کشف یک منظومه شمسی که سیارات آن به طرز عجیب و دقیقی می‌چرخند

ستاره‌شناسان در تحقیقات خود منظومه شمسی جدیدی کشف کردند که دقت زیاد چرخ سیارات این منظومه عجیب، آنها را سرگردان کرده است.

ستاره‌شناسان در آخرین تحقیقات خود، منظومه شمسی جدیدی را با نام HD ۱۱۰۰۶۷ کشف کردند که شش سیاره آن با دقت و نظم عجیبی در حال گردش هستند. موضوعی که در این منظومه شمسی باعث حیرت کارشناسان شده، عدم دخالت هیچ نیروی گرانشی بر شش سیاره این منظومه شمسی است که قدمت تشکیل آن به 4 میلیارد سال پیش باز می‌گردد.

به‌گفته ستاره‌شناسان، این منظومه فراخورشیدی دارای یک «رزونانس» یا مدارهای ریاضی کامل است. رزونانس مداری، مربوط به زمانی است که دو جسمی که به دور یک چیز در حال چرخش هستند، مدارهایی با نسبت ساده به یکدیگر داشته باشند. برای مثال می‌توان گفت زمانی که درونی‌ترین سیاره، به‌ازای هر 3 دوری که نزدیک‌ترین سیاره همسایه‌اش می‌زند، 2 دور بزند، گفته می‌شود که این دو سیاره رزونانس 2 به 3 یا ۳:۲ هستند.

این قاعده رزونانس برای دیگر سیاره‌های این منظومه قابل مشاهده است. به‌عبارتی دیگر، قانون رزونانس برای سیاره‌های دوم و سوم و سیاره‌های سوم و چهارم نیز مشهود است. یک نکته عجیب‌تر دیگر که در این منظومه دیده شده، مربوط به رزونانس سیاره اول و ششم است. زمانی که بیرونی‌ترین یا ششمین سیاره، یک دور خود را تمام می‌کند، درونی‌ترین سیاره هم همزمان 6 دور خود را به پایان می‌رساند.

این کشف جدید می‌تواند نگاه و درک عمیق و درستی از نحوه تشکیل سیاره‌ها و منظومه های خورشیدی در اختیار اخترشناسان قرار دهد. آنها معتقد هستند که منظومه شمسی ما همانند همه منظومه‌های خورشیدی، در ابتدای تشکیل خود این‌گونه رفتار می‌کردند. اما تخمین اخترشناسان بر این است که تنها از هر 100 منظومه خورشیدی، فقط یکی توانسته است این نظم خود را حفظ کند.

ویژگی های منظومه شمسی تازه کشف شده

دکتر گرگ براون، پژوهشگر ارشد نجوم عمومی در رصدخانه سلطنتی گرینویچ، دلیل جالب بودن این منظومه شمسی را داشتن رزونانس‌های مداری می‌داند. بنا به باور او، با گذشت زمان و تکامل تدریجی سیارات و منظومه های شمسی، فاصله سیارات از یکدیگر بیشتر می‌شود. در نتیجه، رزونانس‌های مداری این سیارات به یکدیگر نزدیک می‌شود.

گفتنی است تاکنون چندین منظومه شمسی که بدین صورت بوده‌اند، کشف شده‌اند؛ اما ویژگی‌های بارزی مانند داشتن ستاره‌ای بسیار درخشان، باعث شده تا این منظومه فراخورشیدی، تا این حد محبوب اخترشناسان شود.

اخترشناسان توضیح می‌دهند که این منظومه شمسی در فاصله 100 سال نوری از منظومه شمسی ما قرار دارد. آنها احتمال می‌دهند بتوانند با بیشتر کردن تحقیقات خود، سیاره‌های بیشتری از این منظومه را کشف کنند. 6 سیاره کشف شده این منظومه، اندازه‌هایی در حدود دو تا سه برابر زمین دارند. همچنین لازم به ذکر است که فاصله این سیاره‌ها با ستاره مرکزی خود چندان زیاد نیست و به‌احتمال قوی نمی‌توانند مشخصات مناطق قابل سکونت را داشته باشند؛ بنابراین هیچ حیاتی در این منظومه وجود ندارد.