گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
ماشین های پرنده همیشه بخشی از چشم‌اندازمان برای آینده حمل و نقل بوده‌اند؛ ولی آیا خودروهای پرنده واقعاً نقشی در آینده خواهند داشت؟
الکتریکی‌سازی خودروها در مقطع کنونی برجسته‌ترین چشم‌اندازی است که صنعت خودرو پیش رو خود می‌بیند. با این حال، شرکت‌های کمتر شناخته شده هم در حال پیشروی در توسعه ماشین های پرنده هستند و حتی به نتایج ارزشمندی رسیده‌اند. نمونه بارز، شرکت آمریکایی «الف ایروناتیکس» (Alef Aeronautics) است که اخیراً برای خودرو پرنده مدل A خود مجوز رسمی پرواز از سازمان هوانوردی فدرال آمریکا یا همان FAA دریافت کرد؛ این در واقع اولین ماشین پرنده بود که رسماً در آمریکا مجوز می‌گیرد. با این حال، با توسعه این وسایل جدید حمل و نقل، باید به این سوال پرداخت که آیا در نهایت راه به جایی می‌برند یا خیر.
ماشین های پرنده؛ آینده حمل و نقل یا وسیله تفریحی جدید ثروتمندان؟
ماشین پرنده مدل A محصول شرکت Alef Aeronautics
ماشین پرنده ایده‌ای هیجان‌انگیز است که انسان مدت‌ها است در سر می‌پروراند. در واقع در خیلی از آثار علمی تخیلی، ماشین پرنده به‌عنوان یکی از المان‌های جهان آینده انسان‌ها به تصویر کشیده می‌شود. با این حال، واقعیت موضوع حداقل در حال حاضر متفاوت از بلندپروازی‌ها است و هواگردهای عمودپرواز الکتریکی (eVTOL) که در زبان عامیانه ماشین پرنده نامیده می‌شوند، هنوز فاصله زیادی تا رسیدن به بلوغ دارند. پیش از این ولی بهتر است بپرسیم که آیا اصلاً توسعه خودروهای پرنده برای آینده حمل و نقل توجیهی دارد یا خیر؟
در نگاه اول، چندین تصور غالب نسبت به خودروهای پرنده وجود دارد که دور از واقعیت هستند؛ مثلاً اینکه راننده هر وقت بخواهد می‌تواند از جاده بلند شود و با پرواز در آسمان، از شر ترافیک سرسام‌آور خلاص شود یا اینکه توانایی حرکت با سرعتی به‌شدت بالا برای رسیدن به مقصد در سریع‌ترین زمان ممکن را دارد. با وجود این، ماشین های پرنده در واقعیت با محدودیت‌هایی جدی مواجه‌اند که حتی تولید و سرمایه‌گذاری برای آن‌ها را غیر منطقی جلوه می‌دهد.
ماشین پرنده ایرکار محصول شرکت Klein Vision
یکی از این محدودیت‌ها این است که فرود خودرو پرنده روی جاده خطر بالایی دارد و مدیریت آن امری چالش‌برانگیز است. در نتیجه، احتمالاً هیچ‌وقت ممکن نمی‌شود که ماشین پرنده هر زمان که راننده بخواهد، از سطح جاده به سمت آسمان بلند شود و دوباره به راحتی روی جاده فرود بیاید. شاید چاره این مسئله، در نظر گرفتن حوزه‌های مشخصی برای ماشین های پرنده باشد که البته ایده چندان مطلوبی نیست. علاوه بر این، بر خلاف تصور، خیلی از خودروهای پرنده چرخ ندارند و این عملاً ایده تیک‌آف از جاده و فرود دوباره روی آن را منتفی می‌کند.
ماشین های پرنده هرچند سریع‌تر فرد را به مقصد می‌رسانند، مصرف انرژی بالا و در نتیجه شعاع حرکتی پایین‌تری نسبت به یک خودرو معمولی دارند؛ خصوصاً وقتی اکثر نمونه‌های جدید از نوع تمام الکتریکی‌اند. به همین خاطر، شعاع حرکتی ماشین های پرنده الکتریکی عمدتاً در محدوده بین 96 تا 161 کیلومتر قرار می‌گیرد. در واقع پرواز انرژی بیشتری را نسبت به رانندگی روی جاده می‌طلبد؛ برای اینکه دید بهتری داشته باشید، باید اشاره کرد خودرو پرنده مدل A شرکت الف با یک بار شارژ می‌تواند مسافت 177 کیلومتر را در آسمان طی کند، ولی شعاع حرکتی آن در جاده به 322 کیلومتر می‌رسد.
ماشین پرنده تیلور ایرکار، ساخته شده در اواخر دهه 40 میلادی
مسئله میزان کارآیی قوای محرکه الکتریکی نه فقط برای خودروهای پرنده، بلکه برای خودروهای عادی هم صادق است. به‌عنوان مثال، خودرو الکتریکی غول‌پیکری مثل هامر EV با مشکل مصرف زیاد انرژی دست و پنجه نرم می‌کند؛ همان‌طور که نسخه بنزین‌سوز آن هم با چنین مشکلی مواجه بود. حتی برخی این استدلال را مطرح می‌کنند که توسعه بی‌برنامه زودتر از موعد خودروهای الکتریکی صرفاً باعث تضعیف زیرساخت‌ها می‌شود. از این رو، محدودیت‌های قوای الکتریکی گریبانِ ماشین های پرنده را هم می‌گیرد.
حتی سرنشینان محدودی که معمولاً به بیشتر از 2 نفر هم نمی‌رسند هم فقط در ماشین های پرنده جا می‌شوند. بخش عمده این ماشین‌ها فضای کمی دارند که معمولاً فقط یک راننده و یک سرنشین دیگر به‌عنوان همراه می‌توانند در آن بنشینند. این هم یکی دیگر از محدودیت‌هایی است که کارکرد ماشین های پرنده در دنیای واقعی را در هاله‌ای از ابهام قرار می‌دهد.
با همه این تفاسیر، می‌توان به این نتیجه رسید که خودروهای پرنده هزینه‌برند، نیازمند منابع زیادی چه برای ساخت و چه برای مصرف هستند و همچنین گنجایش محدودی دارند. حالا با چنین شرایطی، خودروهای پرنده می‌توانند جایی در آینده حمل و نقل شهری داشته باشند یا صرفاً وسیله‌ای ویژه برای قشری محدود خواهند شد؟ شما کاربران گجت نیوز در ادامه نظر خود در این باره را به اشتراک بگذارید.