گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
در این مطلب به معرفی سریع ترین خودروهای عضلانی کلاسیک پرداخته و شاهد رقابتی جذاب بین ماسل کارهای قدیمی با فراری های آن زمان هستیم.
سرعت برای بسیاری از عاشقان دنیای خودرو یک مولفه مهم و سرنوشت ساز است. مگر می‌شود که عاشق فراری یا مک لارن باشید و به سرعت‌های بالا فکر نکنید؟ سریع بودن برای یک خودرو از اهمیت زیادی برخوردار است، چرا که اگر سوار یک ماشین کند شوید، تجربه خوبی نصیبتان نخواهد شد. با این حال بعضی از خودروها برای سرعت ساخته نشده‌اند و ابعاد بزرگ و وزن بالای آن‌ها برای چنین تجربه‌ای طراحی نشده است.
سریع ترین خودروهای عضلانی کلاسیک
در این مطلب از گجت نیوز سراغ بررسی و مقایسه پنج خودرو عضلانی افسانه‌ای با یکدیگر رفته‌ایم تا آن‌ها را به لحاظ تجربه رانندگی، هندلینگ و پایداری با یکدیگر روی یک ترازو قرار دهیم. همچنین این پنج خودرو کلاسیک را با فراری‌های هم دوره آن‌ها مقایسه کرده‌ایم و نتیجه جالب توجه بوده است. آن‌ها در مسیر یک چهارم مایل، عملکرد باورنکردنی داشتند.
به طور کلی این خودروهای عضلانی بی‌عیب و ایراد نیستند، اما در خط مستقیم عملکرد خوبی از خود نشان داده‌اند. در آن دورانی که آمریکایی‌ها در حال تولید خودروهای عضلانی بودند، فراری هم جذاب‌ترین و سریعترین ماشین‌های اسپرت خود را طی سه دهه 60، 70 و 80 میلادی توسعه داد. فراری‌های آن زمان به لحاظ پایداری و هندلینگ و شکوه و طراحی سرآمد بودند، اما در درگ 400 متر، قافیه را به رقبای کلاسیک خود می‌باختند.
- فراری دیتونا SP3 جدید با پیشرانه 12 سیلندر ترسناک معرفی شد
- فراری آمالفی کوپه با پیشرانه 8 سیلندر توئین توربو و شتاب 3.3 ثانیه معرفی شد
پونتیاک جی تی او تری پاور در مقابل فراری 275 جی تی بی
پونتیاک برای مدل سال 1964، پکیج GTO را به سری میان رده تمپست / لو‌مانز خود اضافه کرد و جرقه نبرد میان اسب بخارها را که از ویژگی‌های برجسته آن دوران بود، شعله‌ور ساخت. جنرال موتورز به این موفقیت بسنده نکرد و علاوه بر بازطراحی پونتیاک، عملکرد آن را در مدل GTO بهبود بخشید.
پیشرانه‌های V8 با حجم 6.4 لیتر، سرسیلندرهایی با ورودی‌های بهینه شده و منیفولدهای ورودی بهتر دریافت کردند که باعث بهبود جریان هوا شد. این تغییرات به این معنا بود که مدل Tri-Power در بالاترین سطح، با سه کاربراتور دو دهانه روچستر، اکنون توان 360 اسب‌بخار تولید می‌کرد و به جی تی او اجازه می‌داد مسیر یک چهارم مایل را در 14.5 ثانیه طی کند.
فراری مدل 275 جی تی بی را در بازار اروپا عرضه کرد. این خودرو که برخلاف پونتیاک GTO، شایسته نام خود بود، یکی از هیجان‌انگیزترین گرند توررهای جهان به شمار می‌رفت. فراری موردبحث با موتور 12 سیلندر خورجینی 3.3 لیتری کلمبو و میل‌سوپاپ‌های دوبل بالا تجهیز شده بود و در نسخه استاندارد، می‌توانست 280 اسب بخار قدرت تولید کند، در حالی که در نسخه مجهز به 6 کاربراتور دوبل وبر که به صورت کارخانه‌ای نصب می‌شد، این رقم به 320 اسب بخار قدرت می‌رسید.
با این حال، به اعتقاد برخی، فراری 30 اسب بخار قدرت به اعداد و ارقام فوق اضافه کرده است. فارغ از ارقام واقعی توان خروجی، گفته می‌شود که 275 GTB با موتور استاندارد توانایی طی مسیر یک چهارم مایل را در بازه میانی 15 ثانیه دارد و با نسخه بهبود‌یافته کاربراتور، این زمان به بازه بالای 14 ثانیه می‌رسد.
- فراری 296 Speciale؛ شاهکاری که حتی با پول هم نمی‌توان آن را خرید
- مالک فراری کیست و خودروهای آن در کجا ساخته می‌شوند؟
مرکوری کوگار XR-7 کبرا جت در برابر فراری 330 جی تی سی
در سال 1967، بخش لینکلن مرکوری فورد مدل کوگار را به عنوان نسخه‌ای لوکس‌تر از خودرو پونی محبوب موستانگ معرفی کرد. کوگار، چیزی فراتر از یک ماستنگ صرف با نشان متفاوت بود؛ این خودرو با فاصله محوری طولانی‌تر، در میانه دومین سال تولید خود، یک پکیج عملکردی جدید دریافت کرد.
این پکیج که GT-E نام داشت، برای انطباق این خودرو پونی لوکس با مقررات نسکار طراحی شده بود و تنها در تریم پرچم دار XR-7 قابل سفارش بود. در این پکیج، موتور افسانه‌ای 7.0 لیتری FE جای خود را به پیشرانه جدید کبرا جت 428 بیگ بلاک V8 داد که حداکثر 335 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.
در سال 1968 میلادی، مجله Super Stock & Drag Illustrated موفق شد با یک دستگاه مرکوری کوگار ایکس آر 7 کبرا جت، مسیر یک چهارم مایل را ظرف مدت 13.23 ثانیه طی کند. در آن سال، این خودرو پونی جذاب موفق شد به عنوان سریعترین خودرو آمریکایی معرفی شود. در کمپ فراری، سال 1968 آخرین سال حضور مدل گرند تورر فراری 330 جی تی سی در بازار بود. این خودرو با یک موتور 12 سیلندر خورجینی 4.0 لیتری از سری کلمبو، همراه با گیربکس دستی پنج سرعته عرضه می‌شد و قدرت آن بیشتر از 300 اسب بخار بود.
با اینکه این گرند تورر لوکس و تحسین برانگیز بود و هندلینگ و عملکرد فنی قابل توجهی داشت، می‌توانست مسیر یک چهارم مایل را در بازه زمانی 14 ثانیه طی کند. با این اوصاف مشخص می‌شود که مدل کوگار فورد، خودرو عضلانی سریع‌تری از فراری هم رده خود است.
- فراری F80 از راه رسید؛ اولین سوپرکار پرچمدار خودروساز ایتالیایی پس از ده سال
- این فراری پروسانگوئه حیرت انگیز، دستپخت جدید تیونر مشهور ایرانی است + عکس
پلیموث همی کودا 1970 در برابر فراری 365 GTB دیتونا
پلیموث باراکودا مدل 1970، آغازگر نسل سوم و بازطراحی شده پلیموث این خودرو عضلانی بود. علاوه بر ظاهر بسیار جذاب‌تر نسبت به نسخه‌های پیشین، باراکودای جدید با محفظه موتور بزرگ‌تری عرضه شد که امکان نصب راحت‌ترین موتورهای بیگ بلاک کرایسلر مانند همی 426 و 440 را فراهم می‌کرد. باراکودا وقتی مجهز به پیشرانه همی 440 می‌شد، می‌توانست مسیر یک چهارم مایل را تنها در 13.1 ثانیه طی کند.
پیشرانه همی نه تنها کودا را به پادشاه مسیر یک چهارم مایل در میان خودروهای عضلانی در آن سال تبدیل کرد، بلکه باعث شد از نظر شتاب در همین مسافت، از پرچمدار فراری در سال 1970 نیز سریع‌تر باشد. خودرو فراری 365 جی تی بی دیتونا که چند سال پیش‌تر معرفی شده بود، در آن زمان یکی از پرطرفدارترین گرند توررهای جهان به شمار می‌رفت.
این خودرو به یک موتور 12 سیلندر خورجینی 4.4 لیتری از سری کلمبو با توان 347 اسب بخار مجهز بود و شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت را در 5.4 ثانیه طی می‌کرد و به حداکثر سرعت 280 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. با این حال، در مسیر یک چهارم مایل، زمان 13.4 ثانیه برای آن ثبت شد که همین موضوع آن را کمی کندتر از همی کودا قرار می‌داد.
- زیباترین خودروهایی که فراری تا کنون طراحی کرده
- خودرو ایکس پنگ مونا M03؛ رقیب چینی تسلا مدل Y با طراحی فراری و هوش مصنوعی
بیوک جی ان ایکس 1987 در برابر فراری تستاروسا
بیوک GNX که در سال 1987 معرفی شد، نقطه اوج پروژه گرند نشنال بیوک بود. (پروژه‌ای که به توسعه خودروهای مسابقه‌ای برنده در نسکار و نسخه رگال گرند نشنال انجامید) این مدل در دهه 1980 دوباره شکوه سابق خودروهای عضلانی را زنده کرد. بیوک جی ان ایکس که برای وداعی باشکوه با سری گرند نشنال طراحی شده بود، در تعداد محدود تولید شد و با همکاری شرکت مک لارن پرفورمنس تکنولوژی توسعه یافت.
این خودرو تنها در رنگ مشکی عرضه می‌شد و با گلگیرهای عریض‌تر، دریچه‌های جانبی و رینگ‌های متفاوت از مدل‌های معمولی گرند نشنال متمایز می‌شد، اما ظاهری نزدیک به همان طراحی آشنا داشت. با این حال، زیر کاپوت آن یک موتور V6 توربوشارژ به حجم 3.8 لیتر قرار داشت که می‌توانست در شرایط ایده آل، 276 اسب بخار قدرت تولید و مسیر یک چهارم مایل را در عرض 13.5 ثانیه طی کند.
در زمان معرفی GNX، شایعاتی مبنی بر اینکه این خودرو می‌تواند در مسابقه درَگ، یک فراری F40 را شکست دهد وجود داشت. اگرچه این ادعا به وضوح اغراق آمیز و دور از واقعیت بود، اما بیوک در واقع اندکی سریع‌تر از فراری تستاروسا 1989 عمل می‌کرد. (مدلی که در نسخه ویژه بازار آمریکا، در چندین تست مستقل، زمان 13.7 ثانیه را در مسیر یک چهارم مایل ثبت کرده بود)
تستاروسا که از سال 1984 وارد بازار شده بود، به یک موتور تخت دوازده سیلندر با حجم 4.9 لیتر مجهز بود که در نسخه بدون کاتالیزور بازار اروپا می‌توانست 385 اسب بخار قدرت و در نسخه آمریکایی 380 اسب بخار قدرت تولید کند. اگرچه تستاروسا از نظر حجم موتور، قدرت و حداکثر سرعت برتری داشت، اما از لحاظ عملکرد در مسیر یک چهارم مایل، با GNX بسیار ارزان‌تر، در یک سطح قرار می‌گرفت.
پونتیاک ترنس ام نسخه 20 سالگی در برابر فراری 348 تی بی
در سال 1989 میلادی، پونتیاک بیستمین سالگرد مدل ترنس ام را جشن گرفت و به همین مناسبت، نسخه‌ای ویژه و منحصربه فرد از نسل سوم این خودرو را در تعداد محدود تولید کرد. مدل 20 سالگی به نسخه‌ای کمی به‌روزرسانی شده از موتور V6 توربوشارژ 3.8 لیتری مجهز شد؛ همان موتوری که پیش‌تر در بیوک GNX استفاده شده بود. به لطف این موتور قدرتمند، ترنس ام ویژه توانست مسیر یک چهارم مایل را در 13.4 ثانیه طی کند.
نه تنها این زمان اندکی بهتر از عملکرد فراری تستاروسا بود، بلکه پونتیاک ترنس ام نسخه 20 سالگی توانست مسیر یک چهارم مایل را یک دهم ثانیه سریع‌تر از فراری 348 تی بی مدل 1989 طی کند. فراری 348 که به تازگی به عنوان جایگزین مدل‌های 328 GTB/GTS معرفی شده بود، جدیدترین محصول فراری با موتور V8 به شمار می‌رفت. این موتور V8 تنفس طبیعی با حجم 3.4 لیتر در بخش میانی شاسی قرار داشت و می‌توانست در بهترین حالت 296 اسب بخار قدرت تولید کند. با این مشخصات، مدل 348 TB/TS مسیر یک چهارم مایل را در 14.5 ثانیه طی می‌کرد.