چرا ناسا یک شبکه راه آهن اختصاصی دارد؟

در این مطلب ضمن معرفی راه آهن اختصاصی ناسا،‌ به پاسخ این سوال می‌پردازیم که چرا ناسا به یک شبکه راه آهن اختصاصی نیاز دارد.

وقتی به ناسا فکر می‌کنید احتمالا تصوراتی مربوط به سفینه‌های فضایی، ماموریت‌های ماه و حتی روبات‌ها در مریخ را دارید اما چیزی که بعید است به آن فکر کنید قطارهای قدیمی و شبکه راه آهن اختصاصی ناسا است. با وجود این باید بدانید که قطارها بخشی جدایی‌ناپذیر از همه ماموریت‌های فضایی ناسا در سالیان اخیر بوده‌اند.

اگر بپرسید «چرا؟» در پاسخ باید گفت در صورت نبود قطارها،‌ ناسا چگونه می‌توانست همه آن موشک‌های تقویت‌کننده فوق‌العاده بزرگ و سنگین را جابجا کند؟

شبکه راه آهن اختصاصی ناسا

شبکه راه آهن اختصاصی ناسا در واقع یک خط صنعتی 38 مایلی است که از مرکز فضایی کندی در فلوریدا می‌گذرد و به مسیرهای کیپ کاناورال متصل می‌شود. در سال 1963، راه آهن ساحل شرقی فلوریدا با یک اتصال 7.5 مایلی به مرکز فضایی کندی متصل شد که به 28 مایل راه آهن ساخته شده توسط ناسا در تقاطع ویلسون کرنرز اضافه شد.

بخشی از این خط راه آهن جدید 7.5 مایلی، شامل یک پل متحرک بر روی رودخانه هند است که دهانه ورود به منطقه ممنوعه مرکز فضایی است و در حالت عادی تا زمانی که نیاز به وارد شدن یک قطار نباشد، در حالت بسته قرار دارد، اما اگر قطاری قصد ورود داشته باشد، خدمه آن را پایین آورده و اجازه ورود به منطقه ممنوعه را می‌دهند.

به گفته ناسا، راه آهن ساحل شرقی فلوریدا در دو مجموعه با 7 مسیر مختلف ساخته شده که یکی از آن‌ها جی جی و دیگری ویلسون نام دارد. خط 9 مایلی جی جی به سمت شرق و اقیانوس اطلس تا سکوهای پرتاب ناسا و مسیرهای نیروی هوایی در کیپ کاناورال امتداد دارد. خط جی جی دقیقا در شرق خط ویلسون است که آن هم در طول 9 مایل، به ساختمان مونتاژ وسایل ناسا و منطقه صنعتی مرکز فضایی کندی می‌رسد.

قطارهای ناسا برای حمل سنگین‌ترین بارها

ناسا در سال 1983، بخش شرقی خط آهن ساحلی فلوریدا را خریداری کرد چراکه مواد خطرناکی که برای حمل شاتل فضایی روی خط آهن استفاده می‌شد نیاز خاصی به بازسازی و ارتقای مستمر کل خط آهن را ایجاد می‌کرد.

آن‌ها همچنین لوکوموتیوهای قدیمی Alco S2 متعلق به جنگ دوم جهانی را با سه لوکوموتیو EMD SW-1500 (شماره‌های 1، 2 و 3) که بین سالیان 1968 و 1970 برای خطوط راه‌آهن تولدو، پیوریا و غرب ساخته شده بودند، جایگزین کردند. لوکوموتیوهای جدید البته یک فرایند بازسازی و ارتقا موتور را از سر گذراندند تا بتوانند بارهای سنگین‌تر را سریع‌تر جابجا کنند.

خودروهای سگمنت که تقویت‌کننده‌های موشک را برای شاتل فضایی حمل می‌کردند بیشترین ترافیک شبکه راه آهن ناسا را تشکیل می‌دادند و به گفته ناسا، هر یک از این دو تقویت‌کننده‌ موشک از چهار بخش تشکیل شده بودند که 32 فوت طول، 12 فوت قطر و به طور متوسط 150 تن وزن داشتند. وزن هر خودروی سگمنت نیز 510 هزار پوند بود و هر پرتاب نیاز به 8 بار تحویل خودروی سگمنت داشت.

موشک‌های تقویت‌کننده تحویل داده شده به مرکز کندی از کارخانه تیوکول در واساچ ایالت یوتا و در مسیری با استفاده از خطوط آهن خصوصی مختلفی از جمله؛ اتحادیه اقیانوس آرام، کانزاس سیتی جنوبی، نورفلک ساترن، CXS و راه آهن ساحلی شرق فلوریدا وارد شده بودند.

پایان کار قطارهای ناسا

به گزارش موزه راه آهن جنوب شرقی،‌ شبکه راه آهن اختصاصی ناسا تقریبا 30 هزار واگن مواد و تجهیزات گوناگون را در 5 سال اول فعالیت خود حمل می‌کرد، اما با این حال و پس از ارسال آخرین بخش‌های تقویت‌کننده موشک در سال 2010، استفاده از راه‌آهن تا حد زیادی کاهش یافت.

با هزینه عملیاتی 1.3 میلیون دلار در سال، ناسا ترجیح داد تا در سال 2015 کاملا به فعالیت آن خاتمه دهد و گرچه بخش‌های مهمی از مسیر همچنان باقی است اما ناسا هر سه لوکوموتیو را واگذار کرد.

لوکوموتیو شماره 2 در سال 2014 به موزه راه آهن گلد کوست در میامی تحویل داده شد و شماره 1 هم یک سال بعد به بندر پریش ناچیتوچ در ناچیتوچ لوئیزیانا فرستاده شد. لوکوموتیو شماره 3 را هم به راه آهن مدیسون در مدیسون ایندیانا فرستادند که هنوز برای خدمات حمل و نقل بار و مسافربری استفاده می‌شود.

چند سال پیش و برای بازه زمانی کوتاهی، «راه آهن موشکی» دوباره زنده شد و در 15 ژوئن 2020، 10 بخش تقویت‌کننده موشک با قطار از کارخانه Northrop Grumman در Promontory یوتا وارد منطقه ممنوعه مرکز فضایی شد. این فرایند در طول 10 روز و در مسیری 2800 مایلی برای انتقال بخش‌های تقویت‌کننده‌ای که قرار بود در سیستم پرتاب فضایی و فضاپیمای اوریون استفاده شوند انجام شد.