فلش بک: نگاهی به اچ تی سی وان M8؛ یک گوشی با دو دوربین و دو سیستم عامل

اچ تی سی وان M8 در سال ۲۰۱۴ روانه بازار شد. HTC One M8 با دو دوربین همراه شده بود و دارای نسخه‌ای با سیستم عامل اندروید و نسخه دیگری با ویندوزفون بود.

اچ تی سی در سال ۲۰۱۳ از گوشی پرچمدار فوق‌العاده خود با نام HTC One رونمایی کرد. عملکرد این گوشی آنقدر خوب بود که بسیاری از کاربران مشتاقانه منتظر معرفی نسل جدید آن بودند؛ اما نام این گوشی چه چیزی می‌توانست باشد؟ شرکت تایوانی بار دیگر از نام اچ تی سی وان استفاده کرد و اینبار داخل پرانتز M8 را نیز اضافه کرد.

اچ تی سی وان M8؛ پرچمداری زیبا 

نیازی به توضیح نیست که چرا نامگذاری گوشی جدید با این نام نمی‌توانست خیلی از کاربران را به خود جذب کند. M8 با خود یک ویژگی دوربین جدید را به بازار عرضه کرد که حتی امروز هم در بسیاری از گوشی‌ها دیده می‌شود.

البته معمولا از HTC EVO 3D (۲۰۱۱) در کنار ال‌جی اوپتیموس 3D به عنوان اولین گوشی‌های مجهز به دو دوربین یاد می‌شود، ولی دوربین دوگانه این گوشی‌ها خیلی کاربردی نبود.

این دوربین‌ها فقط برای ارائه تجربه سه بعدی استفاده می‌شدند و فناوری سه‌بعدی هم به جز در سالن‌های سینما (حتی این نیز قابل بحث است) خیلی تعریفی نبود. به همین خاطر تولید کنندگان گوشی تا چند سال فقط از یک دوربین در محصولات خود استفاده می‌کردند.

اچ تی سی می‌خواست مسیر موفق HTC One را ادامه دهد و به همین خاطر گوشی جدیدش را با دو دوربین روانه بازار کرد. البته این دوربین‌ها برای تصویربرداری سه بعدی استفاده نمی‌شدند. در واقع دوربین دوم به عنوان حسگر سنجش عمق عمل می‌کرد و به کاربر اجازه می‌داد از افکت‌های مختلف عمق میدان استفاده کند.

امروزه شاید با شنیدن نام «سنسور سنجش عمق» نوعی احساس کلافگی به شما دست دهد، ولی در زمان عرضه M8 با یک نوآوری واقعی طرف بودیم.

دوربین‌ دوگانه این گوشی از ماژول اولترا پیکسل استفاده میکرد. این ماژول تلاش ناکام اچ تی سی برای متقاعد کردن دنیا بود که پیکسل‌های کمتر و بزرگ‌تر بهتر از پیکسل‌های بیشتر و کوچک‌تر هستند. حسگر ۴ مگاپیکسلی این گوشی از پیکسل‌های ۲.۰ میکرومتری استفاده می‌کرد؛ هرچند که اندازه حسگر تنها 1/3.0 اینچ بود.  جالب است بدانید که این میزان برای آيفون 13 پرو ۱.۹ میکرومتر است و در گلکسی زد فولد 3 به ۱.۸ میکرومتر می‌رسد.

یکی دیگر از ویژگی‌های خوب دوربین اچ تی سی وان ام 8 استفاده از یک حسگر با نسبت ۱۶ به ۹ است. در بسیاری از گوشی‌ها این نسبت ۴ به ۳ است و به همین خاطر کاربر نمی‌تواند از حداکثر ظرفیت گوشی استفاده کند (بخش‌های بالایی و پایینی تصویر برش می‌خورد)؛ اما سری HTC One می‌توانست در حالت عریض بهترین عملکرد خود را ارائه دهد.

ماژول دوم نیز از یک حسگر ۴ مگاپیکسلی بهره می‌برد که تصاویر را با یک دید جدید ثبت می‌کرد. این حسگر به گوشی اجازه می‌داد که نقشه عمق تصویر را ترسیم کند که یعنی می‌توانست متوجه شود که هر شیء در چه فاصله‌ای از دوربین قرار دارد. بدین ترتیب قابلیت بوکه مصنوعی در اختیار کاربر قرار می‌گرفت (تار کردن زمینه عکس برای برجسته جلوه دادن سوژه اصلی).

اچ تی سی حالت‌های دیگری را هم برای جدا کردن زمینه تصویر از سوژه اصلی به برنامه دوربین اضافه کرده بود که از میان آنها می‌توان به حالت اسکچ یا کارتونی اشاره کرد. البته شما مجبور نبودید که در هنگام گرفتن عکس درباره افکت مورد نظر تصمیم بگیرید؛ زیرا گوشی اطلاعات مربوط به عمق تصویر را در کنار فایل اصلی ذخیره می‌کرد تا کاربر بعدا بتواند عمق میدان را تغییر دهد.

این ویژگی مشابه چیزی است که در آيفون‌های جدید با عنوان حالت سینمایی عرضه می‌شود. البته توان پردازشی آیفون بسیار بالاتر است و همین نیز سبب می‌شود که این افکت به شکل قابل ملاحظه‌ای بهبود یابد. در اینجا می‌توانید تاثیر این افکت را مشاهده کنید.

افکت بوکه دوربین اچ تی سی وان M8 عالی نبود. نقشه عمقی که توسط گوشی محاسبه میشد هم دقت کافی را نداشت و به همین خاطر گاهی اوقات یا بخشی از سوژه تار می‌شد و یا اینکه بخشی از پس زمینه بدون تغییر باقی می‌ماند. البته این اتفاق معمولا در اطراف مرز‌های سوژه رخ می داد که باعث میشد خیلی ملموس نباشد.

نوکیا هم در سال ۲۰۱۳ در حال بررسی تصاویر با قابلیت تغییر فوکوس بود. برنامه Nokia Refocus هم به همین منظور و به عنوان یک برنامه جدا از دوربین لومیا عرضه شد. با استفاده از این برنامه می‌توانستید انتخاب کنید که (حتی پس از گرفتن عکس) روی کدام بخش فوکوس شود و حتی گزینه‌ای وجود داشت که با استفاده از آن تمام تصویر تحت فوکوس قرار می‌گرفت.

این قابلیت فقط مختص به گوشی شما نبود و حتی می‌توانستید تصاویر خود را روی اینترنت به اشتراک بگذارید و دیگران هم فوکوس را تغییر دهند. نوکیا سال‌ها بعد نسخه بسیار پیشرفته‌تر این قابلیت را روی نوکیا 9 پیور ویو پیاده کرد و نتیجه نیز بسیار رضایت بخش بود. سپس نوبت به گوگل رسید که نشان می‌دهد می‌توان حتی با یک دوربین عمق میدان را ثبت کرد (به لطف داده استفاده شده توسط سیستم فوکوس خودکار تشخیص فازی).

راستی اگر می‌خواهید ببینید نقشه عمق به چه صورت است، نگاهی به تصویر زیر بیندازید.

خب بیایید به دوربین HTC One M8 برگردیم. این دوربین با مشکلاتی هم همراه بود. به عنوان مثال اگرچه نسبت تصویر حسگر برای فیلم برداری عالی بود، ولی به علت رزولوشن پایین امکان فیلم برداری 4K وجود نداشت. این یک نقطه ضعف مهم برای پرچمدار شرکت تایوانی محسوب میشد؛ زیرا اولین گوشی با قابلیت فیلم برداری 4K سال قبل عرضه شده بود و در سال ۲۰۱۴ نیز اکثر گوشی‌های پرچمدار به این قابلیت مجهز شده بودند.

مورد دیگر اینکه اچ تی سی لرزشگیر اپتیکال تصویر را به خاطر جلوگیری از ایجاد مشکل در محاسبه عمق از دوربین اصلی حذف کرده بود. البته قرار بود چیپ پردازش تصویر اختصاصی جدید این شرکت (ImageChip2) علاوه بر ارائه تصاویر واضح‌تر، مشکل لرزشگیر را هم حل کنم؛ اما از پس انجام آن برنیامد.

این موضوع تاثیر منفی زیادی بر عکاسی در نور کم گذاشت؛ زیرا تصاویر با سرعت شاتر پایین به علت لرزش دست تار می‌شدند. هرچند که اگر یک پایه عکاسی داشتید یا دستتان نمی‌لرزید، حسگر عملکرد نسبتا خوبی در تاریکی داشت.

اچ تی سی وان M8 از لحاظ طراحی شباهت زیادی به نسل قبلی خود داشت. این گوشی نیز از بدنه فلزی فوق‌العاده زیبا و اسپیکر‌های استریو در جلوی گوشی بهره می‌برد که به گونه‌ای به امضای سری HTC One تبدیل شده بود.

البته این گوشی با بهبود‌هایی هم همراه شده بود. HTC در مقایسه با M7 از فلز بیشتری ( ۹۰ درصد در مقایسه با ۷۰ درصد) در این گوشی استفاده کرده و میزان پلی‌کربنات را کاهش داده بود. محصول نهایی یک گوشی سنگین بود که استحکام بالایی داشت.

اسنپدراگون 801 که در آن زمان سریع‌ترین چیپست بازار بود هم وظیفه انجام امور پردازشی را بر عهده داشت. این چیپست باعث میشد که اندروید عملا پرواز کند. البته نه فقط سیستم عامل گوگل؛ زیرا این گوشی با سیستم عامل دیگری هم عرضه شده بود که کمی بعدتر به آن می‌پردازیم.

در چیپست جدید شاهد پشتیبانی از قابلیت Quick Charge 2.0 کوالکام هم بودیم که اجازه می‌داد باتری نسبتا بزرگ (در آن زمان) ۲۶۰۰ میلی‌آمپری پرچمدار HTC با سرعت ۱۸ وات شارژ شود.

اچ تی سی در گوشی جدید خود از یک نمایشگر بزرگتر ۵ اینچی استفاده کرده بود (در مقایسه با نمونه ۴.۷ اینچی روی M7)؛ اما با این وجود توانسته بود عمر باتری را به شکل چشمگیری افزایش دهد (۷۷ ساعت در مقایسه با ۴۸ ساعت). همچنین HTC One M7 از درگاه کارت حافظه بی‌بهره بود؛ اما در M8 شیار مربوطه تعبیه شده بود.

اچ تی سی وان M8 ویژگی‌هایی داشت که حتی امروز هم مدرن به نظر می‌رسند. به عنوان مثال این روزها اهمیت زندگی سالم دوچندان شده است و گوشی HTC در سال ۲۰۱۴ با برنامه Fitbit عرضه شده بود. این گوشی حتی می‌توانست در نقش یک گام شمار ظاهر شود و هر روز تعداد قدم‌هایی که برداشته‌اید را گزارش کند. طراحی قاب محافظ HTC DotView نیز همچنان محبوب است.

اچ تی سی گوشی جدید خود را در نسخه‌های جالبی روانه بازار کرد. نسخه گوگل پلی ادیشن این گوشی ۷۰۰ دلار قیمت داشت (قیمت نسخه معمولی ۶۵۰ دلار بود) و به اندروید خام بدون رابط کاربری SenseUI مجهز شده بود. گوگل پلی ادیشن پیش از برنامه اندروید وان عرضه شده بود و متاسفانه خیلی موفق نبود (نه اینکه اندروید وان بازار را تکان داد).

کاربران خیلی زود راهی برای نصب رام گوگل پلی ادیشن روی نسخه معمولی اچ تی سی وان M8 پیدا کردند؛ اما برای اینکار ابتدا باید بوتلودر را آنلاک می‌کردند.

این گوشی همچنین در نسخه دیگری به نام هارمن کاردن ادیشن نیز از طریق اپراتور اسپرینت در آمریکا عرضه شده بود که شامل یک مبدل دیجیتال به آنالوگ ۲۴ بیت ۱۹۲ کیلوهرتز برای ارائه تجربه صدای HD بدون افت کیفیت میشد. برای درک هرچه بهتر کیفیت بالای صدا، هدفون هارمن کاردن AE-S در جعبه محصول قرار گرفته بود.

علاوه بر اینها برنامه Harmon Clari-Fi نیز برای گوشی عرضه شد که وعده بازسازی صدای فشرده شده را به فرم اصلی آن می‌داد. این نسخه ۶۸۰ دلار قیمت داشت و با  حق اشتراک شش ماهه رایگان اسپاتیفای همراه شده بود. شما همچنین می‌توانستید اسپیکر‌های Onyx Studio هارمن کاردن را با تخفیف فوق‌العاده ۳۰۰ دلاری تنها با پرداخت ۱۰۰ دلار خریداری کنید.

نسخه بعدی HTC One M8 Eye نام داشت. اسم عجیب این نسخه نشان می‌داد که شرکت تایوانی هم بالاخره پذیرفته حسگر ۴ مگاپیکسلی ایده خوبی نیست و به همین خاطر یک حسگر ۱۳ مگاپیکسلی را جایگزین آن کرده بود. البته این دوربین هم نمی‌توانست با کیفیت 4K فیلم برداری کند. حسگر سنجش عمق نیز با کاهش رزولوشن به ۲ مگاپیکسل رسیده بود.

اچ تی سی ام 8 در نسخه‌های محدود و جالبی هم عرضه شد. یکی از این نسخه‌ها Phunk Edition نام داشت که تنها ۶۴ عدد از آن ساخته شد. نسخه S.H.I.E.L.D One M8 edition حتی از این هم محدود‌تر بود (۱۰ عدد برای آمریکا و ۴ عدد برای کانادا). این نسخه پس از اینکه کریس ایوانز در نقش کاپیکتان آمریکا ظاهر شد، به تولید رسید.

هرچند که جذاب‌ترین نسخه پرچمدار تایوانی‌ها HTC One (M8) for Windows بود. همانطور که از نام این گوشی مشخص است، در این نسخه از ام 8 سخت افزار مدل استاندارد با سیستم عامل ویندوزفون 8.1 ترکیب شده بود. این مدل چند ماه پس از عرضه نسخه اندرویدی عرضه شد و به کاربران یک حق انتخاب مهم می‌داد: مایکروسافت یا گوگل.  در کل تجربه جالبی بود؛ اما این نسخه نیز از همان مشکلات مدل اندرویدی رنج می‌برد.

اچ تی سی در سال ۲۰۱۳ در شرایط خاصی قرار داشت. اچ تی سی وان نقد‌های بسیار خوبی را از طرف کارشناسان دریافت کرد و فروش خوبی را هم تجربه کرد؛ اما متاسفانه مشکلات زنجیره تامین موفقیت این گوشی را محدود کردند. همین نیز باعث شد که اچ تی سی اولین ضرر فصلی خود را تجربه کند. متاسفانه این ضرر آخرین مورد نبود و در فصل‌های زیادی تکرار شد.

اچ تی سی وان M8 تلاش این شرکت برای بازگشت به جایگاه سابقش بود؛ اما این تولید کننده افسانه‌ای در سراشیبی زوال قرار داشت و M8 و گوشی‌های پس از آن نیز برای نجات آن کفایت نمی‌کردند.

برند اچ تی سی همچنان زنده است؛ اما تمرکز خود را روی واقعیت مجازی گذاشته است. بخشی از کسب و کار گوشی‌های موبایل اچ تی سی توسط گوگل خریداری شد تا بتوانند گوشی‌های پیکسل را به صورت داخلی توسعه دهند. بنابراین می‌توان گفت که گوشی‌های پیکسل به نحوی میراث‌دار گوشی‌های اچ تی سی هستند.