پنتاگون: فضایی ها احتمالا در حال تماشای ما باشند

پنتاگون مجددا به مقوله یوفو علاقه‌مند شده است و مقامات آن احتمال می‌دهند که فضایی ها با فضاپیمای مادر خود در حال تماشای ما باشند. بر اساس این فرضیه آنها حتی به‌دنبال کاوش بیشتر در زمین هستند.

استاد دانشگاه هاروارد و رئیس اداره یوفو پنتاگون اخیرا پیش‌نویسی از یک مقاله منتشر کرده‌اند که در آن فضایی ها در منظومه شمسی حضور دارند. به باور آنها این احتمال وجود دارد که یک فضاپیمای بین‌ستاره‌ای در همسایگی کهکشانی ما باشد و بخواهد با فرستادن کاوشگرهایی کوچک همچون قاصدک از مناطق مختلف اطلاعات جمع کند.

باور پنتاگون به وجود کاوشگرهای فضایی ها در منظومه شمسی

این ایده چندان هم عجیب نیست؛ زیرا انسان‌ها نیز برای کاوش در سیاره های اطراف به فرستادن کاوشگرهای مختلف رو آورده‌اند. پنتاگون اخیرا توجه خود را به مسئله یوفوها و موجودات فضایی معطوف کرده است. آنها از تیر ماه سال گذشته برنامه‌ای تحت عنوان AARO را بنیان نهادند تا به‌بررسی اشیاء قابل توجه بپردازند.

از آن زمان تاکنون نیز ۳۶۰ مورد مختلف که توسط پرنسل نظامی آمریکا به‌عنوان مواجهه با یوفو گزارش شده بودند، بررسی شدند. نیمی از آنها به‌عنوان بالون یا اجرامی شبیه بالون اعلام شد و برای نیمی دیگر نیز داده‌های کافی وجود نداشت. حالا Sean M.Kikpatrick رئیس اداره AARO پنتاگون در همکاری با Avi Loeb، اخترشناس مطرح و البته جنجالی دانشگاه هاروارد فرضیه جالبی را مطرح کرده است.

البته پیش‌نویس مطرح شده درباره موجودات فضایی به‌عنوان یک سند رسمی پنتاگون محسوب نمی‌شود؛ اما با همکاری وزارت دفاع آمریکا تهیه شده است. اما چطور فرضیه وجود فضاپیمای مادر در کهکشانی نزدیک کره زمین به‌وجود آمد؟

اوموآموا

اولین بار در سال ۲۰۱۷ بود که پیدا شدن یک جرم آسمانی شبیه به سیگار در منظومه شمسی خبرساز شد. ابتدا دانشمندان گمان کردند که با یک شهاب طرف هستند، هرچند که شکل کشیده آن، نبود ابری از گاز در اطراف جرم جدید و این واقعیت که با سرعت بیشتر از از خورشید فاصله میگرفت سوال‌هایی را درباره ماهیت آن ایجاد کرد.

در آن زمان Loeb‌ احتمال اینکه اوموآموا یک فضاپیمای متعلق به بیگانگان باشد را پیش کشید. شش ماه پیش از این اتفاق نیز یک شهاب بین ستاره‌ای کوچک با طول ۱ متر با زمین برخورد کرد. البته برخورد IM2 با زمین ربطی به اوموآموا نداشت؛ اما Loeb را به‌ فکر فرو برد. در مقاله مشترک رئیس اداره AARO پنتاگون و استاد دانشگاه هاروارد احتمال مصنوعی بودن این اجرام فضایی بیان شده است.

یک فضاپیمای بیگانه تعداد زیادی کاوشگر را به بخش‌های مختلف می‌فرستد تا داده‌های مورد نیاز را جمع‌آوری کرده و سپس به سفینه مادر بفرستند. این کاوشگرها می‌توانند با نیروی کشندی خورشید یا قابلیت مانورپذیری به سمت ما آمده باشند. دلیل عدم کشف تعداد بالایی از کاوشگرها توسط اخترشناسان نیز می‌تواند به سطح مقطع کم آنها مربوط باشد که نور چندانی را منعکس نمی‌کنند.

همچنین نسبت سطح به جرم بالا باعث شده که این کاوشگرهای قاصدک‌گونه در هنگام ورود به اتمسفر سیاره (زمین) سرعت پایین‌تری داشته باشند و نسوزند. به‌باور پنتاگون موجودات فضایی احتمالا قصد کاوش در سیارات سنگی دارای اتمسفر را داشته‌اند. زهره، مریخ و زمین همگی از فاصله دور به‌عنوان گزینه‌هایی جذاب جلوه می‌کنند. هرچند که قطعا زمین به‌خاطر داشتن آب مایع جذابیت بیشتری برای موجودات فضایی خواهد داشت.

البته تمدن بیگانه سازنده این کاوشگرها لزوما الان وجود خارجی ندارند. حتی احتمالا توانایی کنترل آنها را نیز پس از ارسال نداشته‌اند و صرفا داده‌ها را دریافت می‌کردند. بیشتر ستاره‌ های کهکشان راه شیری میلیاردها سال پیش از خورشید شکل گرفته‌اند که یعنی یک سیاره قابل سکونت با موجوداتی هوشمند نیز احتمالا سال‌ها پیش از شکل‌گیری زمین در حال فرستادن کاوشگر بوده است.

آنها مدت‌ها منتظر دریافت پیامی از سیاره ها و تمدن‌های دیگر مانده‌اند. به باور پنتاگون یافتن کاوشگرهای این تمدن فضایی را می‌توان همچون صندوق پستی پر از نامه دانست که فرستنده آنها دیگر زنده نیست.

البته تاکنون جامعه علمی چندان به Loeb و فرضیه‌های مربوط به فضایی بودن اوموآموا روی خوش نشان نداده است. در سال ۲۰۱۹ برخی آن را ایده‌ای جنجالی و بدون پایه‌ و اساس علمی دانستند و در سال ۲۰۲۱ نیز مطلبی که در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شد، ایده Loeb را به‌خاطر محدودیت‌های سفر بین ستاره‌ای رد کرد.

مقاله دیگری نیز که در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، حرکات عجیب اوموآموا را در نتیجه خروج گاز هیدروژن می‌دانست و با مشخص کردن ماهیت شیء فضایی اوموآموا اعلام کرد که با یک سفینه فضایی طرف نیستیم.

بدین‌ترتیب می‌توان حدس زد که اگرچه فرضیه مشترک پنتاگون و Loeb در رابطه با فرستادن کاوشگر از سوی فضایی ها برای بسیاری از افراد عادی جذاب است، اما با استقبال از سوی جامعه علمی مواجه نخواهد شد و به مستندات بسیار زیادی برای اثبات نیاز دارد.