گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
هواپیماهای نظامی، نقش مهمی در تعیین سرنوشت WW2 داشتند. این‌ها بزرگترین هواپیماهای به‌پرواز درآمده در دوران جنگ جهانی دوم هستند.
برخاستن هر هواپیمایی از زمین، پیروزی بزرگی بر نیروی جاذبه است و هر چه هواپیما بزرگ‌تر باشد، قدرت بیشتری برای غلبه بر این نیرو می‌خواهد. پس تصور کنید که موتورهای پیستونی، چه قدرتی به بزرگترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم می‌دادند. درباره پرنده‌هایی صحبت می‌کنیم که حتی Boeing 737 مجهز به موتور جت، در مقابل آن‌ها کوچک به‌نظر می‌رسید.
این نشان می‌دهد که طراحان هواپیماهای نظامی جنگ جهانی دوم در نبود مواد اولیه کافی و موتورهای پیشرفته، چقدر از زمان خود جلوتر بودند. از مهارت خلبان‌های آن دوران نیز نباید به سادگی گذشت.
هواپیماهای موجود در این لیست، برای پیمایش مسافت‌های طولانی و انتقال رزمنده‌ها، تجهیزات نظامی و پرتابه‌های ویرانگر طراحی شدند. به هر حال چه وسیله ترابری بوده باشند چه بمب‌افکن استراتژیک، این‌ها برخی از بزرگترین و بهترین هواپیماهای نظامی در طول تاریخ هستند.
بزرگترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم
مسرشمیت 323 گیگانت (Messerschmitt Me-323 Gigant)
هواپیماهای ترابری بزرگ، پرنده‌های غول‌پیکری هستند که برای انتقال محموله‌های سنگین طراحی شده‌اند. در سال 1942، این وظیفه بر دوش مسرشمیت 323 گیگانت افتاد. از هیبتش ناگفته پیداست که لوفت‌وافه (نیروی هوایی آلمان)، برای این غول هوایی چه در سر داشت.
با 28 متر طول، Me-323 می‌توانست 120 سرباز آماده به رزم یا 12 هزار کیلوگرم بار را در فواصل 800 کیلومتری جابه‌جا کند. برای بلند شدن آن از زمین اما نیروی فراوانی لازم بود که از شش موتور 14 سیلندر ساخت شرکت ژنوم ارون، تعبیه شده روی بال‌های هواپیما می‌آمد.
مسرشمیت 323 با سرعت 217 کیلومتر بر ساعت، آسمان را می‌پیمایید.
بوئینگ بی-29 سوپرفورترس (Boeing B-29 Superfortress)
این محصول بوئینگ، معروف‌ترین بمب‌افکن سنگین جنگ جهانی دوم بود. به‌علت قابلیت پیمایش بالا، B-29 حتی در آسمان ژاپن مورد استفاده آمریکاییها قرار گفت و تا به امروز، تنها هواپیمایی است که برای بمباران هسته‌ای به‌پرواز در آمد.
مهندسان بوئینگ، این هواپیمای 30 متری را با درس آموختن از B-17 طراحی کردند. با نیرو گرفتن از چهار موتور Wright R-3350 Cyclone، بی-29 فضای اضافه‌تر، قابلیت حمل بار بیشتر و عملکرد بهتری داشت و قادر به پرواز در ارتفاع 9700 متری با سرعت 355 کیلومتر بود.
گودیر کلاس-ام (Goodyear Class-M)
این کشتی هوایی، بزرگترین وسیله پرنده جنگی بود که در WW2 استفاده شد. فاصله دماغه تا دم آن، به 500 متر می‌رسید. البته با وجود ابعاد غول‌آسا، ظرفیت حمل آن بیشتر از 4500 کیلوگرم نبود.
اما کاستی‌های گودیر کلاس-ام در سرعت و ظرفیت، با برد بالای آن جبران می‌شد. این بالن با سوخت کافی، می‌توانست 50 ساعت مداوم در هوا باقی بماند.
شورت استرلینگ (Short Stirling)
این بزرگترین و اولین بمب‌افکن چهار موتوره نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بود که در سال 1941 دل آسمان را شکافت. سرشت هواپیماهای بمب‌افکن، می‌طلبد که بزرگ باشند؛ اما شورت استراینگ به‌گونه‌ای طراحی شد که فاصله نوک دو بال آن، بیشتر از 30 متر نباشد.
کوتاه شدن بال‌ها، شعاع چرخش فوق‌العاده‌ای به هواپیما می‌داد؛ اما موفقیت اولیه این بمب‌افکن استراتژیک، دوام چندانی نداشت. سرعت و برد کمتر شورت استرلینگ، باعث شد که در برابر رقبای مدرن‌تری مانند لنکستر، کم بیاورد.
یونکرس 390 (Junkers Ju 390)
این هواپیمای عظیم 35 متری، مشتق شده از Ju 290 بود و حداکثر وزن برخاست آن به 75 هزار کیلوگرم می‌رسید. علاوه بر ترابری، نیروی هوایی آلمان قصد داشت از آن به‌عنوان یک بمب‌افکن دوربرد برای بمباران نیویورک استفاده کند. اما از بخت بلند آمریکاییها، به تولید انبوه نرسید.
حتی شایعاتی درباره پرواز 32 ساعته یونکرس 390 از بوردو به نیویورک پخش شده است که البته صحت آن‌ها هرگز تایید نشد.
بلوم و ووس بی وی 222 وایکینگ (Blohm & Voss BV 222 Wiking)
بی وی 22 وایکینگ در کنار دیگر هواپیماهای نظامی آلمان، در مقطعی آسمان را به‌انحصار لوفت‌وافه درآورده بود.
طول بدنه این هواپیما 35 متر بود و شش موتور Junkers Jumo 207 داشت که روی بال‌هایش پخش شده بودند. این موتورها نیروی 999 اسب بخاری لازم برای تیکاف هواپیما را تامین می‌کردند.
کانسولیدیتد بی-32 دومینیتر (Consolidated B-32 Dominator)
به‌عنوان یک طرح پشتیبان، B-32 Dominator نشان داد چیزی کم از B-29 ندارد؛ اما همه افتخارات به B-29 رسید و آن بود که تیراژ تولید بالاتری داشت.
البته B-32 هم در مقام یک بمب‌افکن استراتژیک جنگ اقیانوس آرام، پرآوازه شد. این مدل، 5 متر از B-29 کوتاه‌تر؛ اما همان‌قدر کارآمد بود و می‌توانست محموله‌هایی تا وزن 9 هزار کیلوگرم را حمل کند. هر چند که دیر به صحنه آمد و از 300 فروند سفارش داده شده، فقط 118 فروند رنگ جنگ را دیدند.
توپولوف تی بی 3 (Tupolev TB-3)
توپولوف TB-3 با آن چرخ‌‌های فرود دوچرخه‌ای و اتاقک باز خلبان، در سال 1930 طراحی شد؛ ولی آن‌قدر خوب جواب داد که تا سال 1945 در خدمت ارتش شوروی بود.
اگر از نزدیک به این عتیقه 25 متری بنگرید، به طراحی نامانوس آن پی می‌برید. زیر هر بال، فضای کوچکی برای استقرار رزمنده‌ها بود و در بالا هم همین‌طور! در مجموع، TB-3 می‌توانست 5 رزمنده را حمل و به‌نوعی، نقش ترابری را ایفا کند.
ناکاجیما جی 10 ان (Nakajima G10N)
ژاپن هم که در کنار دیگر نیروهای محور (متحدین) در پی بمباران آمریکا بود، به یک پرنده غول‌پیکر 45 متری دل بست.
فاصله نوک دو بال ناکاجیما G10N، به 64 متر می‌رسید و می‌توانست یکی از بزرگترین هواپیماهای ملخی جنگ جهانی دوم باشد؛ اما با وجود نیاز شدید ژاپنی‌ها به بمباران آمریکا، ماشین صنعتی این کشور از پس تولید انبوه G10N برنیامد و در حد طرح باقی ماند.
فوکه-وولف اف‌و 200 کاندور (Focke-Wulf Fw 200 Condor)
اف‌و 200 کار خود را به‌عنوان یک هواپیمای مسافربری آغاز کرد؛ ولی با تغییراتی که از سر گذراند، مهیای گشت‌زنی دریایی شد. البته نه برای لوفت‌وافه؛ بلکه در خدمت نیروی دریایی امپراتوری ژاپن!
این پرنده‌ها خوب هم جواب دادند و تا سال 1941، به کشتی‌های تجاری و لجستیکی دشمن، ضربات سنگینی زدند.
کمپانی فوکه-وولف این هواپیما را برای جابه‌جایی مسافران بر فراز اقیانوس اطلس طراحی کرده بود. چهار موتور Bramo 323R هم داشت که آن را 14 ساعت در آسمان نگه می‌داشتند.
با وجود طول 23 متری و جوهره مسافربری، Fw 200 یکی از کوچک‌ترین هواپیماهای این فهرست محسوب می‌شود.