گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
ملاقات با موجودات فضایی موضوع تحقیق جدید دانشمندان است که بر اساس محاسبات و برآوردهای مختلف، احتمال برقراری ارتباط با فرازمینی ها در زمان زنده بودن آن‌ها را بسیار کم می‌دانند.
با وجود اینکه جستجو برای یافتن حیات فرازمینی همچنان ادامه دارد، محققان به تازگی اعلام کرده‌اند که شانس ملاقات با موجودات فضایی که زنده هستند و تمدنی پویا دارند، بسیار کم بوده و دلیل عمده این پدیده، فواصل فوق‌العاده زیاد فضایی است.
به بیان دیگر، زمان بسیار زیاد لازم برای رسیدن علامتی از وجود تمدنی فرازمینی به سیاره ما، از طول عمر آن تمدن فرضی بیشتر است و می‌توان این احتمال را در نظر گرفت که تعداد بی‌شماری موجودات فضایی مختلف در طول میلیاردها سال گذشته به وجود آمده و از بین رفته‌اند، بدون آنکه سایر تمدن‌ها از وجودشان باخبر شوند.
مقاله جدید در مورد ملاقات با موجودات فضایی
تحقیقات جدید بر پایه محاسباتی معروف با نام «معادله دریک» انجام شده‌اند؛ این معادله اولین بار توسط دانشمندی برجسته به نام فرانک دریک (Frank Drake) و به منظور تخمین آمار مربوط به حیات فرازمینی در سراسر کیهان ارائه شد.
به کمک اطلاعات موجود در مورد تعداد ستاره‌هایی که در هر سال متولد می‌شوند، آمار سیاره‌هایی که قابلیت میزبانی حیات را دارند و همچنین، احتمالات موجود در مورد رشد زندگی ارگانیک، می‌توان از معادله درک به منظور رسیدن به درکی نسبتا دقیق از شانس تنها نبودن نوع بشر در جهان هستی باخبر شد.
یکی از اعضای تیم تحقیقاتی پژوهش اخیر به نام کلادیو گریمالدی (Claudio Grimaldi) از دانشگاهی در سوئیس در این رابطه می‌گوید که قرار دادن آمارهای اخیر ستاره شناسی در معادله دریک، امید به دریافت سیگنال های فرازمینی و ملاقات با موجودات فضایی را به میزان قابل‌توجهی کم می‌کند. او می‌گوید که اگر تمدنی از آن‌سوی کهکشان راه شیری سیگنالی به سمت ما بفرستند، به احتمال قوی این تمدن قبل از رسیدن پیام به زمین منقرض می‌شود!
مدلی از گستره حرکت سیگنال‌ها در یک کهکشان فرضی
در این پژوهش خود فرانک دریک هم به عنوان پیشکسوت و استادی بازنشسته حضور داشت و همانطور که اعلام شده، هرکدام از متغیرهای معادله دریک، مشخص و قابل‌بحث هستند.
برای محاسبات انجام‌شده عمر تقریبی 100 هزار سال برای تمدن‌های مختلف در نظر گرفته شد که این عدد برابر با زمان لازم برای طی کردن کهکشان راه شیری با سرعت نور است. حتی اگر موجودات فضایی با این قدمت هم وجود داشته باشند، تحقیقات گریمالدی و همکارانش نشان می‌دهند که چنین تمدنی تنها توانایی ارسال سیگنال‌های خود در حجم فوق‌العاده کوچکی از کهکشان ما را داشته است.
برای درک بهتر جالب است بدانیم که تمدن بشری تنها به مدت 80 سال است که سیگنال‌های خود را در فضا ارسال کرده و در طول این مدت، تنها 0.001 از حجم کل کهکشان با امواج ما پوشش داده شده است.
از طرف دیگر، با توجه به فرکانس این سیگنال‌ها، تمدن‌های فضایی باید در فاصله‌ای کمتر از 50 سال نوری زمین قرار گرفته باشند که پاسخ ارسالی آن‌ها به پیام ما توسط دستگاه‌های موجود بر روی زمین دریافت شود.
حتی اگر نوعی امپراتوری عظیم فرازمینی در گذشته وجود داشته که در طول 100 هزار سال کل کهکشان را با سیگنال‌های خود پوشش داده است، باید در نظر داشته باشیم که این سیگنال‌ها تا ابد در فضا باقی نمانده‌اند و با مرگ این تمدن فرضی، نوعی خلأ سیگنالی در کهکشان رخ داده است.
گریمالدی و همکارانش گفته‌اند که هدف اصلی از پژوهش اخیر، رسیدن به درکی دقیق‌تر از دلیل ارتباط نداشتن انسان‌ها با هیچ نوعی از موجودات فضایی و اشکال مختلف حیات فرازمینی است و با این محاسبات می‌توان دریافت که آیا علت این اتفاق تنها بودن نوع بشر در سراسر کیهان است و یا مشکلات تکنولوژیکی و شانس پایین ما برای ملاقات با موجودات فضایی باعث شده که تا به امروز، اثری از تمدن‌های بیگانه کشف نشود.
البته مقاله این محققان هنوز در مراحل ابتدایی بررسی توسط سایر دانشمندان صاحب‌نظر قرار دارد، اما همانطور که در پژوهش اعلام شده، فعلا نباید انتظار داشته باشیم تجهیزات پیشرفته ما از تمدن های فضایی در قید حیات سیگنالی دریافت کنند؛ مگر اینکه عمر تمدن موردنظر از 100 هزار سال بیشتر باشد و یا این موجودات راهی جدید برای فرستادن سیگنال‌های خود به سایر نقاط کهکشان پیدا کرده باشند که محدودیت‌های قوانین فیزیک را دور میزند.
