کشف شوکه کننده دانشمندان ؛ انسان جهان را 15 ثانیه با تاخیر می‌بیند!

دانشمندان به تازگی دریافته‌اند که انسان جهان را با 15 ثانیه تاخیر می‌بیند. این کشف شوکه کننده دانشمندان می‌تواند راهگشای تحقیقات بعدی باشد.

پیشرفت علم دروازه‌های تازه‌ای را روی آدمی می‌گشاید و رازی از رازهای خلقت را فاش می‌کند. در گزارشی جدید و به نقل از برخی منابع علمی، گفته می‌شود که مغز انسان برای این که بتواند اشیای اطراف خود را به صورت با ثبات ببیند و از آنها درک درستی داشته باشد، 15 ثانیه در گذشته می‌ماند تا هماهنگی بین قوه بصری با مغز ایجاد کند.

کشف شوکه کننده دانشمندان چیست؟

در هر لحظه چشمان ما حجم غیر قابل تصوری از داده‌ها را دریافت می‌کند که شامل رنگ‌ها، اشکال و حرکات دیگران می‌شود. مغز برای این که بتواند دیتای وارد شده را درک کند و ما بتوانیم آنها را ببینیم و همزمان بفهمیم، کار دشوار و پیچیده‌ای پیش رو دارد.

آنچه در پیرامون خود می‌بینیم، ساکن و ثابت نیست و همه چیز با تغییر زاویه نور، افق دید و عوامل دیگر، مدام در حال تغییر و تبدیل هستند. از طرف دیگر به علت پلکی که می‌زنیم و حرکتی که می‌کنیم، این تغییرات دوچندان می‌شوند.

اگر دوست دارید که مفهوم شلوغی محیط پیرامون خود را درک کنید و بتوانید تصوری از آن در ذهن خود داشته باشید، یک گوشی تلفن را جلوی چشمان خود قرار دهید و همزمان راه بروید و از چشمان خود فیلم‌برداری کنید. آنچه پس از تماشای فیلم می‌بینید، همان چیزی است که مغز شما درگیر آن است.

اما چرا ما چنین آشفتگی را هنگام تماشای محیط پیرامون خود احساس نمی‌کنیم؟ مغز ما با فرآیندهای پیچیده‌ای که انجام می‌دهد، به جای نشان دادن محیط پر از نویز و آشفته، محیطی ثابت و بدون نوسان را به ما نشان می‌دهد. حال سوالی که ایجاد می‌شود این است که مغز ما چطور «توهم پایداری و ثبات» را درک می‌کند؟

مغز شبیه ماشین زمان است

حال پس از سال‌ها پژوهش، دانشمندان توانسته‌اند پاسخی برای این سوال بیابند؛ سازوکاری جدید که این ثبات وهم آلود را توضیح می‌دهد. مغز در طول زمان ورودی بصری ما را کنترل و ثابت می‌کند. در واقع به جای آن که بخواهیم تمامی چیزهایی که دیده‌ایم را تک تک درک کنیم، مغز از تمامی آن تصاویر و حرکات و… میانگین می‌گیرد و چکیده آن را در 15 ثانیه گذشته نشانمان می‌دهد.

عملا مغز انسان برای این که اشیا را شبیه به همدیگر درک کنیم، گولمان می‌زند. مغز شبیه ماشین زمانی است که مدام ما را به عقب بر می‌گرداند تا آنچه در 15 ثانیه پیش اتفاق افتاده را به صورت واضح و ثابت درک کنیم. فرض کنید مغز در 15 ثانیه ابتدایی بدون ثبات و به طور آشفته محیط پیرامون را یادداشت می‌کند و سپس از آنها نتیجه‌گیری کرده و چکیده‌اش را به قوه بصری انتقال می‌دهد.

اگر قرار بود که همه چیز را در لحظه می‌دیدیم، آن وقت مدام تصاویر با نویز و اشکال مواجه می‌شد و نور و سایه اشیا با نوسان به نمایش در می‌آمد. تا به حال سرتان گیج رفته و طوری بوده‌اید که همه جا را تیره و تار ببینید؟ اگر مغز، ما را به حال خودمان واگذارد چنین اتفاقی برایمان می‌افتد.

اگر به ویدئویی که در زیر می‌آید نگاه کنید، نمی‌توانید تشخیص دهید که صورت سمت چپ به مدت 30 ثانیه پیر می‌شود و بسیار دشوار خواهد بود که متوجه چنین چیزی شوید. دانشمندان چهره را دیرتر از آنچه است پیر می‌کنند. در این آزمایش صدها نفر به خدمت گرفته شدند و از آنها خواسته شد تا در یک تایم لپس 30 ثانیه‌ای چهره‌هایی را از نزدیک تماشا کنند.

وقتی از شرکت کنندگان پرسیده شد که سن چهره چقدر است، آنها سنی را گفتند که قبل از آغاز ویدئو دیده بودند. یعنی مغز به طور مداوم ما را به 15 ثانیه قبل می‌فرستد. در واقع انسان‌ها به جای این که تصویر کنونی را ببینند، 15 ثانیه قبل آن را مشاهده می‌کنند. به عبارتی دیگر مغز هر 15 ثانیه یک‌بار بروزرسانی می‌شود.

مغز نمی‌تواند میلیون‌ها تصویری را که در لحظه دیده برای ادراک کامل به قوه بصری بفرستد و به همین جهت به جای این که اکنون را نشانمان دهد، به گذشته اعتماد می‌کند و آن چیزی را به تصویر می‌کشد که 15 ثانیه قبل دیده‌ایم. مغز ما اطلاعات گذشته را به ما نشان می‌دهد و در واقع داده‌ها را بازیافت می‌کند.

سیستم بینایی انسان به جای این که تصاویر دقیق و در لحظه را نشان دهد، ترجیح می‌دهد به خاطر کار کمتر و پردازش آسان‌تر، چیزی را نشان دهد که راحت‌تر و در دسترس‌تر است.

پیامدهای فرآیند مغز

چنین تاخیری در پردازش‌های بصری می‌تواند نتایج مثبت و منفی بسیاری در پی داشته باشد. این تاخیر از این جهت که به چشم ما استراحت می‌دهد تا بتواند شرایط با ثبات و پایداری را تجربه کند، مفید است، اما از این جهت که دقت مطلق را از بین می‌برد و همیشه ما را با تاخیری 10 تا 15 ثانیه‌ای مواجه می‌کند، امری خطرناک است که در شرایط بغرنج می‌تواند سرنوشت زندگی ما را تعیین کند.

فرض کنید رادیولوژیستی صدها تصویر از یک بیمار را بررسی می‌کند تا بتواند ناهنجاری‌های موجود را شناسایی کرده و درباره آنها تصمیم بگیرد. اما آیا تصمیمی که می‌گیرد درست است؟ بر طبق این نظریه رادیولوژیست بر اساس آنچه قبلا دیده تصمیم می‌گیرد که می‌تواند بیمار را در شرایط وخیمی قرار دهد. در نهایت باید دقت داشته باشیم که آنچه اکنون قضاوت می‌کنیم، مربوط به زمان حال نیست بلکه به گذشته بر می‌گردد. نظر شما در خصوص کشف شوکه کننده دانشمندان چیست؟