تفاوت بین دوربین‌ های DSLR و دوربین های بدون آینه

در این مطلب از تفاوت‌ های بین دوربین‌ های DSLR و بدون آینه خواهیم گفت و پس از بررسی فناوری‌های خاص آنها، به مزایا و معایب هر یک می‌پردازیم.

پیش از اینکه به تفاوت های میان دو فناوری بدون آینه و DSLR در دوربین‌ های مختلف بپردازیم. در تعریف ذاتی خود، دوربین‌ها اساسا یک جعبه مهر و موم شده با سوراخی کوچک (عدسی) در جلو هستند که نور را جمع‌آوری می‌کنند و یک تصویر را روی سطح حساس به نور در داخل می‌تابانند تا عکس مورد نظر ثبت شود.

این به‌نوعی ساده‌ترین تعریف قاب ذکر برای توصیف اولیه یک دوربین است. با این‌حال چیزهای بیش‌تری در مورد این دستگاه‌ها وجود دارد که به ما امکان داده تا لحظات خود را به‌راحتی و بدون زحمت ثبت و حفظ کنیم. اکنون انواع مختلفی از دوربین‌ها وجود دارند که برای کاربری‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند، با این وجود، بیشتر عکاسان و علاقه‌مندان به این حرفه، از دو نوع دوربین DSLR و بدون آینه استفاده می‌کنند.

اگرچه هیچ پاسخ روشنی مبنی بر برتری هر یک از این دو نمونه وجود ندارد، اما با توجه به محبوبیت روزافزون فناوری بدون آینه و رقابت تنگاتنگ آن با DSLR، به بحثی داغ میان عکاسان تبدیل شده است. بنابراین بهتر است با نگاهی عمیق‌تر، به بررسی فرآیند ثبت تصویر توسط دوربین‌ها بپردازیم و اینکه این دو نوع دوربین چگونه از این منظر با یکدیگر متفاوت هستند. سپس به مزایا و معایب هر یک نیز نگاهی خواهیم داشت.

تفاوت بین دوربین های DSLR و بدون آینه

مختصری از تاریخچه دوربین ها

ایده اولیه ساخت دوربین‌ها، بسیار قدیمی‌تر از آن‌چیزی است که تصور می‌کنیم. تاریخچه دوربین‌هایی که امروزه می‌شناسیم، حتی به پیش از دوران عکاسی برمیگردد. تنها مدتی پس از انقراض دایناسورها و قبل از تمدن مدرن، در یونان و چین باستان، مفهومی به‌نام “Camera Obscura” مورد استفاده قرار گرفت. این وسیله چیزی نبود جز یک جعبه سیاه و در عین حال مبتکرانه که برای دریافت نور ورودی از سوراخ کوچکی در جلو، به منظور ارائه تصویری وارونه از صحنه‌های زندگی واقعی یا جمع‌آوری شده، با انعکاس نور بر روی دیوار روبروی دهانه به‌وجود می‌آمد.

این فناوری در زمان خود سر و صدای زیادی به پا کرد و تجربه دیدن این تصاویر برای صدها سال از محبوبیت بسیاری برخوردار بود. به نقل از Tech Talk، طبیعتا با گذشت زمان، این نوع دستگاه‌ها نیز کمی پیشرفته‌تر شدند. مقطعی بلند به‌طول انجامید و دوربین‌ها بارها دستخوش تغییرات شدند تا در حال حاضر بتوانیم با چنین نمونه‌هایی سر و کار داشته باشیم. حتی با توجه به فناوری مدرن امروزی، چه دوربین‌های حجیم‌تر DSLR و چه نمونه‌های سبک بدون آینه، فرض اصلی در هر دو مورد به‌عنوان جعبه‌های فانتزی برای دریافت نور، البته با تفاوت‌های قابل توجه یکسان است.

قطعات تشکیل دهنده دوربین

برای توضیح در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های بین این دو نوع دوربین، ابتدا باید به بررسی عملکرد درونی دوربین‌های مدرن و درک آنها بپردازیم.

بر اساس فناوری استفاده شده در دوربین‌های SLR (Single Lens Reflex) که دقیقا پس از جنگ جهانی دوم وارد صحنه شدند، هر دو دوربین DSLR و بدون آینه، دارای ویژگی‌های زیر هستند:

• برخورداری از عدسی که از طریق آن نور وارد بدنه شده و فوکوس می‌کند.
• یک مدیوم تعریف شده برای ضبط تصاویر که از جمله قطعات مهم آن می‌توان به سنسور اشاره کرد.
• مکانیزم شاتر در جلوی دوربین برای کنترل میزان قرارگیری در برابر نور.
• منظره یاب که از طریق آن می‌توان صحنه مورد نظر جهت عکاسی را در آن تنظیم کرد.

ضمنا در دوربین‌ های DSLR، آرایه آینه (Mirror Array) نیز در داخل دستگاه تعبیه شده است.

این بزرگ‌ترین تفاوت بین انواع دوربین است. همانطور که از نام آنها پیداست، نوع بدون آینه بدلیل عدم وجود این خصوصیت، کوچک‌تر، سبک‌تر و به‌طور کلی جمع و جورتر هستند. در سال‌های اخیر، استفاده از این نوع دوربین افزایش چشم‌گیری داشته که به تغییر تمرکز عمده در این صنعت اشاره دارد.

کدام دوربین گزینه بهتری برای اینستاگرام است؟

قبل از اینکه به نقش این پلتفرم بسیار محبوب در افزایش فروش دوربین در سال‌های اخیر برسیم، بهتر است نگاهی به مفهوم آینه و اهمیت چنین چیز ساده‌ای در تصویربرداری بیندازیم.

تنها عملکرد آینه این است که یک تصویر منعکس شده را به شما نشان می‌دهد. این ویژگی به‌عنوان نقش آن در یک دوربین تعریف شده است. آینه داخل دوربین DSLR به کاربر اجازه می‌دهد تا تصویر را از طریق لنز در منظره یاب مشاهده کند.

در یک دوربین DSLR سنتی، نور از طریق لنز وارد می‌شود و یک تصویر از طریق آینه زاویه‌دار بزرگ‌تر که درست در جلوی مکانیزم شاتر متصل است، در منظره یاب نشان داده می‌شود. دو آینه زاویه‌دار کوچک نور را به سمت بالا هدایت می‌کنند و در همین حال نیز تصویر را وارونه کرده، تا وقتی از منظره‌یاب به آن نگاه می‌کنید، بتوانید تصویر را از سمت راست مشاهده کنید.

این مکانیزم یکی از اصلی‌ترین مزایای دوربین های DSLR محسوب می‌شود، از نمای آینه‌ای در منظره‌یاب اپتیکال تا یک نگاه دوم از آنچه در صحنه در مقابل عکاس است، توسط این خصوصیت و بدون هیچ‌گونه تاخیر و لگ خاصی فراهم می‌شود.

Viewfinder (منظره یاب)

در حالی‌که دوربین‌های DSLR هنوز از منظره یاب‌های نوری استفاده می‌کنند، دوربین های بدون آینه از منظره‌ یاب الکترونیکی بهره می‌برند و بهترین نمونه‌های این نوع می‌توانند به همتایان نوری خود نیز نزدیک شوند. برای اکثر مدل‌های تجاری موجود، یک چشم آموزش دیده می‌تواند تاخیر بصری جزئی بر روی نمایشگر را پیدا کند. با اینکه این مسئله چندان آزاردهنده نیست اما با این‌حال کمی از فرآیند حضور در منطقه در هنگام ثبت عکس می‌کاهد.

با این وجود، پیشرفت امری اجتناب‌ناپذیر است و منظره‌یاب‌های الکترونیکی از اولین نمونه خود در چند سال پیش فاصله گرفته و دستخوش بهبودهای فراوانی شده‌اند. این فناوری اخیرا بسیار بهتر شده و به وضوحی نزدیک شده‌اند که بسیار شبیه و منعکس کننده منظره‌یاب‌های نوری در شفافیت و هم فقدان تاخیر هستند. دوربین‌های سری Lumix S پاناسونیک، از بالاترین وضوح منظره‌یاب الکترونیکی (EVF) با بیش از 5 میلیون نقطه در جدول برخوردار هستند و پس از آن، سری A1 از سونی با 9.44 میلیون نقطه در رتبه بعدی قرار گرفته است.

یکی از مزایای اصلی منظره‌یاب‌های الکترونیکی در قیاس با نوع اپتیکال سنتی، توانایی تنظیمات انجام شده، مانند مشاهده تعادل رنگ سفید یا تغییرات نوردهی در زمان حقیقی است.

Autofocus (فوکوس خودکار)

این قابلیت بر روی دوربین‌های سری DSLR به لطف سیستم‌های فوکوس خودکار تشخیص فاز، قابل اعتماد و سریع است. در گذشته، این ویژگی معمولا در قیاس با دوربین‌های بدون آینه، کامپکت و گوشی‌های هوشمند با سرعت بسیار بالاتری انجام می‌گرفت. اما پس از آنکه عکاسان در ثبت تصاویر اکشن یا ورزشی با استفاده از دوربین‌های بدون آینه، به‌دلیل کندی فوکوس دچار مشکل شده بودند، این فناوری با ارتقاهای فراوانی در این دستگاه‌ها همراه شد.

دلیل کندی سرعت عمل این بود که فوکوس خودکار تشخیص کنتراست با تغییر فوکوس لنز کار می‌کند تا زمانی‌که تصویر توسط سنسور شناسایی شود، در واضح‌ترین حالت به‌‌نظر برسد. این فرآیند با وجود دقت بسیار بالا، عملکرد کندی داشت و با تلاش سخت برای رفع این نقص، سازندگان دوربین در نهایت موفق شدند با استفاده از روش ترکیبی نقاط فوکوس خودکار جهت تشخیص فاز به همراه Phase-Detection کنتراست در جهت افزایش دقت، Auto Focus با قابلیت تشخیص فاز را با سرعت بالاتری برای سنسور دوربین خود به ارمغان آورند. با این سیستم هیبریدی، جدیدترین دوربین‌های بدون آینه اکنون می‌توانند، نمونه‌های DSLR را در زمینه سرعت و دقت به چالش بکشند.

این موضوع در حال حاضر تفاوت زیادی را در زمینه تنظیمات حرفه‌ای ایجاد می‌کند. علاوه بر این، سیستم فوکوس خودکار هیبریدی می‌تواند نقاط مربوط به AF را در کل فریم پوشش دهد، که انجام این کار در دوربین‌های DSLR، عملا غیرممکن است.

دوربین‌های بدون آینه زمانی از مزیت فوکوس خودکار Live View بهتر برخوردار بودند، بدین معنی که هنگام ثبت عکس با استفاده از صفحه LCD پشتی، فوکوس انجام می‌شد. با این‌حال، دوربین‌های DSLR در این زمینه پیشرفت‌ کرده‌اند. مدل‌های اخیر نظیر Canon EOS-1D X Mark III و Nikon D780 از فناوری فوکوس خودکار تشخیص فاز روی سنسور بهره می‌برند تا تجربه‌ای همتراز با نمونه‌های بدون آینه را به کاربر القا کنند و در عین حال نیز، هندلینگ و حس فیزیکی یک DSLR را حفظ کنند.

وقتی کلید شاتر را فشار می‌دهید، چه اتفاقی می‌افتد؟

وقتی برای ثبت عکس، کلید شاتر را فشار می‌دهید، اتفاقات زیادی درون یک دوربین رخ خواهد داد. در یک SLR سنتی، وقتی دکمه شاتر فشرده می‌شود، آینه به سمت بالا حرکت کرده و از مسیر خارج می‌شود تا محتویات نور از آن عبور کند و روی فیلم درج شده (یک فریم برابر با 35 میلی‌متر) درست در پشت شاتر ثبت شود و سپس دوباره به‌حالت وارونه بازمی‌گردد.

بسته به نور موجود، این فرآیند یا خیلی سریع (میلی‌ثانیه) یا خیلی آهسته (چند ثانیه یا حتی چند دقیقه اگر سطح نور بسیار کم باشد) اتفاق می‌افتد. در اصطلاح عکاسی، به این فرآیند، سرعت شاتر گفته می‌شود، یعنی فاصله زمانی سرعت یا سرعت بالا رفتن آینه و بنابراین مدت زمانی که شاتر در طول نوردهی باز خواهد ماند.

در دوربین بدون آینه، هیچ مکانیزم آینه‌ای و یا شبیه‌سازی شده در داخل تعبیه نشده است که باعث صرفه‌جویی در فضا و وزن می‌شود. اما وقتی آینه‌ای در کار نیست و برای مشاهده تصویر و مسدودسازی نور تا زمانی‌که آماده نوردهی می‌شوید، این دوربین‌ها به‌جای آن به شاتر الکترونیکی خود متکی هستند. به جای چرخاندن آینه به سمت بالا و پایین برای کنترل نوردهی، حسگر تصویر روشن و خاموش خواهد شد، بنابراین زمان نوردهی به‌صورت الکترونیکی محدود می‌شود.

این روش یک اشکال دارد، هنگامی‌که حسگر در طول نوردهی روشن می‌شود، سنسور خط به خط را به صورت متوالی اسکن می‌کند. البته برای سوژه‌های معمولی تفاوتی وجود ندارد، اما برای سوژه‌هایی که سریع حرکت می‌کنند، اعوجاج شاتر در تصویر قابل مشاهده است.

دوربین‌های بدون آینه دوره خاموشی ندارند

یکی دیگر از نکات مثبت دوربین‌های بدون آینه این است که هیچ دوره خاموشی در هنگام گرفتن عکس وجود ندارد. به علت وابستگی آن به آینه، که باید در حین نوردهی به سمت بالا برگردانده شود، در مرحله قرارگیری آینه در بالای یک DSLR، نمی‌توانید در آن مقطع زمانی از طریق منظره‌یاب چیزی را مشاهده کنید. البته این در مورد دوربین‌های بدون آینه صادق نیست، بنابراین می‌توانید عکسی را که ثبت می‌کنید، در طول نوردهی نیز تماشا کنید.

در اینجا بهتر است به توانایی دوربین بدون آینه در عکس‌برداری کاملا بی‌صدا نیز اشاره کنیم. این امر با نمونه DSLR به دلیل وجود قطعات متحرک داخل آن غیر ممکن است. در واقع چنین خصوصیتی که به اعتقاد برخی، به این دوربین‌ها شخصیت می‌بخشد، برای مثال در جشن‌ها می‌تواند باعث آزار مهمانان شود. از این رو، عکاسان رویدادها باید در مورد زمان ثبت عکس نهایت دقت را داشته باشند تا لحظات سایرین را خراب نکنند.

در دوربین‌های بدون آینه، عدم وجود قطعات متحرک به معنای عدم وجود قطعه mirror slap است. این کار باعث شده تا ثبت عکس‌های عالی در رویدادها آسان‌تر شود و همچنین مهمان‌ها را در جریان سپری کردن لحظات خود، به‌خوبی حفظ خواهد کرد. جای تعجب نیست که دوربین‌های بدون آینه به‌ویژه در این زمینه محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. البته، صدا بخشی از پروسه عکاسی است، بنباراین طبیعتا تنظیماتی برای روشن کردن آن صدای محبوب (البته به صورت الکترونیکی) وجود دارد که اغلب با چندین صدای مختلف برای انتخاب همراه است.

سنسور

با پیشرفت روزافزون فناوری دوربین در طول سال‌ها، فیلم با یک حسگر دیجیتال در داخل دوربین‌ها جایگزین شد و باعث گردید تا بازی دوباره تغییر کند و با سوق دادن آن به قلمرو دیجیتال، عکاسی دچار تحولات بسیاری شد. وظیفه اصلی یک سنسور، ثبت اطلاعات نور است. یک حسگر این کار را از طریق تبدیل فوتون‌های نور به الکترون (معروف به فوتوالکترون) انجام می‌دهد که پس از آن به صورت پیکسل یا عناصر حساس به نور بر روی حسگر ثبت می‌شود.

حسگر را به عنوان کالبدی در درون یک DSLR در نظر بگیرید. این قطعه اندازه تصویر، وضوح، عملکرد در نور کم، میدان عمق، محدوده دینامیکی، انواع لنز‌هایی که می‌توانید استفاده کنید و حتی اندازه فیزیکی دوربین را تعیین می‌کند.

یکی از بهترین بخش‌ها این است که با سنسور دیجیتال، دیگر محدود به 36 حالت نوردهی نخواهید بود. با دوربین‌های DSLR و بدون آینه، می‌توانید تا زمانی‌که باتری تمام نشده، به ثبت عکس بپردازید. اکثر عکاسان حرفه‌ای به شما خواهند گفت که این هم یک نعمت است و هم یک نفرین، زیرا اکنون می‌توانید صدها و حتی هزاران عکس بگیرید. این از نقطه نظر فناوری عالی است، اما این کمیت بیش‌تر، به‌طور خاص در مدهای هنری رواج داشته و همچنان همان ضرب‌المثل قدیمی که کیفیت را بر کمیت ترجیح داده، در اینجا نیز صادق است.

قوانین اساسی ترکیب‌بندی، همراه با تکنیک عکاسی، همیشه باید بر رویکرد محبوب ثبت عکس و دعا! یعنی گرفتن هرچه بیش‌تر عکس‌های ممکن و امیدوار بودن به اینکه حداقل تعداد انگشت شماری از عکس‌های خوب در میان آنها اولویت داشته باشند.

اهمیت ابعاد حسگر

قانون کلی برای سنسورها بدین صورت است که حسگر بزرگ‌تر یعنی پیکسل بزرگ‌تر و در نتیجه کیفیت تصویر بهتر. بنابراین حتی در مگاپیکسل‌های یکسان یا بالاتر، اگر سنسور کوچک‌تر باشد، نمی‌تواند همان مقدار از نور را دریافت کند. بنابراین کیفیت تصویر افت خواهد کرد. سنسورهایی با ابعاد بزرگ‌تر، معمولا در مقایسه بسیار شفاف‌تر، واضح‌تر و طبیعی‌تر به‌نظر می‌رسند و به دوربین‌های DSLR حرفه‌ای، مزیت آشکاری را می‌دهند.

با این‌حال به لطف پیشرفت روزافزون تکنولوژی، این شکاف در کیفیت تصویر بسیار کم‌تر شده است. البته یک تفاوت عمده در کیفیت هنوز به راحتی قابل مشاهده است، به‌خصوص در شرایط نوری کم یا در اندازه‌های بزرگ عکس و وضوح بالاتر که کاملا به چشم می‌آید. برای آزمایش این موضوع، با دوربین DSLR یا بدون آینه خود یک عکس با وضوح کامل را ثبت کنید و سپس همان عکس را برای گوشی هوشمد خود در شب نیز بگیرید. سپس به این تصاویر در یک نمایشگر مدرن و باکیفیت، در کنار هم نگاه کنید. آنگاه تفاوت کیفیت تصویر محسوسی را به‌نفع دوربین بزرگ‌تر خواهید دید.

این تفاوت در اندازه سنسور همچنین دلیلی است که چرا دوربین‌های بدون آینه از ابتدای عرضه خود، برای رقابت با نمونه‌های DSLR کار سختی داشتند. باتوجه به این واقعیت که دوربین‌های بدون آینه عمدتا ابعاد کوچک‌تری دارند، سنسور‌های آنها نیز کوچک‌تر بوده و این یعنی توانایی و وضوح آنها در نور کم چندان نمی‌توانست با یک نمونه عادی از DSLR مطابقت داشته باشد. دوربین‌های بدون آینه با هر نسلی که سنسورهای جدید معرفی شدند، ارتقا یافته‌اند و اکنون اکثر مردم به سختی می‌توانند تفاوت این دو نمونه را از هم تشخیص دهند.

علاوه بر این، دوربین‌های بدون آینه فول فریم که اکنون به طور گسترده‌ای در بازار عرضه شده‌اند، با کیفیت فوق‌العاده خود میخی بر تابوت دوربین های DSLR محسوب می‌شوند.

کدامیک عمر باتری بهتری دارد؟

دوربین‌های DSLR می‌توانند تا یک روز کاری کامل را دوام بیاورند، در حالی‌که برای دوربین‌های بدون آینه، به نیمه یک روز نکشیده، به باتری دوم نیز نیاز پیدا خواهید کرد. نمونه جدید بدون شک انرژی بیش‌تری را مصرف می‌کند. صفحه نمایش آنها، چه در منظره‌یاب و یا در پشت دوربین، تقریبا به‌طور مداوم روشن است و بسیاری از دوربین‌های بدون آینه دارای نوعی لرزش‌گیر داخلی هستند که بدین ترتیب می‌توانند به‌سادگی انرژی باتری را ببلعند. یک دوربین DSLR فقط هنگام بازبینی تصاویر در صفحه پشتی یا هنگام عکس‌برداری در حالت نمایش زنده است، بنابراین انرژی کمتری را مصرف می‌کنند.

به گفته Digital Camera World، فقط در مقام مقایسه، یک DSLR معمولی قادر است تا حداقل 600 عکس را در هر بار شارژ ارائه دهد. اما در یک نمونه Mirrorless، حتی اگر 400 عکس نیز با یک‌بار شارژ ثبت شود، خوش‌شانس تقلی خواهید شد. یکی دیگر از دلایل این امر، حجم باتری است. یکی از بهترین مزایای دوربین بدون آینه، اندازه کوچک و فشردگی آنها بوده که البته باعث تعبیه باتری‌هایی کوچک‌تر خواهد شد.

البته بهبودهای مداومی در ظرفیت و کارایی آنها شکل گرفته است، اما برای یک روز کامل عکاسی فشرده با دوربین بدون آینه، باید سرعت عمل بیش‌تری داشته باشید و این آمادگی را داشته باشید تا چندین باتری را با خود حمل کنید. با این‌حال یکی از مزایای اصلی بسیاری از دوربین‌های بدون آینه این است که می‌توانید به راحتی آنها را با بسته‌های باتری از طریق پورت USB شارژ کنید.

ارگونومی و هندلینگ دوربین

اینکه دوربین چگونه در دست شما کار می‌کند و چه حسی از کار با آن دارید، به اندازه اجزای داخل آن مهم است. این تفاوت فوق‌العاده‌ای در راحتی عکاسی و در نهایت لذت استفاده از دوربین برای یک روز کامل ایجاد می‌کند. به‌همین دلیل، کنترل دوربین چیزی است که نباید نادیده گرفته شود.

در اینجا هیچ برنده مطلقی وجود ندارد. به دلیل اندازه بزرگ‌تر، چسبندگی عمیق‌تر، دکمه و صفحات بزرگ‌تر و در کل القای حسی قوی‌تر، برخی از افراد حس طبیعی و فیزیکی DSLR را ترجیح می‌دهند. این امر به‌ویژه در هنگام استفاده از لنزهای بزرگ‌تر صادق است. از سوی دیگر، برخی از داشتن وزن کمتر و ابعاد جمع‌وجورتر برای حمل لذت می‌برند.

در نهایت اینکه کدام‌یک خوش‌دست‌تر باشد، یک ترجیح شخصی و سلیقه‌ای است و به نوع عکسی که قرار است بگیرید نیز بستگی دارد. یک نوع برای موقعیت‌های خاص مناسب‌تر بوده و دیگری برای موقعیت‌های مختلف قابل قبول‌تر است. به‌خاطر داشته باشید که ممکن است با دوربین خود سفر کنید، زیرا نمونه بدون آینه فضای کمتری را اشغال خواهد کرد.

لنزها

دوربین‌های DSLR به دلیل استفاده از سیستم‌های سنتی خود در سال‌های طولانی و همچنین توانایی استفاده از لنزهای قدیمی SLR، از مزیت واضحی برای انتخاب لنز برخوردار هستند. تا همین اواخر، دوربین‌های بدون آینه کم و بیش محدود به ارائه‌های سازندگان خود بودند، اما اکنون تعداد بیش‌تری از تولیدکنندگان لنز‌های متفرقه به بازار بدون آینه دسترسی پیدا کرده‌اند و طیف وسیعی از لنزها را در اختیار مشتریان خود قرار می‌دهند.

قرار دادن یک لنز بزرگ و سنگین بر روی بدنه کوچک دوربین بدون آینه هنوز ایده خوبی نیست، زیرا از منظر هندلینگ، خطر شکستن احتمالی پایه لنز به‌وسیله وارد کردن فشار زیاد به آن وجود دارد.

مزایای دوربین‌های DSLR

سلطه دوریبن‌های DSLR در سال‌های اخیر بیش از همیشه شکننده شده و ممکن است کم‌کم رو به پایان برود. با این‌حال این نوع هنوز از چند مزیت قابل توجه در قیاس با همتایان خود برخوردار است:

• هندلینگ بهتر و قابل کنترل‌تر
• تجهیز به منظره‌یاب اپتیکال
• مدل‌های پایه DSLR از قیمت مناسب‌تری در قیاس با انواع بدون آینه برخوردار هستند
• مجموعه عظیمی از  لنزهای موجود برای این نوع فراهم است
• عمر باتری بهتر
• دوام بالاتر

اکثر دوربین‌های DSLR حرفه‌ای هنوز هم از یک مزیت بسیار عمده در برابر نمونه بدون آینه برخوردار هستند و آن فاکتور کلیدی، دوام است. یکی از دلایلی که بسیاری از عکاسان حرفه‌ای هنوز برای دوربین‌های DSLR خود ارزش قائل هستند این بوده که این نوع به‌گونه‌ای طراحی شده که در برابر سختی‌های روزمره نظیر ضربه، سقوط، اسپری آب و دیگر تهدیدها که عکاسان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، بسیار مقاوم هستند.

مزایای دوربین‌های بدون آینه

در قاعده فناوری، همه‌چیز به سمت فشردگی و وزن سبک‌تر می‌رود و این دوربین‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. دوربین‌های بدون آینه موجود در حال حاضر چشم‌انداز عکاسی را به‌طور قابل توجهی تغییر داده‌اند و حتی ممکن است برای اکثر عکاسان، به‌عنوان یک جایگزین ضروری برای DSLR تبدیل شوند. وزن سبک، ابعاد کوچک و قابلیت حمل آنها باعث شده تا به دوربین‌های مسافرتی بسیار کاربردی تبدیل شوند و ویژگی‌هایی مانند نمایشگر شیب‌دار در کنار تثبیت‌کننده تصویر درون بدنه، به‌جای استثنا، به امری کاملا عادی تبدیل شود.

• ابعاد کوچک‌تر و وزن سبک‌تر
• تجهیز اکثر این دوربین‌ها به نمایشگرهای شیب‌دار
• حالت‌های متنوع‌تر ویدیو
• هیستوگرام زنده در نمایاب
• قابلیت مشاهده آنی ترکیب و نوردهی تصویر نهایی در عکاسی شب بر روی نمایشگر
• فوکوس خودکار بهتر در ویدیو
• فوکوس دستی بهتر

دوربین‌های بدون آینه، بدون شک از مزایای ویژه خود بهره‌مند هستند. سبک‌تر، کوچک‌تر، فوکوس خودکار بهتری دارند و می‌توانند تقریبا بی‌صدا عکس‌برداری کنند. این دوربین‌ها معمولا چندان به چشم نمی‌آیند و می‌توان عکس‌های بهتری را در لحظه ثبت نمود.

کدام دوربین در نهایت برنده اصلی این نبرد است؟

دوربین‌های DSLR که زمانی پادشاهان شکست‌ناپذیر دنیای عکاسی بودند، اکنون توسط نسل جدیدتری از سلطنت خود خلع شده‌اند. اما آیا این بدان معناست که دوره DSLR به پایان رسیده است؟ فعلا نه! دوربین‌های بدون آینه بدون شک نسل جدیدتر و به‌روزتر عکاسی هستند، اما هنوز نمونه‌های حرفه‌ای DSLR برای رویدادهای حرفه‌ای مانند کنسرت‌ها استفاده می‌شوند. اگر از جنبه نوستالژیک و متعصبانه نگاه کنیم، هیچ چیزی در قلمرو بدون آینه وجود ندارد که حسی مانند در دست داشتن یک DSLR حرفه‌ای را تداعی کند. اما نمی‌توان از این حقیقت صرف‌نظر کرد که آینده از آن فناوری بدون قاب خواهد بود.