گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
پهپاد TDR-1 یک هواپیمای بدون سرنشین بود که در زمان جنگ جهانی دوم توسعه یافت و به کار رفت. جنگ افزاری امروزی که خود را وسط میدان‌های نبرد متعلق به جنگ جهانی دوم یافت.
بسیاری فکر می‌کنند ایالات متحده آمریکا پس از رخداد 11 سپتامبر 2001 دست به گسترش نبرد پهپادی و توسعه ناوگان پهپادهای تهاجمی خود زد. این حرف تا حدودی درست است، پهپادهای شکاری ام‌کیو-1 پردیتر (MQ-1 Predator) و ام‌کیو-9 ریپر (MQ-9 Reaper) که قادر به حمل موشک و بمب‌های هدایت لیزری و ماهواره‌ای هستند، در این زمان بود که وارد شکارگاه شدند. اما اولین پهپاد تهاجمی آمریکایی که قابلیت حمل و پرتاب بمب داشت، در سال 1944، هنگام جنگ جهانی دوم، طراحی شد و به پرواز در آمد.
تنها پهپاد TDR-1 که در موزه ملی هوانوردی دریایی متعلق به نیروی دریایی آمریکا نگه‌داری می‌شود.
در سال‌های ابتدایی جنگ جهانی دوم، ایالات متحده آمریکا در پی فناوری‌های پیشرفته بود تا بتواند نسبت به دشمن قدرتمند خود برتری یابد، از این رو دولت وقت روی هر پروژه نظامی عجیب و غریبی سرمایه‌گذاری می‌کرد تا به نتیجه برسد؛ بمب اتمی نیز یکی از این پروژه‌ها بود. مثالی دیگر نیز پهپاد TDR-1 ملقب به اِدنا (Edna) است که آن را می‌توان ام‌کیو-9 ریپر زمان خود دانست.
نیروی دریایی آمریکا طی یک قرارداد مبلغی را به کمپانی هواپیماسازی کوچک آمریکایی اینتراستیت (Interstate) داده بود تا هواپیمایی بدون سرنشین و کنترل از راه دور با توان حمل بمب هزار پوندی (450 کیلوگرمی) یا اژدر بسازد. نتیجه این قرارداد، پهپاد TDR-1 بود. هواپیمایی دو موتوره که با تعریف‌های امروزی می‌توان آن را یک «هواپیما با قابلیت هدایت توسط خلبان» دانست؛ به این معنی که این هواپیما علاوه بر کارکرد در حالت بدون سرنشین و کنترل از راه دور، امکان کنترل شدن توسط خلبان را نیز دارد.
بدنه و اسکلت پهپاد TDR-1 از چوب فشرده و لوله‌های فلزی ساخته شده بود. ناگفته نماند کمپانی آمریکایی وارلیتزر (Wurlitzer) که یک کمپانی فعال در صنعت ساخت سازهای موسیقی است، چوب مورد نیاز و کمپانی آمریکایی دوچرخه سازی شوین (Schwinn) نیز لوله‌های فلزی را تولید کرد. شاید در این زمان برایتان عجیب باشد که کمپانی ساخت سازهای موسیقی و دوچرخه چه ربطی به صنعت هوانوری دارند؟ اما در آن دوره این اتفاق امر عجیبی نبود. در زمان جنگ جهانی دوم دولت‌ها و به ویژه دولت آمریکا، شدیدا به دنبال خرید جنگ افزار بودند که همین امر سبب می‌شد تا کمپانی سازنده پارکومتر به ساخت تفنگ و یا سازنده خودرو به ساخت تانک روی آورد! این نکته نیز شاید جالب باشد که دو کمپانی وارلیتزر و شوین چندین دهه پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، توسط آلمانی‌های مقیم آمریکا پایه‌گذاری شده بودند.
پهپاد TDR-1 دارای اتاقکی برای خلبان بود که به وی اجازه می‌داد هواپیما را تا نزدیکی منطقه درگیری هدایت کند. هنگامی که به آن‌جا می‌رسید، خلبان پیاده شده و کانوپی (شیشه اتاقک خلبان) نیز برداشته و با یک پوشش هم سطح بدنه هواپیما جایگزین می‌شد. سپس هواپیما را به بمب تقریبا نیم تنی خود مسلح کرده و به روش کنترل از راه دور دوباره به پرواز در می‌آوردند. TDR-1 یک دوربین تلویزیونی در دماغه خود داشت که در آن زمان یک فناوری نوین محسوب می‌شد.
پهپاد TDR-1 و در پشت سر آن نیز هواپیمای اژدر افکن اونجر
خدمه‌ای که مسئول هدایت این پهپاد بودند، در یک هواپیمای اژدرافکن آمریکایی مدل تی‌بی‌اف اونجر (TBF Avenger) حضور داشتند. آن‌ها امواج تلویزیونی را از پهپاد دریافت کرده و تصویر و همچنین اطلاعات مربوط به رادار ارتفاع سنج TDR-1 را در یک تلویزیون 8 اینچی که در کابین عقب اونجر قرار داشت نگاه می‌کردند. خدمه با استفاده از آن دوربین و به روش کنترل از راه دور، اقدام به هدایت هواپیما، هدف‌یابی و هدف‌گیری می‌کردند. سپس پهپاد TDR-1 را به سمت هدف هدایت کرده تا بمب را روی سر دشمنان رها کرده و یا هواپیمای بدون سرنشین را به هدف مورد نظر بکوبند. ناگفته نماند برد امواج تلویزیونی این پهپاد بیش از 11 کیلومتر بود و هواپیمای کنترل‌کننده می‌توانست در فاصله‌ای امن از آتش دشمن، هواپیما را هدایت کند.
این پهپاد دو موتور پیستونی 6 سیلندر مدل O-435 ساخت کمپانی موتورسازی آمریکایی لایکامینگ انجین (Lycoming Engines) بود که هریک 220 اسب بخار (165 کیلووات) داشتند و هواپیما را با سرعت بیش از 225 کیلومتر بر ساعت به سمت هدف پیش می‌بردند. همچنین برد پروازی تقریبا 700 کیلومتر را برای آن فراهم می‌کردند. این هواپیما 11.5 متر درازا داشت و دهانه بال آن (فاصله بین دو سر بال‌ها از یکدیگر) نیز برابر با 14.6 متر بود. وزن هواپیما هنگام برخاستن نیز به 2.7 تن می‌رسید.
نمونه XTD3R که برای نیروی هوایی آمریکا ساخته شده بود.
از این هواپیما چند نمونه گوناگون دیگر با موتورهای مختلف برای نیروی هوایی و ارتش آمریکا نیز ساخته شد. اما همگی در حد پیش‌نمونه آزمایشی باقی مانده و نتوانستند رضایت لازم برای ورود به خدمت در این دو نیرو را کسب کنند.
اولین نمایش از کارکرد پهپاد TDR-1 در جولای 1944 برای افسران ارشد نیروی دریایی آمریکا صورت گرفت. اما چگونگی اجرای این نمایش نیز جالب است. سازندگان برای اثبات توانمندی پهپادشان، به یک کشتی ژاپنی در نزدیکی جزیره گوادال‌کانال واقع در اقیانوس آرام حمله کرده و از آن حمله و نابودی کشتی ژاپنی فیلم گرفته بودند. سپس آن را برای نیروی دریایی نمایش دادند. این نمایش آن‌قدر نیروی دریایی را تحت تاثیر قرار داد که این قوا دستور به‌خدمت‌گیری و اعزام این جنگ افزار نوین به میدان نبرد را صادر کرد.
آماده سازی پهپاد TDR-1 برای حمله
در تاریخ 27 سپتامبر 1944، چهار فروند پهپاد TDR-1 که هر یک مسلح به یک بمب دو هزار پوندی (910 کیلوگرمی) بودند، به سمت مواضع ژاپنی‌ها در جزیره بونگویل از کشور پاپوآ گینه نو واقع در اقانوس آرام حرکت کردند. یکی از این پهادها در آب سقوط کرد. دیگری تقریبا 30 متر عقب‌تر از هدف به زمین خورد اما بمب آن منفجر نشد. یکی دیگر از پهپادها احتمالا از کنار به یک کشتی ژاپنی کوبیده شد. یک فروند دیگر نیز دقیقا در محل قرارگیری توپ‌های پدافند هوایی ژاپنی‌ها کوبیده شد و انفجاری بزرگ به راه انداخت.
در آن زمان مجموعا 195 فروند TDR-1 از انواع مختلف ساخته شد. از بین TDR-1های رزمی و عملیاتی، 50 فروند آن‌ها به میدان نبرد اعزام شدند. از بین آن‌ها 37 پهپاد به منطقه هدف رسیدند، از این بین نیز 21 فروند با موفقیت به هدف مورد نظر کوبیده شدند. و اما این حمله‌ها پیام آور یک چیز بود: عصر نبرد پهپادی فرا رسیده است!
