گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
در حال حاضر ارتباط با موجودات فضایی به داستان‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی محدود می‌شود؛ اما شاید زودتر از آنچه که فکر می‌کنید، همه‌چیز تغییر کند.
بشر همواره با حس بیم و امید به موضوع ارتباط با موجودات فضایی نگریسته است؛ زیرا اگر آن‌ها توانایی آمدن به سیاره ما را داشته باشند، یعنی از حیث تکنولوژی زمین تا آسمان از بشر جلوتر هستند. حال اینکه به‌عنوان دوست می‌آیند و ما از فناوری برتر آن‌ها منتفع خواهیم شد یا برای غارت و استثمار، بر ما پوشیده است.
این درست که هنوز ردی از آدم‌فضایی‌ها (حداقل به‌طور رسمی) پیدا نشده و ناسا در گزارش جدید خود درباره یوفوها، دوباره همه چیز را انکار کرد؛ اما شاید تا چند سال دیگر اوضاع تغییر کند. اخیرا رایلی دریک از دانشگاه کالیفرنیا (UCLA) و هاوارد ایساکسن از دانشگاه برکلی کالیفرنیا مقاله‌ای را در مجله انجمن اخترشناسی پاسیفیک منتشر کردند که به این موضوع پرداخته است.
با در نظر گرفتن تعداد بیشمار ستارگان، بعید هم نیست که ما در این دنیا تنها نباشیم. حتی اگر حیات بی‌اندازه نادر باشد، باز هم باید هزاران تمدن در گوشه و کنار کیهان پخش شده باشند. سوال میلیون دلاری اما اینجاست: آن‌ها کجای این عالم لایتناهی هستند؟
با فرض حضور موجودات فضایی هوشمند، برای برقراری ارتباط با آن‌ها ابتدا باید سیگنال‌های ارسالی ما به آن‌ها برسد. سپس گیرندگان این سیگنال باید به آن پاسخ دهند. این موضوع البته یک محدودیت هم دارد که آن، سرعت نور است و در گستره کیهان، رد و بدل شدن پیام‌ها می‌تواند سال‌ها طول بکشد.
نخستین شانس ما برای داشتن چنین مکالمه‌ای با همسایگان کیهانی خود، به‌سرعت در حال نزدیک شدن است و اگر واقعا چنین شود، انسان پا به دنیای متفاوتی خواهد گذاشت.
ارتباط موجودات فضایی با زمینی‌ها تا 5 سال دیگر
اینجا پای فضاپیماهایی مانند وویجر 1 در میان است. هنگامی که این کاوشگر سفر فضایی خود را در سال 1977 آغاز کرد، وارد مسیری شد که می‌تواند دهه‌ها ادامه داشته باشد؛ شاید هم تا ابد!
با وجود گذشت نزدیک به نیم قرن، این فضاپیما هنوز در حال کار است و به ارسال و دریافت سیگنال‌های زمینی ادامه می‌دهد. این سیگنال‌ها البته پس از رسیدن به وویجر 1 بدون توقف در همان مسیر به پیش می‌روند و چه بسا روزی به یک تمدن هوشمند فرازمینی برسند.
وویجر 1 از منظومه شمسی خارج شده و در فضای میان‌ستاره‌ای به سر می‌برد
دریک و ایساکسن در تحقیقات خود، مسیر حرکت فضاپیماهای وویجر 1، وویجر 2، پایونیر 10، پایونیر 11 و نیوهرایزنز را ردگیری کردند. سپس با استفاده از کاتالوگ فضایی گایا، مسیر سیگنال‌های ارسالی از زمین را با موقعیت ستارگان نزدیک به زمین تطبیق دادند تا ببینند چقدر احتمال دریافت پیام‌های ما توسط موجودات فضایی هوشمند، وجود دارد. آن‌ها زمان رد و بدل شدن پیام بین ما و فرازمینی‌ها را نیز تخمین زدند.
به گفته‌ی این دو محقق، در بهترین سناریو ما تا سال 2029 یک پاسخ از فرازمینی‌ها خواهیم گرفت. بر اساس محاسبات آن‌ها، سیگنال ارسالی از زمین به فضاپیمای پایونیر 10 باید در سال 2002 به یک کوتوله سفید رسیده باشد. این ستاره 27.6 سال نوری با زمین فاصله دارد که یعنی همین‌قدر برای دریافت پاسخ باید منتظر بمانیم. پس اگر یک آدم فضایی در سال 2002 آن حوالی حضور داشته و سیگنال ما را گرفته و بی‌درنگ پاسخ آن را داده باشد، تا حدود 5 سال دیگر پیامش به زمین خواهد رسید.
اگر کسی آنجا نباشد تا پاسخی برای ما بفرستد، چند شانس دیگر هم خواهیم داشت و می‌توانیم انتظار دریافت یک پاسخ فضایی را در سال 2257 بکشیم.
به‌هرحال یک نفر در جایی باید پاسخ ما زمینی‌ها را بدهد؛ فقط خدا کند وقتی آن روز فرا رسید، چیزی نبینیم که از کرده خود پشیمان شویم!