گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
دانشمندان ناسا در حال بررسی یخ های قطب شمال بودند که ناگهان یک پایگاه نظامی مخفی اتمی آمریکا را در عمق ۳۰ متری زمین پیدا کردند. این پایگاه خاص Camp Century نام دارد.
بیشتر عادت داریم که در اخبار گزارش‌های مربوط به پیدا شدن ابزارهای باستانی، فسیل‌های غول‌پیکر و یا حتی هواپیماهای مربوط به جنگ جهانی دوم را ببینیم. هرچند اینبار یک پایگاه نظامی سری اتمی آمریکا زیر یخ های قطب شمال پیدا شده است. آن هم توسط سازمانی که با کاوش‌های فضایی و تلاش برای رسیدن به سیاره های دیگر شناخته می‌شود.
کشف پایگاه نظامی اتمی آمریکا در زیر یخ از یک اشتباه بزرگ خبر می‌دهد
در دوران جنگ سرد دو ابرقدرت آمریکا و شوروی هر لحظه انتظار آغاز یک جنگ وحشتناک و همگانی را داشتند که ممکن بود کره زمین را به‌نابودی بکشاند. به همینخاطر هزینه‌های سرسام‌آوری را صرف توسعه انواع جنگ‌افزار و ساخت پایگاه‌های مختلف می‌کردند. حالا ناسا توانسته یک پایگاه نظامی مخفی ارتش آمریکا را در زیر یخ کشف کند که وظیفه انجام حملات اتمی علیه شوروی را بر عهده داشته است. تعجب برانگیز است که چطور کشورهای پیشرفته چنین پایگاه های عظیمی را در مناطقی مثل قطب ساخته‌اند.
اما ناسا چطور توانست پایگاه نظامی اتمی آمریکا را زیر یخ های قطب پیدا کند؟ ناسا گاهی مناطق خاص کره زمین را بررسی می‌کند تا بتواند نسبت به شرایط عجیب در برخی سیاره‌های فراخورشیدی و قمرهای سیاره‌هایی مثل مشتری و زحل دید بهتری به‌دست آورد. در همین رابطه یکی از دانمشندان ناسا به‌نام چاد گرین در حال پرواز بر فراز یخسار گرینلند بود. وی پس از گرفتن تصاویر مختلف با یک فناوری خاص متوجه شد که چیزی زیر یخ‌ها قرار دارد.
آنها در ابتدا نمی‌دانستند که با چه پایگاه عظیمی طرف هستند. به همینخاطر انواع ایده‌های مختلف از یک تمدن ناشناخته باستانی گرفته تا حضور موجودات فضایی و حتی مسافران زمان مطرح شد. گرچه آنچه در عمق ۳۰ متری یخ‌ها قرار داشت با نام Camp Century شناخته می‌شود. این پایگاه بین سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۰ توسط یگان مهندسی ارتش آمریکا ساخته شده بود و لقب شهر زیر یخ را یدک می‌کشید.
ناسا برای بررسی این پایگاه نظامی اتمی از فناوری UAVSAR استفاده کرد. این فناوری تا حدودی مشابه فناوری لایدار است که پیشتر توانسته بود ویرانه‌های تمدن مایا را پیدا کند. با این تفاوت که لایدار از لیزر استفاده می‌کند؛ اما UAVSAR از امواج رادیویی بهره می‌برد.
دانشمندان ناسا توانستند با تجهیزات خود سازه را به‌طور کامل ارزیابی کنند. حتی مشخص شد که ۲۱ تونل زیرزمینی در آن وجود داشته است. ظاهرا در سال ۱۹۵۱ دانمارک و آمریکا قرارداد دفاع از گرینلند را به‌صورت امضا می‌کنند. بر اساس این قرارداد نیروی‌های مسلح ناتو می‌توانند هرگونه اقدام لازم را برای دفاع از گرینلند و سایر اعضای ناتو در این منطقه انجام دهند (گرینلند بخشی از دانمارک محسوب می‌شود).
در واقع این قرارداد به آمریکا اجازه می‌داد که پایگاه‌های نظامی را در گرینلند ساخته و تجهیزات موشکی خود را مستقر کند. گرچه مفاد این قرارداد در اخبار نظامی آن دوره اعلام نشد. هرچند حالا پس از گذشت چندین دهه کشف ناسا باعث شده است که جزئیات بسیار زیادی از پایگاه نظامی اتمی آمریکا زیر یخ های قطب منتشر شود.
حتی اگر دمای منفی ۷۰ درجه و بادهای با سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت را هم نادیده بگیریم، ساختمان یک پایگاه نظامی اتمی در زیر زمین مثل کابوس می‌ماند. آمریکا برای ساخت این پایگاه به ۶۰۰۰ تن مواد اولیه نیاز داشت. آنها مجبور شدند این مواد را با استفاده از بابسلد‌های سنگین (نوعی سورتمه) جابه‌جا کنند که حداکثر سرعت آنها به ۳.۲ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
در واقع آمریکایی‌ها اول مواد مورد نیاز برای ساخت پایگاه را با کشتی به گرینلند منتقل می‌کردند و سپس یک سفر ۷۰ ساعته با بابسلد شروع می‌شد. همچنین مهندسان آمریکایی مجبور شدند تونل‌های بزرگی را در برف و یخ بسازند تا پروژه پیش رود. در گام بعدی به پرسنل ارتش آمریکا گفته شد که باید در سرمای وحشتناک گرینلند یک راکتور هسته‌ای را برای تامین انرژی مورد نیاز پایگاه آماده کنند.
دانشمندان حاضر در پایگاه کمپ سنچری به دستاوردهای ارزشمندی در زمینه علمی نیز دست یافتند. آنها مرتب هسته‌های یخ و خاک گرینلند را آزمایش می‌کردند و اطلاعات جذابی را از تاریخچه باستانی این منطقه در اختیار رسانه‌ها قرار می‌دادند. هرچند آنچه با هیجان در اخبار علمی جهان منتشر می‌شد، چیزی جز یک پوشش زیبا برای پروژه‌های نظامی آمریکا نبود.
دولت آمریکا مطمئن بود که شوروی در نهایت از حضور آنها در گرینلند خبردار خواهد شد. به همینخاطر وجود یک مرکز علمی کوچک را در این منطقه تایید کرد. در حالیکه آنها استراتژی ترسناک هسته‌ای خود را در زیر لایههای ضخیم یخ پیش می‌بردند. جالب اینجاست که حتی دولت دانمارک نیز خبر نداشت که آمریکا موشک‌های بالستیک را برای جنگ هسته ای در این منطقه آماده کرده است.
آمریکا می‌خواست کمپ سنچری را گسترش دهد تا پایگاه نظامی اتمی این کشور بتواند از ۶۰۰ موشک بالستیک میزبانی کند. برای اینکار نیز ساخت ۶۰ سکوی پرتاب مورد نیاز بود. همچنین ۱۱ هزار نفر باید به‌صورت تمام وقت در یک شهر زیرزمینی زندگی می‌کردند. کاملا مشخص است که چنین پروژه عظیمی هزینه‌های زیادی را روی دست آمریکا می‌گذاشت.
در نهایت در سال ۱۹۶۷ دولت آمریکا به این نتیجه رسید که جاه‌طلبی اتمی در نزدیکی قطب چندان منطقی نیست. به همینخاطر دستور خروج تاسیسات و ترک کمپ سنچری صادر شد. حالا ۵۷ سال از آن زمان می‌گذرد و پایگاه آمریکایی زیر انبوهی از برخ و یخ مدفون شده است. بسیاری تصور می‌کنند که باید با پایگاه نظامی اتمی آمریکا زیر یخ های شمالگان به‌عنوان بازمانده‌‌ای از یک دوران تاریخی برخورد کرد. گرچه در مورد یک نکته مهم غفلت شده است.
یک راکتور اتمی برای ۳۳ ماه در کمپ سنچری فعالیت داشت و در این مدت ۴۷ هزار گالون زباله هسته‌ای ایجاد کرد. وقتی پایگاه بسته شد، آمریکایی‌ها راکتور خود را خارج کردند؛ اما زباله‌های هسته‌ای را در گوشه‌ای باقی گذاشتند. آمریکایی‌ها فکر می‌کردند که این زباله‌ها برای همیشه زیر لایههای یخ مدفون می‌مانند و هیچ خطری نخواهند داشت.
در واقع آنها تصور نمی‌کردند که چند دهه دیگر مشکلی به‌نام گرمایش جهانی به‌شدت جدی شود. گرچه اکنون دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که این زباله‌ها در سال ۲۰۹۰ از یخ بیرون بیایند. با توجه به خطری که چنین اتفاقی می‌تواند برای محیط‌زیست و اکوسیستم‌های مختلف داشته باشد، انتظار می‌رود آمریکا مسئولیت پایگاه نظامی اتمی خود در زیر یخ های گرینلند را بر عهده گرفته و زباله‌های هسته‌ای را به‌صورت ایمن خارج کند.