موجودات فضایی قبلا به کاوش در کهکشان راه شیری پرداخته‌اند

احتمال می رود در حدود ۱۰ میلیون سال پیش موجودات فضایی به کهکشان راه شیری آمده و آن را مورد جستجو قرار داده باشند.

پژوهشگران احتمال می دهند که میلیون ها سال پیش موجودات فضایی به کهکشان راه شیری آمده و در آنجا به گشت و گذار و تجسس پرداخته باشند.

این احتمال وجود دارد که آنها در جریان سفر خود به دنبال حرکات منظومه های ستاره ای بوده اند تا جهش های میان ستاره ای را آسان تر انجام دهند. ستاره شناسان با ارائه این فرض، می خواهند به معمای موسوم به پارادوکس فرمی پاسخ دهند. بر اساس این معما، سوال مهمی مطرح می شود؛ اینکه چرا انسان تاکنون موفق به مشاهده موجودات فضایی نشده است.

این معما توسط فیزیکدان معروف «انریکو فرمی» مطرح شد که در آن سعی شده است تا به معمای وجود و یا عدم وجود موجودات فضایی  پاسخ داده شود. شاید موجودات فضایی در حدود ۱۳ میلیارد سال پیش و در زمان آغاز شکل گیری کهکشان راه شیری به این کهکشان آمده باشند و بعد دیگر هرگز با اینجا رجعت نکرده باشند. بر این اساس می توان مدعی بود که آنها وجود دارند، اما تنها مشکل فقدان شواهد موجود دال بر تایید وجود آنهاست.

موجودات فضایی و پرش های میان ستاره ای

دیدگاه جدیدی که مطرح شده است مبتنی بر حرکت ستاره هاست. هر ستاره با سرعتی متفاوت و در مداری مجزا از دیگر ستارگان در کهکشان راه شیری حرکت می کند. در مواردی حرکت ستاره ها باعث می شود تا آنها به هم نزدیک شوند و در این زمان احتمالا موجودات فضایی سفر میان ستاره ای خود را آغاز می کنند.

ممکن است آنها قبلا این کار را کرده باشند و یا اینکه در آینده قصد انجام این سفر را داشته باشند. به هر حال نمی توان وجود آنها را رد کرد. در مجموع فرضیه های مختلفی حول محور پارادوکس فرمی مطرح شده است. به هر حال احتمال اینکه انسان در کل کیهان تنها موجود هوشمند باشند رد شده است.

حرکات ستاره ای فرضیه ای جدید است. بر اساس این فرضیه تمامی ستاره ها در نهایت حول مرکز کهکشان در چرخش هستند. بطور مثال منظومه شمسی  هر ۲۳۰ میلیون سال یک دور کامل به دور مرکز کهکشان می چرخد.

احتمال دارد در منظومه های مختلف کهکشان، موجودات فضایی زندگی کنند و تنها منتظر نزدیک شدن مدارهای ستاره ای باشند تا سفر های میان ستاره ای خود را آغاز نمایند. بر این اساس می توان پاسخی برای پارادوکس فرمی یافت؛ اینکه در نهایت و در زمان مناسب، موجودات فضایی سفرهای میان ستاره ای خود را انجام خواهند داد.

منظومه های ستاره ای بمانند منظومه شمسی در کهکشان راه شیری به کرات یافت می شوند. منظومه های بسیاری که ما هیچ اطلاعاتی از آنها در دست نداریم. در حال حاضر با فناوری محدود خود موفق به کشف ۴ هزار سیاره خارج از منظومه شمسی شده ایم، اما فراموش نکنیم که دست کم ۱۰۰ میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری وجود دارند و چندین برابر این عدد نیز سیاره در حرکت هستند.

این احتمال وجود دارد که دست کم ۱۰ میلیارد سیاره قابل سکونت در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد. دانشمندان معتقدند که اگر در یک استخر کوچک دلفین وجود نداشته باشد بدان معنا نیست که در داخل اقیانوس های عظیم هم دلفین زندگی نمی کند.

برخی پژوهشگران و ستاره شناسان عقیده دارند هیچ مدرکی دال بر ملاقات زمین توسط موجودات فضایی وجود ندارد، پس آنها واقعیت ندارند. اما این فرضیه اشتباه است. ممکن است آنها میلیونها سال پیش به زمین آمده باشند. فراموش نکنیم که زمین بیش از ۴ میلیارد سال عمر کرده است و به خاطر همین فاصله زمانی هیچ شواهدی دال بر حضور آنها بر روی زمین وجود ندارد. از سوی دیگر احتمال دارد آنها در فاصله کمی از کنار زمین رد شده باشند. اما بر روی زمین فرود نیامده باشند.

شاید هم موجودات فضایی علاقه ای به ملاقات با اشکال متفاوت حیات نداشته باشند. به هر حال سیارات متعددی برای میزبانی از حیات در داخل کهکشان وجود دارند و هر یک می توانند میزبان حیات موجودات فضایی باشند.

در مجموع ما انسان ها تنها نیستیم و تنها مشکل ما نداشتن امکانات در رویارویی با موجودات فضایی  است. با ساخت تلسکوپ های جدید و توسعه فناوری های مختلف بزودی قادر خواهیم بود تا درک خود را از سیارات قابل سکونت را ارتقا دهیم. به یقین تلسکوپهای کپلر، هابل و تس هر یک می توانند انسان را در زمینه کشف موجودات فضایی یاری کنند. فراموش نکنیم تا سال ۲۰۲۱ ناسا قصد ارسال تلسکوپ فضایی «جیمز وب» را دارد که که قادر است تا عمیق تری بخش فضا نفوذ نماید.