پاسخ علم به یک پرسش مسخره؛ قابلیت تکان دادن گوش، ارثی است یا اکتسابی؟

آیا می‌توانید گوش خود را تکان دهید؟ تحقیقات جدیدی در زمینه قابلیت تکان دادن گوش انجام شده‌است که به سوال ارثی یا اکتسابی بودن آن پاسخ می‌دهد.

قابلیت تکان دادن گوش ارثی است یا اکتسابی؟ این سوال ممکن است در نظر برخی افراد، مسخره به نظر برسد؛ اما در تحقیقات اخیری که انجام شده‌است به این سوال پاسخ داده شد. به گفته دانیل جی اشتراوس (Daniel J. Strauss) استاد علوم اعصاب و فناوری اعصاب در بیمارستان دانشگاه زارلند در آلمان، شاید همه افراد بتوانند یاد بگیرند، گوش‌های خود را تکان دهند.

اشتراوس به مجله لایوساینس (Livescience) گفت:

به نظر می‌رسد که تکان دادن گوش برای همه افرد امکان پذیر باشد.در مطالعه اخیر، ما بازخورد بصری فراهم کردیم؛ یعنی نوعی نمایش فعالیت عضلانی روی صفحه نمایش که می‌تواند به افراد جهت تمرین دادن ماهیچه‌های گوش کمک کند.

تحقیق اشتراوس با همکاری اساتید دانشگاه‌های سارلند و میسوری انجام شد. هدف تحقیق، بررسی این موضوع بود که آیا محرک‌های صوتی می‌توانند حرکات غیرارادی گوش را در ۲۸ شرکت کننده پیش‌بینی کنند یا خیر؟

به گفته اشتراوس، یافته‌های این پژوهش می‌تواند اولین گام انسان به سویی باشد که بتواند از حرکات ارادی گوش تا حد بسیار بیشتری استفاده کند.

برخی از حیوانات، مانند سگ، گربه، اسب و خرگوش می‌توانند گوش‌های خود را به صورت ارادی حرکت دهند تا بهتر روی صداهای خاص تمرکز کنند. این توانایی حیوانات برای فرار از دشمن و یافتن غذا مفید است. گربه‌ها در هر گوش ۳۲ ماهیچه دارند؛ در حالی که گوش انسان فقط ۳ ماهیچه دارد که شامل گوش میانی، گوش خارجی و گوش داخلی است.

قسمت خارجی گوش به نام پینا شناخته می‌شود. در بسیاری از حیوانات، حرکات پینا و حرکات چشم اغلب با یکدیگر هماهنگ هستند که به آنها کمک می‌کند روی محرک‌های شنیداری و بصری تمرکز کنند؛ در نتیجه شکار نشوند و شکارچی بهتری باشند.

اشتراوس این فرضیه را مطرح کرد که بدن انسان‌ها سیستم جهت گیری پینا را حفظ کرده است. درواقع گوش خارجی به عنوان وستیژیال یا فسیل عصبی در بدن باقی مانده است. نمونه‌های زیادی از ساختارهای وستیژیال ووجود دارند؛ مانند دندان عقل و دنبالچه.

بر طبق مقاله‌ای که توسط دانشگاه ایالت واشنگتن منتشر شد، دانشمندان هنوز در حال بحث بر علت وجود دنبالچه هستند. برخی از دانشمندان، دنبالچه را مهم می‌دانند؛ زیرا رباط‌ها و ماهیچه‌ها به آن متصل هستند؛ اما برخی دیگر آن را زائد می‌دانند.

دندان عقل نیز که در گذشته‌های دور توسط اجداد ما برای جویدن مواد غذایی استفاده می‌شد، دیگر مورد نیاز نیست؛ اما همچنان باعث می‌شود افراد زیادی سالانه درد زیادی را در اثر مشکلات حاصل از آن تجربه کنند.

گوش خارجی نیز از همین دست ساختارهای وستیژیال است.اشتراوس گفت:

گونه‌های دیگر بسیار بیشتر از ما به تنظیم رادار صوتی متکی هستند؛ اما این توانایی انسان‌ها در طول تکامل از بین رفت. برای اجداد ما در میلیون‌ها سال پیش، حرکات گوش با تنظیم سیستم رادار صوتی همراه بود که به آنها در تشخیص تهدیدهای محیطی کمک می‌کرد.

اشتراوس معتقد است، ظرفیت ما برای انجام این کار ناپدید نشده و در عوض تبدیل به فسیل شده‌است.

اشتراوس گفت: ما در تحقیقات خود اثبات کردیم که حرکات وستیژیال عضلات اطراف گوش، جهت صداهایی که فرد به آنها توجه می‌کند را نشان می‌دهد. برای تحقیقات ما فعالیت غیرارادی عضلات گوش بسیار جالب است؛ زیرا به سیستم توجه انسان‌های دوران باستان مرتبط است.

بنابراین با توجه به نتایج تحقیقات اشتراوس، همه انسان‌ها توانایی تکان دادن گوش خود را دارند و این حرکت می‌تواند توسط صدا ایجاد شود؛ با این حال چنین حرکاتی در ظاهر به سختی قابل مشاهده است.

در نظر داشته باشید که اگرچه همه افراد تا حدی قابلیت تکان دادن گوش را دارند؛ اما برخی از افراد ویژگی‌هایی مانند ماهیچه‌های قوی‌تر اطراف گوش دارند که به آنها برای انجام این کار کمک می‌کند.

تحقیقات بسیار کمی درباره ارثی بودن قابلیت تکان دادن گوش انجام داده شده است. مطالعه‌ای که در سال ۱۹۴۹ میلادی انجام شد، نشان می‌دهد که اگر یکی از والدین فرد بتوند این کار را انجام دهد، احتمال بیشتری وجود دارد که فرد بتواند گوش‌های خود را تکان دهد. در این مطالعه ۱۷۴ نمونه بررسی شدند و نتایج آن نشان داد که در هر ۴ نفری که این قابلیت را دارند، ۳ نفر آنها والدینی دارند که این توانایی را دارند.

اشتراوس معتقد است، شاید همه افراد توانایی یادگیری تکان دادن گوش را داشته باشند.