گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
تاکنون تصور کرده‌اید اگر سایر سیاره های منظومه شمسی به جای ماه بودند، چه اتفاقی برای انسان رخ می‌داد؟ مثلا شب‌ها به جای ماه زحل را با حلقه‌های زیبا و جذابش در نزدیکی خود می‌دیدیم.
میلیاردها سال است که ماه مهمان شب‌های زمین است. این کره بی‌جان در ادبیات به‌عنوان مقصد رویایی انسان معرفی شده است و البته اکنون نیز رقابت شدیدی بین آمریکا و چین برای ساخت پایگاه نظامی در ماه جریان دارد. حالا بیایید تصور کنیم ماه کنونی وجود نداشت و به جای آن سیاره دیگری از منظومه شمسی در نزدیکی زمین قرار مي‌گرفت. آیا وضعیت بهتر می‌شد یا ممکن بود همه‌چیز خراب شود؟
با حضور هر سیاره به جای ماه جهان جدیدی برای انسان خلق می‌شود
اگر ماه وجود نداشته باشد، ثبات در کره زمین مختل مل‌شود. مثلا ممکن است محور زمین ناپایدار شود و انسان با تغییرات شدید اقلیمی دست‌وپنجه نرم کند. پس نبود ماه گزینه جذابی نیست. هرچند بیایید تصور کنیم این انتخاب را داریم که به جای ماه سیاره دیگری را در آسمان شب ببینیم. پیش از اینکه ادامه متن را بخوانیم، سیاره خود را انتخاب کنید. فکر می‌کنید جذاب‌ترین گزینه کدام است؟
پلوتو
مسیر خود را با سیاره کوتوله پلوتو آغاز می‌کنیم. پلوتو از نظر ظاهری تفاوت خیلی زیادی با ماه ندارد. البته کمی کوچک‌تر است و این خبر خوبی برای زمین نیست. نیروی گرانشی پلوتو کافی نیست و زمین از نظر اقلیمی ناپایدار می‌گردد.
شما باید انتظار بروز انواع بالایای طبیعی را داشته باشید. همچنین جزر و مد مختل می‌گردد و موجودات دریایی با مشکل مواجه می‌شوند. پلوتو انتخاب خوبی نیست.
عطارد، زهره و مریخ
حالا بیایید سراغ سیاره‌ای برویم که کمی نسبت به ماه بزرگتر است. عطارد نیز همچون ماه بارها تحت حمله سیارک‌ها قرار گرفته و ظاهری پر از گودال و چاله دارد. هرچند تقریبا ۱.۵ برابر بزرگتر از قمر زمین است. با وجود این، عطارد بهترین گزینه برای قرار گرفتن به جای ماه است و خطری برای انسان‌ها ندارد. گرچه نمي‌توان چنین چیزی را در رابطه با مریخ گفت.
قطعا قرار گرفتن یک سیاره سرخ در آسمان شب می‌تواند جذاب باشد. شبی را تصور کنید که در آن همه‌چیز با یک نور قرمز اسرارآمیز پوشیده شده است. البته بخش زیبای ماجرا همینجا به‌پایان می‌رسد. چراکه قدرت گرانشی بالای مریخ سبب می‌شود موج‌های بسیار بزرگی ایجاد شوند.
قرار گرفتن مریخ به جای ماه باعث می‌شود که سرعت چرخش زمین نیز کاهش پیدا کند. در نتیجه روزها در زمین طولانی‌تر خواهند شد. البته در این صورت آرزوی ایلان ماسک برای تاریخ‌سازی با راکت‌های استارشیپ و مستعمره کردن مریخ نیز زودتر به واقعیت تبدیل می‌شود. چراکه دیگر مجبور نیستیم مشکلات مجبور به فاصله زیاد را تحمل کنیم.
بیایید سراغ سیاره جهنمی زهره برویم. زهره درخشان‌ترین سیاره در کل منظومه شمسی است. در نتیجه اگر به جای ماه قرار بگیرد، دیگر شب‌ها از تاریکی مطلق خبری نخواهد بود. زهره ۶۰ درصد بیشتر از ماه نور را انعکاس خواهد داد. همچنین از آنجایی که زهره ۳.۵ برابر ماه است، زمین را مجبور خواهد کرد که وارد یک سیستم دوگانه شود. در واقع زمین و زهره به‌دور هم خواهند چرخید.
- اگر زمین دو ماه داشت، چه اتفاقی رخ مي‌داد؟
- اگر ماه به کره زمین برخورد کند چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
- اگر فاصله ماه تا زمین به نصف کاهش پیدا کند چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
چنین رخدادی هم فوق‌العاده زیبا و هم فاجعه‌بار خواهد بود. شبیه‌سازی سیستم‌های دوگانه سیاره‌ای معمولا با برخورد یا ادغام کامل دو سیاره پایان می‌یابد. در نتیجه اگر زهره به جای ماه بود، حیات در زمین برای همیشه نابود می‌شد.
سیاره نپتون و اورانوس به جای ماه
نپتون و اورانوس هر دو غول‌های یخی هستند و تقریبا اندازه یکسانی دارند. اگر هرکدام از آنها را به جای ماه قرار دهیم، بخش زیادی از آسمان شب توسط یک کره سبزآبی اشغال خواهد شد. با این تفاوت که اورانوس بوی فوق‌العاده بدی دارد. همچنین بازتاب نور خورشید از این سیاره‌ها آنقدر زیاد خواهد بود که شب‌ها کاملا روشن می‌شوند.
از آنجایی که هم اورانوس و هم نپتون ۱۴ تا ۱۵ برابر بزرگتر از ماه هستند، تاثیر آنها روی چرخش زمین و امواج دریاها ویرانگر خواهد بود. نیروی گرانشی آنها هزاران برابر ماه است. در نتیجه شاهد جزر و مدهایی با ارتفاع چند صد متر خواهیم بود. شهرهای ساحلی ویران می‌شوند و سیل زندگی مردم را مختل می‌کند.
علاوه بر این، فشار گرانشی سبب می‌شود آتش‌فشان‌ها به‌شدت فعال شوند و شاهد زلزله‌های فراوان در نقاط مختلف زمین باشیم. دانشمندان هنگام پرتاب ماهواره‌ها به فضا گرانش اجرام فضایی اطراف زمین را نیز لحاظ کرده‌اند. هرچند حضور نپتون و اورانوس به جای ماه وضعیت را تغییر می‌دهد. در ابتدا اینترنت و GPS غیرفعال می‌شوند و در مرحله بعدی همه ماهواره‌ها نابود خواهند شد. تقریبا شبیه زبانی که بزرگترین طوفان خورشیدی تاریخ به زمین برخورد کرد.
در بلندمدت نیز احتمال دارد زمین از مدار کنونی خود خارج شده و با نپتون یا اورانوس برخورد کند. نتیجه این برخورد آخرالزمانی کاملا مشخص است.
نزدیک شدن زحل و مشتری به زمین
قرار گرفتن زحل به جای ماه سبب می‌شود که رمانتیک‌ترین صحنه ممکن زقم بخورد. تصور کنید شب از بالکن خانه خود به آسمان نگاه می‌کنید و زحل را با حلقه‌های زیبای خود در نزدیکی زمین می‌بینید. این صحنه تنها بخش زیبا از یک فاجعه بزرگ خواهد بود.
صبح روز بعد متوجه می‌شوید که دیگر نمی‌توانید به این راحتی نزدیک ساحل شوید، چراکه موج‌ها همه‌جا را ویران کرده‌اند. همچنین بسیاری از گسل‌های زمین فعال شده و شاهد زلزله‌های عجیب و بی‌سابقه‌ای هستیم. فعالیت شدید آتشفشان‌هایی که پیشتر غیرفعال بوده‌اند نیز سبب می‌شود بسیاری از نقاط غیرقابل سکونت شوند.
تمامی ماهواره‌ها نابود می‌شوند و دیگر نیازی به پروژه نابودی ایستگاه فضایی بین المللی توسط اسپیس ایکس نخواهد بود. اگر زحل به جای ماه قرار بگیرد، حتی قاره‌ها نیز شکافته می‌شوند. تغییرات اقلیمی هم آنقدر شدید خواهند بود که در برخی مناطق همیشه گرمای غیرقابل تحمل و در برخی نقاط یخبندان گسترده را مشاهده می‌کنیم.
حالا بیایید غول مرحله آخر یعنی مشتری را به جای ماه بگذاریم. قطر مشتری ۳۱ برابر ماه است. در نتیجه اگر در آسمان شب ظاهر شود، حتی شما نمی‌توانید قطب شمال و جنوب آن را ببینید. هرچند این کوچکترین مشکل شما خواهد بود. میدان مغناطیسی قدرتمند مشتری سبب می‌شود که هم تمام ماهواره‌ها نابود شوند و هم دستگاه‌های الکترونیک روی زمین مختل گردند.
حضور این غول گازی در زمین سبب می‌شود که دیگر چیزی به‌نام شب نداشته باشیم. همچنین جزر و مد به‌شکلی باورنکردنی تقویت می‌شود. حتی ممکن است اقیانوس‌ها آنقدر جلو بیایند که برای چند ساعت تمام خشکی‌های زمین را بپوشانند. اگر مشتری به جای ماه قرار بگیرد، زمین مجبور می‌شود فشار گرانشی بسیار زیادی را تحمل کند. در نتیجه این فشار شاهد زلزله‌های ویرانگر دائمی و فوران بی‌پایان آتش‌فشان‌ها خواهیم بود.
در گام بعدی زمین از مدار کنونی خود خارج خواهد شد و به قمر مشتری تبدیل می‌گردد. البته که این اتفاق خوبی نیست. چراکه پوسته زمین متلاشی می‌گردد و تمدن انسانی برای همیشه از بین می‌رود. کمی بعد نیز شبیه ترسناک ترین سیاره های جهان خواهد شد. آیا سرنوشت زمین همین خواهد بود؟ خیر! انتظار می‌رود که گرانش مشتری در طولانی‌مدت غلبه کرده و زمین را از مدار جدید خود نیز خارج کند. در نتیجه پس از برخورد با مشتری سیاره میزبان انسان‌ها برای همیشه از بین می‌رود.