نیروی فضایی آمریکا یک ماهواره را از هواپیما به فضا پرتاب کرد

نیروی فضایی آمریکا که یک قوای نظامی تازه تاسیس در بین نیروهای مسلح آمریکا است، اخیرا یک ماهواره را از روی سکوی پرنده به فضا پرتاب کرد.

پرتاب راکت حامل از سکوی پرتاب پرنده به فضا از جمله روش‌های کم هزینه برای ارسال ماهواره و محموله به خارج از جو است. ایالات متحده آمریکا که تا به امروز تنها دارنده چنین راکت‌ها و تنها کشوری است که از طریق هواپیما راکت به فضا ارسال کرده، کار روی این ایده را از اواسط سال 1958 آغاز کرد. گرچه تلاش‌های ابتدایی همگی با شکست مواجه و نخستین راکت موفق آن‌ها در سال 1990 وارد خدمت شد.

راکت حامل پگاسوس – Pegasus ساخت کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی آمریکایی نورثراپ گرومن – Northrop Grumman تنها راکت موفق و عملیاتی برای پرتاب از سکوی پرتاب هوابرد است که توسط یک هواپیمای مسافربری تغییر یافته L-1011 ملقب به استارگیزر – Stargazer حمل و پرتاب می‌شود. ناگفته نماند استارگیزر آخرین و تنها هواپیمای L-1011 است که در خدمت باقی مانده.

پرتاب اخیر نیروی فضایی آمریکا در تاریخ 13 ژوئن (23 خرداد) انجام و راکت حامل استفاده شده از نوع بالدار Pegasus XL بود که یک ماهواره جاسوسی را به خارج از جو برد. این راکت 23.130 تن وزن، 17.6 طول و 1.27 متر قطر دارد. فاصله دو سر بال آن از یکدیگر نیز 6.7 است و تقریبا نیم تن محموله به فضا می‌برد. این راکت بسیار اعتمادپذیر است و از 45 پرتاب، 40 پرتاب موفق، 3 پرتاب شکست خورده و 2 پرتاب نیمه موفق داشت. پگاسوس در 45 پرتاب خود مجموعا بیش از 90 ماهواره به فضا برده است.

در پروسه پرتاب، پس از آن که هواپیما برخاسته و به ارتفاع 12 کیلومتری رسید، راکت را شلیک می‌کند. راکت که دیگر نیاز نیست از ارتفاع صفر به زمین برود، در ارتفاع بسیار بالا موتور خود را روشن می‌کند. پس نیاز به موتور بزرگ و سنگین و همچنین حمل سوخت زیادی نیست. این مزایا سبب کاسته شدن از وزن و ابعاد راکت حامل می‌شود. موتور پگاسوس ایکس ال 3 مرحله و از نوع سوخت جامد که سبب کاهش زمان آماده سازی برای پرتاب می‌شود.

هدف نیروی فضایی ایالات متحده آمریکا از این پرتاب کاهش وابستگی خود و گام نهادن در مسیر استقلال برای پرتاب فضایی است. بدین‌ترتیب دایره افرادی که در جریان پرتاب قرار می‌گیرند نیز کاهش یافته و ریسک امنیتی کمتر می‌شود. از سوی دیگر در صورت بروز جنگ، مراکز پرتاب فضایی آمریکا که در دو ایالت فلوریدا و کالیفرنیا مستقر هستند، از جمله اهداف با اهمیت برای حمله (به ویزه حمله با موشک بالستیک اتمی) یا عملیات‌های خرابکارانه هستند. پس در صورتی که دشمن بتواند به نحوی در روند کار این مراکز اخلال ایجاد و آن‌ها را از میدان خارج کند، نیروهای مسلح آمریکا همچنان قادرند تا ماهواره و محموله‌های خود را به فضا بفرستند.

راکت پگاسوس ایکس ال زیر هواپیما نصب و از هر فرودگاه و باندی به هوا می‌رود. آمریکا نیز بیشترین تعداد فرودگاه در جهان را دارد، پس امکان متوقف کردن پرتاب پگاسوس منتفی است. هدف دیگری که نیروی فضایی آمریکا قصد رسیدن به آن را داشت، تسریع برنامه ریزی و اجرای آن بود. ماهواره‌ای که در این پرتاب عازم فضا گشت تنها ظرف مدت 11 ماه ساخته شد؛ در حالی که به صورت عادی 24 تا 60 ماه زمان برای ساخت یک ماهواره لازم است. پرتاب نیز تنها 4 ماه پس از امضای قرارداد مابین نیروی فضایی و نورثراپ گرومان صورت گرفت. در حالی که پیشتر برای ارسال یک محموله به فضا بایستی حداقل از یک سال قبل قرارداد امضا می‌شد.

از ماهواره ارسال شده اطلاعاتی در دست نیست و تنها می‌دانیم یک نمونه اثبات‌گر فناوری و نخستین در نوع خود است و سبب برتری در زمینه آگاهی فضایی می‌شود و امکان نظارت بر دیگر ماهواره‌ها را فراهم می‌کند. آگاهی فضایی به معنی احاطه داشتن بر فضا و کشف اجسام ساخت بشر، از زباله‌های فضایی گرفته تا ماهواره‌های رقیب، است. نیروی فضایی آمریکا قصد دارد در آینده پرتاب‌های بیشتری با کمک راکت‌های هواپرتاب داشته باشد. پنتاگون همچنین قصد دارد کمتر از 2 سال دیگر ایستگاه فضایی خود را در مدار زمین قرار دهد.