اوکراین راکت اندازهای M270 MLRS را دریافت می‌کند + ویدئو (بروزرسانی)

راکت انداز M270 MLRS سلاح سنگین دیگری است که دو کشور از اعضای ناتو قصد دارد برای اوکراین ارسال کنند. در ادامه نگاهی به آن خواهیم داشت.

جنگی که کرملین بر این باور بود آن را 3 روزه پیروز می‌شود، در صد و سومین روز خود به سر می‌برد و مسکو از خواسته‌های پیشین خود همچون سرنگونی دولت کی‌یف عقب نشینی و تنها به شرق اوکراین بسنده کرده است. از روز اول جنگ سیل تسلیحات از کشورهای عضو ناتو و متحدان نزدیکشان نظیر سوئد و فنلاند به اوکراین جاری شد که در عقب راندن روس‌ها و بازپسگیری نواحی اشغال شده نقش بسزایی داشت. حال حدود 1 ماه است که روند ارسال سلاح فرق کرده است.

گرچه اوایل جنگ تمرکز بر ارسال تسلیحات انفرادی نظیر موشک‌های ضد تانک و ضد هوایی بود تا با آن نیروهای متجاوز را سرکوب و عقب برانند، امروزه غربی‌ها تسلیحات سنگین به ویژه توپخانه و راکت انداز نیز برای اوکراین ارسال می‌کنند تا بخش‌هایی از خاک کشورشان که در اشغال روسیه است را زیر آتش سنگین گرفته و با در هم شکستن مواضع روس‌ها و پشتیبانی از پیشروی نیروهای خودی، آن مناطق را آزاد سازند. در این روزهای جنگ توپخانه بسیار با اهمیت است.

در حالی که ارسال تسلیحات انفرادی نظیر موشک‌های ضد تانک، راکت‌های ضد زره و اسلحه‌های دوربین‌دار سنگین همچنان ادامه دارد، سیستم‌های توپخانه‌ای و راکتی متنوعی نیز به اوکراینی‌ها تحویل داده شد. فرانسه هویتزرهای خودکشش چرخدار سزار و جمهوری چک نیز هویتزرهای خودکشش دانا و راکت اندازهای RM-70 را تحویل اوکراین دادند. آمریکا در کنار استرالیا و کانادا هویتزرهای کششی M777 را برای اوکراین تامین و حال قصد ارسال سامانه راکتی هیمارس را دارد.

نروژ هویتزرهای M019A3GN را اهدا و دانمارک نیز مشغول آموزش نیروهای اوکراینی برای کار با سامانه دفاع ساحلی هارپون است که می‌خواهد در اختیارشان قرار دهد. بریتانیا و آلمان نیز قصد ارسال هویتزرهای خودکشش AS 90 و PzH 2000 را دارند و حال خبر رسیده که این دو کشور می‌خواهد سامانه‌ راکت انداز M270 MLRS را نیز در اختیار اوکراین قرار دهند. البته برلین پیشتر قول سامانه‌ پدافندی خودکشش گپارد و پدافند موشکی IRIS-T SL را نیز به کی‌یف داده است.

و اما سامانه M270 MLRS که به آن توپخانه راکتی نیز می‌گویند، یک سیستم راکت انداز چندتایی مشابه M142 هیمارس (HIMARS) است که پیشتر آن را معرفی کردیم. M270 اواخر دهه 1970 میلادی توسط کمپانی هوافضا و دفاعی آمریکایی ووت (Vought) طراحی و تولید نیز به کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی آمریکایی لاکهید مارتین (Lockheed Martin) سپرده شد. البته نمونه‌های در خدمت ارتش آلمان توسط کمپانی هوافضا و دفاعی آلمانی دیل (Diehl) تولید شدند.

این سامانه از سال 1983 وارد خدمت در نیروی زمینی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا شد. کمی بعد ارتش بریتانیا و آلمان غربی نیز آن را تحویل گرفتند که البته پس از اتحاد دو آلمان، این سامانه‌ها به مالکیت ارتش آلمان واحد در آمد. در آمریکا نیز امروزه تنها نیروی زمینی ارتش کاربر آن است و سپاه تفنگداران دریایی سامانه هیمارس که تحرک بالاتر اما توان آتشی نصف M270 را کاملا جایگزین آن کرد. در مجموع 18 کشور M270 را خریداری و امروزه 15 کشور کاربرش هستند.

بر خلاف هیمارس که راکت اندازی سبک و پرتحرک از نوع چرخدار است، ام 270 یک توپخانه راکتی سنگین با حجم آتش دو برابر آن می‌باشد که بدنه زره‌پوش داشته و از شنی (زنجیر) بهره می‌برد که به آن امکان حرکت روی هر سطح همواره و ناهمواری را می‌دهد. شاسی آن که M993 نام دارد، بر اساس خودروی رزمی پیاده نظام برادلی (Bradley) ساخته شده که همین امر سبب افزایش وزن این سامانه در مقایسه با هیمارس می‌شود. در عوض حفاظت بیشتری از خدمه می‌کند.

در هیمارس تحرک بالا عامل افزایش بقاپذیری و محافظت از خدمه محسوب می‌شود، اما در MLRS این کار بر عهده زره است که مقابل گلوله‌ها و ترکش مقاوم است. علاوه بر این همچون هیمارس دارای حفاظت NBC در کنار سیستم تهویه مطبوع و تصفیه هوا برای انجام عملیات در محیط‌های آلوده به مواد رادیواکتیو، شمیایی و بیولوژیکی است. این سامانه سیستم هشدار آتش و اطفا حریق خودکار نیز دارد که در نمونه‌های بروزشده حتی هنگام خاموشی خودرو نیز فعال است.

شیشه‌های کابین ضد گلوله و دارای زره کرکره‌ای هستند تا با پایین آوردن از خدمه در برابر گلوله و ترکش محافظت کرده و در صورت شکستن شیشه‌ها، پرتابه‌ای بهشان نخورد. البته این کرکره تا حدودی باعث کم شدن دید می‌شود. خودروی می‌تواند به زره قفسی برای مقابله با راکت‌های ضد زره مجهز شده و همچنین امکان نصب یک تیربار دفاعی بالای کابین و دسترسی به آن از طریق درب سقفی وجود دارد. جلوی خودرو نیز پرتابگر نارنجک دودزا جهت مخفی شدن قرار دارد.

وظیفه M270 سرکوب توپخانه و راکت اندازهای دشمن یا به عبارتی اجرای آتش ضد آتشبار، نابودی آتشبارهای پدافند هوایی، خودروها و محل تجمع نیروهای دشمن، زره پوش‌ها، انبارها و ذاغه‌های مهمات، پشتیبانی از نیروهای خودی، هدف قرار دادن مراکز با ارزش و مهم همچون محل فرماندهی یا ایستگاه مخابراتی، راداری، هدایت پهپاد،‌ پایگاه، فرودگاه، بندر و… است. پس از اجرای آتش نیز این سامانه سریعا منطقه را ترک می‌کند تا از آتش ضد آتشبار دشمن در امان بماند.

این سامانه از 1980 تا 2003 تولید و پس از آن مورد ارتقا و بهسازی قرار گرفت. استاندارد M270A1 از سال 2005 روی نمونه‌های پیشین اعمال و کامپیوتر کنترل آتش به مدل IFCS ارتقا و عملکرد مکانیکی پرتابگر راکت نیز بهبود یافت که هدفگیری را 70 درصد سریع‌تر کرد. سیستم هدایت ماهواره‌ای GPS نیز به آن افزوده شده بود. IFCS با مهمات هوشمند سازگار بود و می‌توانست اطلاعات را سریع‌تر پردازش و طی مدا 16 ثانیه از لحظه دریافت اطلاعات، پرتابگر را نشانه‌ روی کند.

ارتقای عملکرد مکانیکی سبب می‌شود پرتابگر سریع‌تر حرکت کرده که باعث کاهش زمان هدفگیری می‌شد. کامپیوتر جدید نیز اعتمادپذیری بالاتر و تعمیر پذیری بهتری داشت که سبب کاهش هزینه نگهداری A1 در مقایسه با نسخه پایه می‌شد. سیستم بارگذاری پرتابگر نیز بهبود یافت که باعث می‌شد زمان بارگذاری مجدد پرتابگر 50 درصد کاهش یابد. این موضوع سبب می‌شود خدمه زمان کمتری را صرف آماده سازی مجدد پرتابگر برای شلیک کرده و بقاپذیری آن‌ها افزایش یابد.

در بریتانیا این استاندارد M270B1 نام داشت که شامل زره بهبود یافته مضاعف جهت افزایش مقاومت خودرو در برابر بمب‌های ابتکاری کنار جاده‌ای موسوم به IED نیز می‌شد. ارتقای بعدی M270C1 نام داشت که کامپیوتر کنترل آتش پیشرفته هیمارس مدل UFCS را روی MLRS نصب می‌کرد. استاندارد بعدی M270D1 بود که سیستم مکان یاب و هدایت ماهواره‌ای GPS جدید با آنتن قوی‌تر، سیستم کنترل آتش بهبود یافته، نمایشگر و سیستم کنترل از راه دور ارتقا یافته داشت.

استاندارد MARS2 / MLRS-E برای ایتالیا، آلمان و فرانسه است که از سیستم کنترل آتش ساخت بخش دفاعی کمپانی ایرباس بهره می‌برد. امروزه سامانه‌های در خدمت ارتش ایتالیا، فرانسه و آلمان GMLRS استاندارد اروپا نام دارند که البته فرانسه به آن LRU، ایتالیا MLRS بهبود یافته و آلمانی‌ها به آن مارس 2 (MARS II) و MLRS-E نیز می‌گویند؛ آلمانی‌ها نسخه پایه M270 را MARS می‌نامیدند. در حال حاضر تمام موجودی این سه کشور نسخه GMLRS استاندارد اروپا است.

در این استاندارد که از 2021 اعمال شد، سیستم استقرار نیز از نوع هیدرولیکی به الکتریکی ارتقا یافت که سبب افزایش سرعت استقرار جهت شلیک و جمع شدن پس از شلیک و همچنین کمتر شدن نیاز سیستم به تعمیر می‌شود. سیستم آتش خاموش کن خودکار نیز از گاز نیتروژن استفاده کرده و خبری از گازهای CFC که برای لایه اوزون مضرند نیست. بر خلاف مدل‌های دیگر، نسخه‌های MLRS-E پیرو منع استفاده از تسلیحات خوشه‌ای، راکت‌های خوشه‌ای را شلیک نمی‌کنند.

جدیدترین ارتقا M270A2 است که کامپیوتر کنترل آتش از UFCS به CFCS ارتقا می‌یابد. هیمارس نیز قرار است این کامپیوتر را دریافت کند. CFCS برای شلیک مهمات افزایش برد یافته مدرن که تا 150 کیلومتر برد و همچنین موشک هایپرسونیک PrSM است. دیگر موارد ارتقا شامل موتور جدیدی 600 اسب بخاری، سیستم تعلیق بهبود یافته و بازسازی شده، کابین زرهی جدید با صندلی‌های شوک‌گیر برای حفاظت در برابر IED و اجزای الکترونیکی جدید در دیگر سیستم‌هاست.

ارتش آمریکا کیت ارتقای M270A2 در سال 2019 سفارش و نصب آن از سال گذشته روی سامانه‌های M270 MLRS نیروی زمینی آغاز و تا پایان 2021 شمار 50 عراده از سامانه‌های MLRS به این ارتقا رسیدند. همچنین قرار است 225 عراده M270A1 دیگر در کنار 160 عراده M270A0 (نسخه پایه) که غیرعملیاتی بودند نیز تا آپریل 2026 به استاندارد مذکور ارتقا یابند. بریتانیا نیز تا سال 2025 این ارتقا را روی تمام موجودی 44 عراده‌ای از سامانه‌های M270B1 خود اعمال می‌کند.

سامانه M270 یک پرتابگر بزرگ بالای خود دارد که در اصل از دو پرتابگر کوچک‌تر شلیک شده است. هر پرتابگر می‌تواند پذیرای 6 راکت 227 میلی‌متری یا یک موشک بالستیک تاکتیکی و یا دو موشک بالستیک هایپرسونیک کوتاه برد باشد. این پرتابگرها دارای یک جرثقیل برای بارگذاری به صورت خودکار پس از شلیک تمام پرتابه‌هایش است. هر دو پرتابگر سامانه می‌توانند به طور همزمان در زمانی کمتر از 3 دقیقه توسط سیستم بارگذاری خودکار، مجددا پذیرای پرتابه شوند.

یکی از برتری‌های M270 MLRS و همچنین M142 هیمارس در مقایسه با راکت اندازهای چندتایی روسی و چینی در این است که راکت‌ها یا موشک درون یک غلاف جای گرفته و برای بارگذاری مجدد، غلاف با جرثقیل خود سامانه از پرتابگر خارج و غلاف جدیدی جایگزین آن می‌شود. اما در نمونه‌های روسی و چینی کار گلوله گذاری هر لوله پرتاب بایستی به صورت جداگانه توسط یک خودروی مجزا صورت گیرد که سبب افزایش زمان بارگذاری شده و تا 1 ساعت زمان نیاز دارد.

کنترل آتش پرتابگر نیز توسط یک کامپیوتر پیشرفته صورت می‌گیرد که پس از دریافت اطلاعات هدف به صورت بی‌سیم از نیروهای خودی، موقعیت مناسب برای استقرار را مشخص و پس از آماده شدن، به صورت خودکار زاویه و جهت پرتابگر را با استفاده از اطلاعات بدست آمده و کمک سیستم هدایت داخلی و ماهواره‌ای تنظیم می‌کند. این فرایند علاوه بر حالت تمام خودکار، توسط کاربر انسانی به صورت دستی و یا در تعامل با کامپیوتر به صورت نیمه خودکار نیز انجام پذیر است.

هر M270 همچون هیمارس 3 خدمه شامل فرمانده، راننده و مسئول آتش دارد که همگی در یک کابین تحت فشار (که هوا و دود شلیک از بیرون نفوذ نکند) قرار گرفته و برای انجام امور لازم جهت انجام عملیات، از استقرار، تنظیم زاویه و جهت (در حالت دستی یا نیمه خودکار)، شلیک و نهایتا جمع شدن سامانه برای حرکت نیازی به پیاده شده از خودرو و ترک کابین ندارند. خدمه با استفاده از کامپیوتر و نمایشگرهای درون کابین، پرتابگر و سیستم استقرار را از داخل کنترل می‌کنند.

راکت‌های غیرهدایتی 227 میلی‌متری M26 با برد 32 کیلومتر و نمونه M26A1/A2 با برد 45 کیلومتر، کوتاه بردترین راکت‌های قابل شلیک از MLRS هستند. M26 با 396 کیلوگرم وزن، حاوی 644 ریزمهمات دو منظوره ضد نفر و ضد تجهیزات هستند. اما در نمونه A1 و A2 که راکت 296 کیلوگرم وزن دارد، شمار ریز مهمات به 518 عدد کاهش یافته است. وزن کمتر سبب برد بیشتر شده و از طرف دیگر راکت و ریزمهمات دارای اعتمادپذیری بالاتر نسبت به نسخه پایه هستند.

آمریکا امروزه مهمات خانواده M26 را کنار گذاشته و در نیمه اول دهه 2000، مدل M30 GMLRS را جایگزین آن‌ها کرد. این راکت خوشه‌ای دارای 404 ریزمهمات چندمنظوره M85 است و 70 کیلومتر برد دارد. اما تفاوت اصلی اینجاست که راکت جدید در اصل موشک هدایت دقیق محسوب می‌شود و دارای سیستم هدایت داخلی و ماهواره‌ای GPS است که به کمک آن‌ها هنگام پرواز ناوبری کرده و کامپیوتر با تنظیم بالک‌های کنترلی متحرک، راکت را در مسیر درست نگه می‌دارد.

این راکت 227 میلی‌متری دارای مدلی به نام M30A1 است که 180 هزار ساچمه ریز تنگستی درون خود دارد و با انفجار در هوا، این ترکش‌ها را در منطقه‌ای وسیع پخش می‌کند. کاربردش برای مقابله با نفرات پیاده به خصوص در محل تجمع نیروها همچون پایگاه است. مدل M30A2 ER GMLRS نیز دارای سرجنگی ترکش‌زا به وزن 91 کیلوگرم است که با مواد انفجاری دولایه پر شده و برای مقابله با نیروهای پراکنده در محیط وسیع بوده و بردش به 150 کیلومتر می‌رسد.

راکت M31 GMLRS-U با سرجنگی به شدت انفجاری واحد به وزن 91 کیلوگرم و فیوز 2 حالته شامل حالت‌های برخوردی و تاخیری، دیگر مهمات M270 است. فیوز پیش از شلیک تنظیم و حالت برخوردی برای مقابله با اهداف سخت و حالت تاخیری برای نفوذ به استحکامات است؛ این راکت 2.5 ماخ سرعت داشته و با انرژی جنبشی بالایی که دارد، می‌تواند در استحکامات و زمین نفوذ کند. برد M31 تا 85 کیلومتر عنوان شده اما در رزمایش‌ها تا 90 کیلومتر نیز رسیده است.

راکت M31 نیز هدایتی است و همچون M30 سیستم هدایت داخلی و ماهواره‌ای GPS مصون در برابر اخلال و جنگ الکترونیک دارد. نمونه دیگری از این راکت که M31A1 نام دارد، به فیوز 3 حاله مجهز شده که حالت سوم هوا انفجار با قابلیت تنظیم فعال شدن در ارتفاع 10 یا 3 متری از سطح زمین است. این حالت برای مقابله با نیروهای پیاده دشمن و پاکسازی سنگرها به شدت کاربردی و مهلک است. برد M31A1 نیز مشابه M31 بوده و بین 85 تا 90 کیلومتر است.

مدل M31A2 ER GMLRS-U نیز همچون M30A2 ER GMLRS نسخه افزایش برد یافته است و تا 150 کیلومتر برد دارد. در این دو نسخه دوربرد، علاوه بر اینکه همچون مدل‌های دیگر پیش بال‌ها (کانارد) که در دماغه راکت قرار دارند متحرک هستند، بلکه بالک‌های دمی نیز جهت تغییر و تنظیم مسیر حرکت می‌کنند که این موضوع سبب افزایش توان مانور و البته دقت پرتابه می‌شود. ناگفته نماند GMLRS-U یک نمونه با هدایت نیمه فعال لیزری نیز داشت که طرح آن لغو شد.

ام 270 می‌تواند به جای 12 راکت 227 میلی‌متری، 2 تیر موشک بالستیک تاکتیکی ATACMS را حمل کند. این موشک سوخت جامد که مدل‌های مختلفی دارد،‌ نسل اولش با شناسه MGM-140A بلاک 1 شناخته می‌شود که درون خود 950 ریزمهمات چندمنظوره ضد نفر و ضد تجهیزات داشته و با انفجار در هوا، آن‌ها را پخش می‌کند. بردش 165 کیلومتر است و تنها هدایت داخلی دارد. کاربردش علیه نفرات پیاده و تجهیزات سبک دشمن به خصوص در محل تجمع آن‌ها است.

در نسخه MGM-140B بلاک 1A تعداد ریزمهمات به 275 عدد کاهش یافت اما برد به 300 کیلومتر رسید. این نسخه از هدایت داخلی و ماهواره‌ای GPS بهره می‌برد. مدل MGM-168A بلاک 4A که پیشتر با نام MGM-140E بلاک 1A شناخته می‌شد، سرجنگی 227 کیلوگرمی به شدت انفجاری در کنار سیستم هدایت داخلی و ماهواره‌ای دارد و بردش به 310 کیلومتر می‌رسد. سرعتش نیز 3 تا 3.4 ماخ است که به آن انرژی جنبشی بالایی برای نفوذ در اهداف سخت می‌دهد.

ناگفته نماند مهمات خوشه‌ای شامل موشک ATACMS و راکت‌های M30 که امروزه توسط سامانه‌های M270 و M142 شلیک می‌شوند همگی دارای مکانیز خود تخریبی خودکار جهت افزایش امنیت هستند تا بعدا برای غیرنظامیان خطری ایجاد نکند. ریز مهمات جدا شده از این راکت‌ها در صورتی که به هدف برخورد نکنند و روی زمین بیافتند، سریعا منفجر می‌شوند تا اثری از آن‌ها نماند. با این حال فنلاند نیز هنگام خرید راکت، نمونه M30A2 که غیرخوشه‌ای است را انتخاب نمود.

موشک بالستیک دیگری که برای M270 و هیمارس در حال توسعه است، PrSM نام دارد که در سال میلادی جاری وارد خدمت می‌شود. این موشک هایپرسونیک بوده و بردش 499 اعلام شد؛ البته این ادعا به منظور عدم نقض تفاهم نامه INF بود که به موجب آن ساخت موشک زمین پرتاب با برد 500 الی 5500 کیلومتر را منع می‌کرد. با این حال کارشناسان نظامی می‌گویند که PrSM بیش از 700 کیلومتر برد دارد. M270 MLRS و هیمارس به ترتیب 4 و 2 تیر PrSM حمل می‌کنند.

سامانه M270 می‌تواند تمامی 12 راکت را به صورت تکی در 40 ثانیه و 2 موشک خود را در 10 ثانیه شلیک کند. همچنین می‌تواند راکت‌ها را به صورت گروهی، از گروه 2 عددی تا 12 عددی شلیک کند؛ یعنی می‌تواند 12 راکت خود را همزمان شلیک نماید. کامپیوتر همچنین می‌تواند فیوز هر راکت را در یک حالت متفاوت از دیگری تنظیم و شلیک کند. این سامانه آنقدر پیشرفته است که حتی 1 نفر نیز می‌تواند آن را عملیاتی و حتی بارگذاری کند؛ زیرا همه چیز برعهده کامپیوتر است.

 

در هر حالت شلیک نیز دقت بالای آن حفظ می‌شود زیرا کامپیوتر پیوسته پرتابگر را پایش کرده و در صورت انحراف سریعا آن را در مسیر درست قرار می‌دهد. البته پرتابگر به خودی خود با شلیک راکت منحرف نمی‌شود. این سامانه می‌تواند در هر ساعت از روز و در هر شرایط آب و هوایی به صورت خودکار عمل کرده و اقدام به اجرای آتش سنگین علیه دشمن کند. دایره خطای احتمالی این سامانه نیز به شدت ناچیز است که با توجه به قدرت سرجنگی راکت‌ها عملا بی تاثیر می‌باشد.

وزن هر سامانه ‭‪20.45‬‬ تن است و برای حمل هوایی آن به هواپیمای ترابری راهبردی نظیر C-17 گلوبمستر 3 (Globemaster III) نیاز می‌باشد. هر عراده M270 در حالت بارگذاری شده بسته به نوع مهمات بین 24.7 تا 25.2 تن وزن دارد. طول آن نیز 6.97 متر، پهنایش 2.97 متر و ارتفاع آن هنگام حرکت که پرتابگر در حالت خوابیده قرار دارد نیز 2.62 متر است. هنگام شلیک نیز زمانی که پرتابگر در بازترین زاویه ممکن قرار می‌گیرد نیز ارتفاع کلی سامانه به 5.93 متر می‌رسد.

یک موتور دیزل توربوشارژ 8 سیلندر مدل VTA-903 با توان 500 اسب بخار وظیفه تامین رانش را برعهده دارد که در نسخه M270A2 این موتور با نمونه قوی‌تر 600 اسب بخاری جایگزین شد که سبب افزایش توان تحرک و سرعت می‌شود. سیستم تعلیق M270 از نوع آبی مکانیکی و جعبه دنده‌اش 3 سرعتی است. شنی (زنجیر) نیز شوک‌ گیر دارد و کفشک‌هایش از نوع دوقلو و لاستیکی هستند تا تعمیر و تعویضشان آسان باشد و هنگام حرکت روی آسفالت آن را تخریب نکنند.

در نمونه‌ M270A1 موتور 500 اسب بخاری در سنگین‌ترین حالت ممکن که سامانه 25.2 تن وزن دارد، نسبت رانش به وزن 19.85 اسب بخار در ازای هر تن را فراهم می‌کند که سبب چالاکی قابل قبول و مناسب خودرو می‌شود. اما با موتور جدید این نسبت به 23.81 اسب بخار در ازای هر تن می‌رسد که سبب می‌شود توان حرکتی و چابکی M270A2 نسبت به نسل قبل بسیار بیشتر شود. این ویژگی در اجرای تاکتیک شلیک و فرار و همچنین گذر از موانع و معابر اثر مثبت دارد.

MLRS با موتور 500 اسب بخاری خود که ساخت کمپانی خودروسازی آمریکایی کامینز (Cummins) است، می‌تواند از شیب 60 درجه بالا رفته و از مانع عمودی به ارتفاع 1 متر گذر کند. همچنین از گودال به عمق 2.5 متر و آب‌های 1.1 متری نیز بدون مشکل رد می‌شود. این قابلیت را نیز دارد تا از مسیر با شیب یک طرفه و نامتوازن 40 درجه بگذرد. بیشینه سرعت این خودرو 65 کیلومتر بر ساعت است و با ظرفیت سوخت 617 لیتری خود، مسافت 650 کیلومتر را می‌پیماید.

بین سال‌های 1980 تا 2003 حدود 1300 عراده M270 MLRS ساخته شد که 991 دستگاه برای آمریکا و مابقی برای کشورهای دیگر بود. آمریکا سال 1991 در جریان عملیات توفان صحرا هنگام جنگ خلیج فارس، نخستین استفاده عملیاتی از این سامانه را رقم زد و 89 دستگاه M270 به جنگ اعزام کرد. این سامانه‌ها در روز اول از عملیات توفان صحرا با شلیک 8 موشک ATACMS بخشی از پدافند عراق را سرکوب کردند. پس از آن نیز به طور گسترده ارتش عراق را زیر آتش گرفتند.

در تقابلی دیگر، 18 سامانه M270 در قالب 3 آتشبار، کمتر از 5 دقیقه 287 راکت روی 24 هدف مختلف ریختند. در دومین ماه نبرد نیز آتشبارهای M270 متعلق به گردان چهارم از هنگ بیست و هفتم توپخانه صحرایی ارتش آمریکا، در 1 شب 312 راکت روی ارتش عراق ریختند. به طور کلی از مجموع 57 هزار گلوله‌ که توپخانه‌های صحرایی نیروی زمینی و تفنگداران آمریکا طی عملیات روی سر عراقی‌ها ریختند، 6 هزار مورد راکت‌های 227 میلی‌متری شلیک شده از MLRS بودند.

این سامانه پس از آن در حمله به افغانستان و حمله مجدد به عراق در سال 2003 نیز در بین قوای آمریکا و بریتانیا حضور داشت و این بار علیه نیروهای طالبان و شورشیان عراقی که اعضای سابق ارتش و وفاداران به صدام بودند و همچنین نیروهای القاعده، داعش، النصره و… وارد عمل شد. حال به نظر قرار است در اوکراین نیز به کسب تجربه بپردازد و مقابل ارتش روسیه قرار گیرد. وزیر دفاع بریتانیا اعلام کرد که کشورش سامانه MLRS که از نوع M270B1 هستند را ارسال می‌کند.

آلمان نیز وعده ارسال MLRS را داده که از مدل MARS II هستند. این نمونه‌ها علاوه بر راکت‌های سری M31 و M30A2، دو نمونه راکت آلمانی دیگر نیز شلیک می‌کنند که یکی از آن‌ها M32 SMArt است که در اصل راکت‌های M30 تغییر یافته بوده و به جای ریزمهمات، هر یک 4 سرجنگی هوشمند ضد تانک مجهز به سنسور فروسرخ دارند که از بالا روی تانک شیرجه زده و آن را نابود می‌کنند. این ریزمهمات تنها علیه خودروهای زرهی کاربرد داشته و مکانیزم خود تخریبی دارند.

راکت دیگر AT2 SCATMIN است که حاصل تغییر راکت‌های قدیمی M26 می‌باشد. هر راکت SCATMIN تا 40 کیلومتر برد داشته و درون خود 28 مین ضدتانک AT2 دارد که آن‌ها را بر فراز ناحیه مورد نظر رها می‌کند تا با چتر فرود آیند. هریک از این مین‌ها تا 140 میلی‌متر در زره نفوذ می‌کند و از آن‌ جا که از زیر خودرو آن را مورد اصابت قرار می‌دهد، برای نابودی تانک‌ نیز کافی است. مین مکانیزم خودتخریبی با 6 بازه زمانی مختلف دارد که در طولانی‌ترین حالت تا 4 روز است.

البته در این بین انگلیس برای ارسال این سامانه‌ها به مجوز آمریکا نیاز دارد که به گفته تحلیلگران بایدن به آن‌ها چراغ سبز نشان می‌دهد. بریتانیا نیز همچون آلمان کاربر موشک ATACMS نیست و تنها راکت‌های خانواده M30 و M31 به اوکراینی‌ها تحویل داده می‌شود. آمریکا نیز می‌خواهد همراه هیمارس این راکت‌ها را به اوکراین اهدا کند که سبب می‌شود ذخایر راکت‌های 227 میلی‌متری آن‌ها افزایش یابد. در آینده نیز احتمالا شمار بیشتری از این راکت‌ها دریافت می‌کنند.

ترکیب M270 MLRS با M142 HIMARS به اوکراینی‌ها دست بازتری در مقابله با روس‌ها به خصوص عقبه ارتش آن‌ها می‌دهد. آن‌ها می‌توانند عملیات شلیک و فرار را با هیمارس که تحرک بالایی دارد انجام داده و هنگام پشتیبانی از نیروهای خودی و زمانی که به آتش سنگین نیاز است، از MLRS استفاده کنند. مدافعان با رادارهای ضد آتشبار و پهپادهایی که دریافت کرده و می‌گیرند، قادرند موقعیت دشمن، به خصوص آتشبارهای پدافندی و توپخانه‌‌ای آن‌ها را پیدا و در هم بکوبند.

بروزرسانی