سدان تسلا مدل S ، جدیدترین خودروی تعقیب‌گر نیروی هوایی آمریکا

U-2 یک هواپیمای جاسوسی با سقف پروزای بالاست که هنگام برخاستن نیازمند یک خودروی تعقیب‌گر است. درحال حاضر خودروهای تسلا عهده‌دار این کار شده‌اند.

اخیرا ویدیویی توسط علاقه‌مندان به هوانوردی نظامی در اینترنت منتشر شده است که نشان می‌دهد هواپیماهای U-2 آمریکایی مستقر در پایگاه هوایی فِیرفورد (Fairford) متعلق به نیروی هوایی بریتانیا، هنگام نشست و برخاست توسط خودروهای سدان برقی تسلا مدل اِس (Tesla Model S) ساخت کمپانی آمریکایی تسلا تعقیب می‌شوند. این خودروها که تحت عنوان خودروی تعقیب‌گر شناخته می‌شوند، هنگام نشست و برخاست هواپیما پشت سر آن حرکت کرده و ضمن نظارت روی روند برخاست، اطلاعات مفید و مورد نیاز برای برخاست همچون سرعت را به خلبان اطلاع می‌دهند، زیرا کابین U-2 دید بسیار محدودی دارد.

به طور دقیق‌تر، U-2 یک هواپیمای شناسایی راهبردی (استراتژیک) است که پیوستگی و برد پروازی بسیار بالایی دارد. این هواپیما در دهه 1950 توسط بخش اسکانک ورکس (Skunk Works) از کمپانی هوافضا، دفاعی و امنیتی آمریکایی لاکهید (Lockheed) توسعه یافت و طراح آن کسی نبود جز کلی جانسون (Kelly Johnson)، مهندس و هوانورد معروف آمریکایی که در کارنامه‌اش هواپیماهایی همچون U-2 و Sr-71 بلک بِرد (Black Bird) دیده می‌شوند.

U-2 در زمان خود یک شاهکار تمام عیار بود. طراحی هواپیما آن را قادر می‌ساخت تا از یک قاره بلند شده و پس از انجام عملیات شناسایی بر فراز یک قاره دیگر، به پایگاه خود بازگردد. این هواپیما پروازهای شناسایی بسیاری بر فراز شوروی، چین، کوبا و دیگر کشورهای دشمن با آمریکا انجام داد. U-2 هواپیمای پرسرعتی نبود و با نیروی فراهم شده توسط تک موتور خود، با سرعت 700 کیلومتر بر ساعت (بیش از 0.6 ماخ) در ارتفاعی بیش از 21.3 کیلومتری از سطح زمین پرواز و با دوربین‌ها و سنسورهای بسیار قدرتمندش اقدام به عکس برداری هوایی می‌کرد. دوربین‌های قدرتمند و ارتفاع پروازی بالا سب می‌شد این هواپیما بتواند عکس‌هایی با کیفیت بسیار بالا و گستره‌ای بسیار بزرگ بگیرد.

این هواپیما آنقدر توانمند است که با اعمال بهسازی و بروزرسانی، همچنان در خدمت است و تا سال 2045 میلادی نیز در خدمت خواهد ماند. امروزه خودروهای تعقیب‌گر قدیمی، جای خودرا به جدیدترین خودروهای موجود داده‌اند. اما این خودروها دقیقا چه وظیفه‌ای دارند؟ باید گفت همان ویژگی‌هایی که U-2 را برای جاسوسی و شناسایی بسیار ایده‌آل ساخته‌اند، برخاست برای این هواپیما را سخت کرده‌اند. روی زمین، U-2 برای چرخش نیازمند محیط وسیعی است؛ به عبارت دیگر روی زمین چالاکی مناسبی نداشته و شعاع چرخش بالایی دارد. دلیل این محدودیت فاصله بسیار زیاد دو سر بال‌ها از یکدیگر (دهانه بال) و جایگاه ارابه فرود است. دهانه بال این هواپیما 31.4 متر است و دلیل طراحی این بال‌های گسترده، پیوستگی و ارتفاع پروزای بالا است.

U-2 هنگام فرود به دو چرخ کمکی زیر بال‌هایش نیاز دارد که اصطلاحا پوگو نامیده شده و به محض کنده شدن هواپیما از زمین، رها می‌شوند. از آن‌جا که ارابه‌های فرود اصلی هواپیما زیر بدنه هستند، وظیفه پوگوها این است که مانع از برخورد بال‌های طویل و مخزن سوخت‌های زیر آن‌ها با زمین و شکسته شدن بال‌ها شوند. پس به منظور حفظ امنیت هنگام نشست و برخاست هواپیما، نیروی هوایی آمریکا تصمیم به استفاده از خودروهای عضلانی (Muscle Cars) در نقش خودروی تعقیب‌گر گرفت. ناگفته نماند رانندگان این خودورها نیز خلبانان U-2 هستند.

از آنجا که u-2 برای پرواز در ارتفاع بسیار بالا طراحی شده است، شتاب بالایی دارد و هنگام برخاستن از روی باند، در مدت بسیار کوتاهی به سرعت بسیار بالایی می‌رسد. به همین دلیل خودروهای عادی از حرکت پابه‌پای آن ناتوان هستند. از این رو خودروهای تعقیب‌گر از بین خوردوهای عضلانی همچون پونتیاک جی‌تی‌او (Pontiac GTO)، پونتییاک G8، شورولت کامارو (Chevrolet Camaro)، فورد ماستنگ (Ford Mustang) و دیگر خودروهای عضلانی آمریکایی انتخاب می‌شوند، زیرا شتاب بالای این خودروها به آنها این مکان را می‌دهد تا همگام با U-2 سرعت گرفته و با آن پیش روند.

بسیاری انتظار داشتند خودروهای عضلانی جدید در نقش خودروی تعقیب‌گر ظاهر شوند، اما فیلم منتشر شده از حضور نیروی هوایی آمریکا در بریتانیا نشان می‌دهد سدان برقی تسلا مدل S برای این نقش برگزیده شده است. احتمالا یکی از دلایل این انتخاب، عدم حضور پرتعداد خودروهای عضلانی متعلق به نیروی هوایی آمریکا در بریتانیا است. تسلا مدل S می‌تواند ظرف مدت 2.27 ثانیه، از سرعت 0 به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد و پس از خودوری ورزشی هیبریدی آلمانی پورشه 918 اسپایدر (Porsche 918 Spyder) با رکورد 2.2 ثانیه، پرشتاب‌ترین خودروی موجود است.

خلبانان هدایت‌گر U-2 سوار بر تسلا مدل S می‌توانند به سرعت 250 کیلومتر برسند، درحالی که بیشیه سرعت U-2 هنگام برخاستن 185 کیلومتر بر ساعت است. این خلبانان ضمن حرکت پشت سر همقطاران خود که که خلبانی هواپیمای U-2 را برعهده دارند، با انتقال اطلاعات مهم و راهنمایی آنان، عملا از برخورد هواپیما با زمین هنگام برخاستن جلوگیری می‌کنند.