گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
پس از برخورد سیارک نابودگر به کره زمین دایناسورها از بین رفتند و پستانداران جای آنها را گرفتند؛ اما چرا حیوانات امروزی به اندازه دایناسور رشد نمی‌کنند و بسیار کوچکتر هستند؟
بزرگترین جانور جهان هم‌اکنون زنده است و در اقیانوس‌ها شنا می‌کند. هرچند در خشکی تغییرات زیادی رقم خورده است. برای میلیون‌ها سال دایناسورها به‌عنوان پادشاهان زمین شناخته می‌شدند. گرچه برخورد سیارک سبب شد شرایط کره خاکی کاملا دگرگون شود. اینجا بود که پستانداران توانستند به‌سرعت تکامل پیدا کرده و در سرتاسر زمین گسترش یابند. در ادامه به این سوال مهم پاسخ می‌دهیم که چرا حیوانات امروزی امکان رسیدن به اندازه دایناسور را ندارند.
دلایل عدم رشد حیوانات امروزی به اندازه دایناسور و سایر غول‌های قدیمی
دوران مزوزوئیک به حدود ۲۵۲ تا ۶۶ میلیون سال پیش گفته می‌شود. در آن زمان دایناسورها حسابی شکوفا شده بودند. در واقع دوران مزوزوئیک به عنوان عصر دایناسورها معروف است. هرچند که در آن زمان پستانداران اولیه نیز شکل گرفته بودند.
آنها بسیار کوچکتر و کم‌تعدادتر از دایناسورها بودند و نمی‌توانستند عرض اندام کنند. گرچه انقراض دایناسورها فرصتی تاریخی را برای پستانداران فراهم کرد. جای خالی دایناسورها باید به‌نحوی در کره زمین پر می‌شد. در نتیجه تنوع پستانداران افزایش یافت و از نظر ابعاد هم رشد کردند. یکی از بزرگترین پستانداران جهان پاراسراتریوم نام داشت.
پاراسراتریوم
این جانور در واقع یک کرگدن غول‌پیکر بود که وزن آن بین ۱۵ تا ۲۰ تن عنوان شده است. طول پاراسراتریوم تقریبا ۷.۵ متر بود. دیگر پستاندار بزرگ ماموت است. ماموت‌ها حدود ۱۰ تن وزن داشتند و قد آنها به ۵ متر می‌رسید. آنچه خواندید اوج رشد پستانداران را نشان می‌داد. حالا بد نیست برای مقایسه نگاهی به وضعیت دو دایناسور بزرگ داشته باشیم.
آرژانتیسورس ۳۵ متر طول داشت و وزن آن نیز از ۱۰۰ تن فراتر می‌رفت. پاتاگوتیتان یک دیوار ۳۷ متری را به‌طور کامل بپوشاند و وزن آن نیز به حدود ۷۰ تا ۸۵ تن می‌رسید. مقایسه بین این دو گروه نشان می‌دهد که حیوانات امروزی از نظر رشد حتی به اندازه دایناسور نزدیک هم نشده‌اند. دلیل این امر چیست؟
ساختار متفاوت بدن
دایناسورها به گونه‌ای تکامل یافته بودند که بتوانند نیازهای بدن غول‌پیکر خود را تامین کنند. به‌عنوان مثال استخوان‌های آنها سبک بود تا توانایی حرکت در زمین را داشته باشند. همچنین قلب و سیستم تنفسی کاملا بهینه شده بود. در واقع تکامل در هر دوره جانوران متناسب را شرایط جدید را انتخاب می‌کند. زمین پیش از ظهور دایناسورها نیز میزبان موجوداتی عجیب با ساختارهای خاص بود.
آرژانتیسوروس
پستانداران هم با توجه به وضعیت زمان خود ساختار بدنی خاصی داشتند. پستانداران اسکلت‌های متراکم‌تری دارند. اگر حیوانات امروزی به‌اندازه دایناسور رشد می‌کردند، حتی توانایی زنده ماندن را هم نداشتند. چراکه سیستم تنفسی، قلب و سایر اعضای بدن برای پاسخگویی به جثه بزرگ بهینه نبودند.
دلایل عدم رشد حیوانات به اندازه دایناسور: انرژی موردنیاز
پستانداران امروزی جانورانی خونگرم هستند. به این معنی که باید میزان قابل‌توجهی انرژی را برای حفظ دمای بدن صرف کنند. مثلا اگر دمای بدن انسان به کمتر از ۳۷ درجه کاهش پیدا کند، بدن با مرگ دست‌وپنجه نرم خواهد کرد. در نتیجه اگر حیوانات امروزی به اندازه دایناسور رشد می‌کردند، باید روزانه مقدار فوق‌العاده زیادی غذا می‌خوردند تا صرفا زنده بمانند. اتفاقی که قطعا مورد حمایت تکامل قرار نمی‌گرفت.
پاتاگوتیتان
دایناسورهای غول‌پیکر نه جانورانی خونگرم و نه خود‌سرد بودند. در نتیجه نیاز نداشتند بخش زیادی از انرژی دریافتی را صرف حفظ تعادل دمایی کنند. همین نیز به آنها اجازه می‌داد از غذای دریافتی برای رشد هرچه بیشتر بهره بگیرند. البته درست است که دایناسورها جثه بسیار بزرگی داشتند، اما هرگز نتوانستند در زمره حیوانات با بیشترین طول عمر قرار بگیرند.
وضعیت متفاوت کره زمین
تکامل همیشه در مسیر بقا حرکت می‌کند. در دوران حیات دایناسورها میزان اکسیژن و کربن‌دی‌اکسید کره زمین بیشتر بود. همین نیز سبب می‌شد که درختان و گیاهان با سرعت بیشتری رشد کنند و غذا برای دایناسورهای گیاه‌خوار فراوان باشد. در واقع تکامل متوجه شده بود که کره زمین امکان پشتیبانی از دایناسورهای گیاه‌خوار بسیار بزرگ را دارد.
- اگر انسان ها اندازه دایناسور رشد می‌کردند چه اتفاقی برایشان رخ می‌داد؟
- چرا دایناسورها پس از انقراض مجدد تکامل نیافتند؟
- اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند، امروز وضعیت زمین چگونه بود؟
توجه داشته باشید که هرگز دایناسورهای گوشتخوار به اندازه همتایان گیاه‌خوار خود رشد نکردند. پس از برخورد سیارک شرایط کره زمین تغییر کرد. زنجیره غذایی جدید توانایی پشتیبانی از حیوانات بزرگ به اندازه دایناسور را نداشت.در واقع اگر هم چنین جانورانی شکل می‌گرفتند، پس از مدت نسبتا کوتاهی به‌سمت انقراض پیش می‌رفتند. همچنین محیط جدید نمی‌توانست شرایط ایده‌آل را برای پرورش جانوران غول‌پیکر فراهم کند.
شیوه تولید مثل
برخی افراد شیوه تولید مثل را نیز در این زمینه تاثیرگذار می‌دانند. نرخ تخم‌گذاری دایناسورها نسبتا بالا بود. دایناسورهای کوچک بین ۱۰ تا ۲۰ تخم، دایناسورهای متسوط بین ۲۰ تا ۳۰ عدد و دایناسورهای غول‌پیکر تا ۵۰ تخم در هر دوره می‌گذاشتند. این شیوه باعث می‌شد که جانوران غول‌پیکر بتوانند با صرف کمترین انرژی ممکن تولید مثل کنند. تعداد بالای تخم‌ها همچنین احتمال رسیدن تعداد بیشتری از فرزندان به مرحله بلوغ را نیز افزایش می‌داد. چراکه امکان داشت برخی از آنها توسط هیولاهای ترسناک‌تر از دایناسورها کشته شوند.
در سمت مقابل پستانداران از طریق زایمان فرزندان خود را به‌دنیا می‌آورند. طبیعتا به دنیا آوردن ۵۰ فرزند از این طریق ممکن نیست. آنها در دوران بارداری انرژی بسیار زیادی صرف می‌کنند. پس از زایمان نیز باید به‌شدت از فرزندان خود مراقبت کنند تا امکان بقا کاهش نیابد. اگر این انرژی اضافی صرف تولید مثل نمی‌شد، شاید امکان داشت که حیوانات امروزی نیز به اندازه دایناسور رشد کنند. هرچند این اتفاق هرگز رخ نخواهد داد.