فلش بک: گلکسی A9 2018 سامسونگ، اولین گوشی جهان با چهار دوربین روی قاب پشتی

گلکسی A9 2018 اولین گوشی جهان با دوربین پشتی چهارگانه بود. در این پست فلش بکی به گذشته خواهیم زد و این میان‌رده جذاب را بررسی می‌کنیم.

چه تعداد دوربین کافی است؟ چند تا از این دوربین‌ها زیادی است؟ گلکسی A9 2018 سامسونگ حدود سه سال و نیم پیش به عنوان اولین گوشی مجهز به دوربین پشتی چهارگانه وارد بازار شد. این گوشی بسیار امیدوارکننده ظاهر شد، به خصوص اینکه به کاربران اجازه می‌داد بین سه فاصله کانونی مختلف جابجا شوند تا بهترین فریم برای عکس به دست بیاید. علاوه بر این، همکاری این دوربین‌ها موجب شد عمق میدان بسیار وسیعی به دست بیاید که تا پیش از آن فقط با سنسورهای بزرگ دوربین‌های حرفه‌ای DSLR امکان دستیابی به آن وجود داشت.

بیایید اول از همه نگاهی به دوربین‌های به کار رفته روی این گوشی بیاندازیم. در پشت قاب این گوشی سه دوربین قابل استفاده و یک ماژول کاربردی وجود داشت.

• دوربین اصلی ۲۴ مگاپیکسلی، گشودگی دیافراگم f/1.7، فیلمبرداری 4K با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه
• دوربین اولترا واید ۸ مگاپیکسلی، زاویه دید ۱۲۰ درجه‌ای، لنز ۱۲ میلی‌متری
• دوربین تله فوتو ۱۰ مگاپیکسلی، زوم اپتیکال ۲ برابری، لنز ۵۲ میلی‌متری
• دوربین تشخیص عمق ۵ مگاپیکسلی

اما حضور این همه دوربین روی گوشی چه ضرورتی دارد؟ تلاش‌هایی برای استفاده از دوربین‌هایی با فاصله کانونی متغیر صورت گرفته است، اما این دوربین‌ها جایی در گوشی‌هایی با ضخامت کمتر از ۱۰ میلی‌متر ندارند. گوشی گلکسی A9 2018 سامسونگ هم با ضخامتی کمتر از ۸ میلی‌متر، دوربین‌هایی دارد که تقریباً هم سطح قاب پشتی هستند.

با فناوری موجود در آن زمان، تنها راه حل استفاده از چند ماژول دوربین بود. گوشی ال جی G5 از یک لنز اولترا واید در سال ۲۰۱۶ بهره‌مند شد و خیلی زود پس از آن دوربین‌های تله فوتو جایگزین آن‌ها در پشت قاب گوشی‌ها شدند. تا اینکه در سال ۲۰۱۸ شاهد رونمایی از اولین گوشی‌هایی بودیم که هر دو آن‌ها را کنار یکدیگر ارائه می‌کردند. گوشی ال جی V40 که چند هفته پیش از A9 معرفی شد، از لنزهای ۱۰۷ درجه‌ای اولترا واید، ۷۸ درجه‌ای واید و ۴۵ درجه‌ای تله فوتو روی قاب پشتی خود بهره می‌برد. همچنین به علاوه دو دوربین ۹۰ و ۸۰ درجه‌ای در جلو، به نخستین موبایل در جهان تبدیل شد که در مجموع پنج دوربین را ارائه می‌کرد. گوشی ای ۹ ۲۰۱۸ سامسونگ هم در مجموع ۵ دوربین داشت، اما چهار دوربین آن روی قاب پشتی و یک دوربین در بالای نمایشگر دیده می‌شد.

عملکرد چهار دوربین پشتی گلکسی A9 2018

شاید شما می‌خواهید بدانید آیا سنسورهای تشخیص عمق واقعاً کارایی دارند یا فقط برای بازاریابی و افزایش تعداد دوربین‌های روی یک گوشی به قاب پشتی اضافه می‌شوند. اما پیش از آن باید گفت که کیفیت دوربین‌های A9 خیلی خوب نبود. در زیر نمونه تصاویری از دوربین اصلی این گوشی را مشاهده می‌کنید که احتمالاً متوجه هاله بنفشی که روی همه تصاویر وجود دارد شده‌اید. گاهی اوقات این دوربین وایت بالانس را به درستی تنظیم می‌کرد، اما گاهی نیز اینطور نبود. حتی زمانی که وایت بالانس خوب بود هم همچنان نویز در تصاویر وجود داشت.

دوربین تله فوتو کنترل بهتری روی رنگ‌ها داشت، اما گاهی اوقات بنا به دلایلی نامعلوم خروجی عکس‌ها از ۱۰ مگاپیکسل به ۲۴ مگاپیکسل ارتقا پیدا می‌کرد. البته شما می‌توانستید این گزینه را غیرفعال کنید.

دوربین اولترا واید این گوشی هم مشکلات مختلفی از جمله تحریف بیش از حد در تصاویر تولید شده داشت. کیفیت تصاویر هم چندان دلچسب نبود. شاید به همین خاطر است که گزینه تصحیح تحریف در اکثر دوربین‌های فوق عریض به صورت پیش‌فرض فعال است.

در زیر چند نمونه تصویر ثبت شده در شب را هم می‌بینید که خیلی عالی نیستند. این تصاویر با زوم روی دوربین اصلی ثبت شده‌اند، ولی به نظر می‌رسد دوربین تله حتی از این هم بدتر عمل کند.

در مجموع ما حتی از یک گوشی میان‌رده متعلق به سال ۲۰۱۸ هم توقع بیشتری داشتیم. به خصوص اینکه تمرکز اصلی سامسونگ در گوشی گلکسی A9 2018 روی دوربین‌های آن بوده است.

حالا وقت آن است که در مورد سنسور تشخیص عمق این گوشی صحبت کنیم. تصاویر پرتره‌ای که با همکاری دوربین اصلی و سنسور تشخیص عمق این گوشی ثبت شده‌اند، عالی به نظر می‌رسند و ظاهراً سوژه با دقت خوبی از پس زمینه جدا شده است.

عملکرد این سنسور برای ثبت عکس‌هایی با سوژه‌های غیر انسانی هم خوب بوده است که به کاربران اجازه می‌داد عکس‌هایی خلاقانه را ثبت کنند. علی‌رغم عملکرد ناامیدکننده سه سنسور دوربین دیگر این گوشی، سنسور تشخیص عمق به خوبی کار خودش را انجام می‌دهد.

عملکرد دوربین سلفی گلکسی ای ۹ ۲۰۱۸

دوربین سلفی این گوشی به یک سنسور ۲۴ مگاپیکسلی مجهز شده بود که از نظر اندازه (۱/۲.۸ اینچی، پیکسل‌های ۰.۹ میکرومتری) با دوربین اصلی در پشتی یکسان بود. مشکل اصلی، نداشتن فوکوس خودکار بود و این به معنای اهمیت چگونگی در دست‌گیری گوشی هنگام گرفتن عکس سلفی است. فوکوس روی تصاویر یا خیلی دور یا خیلی نزدیک بود و به همین خاطر همیشه با فوکوس مشکل داشتید. محدوده دینامیکی آن هم عالی نبود، اما اگر شرایط نور محیط خوب بود می‌توانستید عکس‌های باکیفیتی بگیرید.

در حالی که دوربین‌ها در مرکز توجه این گوشی بودند، اما در روزگاری که گوشی‌ها خیلی بزرگ نبودند این گوشی ابعاد بسیار مناسبی داشت. نمایشگر ۶.۳ اینچی روی این گوشی یکی از بزرگ‌ترین پنل‌هایی بود که در آن زمان می‌توانستید روی یک گوشی هوشمند داشته باشید. به خصوص اگر به یک پنل بسیار باکیفیت Super AMOLED احتیاج داشتید. این نمایشگر بسیار روشن، با دقت رنگ بالا و پشتیبانی از فضاهای رنگی متنوع sRGB و Adobe RGB و همچنین DCI-P3 بود. در واقع این یکی از بهترین نمایشگرهایی بود که می‌توانستید روی یک گوشی به جز پرچمداران سری Galaxy S و Galaxy Note ببینید.

گوشی گلکسی ای ۹ سامسونگ از چیپست اسنپدراگون ۶۶۰، یک تراشه ۱۴ نانومتری با چهار هسته Kryo 260 Gold (بر پایه هسته Cortex-A73) و چهار هسته Silver (بر پایه هسته A53) به همراه پردازنده گرافیکی Adreno 512 قدرت می‌گرفت. ۶/۸ گیگابایت رم و ۶۴/۱۲۸ گیگابایت حافظه داخلی به همراه یک اسلات کارت حافظه microSD اختصاصی را هم در دسترس کاربران قرار می‌داد. این مشخصات فنی باعث شد گوشی A9 سامسونگ به یکی از رهبران گوشی‌های میان‌رده تبدیل شود. در آن زمان سامسونگ این گوشی را به نسخه قدیمی اندروید ۸ اوریو مجهز کرده بود؛ هرچند اندروید ۹ پای با رابط کاربری Samsung Experience 9.0 به سرعت برای آن منتشر شد.

نیروی این میان‌رده توسط یک باتری ۳،۸۰۰ میلی‌آمپر ساعتی تأمین می‌شود که آزمایش‌های گروه gsmarena نشانگر زمان شارژدهی ۸۸ ساعته این گوشی است. اگرچه پردازنده‌ای کارآمدتر از تراشه ۱۴ نانومتری می‌توانست عملکرد بهتری را ارائه کند، اما همچنان عمر باتری A9 یکی از بهترین‌های زمان خود بود. با تمام این تفاسیر شما برای داشتن این گوشی باید هزینه زیادی می‌کردید. قیمت این گوشی ۴۷۰ یورو بود.