان کشورها ادامه می‌دهند، اگرچه بیشتر آنها به‌شدت اصلاح شده‌اند و قدرت شلیک، تحرک و حفاظت خود را ارتقا داده‌اند تا کارایی رزمی خود را در میدان نبرد مدرن افزایش دهند.

تا سال 2015، مصر با 1716 دستگاه M60A3 ارتقا یافته بزرگترین استفاده کننده، ترکیه با 866 واحد ارتقا یافته در حال خدمت در رتبه دوم و عربستان سعودی با بیش از 650 دستگاه در رتبه سوم قرار دارند. اگرچه استفاده از M60 همچنان ادامه دارد، اما حفاظت زرهی آن در طول جنگ‌ها آسیب‌پذیری را در برابر سلاح‌های ضد تانک نشان داد.

3. M48 Patton

ام۴۸ پاتون یک تانک متوسط آمریکایی بود که سومین و آخرین تانکی به شمار می‌رفت که به نام ژنرال جرج پاتون فرمانده سپاه سوم ایالات متحده در جنگ جهانی دوم و از هواداران کاربرد تانک در میدان نبرد، نامگذاری شد.

این خودروی جنگی برای جایگزینی تانک‌های M26 Pershing، M46 Sherman، M46 Patton و M47 Patton طراحی شد. M48 یک تانک کاملا متفاوت دارای برجک جدید و سیستم تعلیق بهبود یافته بود. M48 Patton اولین تانک متوسط ​​اسلحه‌ای به‌شمار می‌رود که محفظه راننده خط مرکزی داشت و موقعیت توپچی بدنه را حذف کرد. ام۴۸ در واقع یک تانک موقت بود تا زمانی که طرح نخستین تانک اصلی میدان نبرد آمریکایی‌ها یعنی ام۶۰ نهایی شده و به تولید برسد.

تسلیحات اصلی ام۴۸ پاتون یک تفنگ 90 میلی‌متری بود، اما نسخه‌های بعدی به Royal Ordnance L7 105 میلی‌متری ارتقا یافتند. در روزهای اولیه جایگزینی M47 با M48، تصور می‌شد که موتور بنزینی این تانک جدید قدرتمندتر باشد. با این حال مشخص شد که بنزین در برابر آتش‌سوزی و انفجار بسیار آسیب پذیرتر است.

بنابراین، واحدهای M48-A3 به دیزل تبدیل شدند که آنها را ایمن‌تر و کارآمدتر کرد. ام۴۸ پاتون به‌عنوان تانک اصلی ارتش ایالات متحده در طول جنگ ویتنام با نزدیک به 12 هزار واحد ساخته شده از سال 1952 تا 1961 خدمت کرد و انواع مختلفی در این مدت ایجاد شد.

در حالی که امروزه M48 هنوز توسط برخی کشورها مانند ترکیه، تایوان و یونان استفاده می‌شود، این تانک در نهایت در دهه 1980 از خدمات ایالات متحده خارج شد و جای خود را به تانک‌های پیشرفته‌تری مانند M60 و در نهایت M1 Abrams داد. تعدادی از این تانک‌ها با بهینه‌سازی‌ها و اصلاحات مستمری که در طول سال‌ها بر روی آنها انجام شد، توانستند تا دهه ۱۹۸۰ در ارتش آمریکا به فعالیت خود ادامه دهند.

4. M551 Sheridan

بدون شک یکی از جالب‌ترین تانک‌های سبک آبی خاکی M551 Sheridan آمریکایی بود که عمدتاً توسط ارتش ایالات متحده در طول جنگ ویتنام استفاده می‌شد. M551 که به نام ژنرال فیلیپ شریدان نامگذاری شد، برای انجام نقش‌های مختلف نظامی از جمله عملیات ضد تانک، شناسایی و پشتیبانی پیاده نظام در نظر گرفته شده بود.

چیزی که M551 Sheridan را از سایر تانک‌های آبی خاکی در آن زمان متمایز می‌کرد، قابلیت حمل و نقل هوایی آن بود که M551 را به یک دارایی مهم در جنگل‌های متراکم و زمین‌های چالش برانگیز ویتنام جنوبی تبدیل کرد.

از نظر قدرت آتش، ام551 مجهز به پرتابگر ام81 بود که می‌توانست موشک هدایت شونده ضد تانک MGM-51 Shillelagh را نیز شلیک کند. M81 می‌توانست گلوله‌های معمولی با قابلیت انفجار قوی شلیک کند یا از MGM-51 برای درگیری با تانک‌های دشمن در بردهای طولانی با هدایت دقیق استفاده کند.

شریدان همچنین می‌تواند در محیط‌های آبی کار کند و از موانع آبی عبور کند. M511 قادر است تقریباً در هر مکان و در هر زمان، با جفت شدن با مناظر تصویربرداری حرارتی خود کار کند. با این حال، بزرگترین ایراد M551 Sheridan همراه با بزرگترین مزیت آن بود.

به‌دلیل طراحی سبک وزن، M551 زره آلومینیومی را در خود جای داده بود که وزن کلی آن را کاهش داد، اما قدرت حفاظتی آن را قربانی کرد. M551 در برابر آتش دشمن آسیب‌پذیر بود و در برابر تانک‌های زرهی سنگین قابل مقایسه نبود. در نتیجه، نقش M551 Sheridan خیلی زود از یک واحد رزمی خط مقدم به مأموریت‌های سواره نظام زرهی تغییر یافت تا اینکه در سال 2003 بازنشسته شد.

بسیاری از M551های بازنشسته شده تا سال 2004 به عنوان اهداف آموزشی در یک اردوی آموزشی در صحرای موهاوه استفاده می‌شدند. پس از آن، تلاش‌های زیادی برای توسعه یک جایگزین برای این مورد از بهترین تانک های آمریکایی صورت گرفت، اما تا به امروز M551 Sheridan آخرین تانک آبی-خاکی ایالات متحده باقی مانده است.

5. M4 Sherman

ام4 شرمن یکی از نمادین‌ترین تانک‌های متوسط ​​بود که ایالات متحده در دوران جنگ جهانی دوم توسعه داد. یکی از بزرگترین نقاط قوت آن اولویت دادن به سهولت ساخت بود که تولید M4 Sherman را در مقایسه با سایر تانک‌های متوسط ​​سریعتر و ارزان‌تر کرد.

مدل‌های زیادی از این تانک در میان متفقین غربی توزیع شد و کمیت نیز در این مورد به معنای کیفیت بود. بنابراین M4 Sherman به‌سرعت به‌عنوان یک اسب کاری همه کاره و قابل اعتماد که می‌تواند در نقش‌های مختلف در میدان جنگ عمل کند، شهرت پیدا کرد.

ام 4 Sherman به عنوان یک تانک متوسط با ​​تولید انبوه، در انواع مختلفی عرضه شد که هر کدام تلاش می‌کرد نسبت به نسخه قبلی بهبود یابد. مدل‌های اولیه معمولاً دارای زره ​​نازکی بودند، در حالی که نسخه‌های جدیدتر سعی می‌کردند پانل‌های زرهی کاربردی را به کناره‌های برجک و بدنه اضافه کنند.

در حالی که این اصلاحات شانس بقای M4 Sherman را در برابر شلیک سلاح‌های کوچک و برخی گلوله‌های ضد تانک بهبود بخشید، اما هنوز در مقایسه با تانک‌های آلمانی ضعیف‌تر تلقی می‌شد. M4 Sherman در ابتدا به یک تفنگ اصلی 75 میلی‌متری M3 مجهز بود که در برابر تانک‌های سبک تا متوسط ​​مؤثر عمل می‌کرد.

این خودروی زرهی همچنین دارای یک مسلسل سنگین Browning M2HB و مجموعه‌ای از مسلسل‌های کوچکتر Browning M1919A4 بود. این سلاح‌ها می‌توانستند پشتیبانی پیاده نظام، دفاع ضد هوایی و توانایی درگیری با خودروهای زرهی را فراهم کنند.

برای مقابله با تانک‌های آلمانی همچون لئوپارد، مدل‌های جدیدتر M4 Sherman تفنگ اصلی ۷۶ میلی‌متری قدرتمندتری را معرفی کردند، یک سلاح که می‌توانست غول‌های سنگین‌ آلمانی را شکست قرار دهد.

6. M26 Pershing

ام 26 به‌عنوان یک تانک سنگین برای رفع کاستی‌های مدل قبلی خود یعنی M4 Sherman طراحی شده بود. پرشینگ با وزن بیش از 40 تن، دارای یک اسلحه قدرتمند 90 میلی‌متری M3 بود که آن را به یک تهدید قدرتمند در میدان جنگ تبدیل می‌کرد. M26 Pershing همچنین یک زره ​​جلویی ضخیم داشت که نسبت به M4 Sherman پیشرفت چشمگیری را نشان می‌داد.

قدرت شلیک و بالشتک اضافه شده به M26 به آن اجازه داد تا با تانک‌های زره ​​پوش سنگین درگیر شود و آنها را شکست دهد. البته بحث‌هایی در مورد اینکه آیا M26 Pershing اصلا یک تانک سنگین بود یا خیر وجود دارد. طبق استانداردهای مدرن و در مقایسه با تانک‌های بزرگ امروزی، این تانک یک خودروی متوسط ​​خواهد بود.

با این حال، هنگامی که M26 Pershing را با تیگر 1 آلمانی (یک تانک سنگین نمادین) مقایسه می‌کنیم، هر دو قدرت شلیک مشابهی داشتند و احتمالاً Pershing دارای زره ​​جلویی برتر بود. اما تفاوت اصلی این بود که تیگر 1 تقریباً 10 تن سنگین‌تر بود.

این تانک فرصت زیادی برای حضور در میدان نبرد نداشت و فقط در مراحل پایانی جنگ جهانی دوم شاهد نبردهای محدودی بود. در حقیقت نمی‌توان گفت که ام26 به طور وسیع در اروپا در طی جنگ جهانی دوم به انجام عملیات پرداخته باشد؛ زیرا نمونه‌های بسیار کمی از آن به اروپا آورده شد که به‌دلیل سنگین بودن تانک حمل و نقل آن بسیار کند بود.

از آنجایی که ام26 تنها در اواسط دهه 1940 مورد استفاده قرار گرفت، تا قبل از جنگ کره کاربرد قابل توجهی نداشت. این مورد از بهترین تانک های آمریکایی سرانجام زمانی که در مقابل T-34های کره شمالی قرار گرفت، کارآمدی و برتری خود را نشان داد.

با این وجود، عمر M26 Pershing برای میدان جنگ زیاد نبود و در نهایت در سال 1951 به نفع طراحی‌های جدید کنار گذاشته شد. در کل ام-26 فقط به تعداد 40 فروند ساخته شد که تعدادی در جنگ جهانی دوم منهدم شدند و به دلیل وجود خرابی در قسمت موتور دیگر تولید نشدند.

7. M24 Chaffee

این تانک برجسته‌ی آمریکایی در مراحل بعدی جنگ جهانی دوم به عنوان جایگزینی M3 Stuart، زمانی که ایالات متحده به دنبال یک تانک سبک جدید به‌منظور ایفای نقش‌های پشتیبانی پیاده نظام بود، توسعه یافت. ام 24 Chaffee با ارائه زره بهتر، افزایش قدرت شلیک و تحرک بیشتر، به یکی از تاثیرگذارترین تانک‌های زمان خود تبدیل شد که به موفقیت عملیات متفقین فراتر از جنگ جهانی دوم کمک کرد.

ام 24 Chaffee به‌عنوان پیشرفتی نسبت به M3 Stuart، به‌گونه‌ای طراحی شد که تا حد امکان سبک باشد. این تانک توسط یک خدمه پنج نفره اداره می‌شد که راننده و تیرانداز در بدنه جلویی و توپچی و فرمانده در برجک نشسته بودند. M24 با یک توپ 75 میلی‌متری M6، دو مسلسل M1919A4 و یک مسلسل سنگین 12.7 میلی متری M2HB مجهز شد.

با این قابلیت‌های خارق‌العاده، M24 می‌توانست با وسایل نقلیه جنگی و اهداف زمینی درگیر شود. M24 با ساختار سبک خود می‌توانست به حداکثر سرعت 34 مایل در ساعت برسد، اما این سرعت برای تانک هزینه‌ای هم داشت.

در حالی که زره فولادی 25 میلی‌متری در جلوی بدنه، 19 میلی‌متر در کناره‌ها و عقب و 38 میلی‌متر روی برجک می‌توانست خدمه را در برابر شلیک سلاح‌های سبک محافظت کند، اما این خودروی جنگی در برابر مهمات سنگین‌تر مانند توپ‌ها یا ضد جنگنده‌ها عملکرد ضعیفی داشت.

تسلیحات تانک‌های دیگر زمانی که درگیر نبرد تن به تن بودند می‌توانستند به زره آن نفوذ کنند. با این حال، آسیب‌پذیری ضد تانک M24 خدمات آن را متوقف نکرد. مانند بسیاری از خودروها، M24 پس از اتمام جنگ به سایر کشورهای متحد در سراسر جهان اهدا شد و در نهایت در جنگ هند و چین، جنگ کره و جنگ هند و پاکستان به کار گرفته شد.

8. T92

تی92 یک تانک سبک آمریکایی بود که در دهه 1950 توسط Aircraft Armaments ساخته شد. این تانک به‌عنوان یک جایگزین هوابرد/هوایی و یک نسخه‌ی سبک‌تر برای ام41 Walker Bulldog طراحی شد و در عین حال تحرک، سطح حفاظت و قدرت شلیک آن را حفظ کرد.

اگرچه این تانک هرگز به تولید انبوه نرسید، اما قرار بود تانک قابل حمل هوایی باشد که بتواند از واحدهای هوابرد با قابلیت‌های قدرت شلیک سبک پشتیبانی کند. طراحی، تحقیق و تجربه به‌دست‌آمده از T92 منجر به شکل‌گیری نقشه‌های تانک‌های سبک‌وزن بعدی شد. تسلیحات T92 شامل یک اسلحه تانک اصلی T185E1 76 میلی‌متری، یک مسلسل سنگین M2 12.7 میلی‌متری و دو مسلسل M37 7.62 میلی‌متری بود.

به عنوان جایگزینی سبک برای M41 Walker Bulldog، تی92 سعی کرد قدرت شلیک و سطح حفاظتی نسل قبلی خود را حفظ کند و در عین حال چابک‌تر شود. به این ترتیب، بدنه T92 شامل مجموعه جوشکاری شده از قطعات و صفحات فولادی زرهی بود که باعث کاهش وزن آن نزدیک به هشت تن شد.

علاوه‌براین، اسلحه تانک تی92 نیز نسبت به M41 بهبود یافت. در حالی که هر دو تانک از تفنگ T185E1 بهره می‌بردند، تغییرات T92 نیمه اتوماتیک بود. یعنی این خودروی غول پیکر به جای کوبیدن گلوله به بریچ، می‌توانست گلوله را در یک محفظه‌ی گهواره‌‌مانند قرار دهد.

کاهش تلفات فیزیکی و افزایش بهره‌وری به این معنی بود که T92 می‌توانست تا 12 گلوله در دقیقه شلیک کند! متأسفانه، قبل از تکمیل T92 و آماده شدن برای تولید انبوه، کنگره خبر داد که اتحاد جماهیر شوروی در حال توسعه تانک‌هایی با قابلیت‌های آبی-خاکی است. از آنجایی که قابلیت‌های آبی خاکی مستلزم طراحی مجدد کامل بدنه است، ارتش دستور لغو پروژه T92 را در سال 1958 داد و راه را برای تولید M551 Sheridan معروف هموار کرد.

9. M103

ام 103 یک تانک سنگین آمریکایی بود که در اوایل دهه 1950 برای مقابله با تانک‌های زرهی سنگین شوروی و همچنین تقویت ارتش ایالات متحده و تفنگداران دریایی ایالات متحده توسعه یافت.

ام 103 اغلب به‌عنوان آخرین تانک سنگین آمریکا شناخته می‌شود و با اندازه چشمگیر و وزن فوق‌العاده‌ی 65 تنی خود معروف است. M103 مجهز به توپ چشمگیر 120 میلی‌متری M58 بود که توانایی نفوذ به زره ضخیم تانک‌های دشمن را در فواصل بسیار دور داشت. زره جلویی نیز فوق‌العاده ضخیم بود و محافظت بیشتری در برابر آتش دشمن ارائه می‌کرد.

این ترکیب از هر دو قدرت شلیک و بالشتک سنگین، به این مورد از بهترین تانک های آمریکایی مزیت زیادی در درگیری‌های رو در رو داد و آن را به نیرویی تاثیرگذار در میدان جنگ تبدیل کرد.

این خودروی زرهی دارای هفت چرخ در هر طرف بود که با میله‌های پیچشی مستقل با بازوی بلند نصب شده بودند. موتور Continental AV-1790 در پشت مخزن قرار داشت و حداکثر توان خروجی 810 اسب بخار (600 کیلووات) و 1600 پوند فوت (2200 نیوتن بر متر) گشتاور را تولید می‌کرد.

عملکرد مخزن این تانک به شدت ضعیف و مصرف سوخت آن بسیار زیاد بود. این موضوع مجموعه‌ای از مشکلات لجستیکی را برای این وسیله نقلیه به همراه داشت که بارزترین آنها برد بسیار محدود فقط 80 مایل (130 کیلومتر) بود. اگرچه این تاحدی با معرفی واحد دیزلی AV-1790-2 اصلاح شد، اما در بیشتر عمر مفید خود دست و پا گیر و تشنه سوخت بود.

با گذشت زمان، بزرگ‌ترین ویژگی‌های M103 یعنی اندازه و وزن، به بزرگترین ضعف آن تبدیل شدند، زیرا M103 نمی‌توانست با تطبیق‌پذیری جنگ تانک‌های مدرن همگام شود و نمی‌توانست در اطراف زمین‌های مختلف مانور دهد و به ویژه با مناطق شهری مبارزه می‌کرد.

علاوه‌براین، تولید و نگهداری آن در مقایسه با تانک‌های سبک‌تر و جدیدتر گران بود. با این حال، M103 همچنان بخش مهمی از فناوری تانک و نماد تلاش‌های ایالات متحده برای حفظ حضور نظامی قوی در طول جنگ سرد است. M103 در نهایت در دهه 1970 کنار گذاشته شد و پایان توسعه تانک‌های سنگین آمریکایی بود.

10. M3 Stuart

ام 3 استوارت یک تانک سبک بود که به طور گسترده توسط ایالات متحده و متحدانش در طول جنگ جهانی دوم توسعه یافت. از نظر ساختاری، تانک سبک M3 استوارت تعدادی از کاستی‌ها را که در تمام تانک‌های آمریکایی دهه 1930 ذاتی بود، در خود جای داد. این تانک با تشخیص نیاز به یک تانک سریع و چابک که قادر به شناسایی و درگیر شدن با نیروهای دشمن باشد، نقش مهمی در جنگ‌ها ایفا کرد.

ام3 استوارت با حداکثر سرعت 36 مایل در ساعت به یکی از سریع‌ترین تانک‌های میدان نبرد تبدیل شد. با بدنه پرچ شده و برجک متمایز با گنبد برجسته، این تانک برای خدمه چهار نفره شامل راننده، توپچی، لودر و فرمانده طراحی شده بود. این خودروی زرهی به یک اسلحه 37 میلی‌متری M5 که بعدها با M6 کمی بلندتر جایگزین شد و مسلسل‌های کوچکتر Browning M1919A4 مسلح شده بود.

از آنجایی که اسلحه 37 میلی‌متری تانک مذکور برای مقابله با پیاده نظام و خودروهای زرهی سبک مؤثر بود، با پیشروی جنگ با تانک‌های زره‌پوش سنگین دشمن مبارزه کرد. با این حال، نقش آن شناسایی بود و در درگیری مستقیم فعالیت چندانی نداشت. از مزایای اصلی تانک سبک M3 می‌توان به قابلیت اطمینان عملیاتی بسیار بالا و همچنین ویژگی‌های دینامیکی عالی اشاره کرد.

بدنه‌ی زرهی این تانک بسیار برجسته بود و زره 44 میلی‌متری در بدنه جلویی پایین، 38 میلی‌متر زره در بدنه جلویی بالایی، 51 میلی‌متر زره در بدنه اسلحه و 25 میلی‌متر زره در کناره‌های بدنه داشت. به این ترتیب، جای تعجب نیست که M3 Stuart و انواع آن هنوز در ارتش تعدادی از کشوهای سراسر جهان فعال هستند.

استوار به‌عنوان یک تانک قابل مانور، سریع و قابل اعتماد تطبیق داده شد. البته بهره بردن از سرعت بسیار بالا برای این تانک گران تمام شد و به‌ مصرف بالای بنزین توسط موتور منجر گشت. قبل از ورود مخازن سوخت تخلیه شده اضافی در M3، برد کروز در بزرگراه از 113 کیلومتر بیشتر نمی‌شد. در مورد موتورهای دیزل وضعیت بهتر بود، اما این گزینه‌ها تقریباً هرگز در ارتش آمریکا استفاده نشدند.