سفری تصویری به مترو دبی ، یکی از بزرگترین متروهای بدون راننده دنیا

سیستم مترو دبی یکی از بزرگترین متروهای بدون راننده و کاملا خودکار در جهان است که سال 2009 افتتاح شد. با گجت نیوز همراه باشید تا سفری تصویری به مترو پیشرفته Dubai داشته باشیم.

بازدید از دبی، برخی مواقع می‌تواند همانند یک ماشین سفر در زمان و گشت و گذار در آینده باشد. این شهر در بیابانی با ساختمان‌های مخصوص، برج‌های مشهور و آسمان خراش هایی که هرروز زیباتر از قبل می‌شوند، قرار گرفته است. سیستم مترو دبی که از سال 2009 آغاز به کار کرد هم از این قاعده مستثنی نیست و توجه سازندگان به آینده در آن موج می‌زند. طراحی ایستگاه‌های مترو این شهر همانند یک گلوله است و قطارها برای رسیدن به مقصد، آسمان خراش ها را یکی پس از دیگری طی می‌کنند.

البته، این فقط شکل ظاهری و طراحی نیست که مترو دبی را با آینده پیوند می‌دهد؛ بلکه فناوری به کار گرفته شده در این سیستم نیز جذابیت‌های خاص خود را دارد.

مجموع طول خطوط مترو دبی به 74 کیلومتر می‌رسد

تمام 49 ایستگاه و مسیر 46 مایلی (74 کیلومتری) در مترو دبی، به صورت کاملا خودکار و بدون راننده کار می‌کند تا پس از سنگاپور و ونکوور، دبی سومین شهر دنیا با چنین سیستمی باشد. همچنین خط قرمز در مترو دبی که همانند یک شریان اصلی و قلب این شهر محسوب می‌شود، طولانی‌ترین خط مترو بدون راننده دنیا است.

موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانید مسئولان در حال گسترش این سیستم بوده و قصد دارند خط سوم را با نام Route 2020 به آن اضافه کنند. این خط قرار است بخش جنوب غربی دبی را به «نمایشگاه جهانی» متصل کند؛ رویدادی که دبی در سال 2020 میزبان آن خواهد بود. علاوه بر این، به زودی چند ایستگاه به خطوط قرمز و سبز شهر هم اضافه خواهد شد.

گسترش مترو و به‌کارگیری آخرین فناوری ها در آن سبب شده تا شهرهای پرترافیک که در آنها خیابان‌ها مملو از خودرو می‌شود، مردم سیستم حمل و نقل عمومی را به عنوان جایگزینی سریع، مطمئن و راحت انتخاب کنند. در اینجا، هراندازه که مسیر مورد نظر شما دورتر باشد، مترو راحت‌تر از خودرو خواهد بود.

دبی را نمی‌توان تنها شهری در نظر گرفت که سیستم مترو آن کاملا خودکار است و اغلب سیستم‌های مشابه در قاره‌های اروپا و آسیا مشغول خدمت‌رسانی هستند. هرچند، در آمریکا قطارهای خودکار فقط به فرودگاه و چند خط خاص در میامی، دیترویت و وست ویرجینیا محدود هستند. حتی بهترین نوع از سیستم‌های مترو آمریکا که در نیویورک وجود دارد نیز مشکلات خاص خود را دارند.

سفر با مترو دبی، تجربه‌ای متفاوت را برای مسافران رقم می‌زند؛ تجربه‌ای که نظر شما را در مورد رانندگی و استفاده از وسایل نقلیه عمومی تغییر خواهد داد.

این عکس مربوط به مترو کپنهاگن در دانمارک بوده و آوریل 2003 ثبت شده است

دبی با نخستین شهری که به سیستم مترو خودکار مجهز شد، فاصله بسیاری دارد. اولین مترو خودکار دنیا در سال 1981 در شهر کوبه ژاپن ساخته شد؛ ولی از آن زمان تا به امروز، 42 شهر دیگر در سراسر جهان نیز به همین سیستم مجهز شده‌اند و تکنولوژی مورد استفاده آنها، بسیار دقیق و کم‌هزینه تلقی می‌شود.

ساخت مترو در دبی از سال 2005 آغاز شد و فقط چهار سال بعد، مدیران آن را افتتاح کردند. در آن زمان، مترو دبی به عنوان بزرگترین سیستم ریلی خودکار جهان شناخته می‌شد. در حال حاضر، سنگاپور و ونکوور در این زمینه از دبی پیشی گرفته‌اند. با این وجود، طول مسیر خطوط آن به 46 مایل (74 کیلومتر) و تعداد ایستگاه‌ها به 49 می‌رسد.

خط قرمز مترو با 32.4 مایل (54 کیلومتر)، طولانی‌ترین خط مترو خودکار دنیا محسوب می‌شود.

با در نظر گرفتن این موضوع که کمتر از یک دهه از ساخت همه‌چیز می‌گذرد، محیط مترو دبی، زیبا، پرنور و تمیز بوده و به خوبی طراحی شده است.

به محض ورود، یک نقشه کارآمد و مسیرهای منتهی به آسانسورها پیش روی شما قرار خواهد داشت. در ورودی تمام متروهای دبی می‌توان آسانسورهای مخصوص افراد ویلچری را پیدا کرد تا افراد کم‌توان مشکلی در استفاده از مترو نداشته باشند.

طراحی براق و چشم‌نواز ایستگاه‌ها اتفاقی نیست. ایستگاه‌های متروی دبی توسط “Aedas” طراحی شده‌اند؛ یکی از بزرگترین شرکت‌ها در زمینه معماری.

“Aedas” مسئولیت طراحی بسیاری از ایستگاه‌ها و فرودگاه‌های آینده‌نگرانه چین را بر عهده داشته است. این شرکت همچنین روی سیستم‌های مترو سنگاپور و هنگ کنگ نیز کار کرده است؛ سیستم‌هایی که از جمله بهترین متروهای دنیا هستند.

در کنار پله برقی، بسیاری از ایستگاه‌های مترو به پیاده‌روهای برقی نیز مجهز شده‌اند تا زمان کمتری را برای رسیدن به قطار صرف کنید.

این قسمت‌های برقی به منظور ذخیره انرژی، تنها زمانی کار می‌کنند که روی آنها قدم می‌گذارید.

هرکدام از ایستگاه‌های مترو دبی با الهام از عناصر چهارگانه آب، خاک، آتش و هوا طراحی شده‌اند. در ایستگاه‌های آبی، به عنوان مثال، از الگوها و رنگ‌هایی با همین مضمون استفاده شده است.

در صورت تمایل می‌توان بلیط‌ها را در غرفه اطلاعات خریداری کرد.

هرچند، کار با دستگاه فروش بلیط بسیار راحت‌تر است.

کاربران می‌توانند برای سوار شدن، کلاس معمولی یا کلاس طلایی (Gold Class) را انتخاب کنند؛ چیزی مشابه فرست کلاس در هواپیما یا قطار.

قیمت‌گذاری بر اساس منطقه‌ای است که قصد سفر به آن را دارید. البته، این به معنی پرداخت پول زیاد نیست و کلاس معمولی را می‌توان با پرداخت 4 تا 8.5 درهم (1.09 تا 2.31 دلار) خریداری کرد. قیمت بلیط‌های طلایی نیز چیزی بین 8 تا 17 درهم (2.18 تا 4.63 دلار) است.

بلیط‌های معمولی در دو نوع تک‌سفره و قابل شارژ ارائه می‌شوند. مسیر ما یک‌طرفه بود؛ پس همین بلیط را انتخاب کردیم.

اهمیتی ندارد که چه کارتی را انتخاب می‌کنید؛ همه آنها از فناوری NFC استفاده می‌کنند. انجام این کار، بسیار ساده و سریع است. کاربران حتی می‌توانند از موبایل خود برای پرداخت هزینه استفاده کنند.

تمام ایستگاه‌ها و قطارها دارای وای فای هستند. “Harrison Jacobs” از وب‌سایت بیزنس اینسایدر می‌گوید «در سراسر دبی، اینترنت رایگان فراوان است» و او در سفر یک هفته‌ای خود، تقریبا 1 گیگابایت اینترنت مصرف کرده است.

به لطف نشانه‌گذاری و استفاده از هر دو زبان عربی و انگلیسی، پیدا کردن مسیر مورد نظر بسیار آسان است.

اگر می‌خواهید اطلاعات بیشتری را در مورد سفر و مسیر خود کسب کنید، نمایشگرهای لمسی بزرگ (که البته تعداد آنها بسیار زیاد است) در بخش‌های مختلف نصب شده‌اند و اطلاعاتی همچون زمان حرکت قطارها، قیمت بلیط‌ها و جریمه‌ها را در اختیارتان قرار می‌دهند.

جالب است بدانید بر خلاف مترو بسیاری از کشورها، اینجا اثری از دست‌فروشی یا کودکانی که مشغول فروش آب‌نبات هستند، دیده نمی‌شود؛ این کار 60 دلار جریمه دارد.

یک پله برقی، شما را به سکوی اصلی می‌رساند. از آنجایی که مترو دبی در سال 2009 راه‌اندازی شده، بیش از یک میلیارد نفر را جابجا کرده است.

قطارهای خودکار در مترو دبی، بسیار دقیق بوده و درست در زمان تعیین شده، به ایستگاه وارد شده یا از آن خارج می‌شوند. در واقع، نرخ به‌موقع بودن ساعت حرکت قطارها در دبی، 99 درصد است؛ این در حالی‌ست که نرخ به‌موقع بودن قطارهای نیویورک در ماه جولای، 65 درصد بوده است.

سان فرانسیسکو و واشنگتون دی سی با نرخ 86 و 88 درصد، وضعیت بهتری دارند؛ در حالی که لس آنجلس، تنها شهری است که نرخ به‌موقع بودن قطارهای آن با دبی تقریبا در یک سطح قرار می‌گیرد.

قطارهای مترو دبی، علاوه بر دو کلاس معمولی و طلایی، شامل کلاسی «مخصوص برای خانم‌ها و کودکان» می‌شوند.

آن دسته از افرادی که کلاس طلایی را انتخاب می‌کنند، از یک کابین بزرگ‌تر، خلوت‌تر و بازتر برخوردار خواهند شد.

البته، به موارد بالا باید صندلی‌های چرمی بزرگتر را هم اضافه کرد.

همانند متروهای ایران، یک کابین مخصوص بانوان هم در نظر گرفته شده است که البته برای استفاده از آن، نیازی به پرداخت پول بیشتر نیست.

در قطاری که “Harrison Jacobs” در آن حضور داشت، بخشی از کابین را بانوان و بخشی دیگر را آقایان استفاده می‌کردند.

قطارهای دبی می‌توانند با حداکثر سرعت 55 مایل بر ساعت (88.5 کیلومتر بر ساعت) حرکت کنند، ولی به صورت کلی، میانگین سرعت آنها 30 مایل بر ساعت (48 کیلومتر بر ساعت) است. در مقایسه، میانگین سرعت قطارها در نیویورک، 17 مایل بر ساعت (27 کیلومتر بر ساعت) است؛ موضوعی که سبب شده تا بسیاری از شهروندان آمریکایی به دنبال تغییر وسیله حمل و نقل خود باشند.

برای یک شهروند ساکن نیویورک، حتی 30 مایل بر ساعت هم می‌تواند بسیار سریع باشد.

روزانه حدود 350 هزار مسافر از مترو دبی استفاده می‌کنند که البته این میزان، با توجه به مطالعات اخیر، می‌تواند امسال به 600 هزار نفر نیز برسد. در نیویورک، روزانه 5.5 میلیون مسافر از مترو برای جابجا شدن بهره می‌برند، اما تعداد مسافران در بوستون، سان فرانسیسکو و فیلادلفیا در یک سطح با دبی قرار می‌گیرد.

مترو دبی حتی در زمان شلوغی هم آرام و تمیز است. این موضوع به سختی می‌تواند اتفاقی باشد. جالب‌تر اینکه مردم در صورت خوردن، نوشیدن و جویدن آدامس در قطار جریمه خواهند شد.

هر بخش، یک نمایشگر در قسمت وسطی دارد که اخبار، ایستگاه بعدی و اطلاعات دیگر را نشان می‌دهد.

هنگام رسیدن به ایستگاه “Financial Centre”، اکثر مسافران از قطار پیاده شدند اینجا مرکزی‌ترین بخش دبی محسوب می‌شود.

شما از داخل قطار می‌توانید بلندترین آسمان خراش دنیا یعنی برج خلیفه را ببینید. هرچند، این منظره کمی گیج‌کننده است.

به نظر می‌رسد ساکنان دبی از مترو بسیار راضی هستند. “Georgie Babu”، یک متخصص که در دبی زندگی می‌کند، سپتامبر در گفتگویی با “The National” گفت که فرهنگ «استفاده از حمل و نقل عمومی بین تمام سطوح جامعه شهری ترویج داده شده است. من چندین سفر داشته‌ام و از متروهای آمریکا و هند استفاده کرده‌ام. مترو دبی بسیار تمیزتر، سریع‌تر و سازمان یافته‌تر است.»

مقصد “Harrison Jacobs”، چند ایستگاه جلوتر در “Noor Bank” واقع در منطقه “Al Quoz” بود. جالب است بدانید دبی با فروش حقوق نام‌گذاری 23 ایستگاه مترو، حدود 500 میلیون دلار درآمد داشته است.

هنگام پیاده شدن، به نظر می‌رسید یک قطار دیگر در حال نزدیک شدن است. فاصله حرکت قطارها در دبی بسیار پایین بوده و نرخ در دسترس بودن قطار، 99 درصد است!

متروی دبی، از ساعت 6 صبح تا 11 شب خدمت‌رسانی می‌کند؛ در حالی که سیستم مترو نیویورک به صورت 24 ساعته فعال است. ظاهرا مذاکراتی برای افزایش خدمت‌رسانی تا ساعت 1 بامداد در حال انجام است.

بعد از یک هفته گشت و گذار در دبی و استفاده از مترو، شاید باورش کمی سخت باشد که آمریکا در این زمینه بسیار عقب مانده است. متروهای کشور آمریکا فاقد بسیاری از تکنولوژی های روز هستند و حتی در آنها نمی‌توان قطارهای سریع‌السیر کشور چین را پیدا کرد. اغلب سیستم‌های مترو در آمریکا، از “SEPTA” در فیلادلفیا تا “BART” در سان فرانسیسکو، توانایی رقابت با سیستم مترو دبی را ندارند.

سیستم مترو شهر نیویورک نیز مزایا و معایب خاص خود را دارد. شما به کمک آن می‌توانید به هر نقطه‌ای از شهر که می‌خواهید، بروید؛ اما باید از دست رفتن زمان و تاخیرهای پی در پی را هم در نظر داشته باشید.

به هر صورت، بازدید از مترو کوچک دبی نشان می‌دهد که چنین سیستم‌های خودکار و مکانیزه‌ای را در هر جایی که حمل و نقل عمومی در اولویت قرار دارد، به کار گرفت.