گجت نیوز آخرین اخبار گجتی و فناوری های روز دنیا 
حقایق جالبی درباره خودروساز بریتانیایی مک لارن هست که بی‌شک نمی‌دانستید؛ از ارائه یک فناوری نوین در صنعت خودرو تا ساخت یک انیمیشن طنز!
مک لارن طی ده سال گذشته درخشان ظاهر شده و موفق شده است کنار نام‌های بزرگی در عرصه سوپرکارها نظیر لامبورگینی و فراری قرار بگیرد. با این حال، امسال با کناره‌گیری مدیر عامل این شرکت یعنی «مایک فلویت» (Mike Flewitt)، عصر جدیدی برای آن آغاز می‌شود. فلویت طی این سال‌ها شاهد بود که چطور مک لارن از برندی که برای یک سوپرکار فوق‌العاده‌ی تعداد محدود شناخته می‌شد، به یک برند با مجموعه‌ای گسترده از سوپرکارها تبدیل شد؛ شاهکارهایی که در «مرکز فناوری مک لارن» به همراه تیم‌های دیگری نظیر تیم فرمول یک مک لارن ساخته می‌شود.
حقایق جذاب درباره شرکت مک لارن
ریشه این شرکت به 1963 برمی‌گردد
مک لارن را راننده، مهندس، مخترع و طراح خودروی مسابقه‌ای متولد نیوزیلند «بروس مک‌لارن» (Bruce McLaren) تاسیس کرد. وی با بالا بردن جام قهرمانی در مسابقات لمانز با فورد GT40 شناخته می‌شد. وی پس از اینکه جایگاه خود به‌عنوان یک راننده خودروی مسابقه‌ای را به دست آورد، مک لارن یا به‌طور دقیق‌تر Bruce McLaren Motor Racing را در سال 1963 تاسیس کرد که در سال 1966 اولین محصول خود برای فرمول یک را ارائه داد و همچنین خودروهای موفقی را برای CanAm تولید کرد. با وجود این، متاسفانه بروس مک‌لارن هنگام تست مک‌لارن M8D در پیست گودوود در بریتانیا جان خود را از دست داد.
پس از آن، «ران دنیس» (Ron Dennis) که در ابتدا مکانیک بود و سپس تیم‌های موفقی را برای مسابقات فرمول تشکیل داده بود، اقدام به خریداری این شرکت کرد. وی McLaren Group را پایه نهاد که مجموعه‌ای از گروه‌های حوزه فناوری تحت برند آن فعالیت می‌کردند و بعد در سال 1985 McLaren Cars را تاسیس کرد. اولین خودروی تولیدی این گروه، مک لارن F1 افسانه‌ای بود که در سال 1992 به تولید رسید. F1 عنوان سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان را از آن خود کرد و مسیر آینده مک لارن را شکل داد.
مک لارن F1 مجهز به یک پیشرانه V12 با قدرت 618 اسب بخار بود و طی تنها 3.2 ثانیه از 0 تا 100 کیلومتر بر ساعت شتاب می‌گرفت. شاسی مونوکوک کربنی و سیستم تعلیق پیشرفته سایر ویژگی‌های برجسته این خودرو بودند. F1 همچنان یک موشک تمام‌عیار است و جزو بهترین خودروهای ساخته‌شده تاکنون به شمار می‌رود.
مک لارن در زمینه استفاده از فیبر کربن پیشرو بود
امکان ندارد درباره خودروهای عادی جاده‌ای مک لارن صحبت کرد و از ریشه مسابقه‌ای آنها نگفت. این شرکت همچنان در زمینه تولید مواد کامپوزیتی که ترکیبی از سبکی و استحکام را ارائه می‌دهند، پیشرو است و در سال 1981، مک‌لارن MP4/1 را به‌عنوان اولین خودروی فرمول یک دارای شاسی مونوکوک فیبر کربنی عرضه کرد. MP4/1 در سال 1981 در جایزه بزرگ بریتانیا به اولین پیروزی خود دست پیدا کرد و با محافظت از راننده «جان واتسون» (John Watson) در تصادفی با سرعت 225 کیلومتر بر ساعت در پیست مونتزا در اواخر همان سال، کاملاً خود را ثابت کرد. مک لارن سپس این فناوری را به مک لارن F1 آورد.
گوردون موری شروع مسیر جدیدی را برای این شرکت رقم زد
مک لارن F1 یک شاهکار در زمینه فناوری بود که فناوری سطح فرمول یک را به خیابان‌ها آورد و بارها در تعریف و تمجید آن نوشته شده است. با این حال، درباره اینکه چطور طراح خودروهای فرمول یک متولد آفریقای جنوبی «گوردون موری» (Gordon Murray) کلید اولین خودروی جاده‌ای تولید انبوه مک لارن را زد، کمتر گفته شده است. وی ساخت یک خودروی جاده‌ای را در ذهن داشت اما مدیران شرکت معتقد بودند که ساخت یک سوپرکار «معمولی» کار بسیار آسانی است.
اینجا بود که وی به این نتیجه رسید که می‌توان یک سوپرکار جاده‌ای در سطح خودروی مسابقه‌ای تولید کرد؛ یک خودرو بدون استفاده از هرگونه پلاستیک که سرعت آن به 320 کیلومتر بر ساعت و شتاب جانبی آن به بیش از 1 جی می‌رسد، بر پایه شاسی مونوکوک برخاسته از فرمول یک ساخته شده و از یک سلول ایمنی جهت محافظت از سه سرنشین برخوردار شده است. علاوه بر این، راننده در مرکز خودرو قرار می‌گیرد و خودرو از سیستم تعلیق دو جناغی مخصوص فرمول یک بهره می‌برد.
گرچه اعداد و ارقام برای گوردون موری اهمیتی نداشت. او اهمیت نمی‌داد که شتاب‌گیری 0 تا 100 این خودرو چقدر می‌تواند باشد و آن را یک ویژگی جانبی می‌دانست. چیزی که او به دنبالش بود، حداقل 100 اسب بخار قدرت به ازای هر لیتر از پیشرانه بود و می‌دانست که فقط هوندا، بی ام و و فراری توانایی تولید چنین موتوری را دارند. مک لارن به‌خاطر فرمول یک با هوندا ارتباط داشت ولی هوندا چندان علاقه‌مند به نظر نمی‌رسید.
موری با مولفه‌های مشخصی که در زمینه طراحی در نظر داشت، در سال 1990 به سراغ دوست خود «پل روشه» (Paul Rosche) از بخش موتور اسپرت بی ام و رفت و روشه نیز کمک کرد تا بی ام و برای او یک پیشرانه جدید بسازد: یک پیشرانه 6.1 لیتری 60 درجه V12 با سیستم روغن‌کاری خشک .
مک لارن به مدت 10 سال خودرو نساخت
پس از پایان تولید مک لارن F1 در سال 1998، این شرکت تا سال 2007 به خواب زمستانی رفت. مک‌لارن در حوالی آن سال، طراح متولد مراکش «فرانک استفانسون» (Frank Stephenson) را به‌عنوان مدیر طراحی به خدمت گرفت و شروع به توسعه جانشین F1 با نام مک لارن MP4-12C کرد که البته بعدها به 12C تغییر نام داد. برای انجام آزمایشات لازم نیز فراری 360 را به‌عنوان خودروی آزمایشی خود به کار گرفت.
مک لارن 12C مجهز به یک پیشرانه V8 با قدرت 592 اسب بخار بود، 1300 کیلوگرم وزن خشک داشت و مشابه جد خود، از فناوری‌های فرمول یک نظیر شاسی مونوکوک فیبر کربنی با وزن 77 کیلوگرمی و سیستم تعلیق هیدرولیکی به‌عنوان جایگزین فنرهای مارپیچ، کمک‌فنرها و آنتی رول بارهای مرسوم، بهره می‌بُرد. این خودرو در سال 2011 به تولید رسید و فوق‌العاده سریع بود. شتاب‌گیری 0 تا 100 کیلومتر بر ساعت آن 2.8 ثانیه بود و زیر 5 ثانیه از حالت سکون تا 200 کیلومتر بر ساعت شتاب می‌گرفت. طی 6 ثانیه نیز از 0 تا 160 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
MP4 در نام این سوپرکار مک لارن مربوط به پیشوند شماره شاسی تمام خودروهای فرمول یک این شرکت از سال 1981 بود. M حرف اول مک لارن بود و P4 به تیم Project 4 ران دنیس که پس از خریداری مک‌لارن با این شرکت ادغام شد، اشاره داشت. 12 هم از شاخص عملکرد داخلی مک‌لارن که برای ارزیابی عملکرد خودروهای این شرکت و رقبا استفاده می‌شد نشات می‌گرفت. نهایتاً C اشاره‌ای به کربن، عضوی کلیدی از طراحی این خودرو بود.
مک لارن در NASCAR هم دستی دارد
NASCAR پس از فرمول یک در جایگاه دوم بزرگ‌ترین مسابقات اتومبیل‌رانی قرار دارد و در سال 2012 تحولی بزرگ در آن ایجاد شد؛ پیشرانه‌های کاربراتوری قدیمی جای خود را به پیشرانه‌های انژکتوری الکترونیکی دادند. مک لارن پیش‌تر ژنراتورهای سنکرون به تیم‌های مسابقه می‌فروخت ولی در سال 2012 این امکان فراهم شد تا تمامی خودروها از واحد کنترل الکترونیکی این شرکت با نام McLaren Applied بهره ببرند.
این خودروساز به قراردادی 5 ساله برای تامین این واحد الزامی دست پیدا کرده بود و 3 سال دیگر آن را تمدید کرد. البته مک‌لارن همچنین قطعاتی غیرالزامی شامل سنسورها، سیم‌ها و ژنراتورهای سنکرون را برای تیم‌ها و سازندگان پیشرانه تامین می‌کرد.
F1 در واقع اولین خودروی این شرکت نبود
مک لارن F1 اولین خودروی جاده‌ای تولیدی این شرکت بود اما بروس مک‌لارن پیش‌تر به ارائه یک خودروی جاده‌ای با فناوری خودروهای مسابقه‌ای فکر می‌کرد. او به دنبال این بود تا خودروی مسابقه‌ای مک‌لارن M6A را که برنده مسابقات Can-Am شده بود با مقررات گروه چهار FIA تطبیق بدهد ولی نمی‌توانست مقررات جدید را اجرا کند و تقاضای آنها برای ساخت 50 مدل را برآورده کند. با وجود این، وی از رویای خود دست نکشید.
در سال 1970، بروس مک‌لارن با ادغام شاسی M6B با بدنه M6GT و یک پیشرانه از شورلت تیون‌شده توسط BARTZ، یک نمونه اولیه ساخت. این M6GT خودروی شخصی او شد و حتی صحبت از تولید 250 دستگاه از آن بود اما با مرگ بروس مک‌لارن در 2 ژوئن 1970، این ایده به تاریخ پیوست.
فناوری مرکز فناوری مک لارن دیوانه‌کننده است
در مرکز فناوری مک لارن در ووکینگ، ساری، انگلیس با مساحت 50 هکتار، کل گروه مک‌لارن جای گرفته است. ساختمان اصلی را معمار بریتانیایی «نورمن فاستر» (Norman Foster) به شکل یک نیم‌دایره که برکه‌ای آن را کامل می‌کند، طراحی کرده است. 4 برکه دیگر در این مرکز قرار دارند و حدود 59 میلیون لیتر آب از طریق مبدل‌های حرارتی این ساختمان پمپاژ می‌شوند تا گرمای حاصل از تونل‌های باد را از بین ببرد.
دومین ساختمان، «مرکز تولید مک لارن» (McLaren Production Centre) است که در سال 2011 ساخته شد. مک‌لارن همچنین مرکزی زیر زمین مخصوص بازدیدکنندگان دارد و یک رستوران با 700 صندلی، کافه، استخر و باشگاهی را برای کارکنان خود در نظر گرفته است. جالب است درباره «بلوار» نیز بدانید که اساساً نمایشگاهی برای 5 دهه تاریخچه خودروهای مک لارن است. افراد در این ساختمان از طریق راهروها، پل‌های معلق و آسانسورهای شیشه‌ای استوانه‌ای رفت و آمد می‌کنند. زمین چمن این ساختمان 32 کیلومتر بوده و سیم‌کشی صورت‌گرفته در این ساختمان بیش از 965 کیلومتر است.
مک لارن یک انیمیشن ساخته بود
مک لارن در یک حرکت تبلیغاتی هوشمندانه، یک انیمیشن سه فصله را تولید کرد که رانندگان خودروهای مسابقه‌ای «جنسون باتن» (Jenson Button)، «فرناندو آلونسو» (Fernando Alonso)، «لوئیس همیلتون» (Lewis Hamilton)، «کوین مگنوسن» (Kevin Magnussen)، «سرجیو پرز» (Sergio Pérez) و گزارشگر افسانه‌ای مسابقات اتومبیل‌رانی «موری واکر» (Murray Walker) جزو ستارگان آن هستند. 30 قسمت برای کانال یوتیوب این شرکت تولید شد و در کانال Sky Sports 1 بریتانیا قبل از گرند پری‌ها پخش شد. این انیمیشن به شکل جذابی نوشته شده و بسیار خنده‌دار است.
