گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
شاید برای شما هم سوال پیش آمده باشد که جان سخت ترین مخلوق زمینی چیست؟ در این مطلب به نقطه ضعف این موجود عجیب الخلقه می‌پردازیم.
یکی از سرسخت‌ترین موجوداتی که تاکنون روی کره زمین شناخته شده‌اند، خرس های آبی هستند. شاید این اسم برایتان کمی عجیب باشد و یاد خرس‌های قطبی افتاده باشید، اما باید بگوییم که این دو هیچ شباهتی با یکدیگر ندارند. اکنون محققان موفق شده‌اند نقطه ضعف این موجودات میکروسکوپی را کشف کنند.
جان سخت ترین مخلوق زمینی چیست؟
به گزارش گروهی از دانشمندان، خرس های آبی در صورتی که در معرض مخاط حلزون قرار بگیرند نمی‌توانند نفس بکشند و دچار خفگی خواهند شد. حلزون‌ها یا همه شکم‌پایان طبق آنچه محققان گفته‌اند برای خرس های آبی بسیار مفید هستند، چرا که آنها می‌توانند روی پشت حلزون‌ها سوار شوند و مسافت‌های طولانی را بدون مشکل طی کنند.
گفتنی است که شکم پایان از جمله رده‌های جانوری هستند که از شاخه نرم تنان به حساب می‌آیند. این رده دومین رده از نظر تنوع گونه است و رده نخست و بزرگترین رده از نظر تنوع گونه مختص حشرات است. خرس های آبی حدود 0.02 اینچ طول و هشت پا دارند و قادر به زنده ماندن در شرایط بسیار سخت از جمله در فضا هستند. چون این موجودات ابعاد کوچکی دارند، نمی‌توانند مسافت‌های طولانی را به تنهایی طی کنند و تنها در محیط‌های کوچک جابه‌جا می‌شوند.
آناتومی بدن این موجودات میکروسکوپی بسیار شبیه به کرم‌ها یا خرخاکی است و برای این که بتوانند زندگی فعالی داشته باشند باید در آب زندگی کنند. البته این بدین معنا نیست که در شرایط بی‌آبی قادر به زنده ماندن نیستند، بلکه اگر در شرایط بی‌آبی قرار بگیرند، وارد فاز بی‌آبی خواهند شد. آنها این قابلیت را دارند که سال‌ها بدون آب زنده بمانند و زمانی که دوباره به آب برسند فعالیت خود را از سر خواهند گرفت.
علت این که این موجودات سخت جان نام گرفته‌اند، همین زنده ماندن تحت هر شرایطی است. ویژگی‌ها و قابلیت‌های این موجودات به همین جا ختم نمی‌شود و یک‌سری از ویژگی‌های دیگر آنها سبب شده تا بتوانند در یخ، محیط‌های بدون اکسیژن مانند فضا و در برابر پرتوهای کیهانی نیز زنده بمانند. حالا جالب است اگر بدانیم که نقطه ضعف این موجودات سرسخت چیست و چگونه می‌توانند از بین بروند.
محققان دانشگاه آدام میتسکیه ویچ در لهستان به این نتیجه رسیده‌اند که مخاط حلزون عامل کشنده‌ای برای خرس های آبی هستند. دو تن از دانشمندان این تحقیق به نام‌های زوفیا کیازکیویچ و میلنا روزکوفسکا چندین خرس آبی را درون ظرفی انداخته‌اند و آنها را در شرایط خشک و بدون آب قرار دادند. آنها اجازه دادند تا این جانوران وارد فاز بی‌آبزی شوند.
بعد از یک هفته قرار دادن آنها درون ظرف و در محیط خشک، چند حلزون را درون ظرف قرار دادند و آنها را برای یک دقیقه رها کردند تا مخاط آنها در ظرف منتشر شود. وقتی که حلزون‌ها از ظرف خارج شدند، محققان پیش از آب دادن به خرس‌های آبی آنها را به دقت مورد بررسی قرار دادند. نتیجه کار نشان می‌داد که 98 درصد از خرس‌هایی که در معرض مخاط نبوده‌اند زنده مانده‌اند و فقط 34 درصد از خرس های آبی که با مخاط پوشانده شده بودند، زنده ماندند.
این دو محقق دست به انجام آزمایش دیگری نیز زدند. آنها کنجکاو بودند تا بدانند که آیا حلزون‌ها می‌توانند خرس های آبی را به محیط دیگری منتقل کنند یا خیر؟ این طبیعی است که موجودات ریزتر به موجودات بزرگتر بچسبند و مسافت‌های طولانی را بپیمایند. چون چنین رفتاری در خرس های آبی مورد بررسی قرار نگرفته بود، آنها تصمیم گرفتند این کار را تست کنند.
برای انجام این کار ابتدا خرس های آبی را درون جعبه‌ای قرار دادند تا ببینند در شرایط عادی آنها تا چه اندازه قادر به رفع موانع و گذر از آنها هستند و این که چه مسافتی را می‌توانند طی کنند. پس از آن قصد داشتند آنها را درون ظرفی که حلزون‌ها قرار دارند، بگذارند تا رفتار را در هر دو طرف مشاهده کنند. آنها دریافتند که خرس های آبی به تنهایی نمی‌توانند از سمتی به سمت دیگر بروند، اما قادر بودند با چسبیدن به حلزون‌ها خود را به طرز قابل توجهی تکان دهند.
نتیجه و جمع‌بندی دانشمندان این شد که خرس های آبی می‌توانند به حلزون‌ها متصل شوند و با آنها به محیط‌های جدیدتر بروند. خوشبختانه حلزون‌ها می‌توانند عامل بقا و به طور همزمان عامل از بین رفتن خرس های آبی باشند، اما از آنجایی که برای تولید مثل خرس های آبی، فقط یک خرس کافی است، نیازی به زنده ماندن همه آنها در طول سفر نیست.