گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
با این که جنگندههای پیشرفته زیادی توسعه پیدا کردهاند، اما هنوز 5 جنگنده وجود دارند که از دهه 1970 میلادی در حال خدمت هستند.
ساخت و تولید جنگنده با پیچیدگی و هزینههای زیادی همراه است. از طرف دیگر تولید یک جت جنگنده که بتواند برای دههها کارایی داشته باشد و در عین حال هزینه تولید آن مقرون به صرفه به حساب آید یا بتواند با صادرات، هزینههای تولید خود را جبران کند، نیازمند تخصص و مهارتهای فنی گسترده است.
در حقیقت هزینه را باید دلیل اصلی توصیف کرد که باعث میشود بسیاری از جنگندههای دهه 1970 میلادی کماکان توسعه یافته و کارایی داشته باشند. در این بخش خبری از گجت نیوز تعدادی جنگنده را معرفی خواهیم کرد که از سال 1970 میلادی تاکنون مشغول خدمت هستند.
بهترین جنگندهها از سال 1970 میلادی
شرکتهای مشهور توانایی بسیار زیادی در زمینه طراحی و تولید جنگنده دارند، اما نیروهای هوایی در سراسر جهان به صورت دائم متوجه میشوند اگر F-16 یا F-15 را بتوانند به خوبی نگهداری کنند، کماکان عملکرد خوبی از آنها شاهد خواهند بود.
این جنگندهها فقط یادگارهای دوران جنگ سرد نیستند، بلکه برخی از آنها به اندازهای ایدهآل ساخته شدهاند که واحدهای مربوطه به آن بیشتر از نیم قرن است که هنوز در حال پرواز هستند. از طرف دیگر برخی از این جنگندهها با چنان طراحی آیندهنگرانهای همراه هستند که با چند ارتقا جزئی میتوانند رقابت بسیار زیادی با سایر جنگندهها داشته باشند.
برخی کشورها از این جنگندهها به علت عملکرد بسیار خوب آنها استفاده میکنند و برخی دیگر آنها را در حالت همیشه آماده پرواز نگهداری کردهاند که به دلایل منطقهای، مسئلهای کاملا طبیعی به حساب میآید.
گرامن F-14
جنگنده اف 14 مدتها قبل از ادغام آن با نورثروپ در سال 1994 میلادی به وسیله گرامن توسعه داده شد و پس از ورود به خدمت در دهه 1970 میلادی، به سرعت به هواپیمایی سرشار از مشکل تبدیل شد.
مشکل اصلی، تغییر نیروی بالابر آیرودینامیکی از وسط به سمت عقب جنگنده در سرعتهای مافوق صوت بود که گاهی وقتها باعث کاهش ارتفاع جنگنده شده بود. برای رفع این خطا، فلپهای مینیاتوری به نام پره اضافه شدند که میتوانستند به وسیله خلبان باز یا بسته شوند.
یکی دیگر از انتخابهای طراحی رادیکال برای گرامن اف 14، بالهای متغیر بود که به بالهای اف 14 اجازه میداد تا در پاسخ به مشخصات آیرودینامیکی موردنیاز، تا شوند. نسل اول که هم اکنون F-14A شناخته میشود با دو موتور توربوفن 414A عرضه شد. با این که انواع بعدی مانند F-14B به موتورهای قدرتمندتر جنرال الکتریک F110 روی آوردند.
- جنگندههای قدیمی کره شمالی به موشکهای کروز مدرن و پیشرفته مجهز شدند
- ادعای رسانه اوکراینی: روسیه ساخت 16 فروند جنگنده پیشرفته سوخو-35 برای ایران را آغاز کرد
- تفاوت بین جنگندههای F-16 آمریکایی و جتهای گریپن سوئدی چیست؟
- روسیه از جنگنده بدون خلبان سوخو 75 پرده برداشت
- جنگنده بدون خلبان جدید ترکیه که رادارها را گیج میکند؛ کیزیلالما معرفی شد
- آغاز عصر Su-57E: روسیه اولین جنگندههای رادارگریز نسل پنجم را به چه کشوری فروخت؟
آخرین نسخه این جنگنده، F-14D بوده که در اواخر دهه 1980 میلادی و با موتورهای F-110 ساخت جنرال الکتریک عرضه شدهاند. هر موتور پسسوز 27800 پوند نیروی رانش را تولید میکرد و به هواپیما امکان دستیابی به سقف پروازی بیشتر از 50 هزار فوت و برد 1840 مایل را داده بود.
در حال حاضر فقط کشور ایران از F-14 استفاده میکند. همچنین F-14 نسل A با پس سوز 20900 پوند میتواند نیروی رانش تولید کند که توسط واحدهای TF30-414 قدرت دریافت میکنند.
سپکت جگوار
مدلهای زیادی از جگوار در بین سالهای 1968 تا 1981 میلادی تولید شدهاند. این جنگنده به صورت مشترک توسط یک شرکت بریتانیایی-فرانسوی به نام SEPECAT طراحی و تولید شده بود و به هواپیماهای اصلی نیروهای هوایی در هر دو کشور تبدیل شد؛ آن هم دقیقا قبل از این که به تدریج برای ارائه مدلهای مدرنتر کنار گذاشته شود.
در نهایت فرانسویها سه نسخه از این جت را با نامهای جگوار E ، A و M تولید کردند که به عنوان جنگنده تهاجمی تک سرنشین، جت آموزشی دو سرنشین و یک جت جنگنده گشت دریایی شناخته شده هستند. شایان ذکر است فقط جگوار A و جگوار E وارد تولید انبوه شدهاند. همتایان بریتانیایی فرانسوی، جگوار GR.1 و T.2 بودند که به ترتیب یک جنگنده تهاجمی تک سرنشین و یک جت آموزشی دو سرنشین هستند.
مدلهای اولیه از دو موتور MK 102 Adour که به صورت مشترک توسط رولز رویس و توربومکا طراحی شده بودند استفاده میکردند که در مجموع 16498 پوند نیروی رانش تولید میکنند و باعث میشد جگوار بتواند به حداکثر سرعت 990 مایل در ساعت یا 1.3 ماخ برسد؛ برد آن برابر با 2190 مایل بود.
سقف پرواز جگوار 45930 فوت بود که به لطف نرخ صعود 20 هزار فوت در دقیقه، میتوانست در کمتر از سه دقیقه به آن برسد. با این که یک جنگنده پیشرفته بود، اما در نهایت بیشتر کشورها مجبور به از رده خارج کردن آن میشدند و تنها کشوری که هنوز در سال 2025 میلادی مشغول استفاده از آن است، هند نام دارد.
پاناویا تورنادو
کشورهای ایتالیا، آلمان غربی و بریتانیا در سال 1969 میلادی تصمیم گرفتند با یکدیگر یک هواپیمای جنگنده را طراحی و تولید کنند. بنابراین بهترین شرکتهای دفاعی پیشرو در هر کشور گرد هم آمدند تا پاناویا را تولید کنند. تورنادو نخستین پرواز خود را در سال 1974 میلادی انجام داد، اما تحویل آنها در سال 1980 میلادی انجام شد.
تمام انواع مدلهای تورنادو از موتور RB199 ساخت Turbo-Union قدرت دریافت میکردند. IDS از موتور MK 103 با 14840 پوند نیروی رانش در هر موتور استفاده میکرد و ECR با MK 105 با 17300 پوند نیرو همراه بود. از طرف دیگر نسخههای مختلف ADV از MK 104 با نیروی 16520 پوند قدرت دریافت میکردند.
باید گفت هواپیماهای تورنادو IDS به عنوان بمبافکن، نسخههای ECR به عنوان هواپیماهای شناسایی تخصصی و ADV به عنوان هواپیماهای رهگیر مورد استفاده قرار میگرفتند. از نظر تسلیحات باید گفت تورنادو میتواند علاوه بر یک توپ 27 میلیمتر، موشکهای AIM-9 سادویندر، بمبهای 1000 پوند AAM، موشکهای ضدکشتی و سایر موارد را حمل کند.
امروزه تورنادو فقط در خدمت فعال آلمانیها بوده که رایجترین آنها را باید مدل تهاجمی IDS دانست. این نوع دارای بیشترین سرعت 1688 مایل در ساعت یا 2.2 ماخ بوده که میتواند باعث دستیابی به برد 2417 مایل و سقف پرواز 50 هزار فوت یا بیشتر از آن شود.
با این حال به نظر میرسد روزهای استفاده از تورنادو توسط آلمان به شماره افتاده است، چرا که این کشور به شدت در حال خرید جنگندههای یوروفایتر تایفون جدید بوده و امید است ناوگان تورنادو را بازنشسته کند.
مک دانل داگلاس F-15
این هواپیمای افسانهای را شاید بتوان نخستین جت جنگندهای از جریان اصلی دانست که افراد زیادی نسبت به آن، آگاهی داشتند. در طول سالهای بسیار زیاد، لقب عقاب تهاجمی را به خود اختصاص داد که احتمالا به علت قابلیتهای حمله اولیه آن است. آخرین نسل از این جت، F-15EX II است، اما در طول سالها مدلهای دیگری از آن در انواع A، B، C و D معرفی شدند.
هواپیماهی جنگندهای که با کدهای A تا D مشخص شدهاند مجهز به موتورهای F100 شرکت پرت اند ویتنی هستند که در مجموع 46900 پوند نیروی رانش تولید میکنند.
این قدرت برای رساندن مدلهای قدیمی به سرعت 1875 مایل در ساعت (2.4 ماخ) کافی است، اگر چه سرعت اف 15 مدرن با موتورهای جدیدتر جنرال الکتریک به 2302 مایل در ساعت (3 ماخ) رسید. همچنین اف 15 سقف پروازی 65 هزار فوت دارد، اما برد آن تا حد زیادی به نوع تجهیزات آن وابسته است. رقمی که معمولا برای انواع C و D ذکر میشود، 3450 مایل است.
تمام موارد ذکرشده در کنار یکدیگر باعث شده است بتوان جنگنده اف 15 را به عنوان مهمترین و قدرتمندترین جنگندهای دانست که نیروی هوایی آمریکا تاکنون در اختیار داشته و هرگز در نبردهای هوایی سرنگون نشده است.
این جنگنده در سال 2025 میلادی توسط ایالات متحده، ژاپن، اسرائیل، عربستان سعودی، سنگاپور، کره جنوبی و قطر مورد استفاده قرار گرفته است. در حقیقت پادشاهی قطر هنوز هم در حال دریافت محمولههای جدید از F-15QA است.
لاکهید مارتین F-16
جنگنده اف 16 با نام مستعار شاهین شناخته میشود و یکی از نمادینترین جنگندههایی است که تاکنون به پرواز درآمده است. در ابتدا این جنگنده توسط جنرال داینامیکس به صورت کاملا محرمانه توسعه یافت و نخستین محمولههای تحویل داده شده آن به نیروی هوایی آمریکا در سال 1979 میلادی انجام شد. این جنگنده تا سال 1993 میلادی توسط همان کمپانی تولید شد و در آن زمان به عنوان بخشی از قرارداد تجاری تولید هواپیما با لاکهید فروخته شد.
برد اف 16 میتواند از 2000 مایل با سقف پرواز 50 هزار فوت بیشتر شود. همچنین این جنگنده دارای بیشترین سرعت 2 ماه یا 1535 مایل در ساعت بوده که حتی هم اکنون چشمگیر است. علاوه بر توپ M-61A1 و چندین جایگاه حمل موشک یا مخزن سوخت، اف 16 از نظر فناوری هم کاملا مجهز بوده که میتوان در میان امکانات به رادار پیشرفته، هدفگیری دشمن و سیستمهای اقدام متقابل الکترونیکی اشاره کرد.
این جنگندهها هنوز توسط آمریکا و 28 کشور دیگر مانند ترکیه، مصر، پاکستان، اسرائیل، یونان، تایوان، سنگاپور، امارات و دانمارک مورد استفاده قرار میگیرند و از طرف دیگر تعداد بیشتری از آنها در حال تحویل هستند.