گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
جنگنده Su-47 یکی از جذاب‌ترین هواپیماهای جنگی روسیه است که از طراحی نوآورانه‌ای به‌خصوص در بال‌های خود بهره می‌برد؛ اما هیچ‌وقت پرواز نکرد.
اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی روی طراحی یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های جت جنگی سرمایه‌گذاری کرد. این جنگنده در ابتدا با نام “Su-47 Berkut” یا «عقاب طلایی» شناخته می‌شد، اما بعدها به Su-47 تغییر نام داد. Su-47 یکی از معدود جت‌های جنگنده‌ای است که از بال‌هایی به‌سبک جلو گرد بهره می‌برد. یکی دیگر از جنگنده‌هایی که از این سبک طراحی استفاده می‌کند، پرنده جنگی X-29 ساخت شرکت آمریکایی Grumman است که توسط سازمان ناسا و نیروی هوایی نیز مورد آزمایش قرار گرفته بود.
بیشتر بخوانید:
چرا آمریکا هرگز جنگنده اف ۲۲ رپتور را به هیچ کشور دیگری نفروخت؟
طراحی بال‌های جلو گرد مزیت‌های فراوانی دارند که شامل افزایش مانورپذیری و کوتاه شدن زمان تیک‌آف می‌شود که از آن گزینه بسیار خوبی برای پریدن از روی ناو‌های جنگی می‌سازد. توسعه همزمان این جنگنده با سقوط اتحاد جماهیر شوروی مصادف شد؛ به‌همین خاطر دولت روسیه ترجیح داد منابع مالی خود را در جای دیگری هزینه کند. این باعث کند شدن سرعت توسعه هواپیما شد، اما در نهایت در سپتامبر ۱۹۹۷ اولین پرواز آزمایشی اس یو-۴۷ انجام شد. در طول این آزمایش جنگنده روسی موفق شد به حداکثر سرعت ۱،۸۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد. شاید این سرعت برای یک جت جنگنده دو موتوره خیلی چشمگیر نباشد، اما هیچ‌وقت در این جنگ افزار تمرکز اصلی روی بالاترین سرعت ممکن نبوده است.
Su-47 برخی از فناوری‌ها را از دیگر جت‌ها اقتباس گرفته بود
در برخی از بخش‌ها این جنگنده طراحی نوینی را ارائه می‌داد که بعضا موفق هم بودند؛ اما در عین حال مشکلاتی هم داشتند. به‌طور مثال کنترل دقیق در سرعت‌های پایین، تأثیرگذاری معکوسی را در سرعت‌های بالا داشت و هندلینگ را دشوار می‌کرد. همچنین طراحی متفاوت بال‌های جلویی نه تنها باعث کاهش مصرف سوخت نشده بود، بلکه آن‌ها را با تنش شدیدی مواجه می‌کرد و انعطاف‌پذیری خطرناکی را به‌همراه داشت.
گرچه یک نمونه آزمایشی از این جت به‌پرواز درآمد، اما هیچگاه نسخه نهایی آن در قالب یک جنگنده آماده استفاده نشد. اما برخی از فناوری‌ها و نوآوری‌های آن در دیگر جت‌های روسی مثل Su-37 و Su-35 مورد استفاده قرار گرفتند. این جت کهنسال، در سال ۲۰۱۹ پس از مدتی طولانی در یکی از نمایشگاه‌های هوایی خارج از مسکو به‌معرض دید عمومی گذاشته شد و از قضا با استقبال خوبی از علاقه‌مندان به صنعت هوافضا نیز روبرو شد.