دانشمندان در یک قدمی کشف سیاره 9 منظومه شمسی هستند

اگر سیاره 9 منظومه شمسی وجود خارجی داشته باشد، دیگر جایی برای قایم شدن ندارد. دانشمندان کیهان را برای کشف این سیاره زیر و رو کردند.

سیاره 9 منظومه شمسی در صورتی که وجود خارجی داشته باشد،‌ دیگر نمی‌تواند از انسان‌ها فرار کند. دانشمندان هر چیز بزرگ و نسبتاً‌ نزدیک به خورشید را شناسایی می‌کنند؛ اما هنوز تئوری‌هایی مبنی بر وجود سیاره نهم مخفی در منظومه شمسی وجود دارد. در مطالعات اخیر ثابت شد که احتمال وجود چنین سیاره‌ای بسیار کم است.

جزئیات تحقیق درباره سیاره 9 منظومه شمسی

دانشمندان شناخت خوبی از منظومه شمسی دارند. هر چیز بزرگ و نسبتاً‌ نزدیک به خورشید به راحتی قابل شناسایی است. اما ما هنوز نمی‌توانیم احتمال وجود سیارات دورتر را رد کنیم. با این وجود در یک مطالعه اخیر احتمال وجود سیاره 9 منظومه شمسی بسیار کم در نظر گرفته شد.

از زمانی که تلسکوپ‌های بشر بسیار محدود بود، ستاره شناسان به وجود سیارات احتمالی در منظومه شمسی فکر می‌کردند. سپس وقتی علم پیشرفت کرد و بررسی‌ها در کهکشان بیشتر شد، چیزی فراتر از سیارک پیدا نشد.

اما مدار جهان‌هایی که دانشمندان کشف کردند ظاهراً‌ از نظر آماری به شیوه‌ای عجیب و غریب طبقه بندی شده بودند. انگار که توسط یک جسم بزرگ‌تر دچار اختلال گرانشی می‌شدند. در این صورت سیاره 9 منظومه شمسی فرضی، باید حدوداً جرم ۵ زمین و چند صد هزار واحد نجومی فاصله مداری می‌داشت.

به عبارت دیگر سیاره فرضی نهم به اندازه‌ای کوچک و دور است که به راحتی قابل مشاهده نیست. این مسئله به طور طبیعی باعث می‌شود که افراد در جهان جستجو کنند؛ اما این جستجو آسان نخواهد بود.

سیاره 9 منظومه شمسی در صورتی که وجود داشته باشد انقدر دور خواهد بود که توسط نور منعکس شده مشاهده نخواهد شد. تنها راه پیدا کردن این سیاره باید با استفاده از درخشش مادون قرمز ضعیف باشد. علاوه بر این می‌دانیم که اگر این سیاره، فقط جرم ۵ زمین را داشته باشد، گرمای زیادی نیز از خود ساطع نخواهد کرد.

همچنین می‌دانیم که چنین سیاره‌ای در فاصله دور احتمالاً بسیار آهسته به دور خود می‌چرخد به طوری که حتی در یک مجموعه رصد هم اصلاً‌ متوجه حرکت آن نخواهیم شد.

به همین علت یک مطالعه جدید در این زمینه انجام شد. یک گروه تحقیقاتی برای جستجوی سیارات دوردست از دو طریق به بررسی مادون قرمز در کیهان پرداختند. این گروه از ماهواره نجومی مادون قرمز (IRAS) و از تلسکوپ فضایی آکاری (AKARI) استفاده کردند.

این دو بررسی با فاصله بیش از ۲۰ سال از یک دیگر انجام شد و به سیاره فرضی 9 منظومه شمسی زمان زیادی داد تا کمی به قسمت متفاوتی از آسمان حرکت کند و قابل مشاهده شود.

این گروه فرض کردند که هر سیاره فرضی دوری تقریباً نزدیک به صفحه استوایی قرار خواهد داشت. سپس داده‌ها را بررسی کردند و احتمالات فرضیه خود را یادداشت کردند.

در کمال تعجب آن‌ها بیش از ۵۰۰ نامزد احتمالی پیدا کردند. سپس بر اساس توزیع انرژی طیف‌ها به بررسی نامزدها پرداختند. بیشتر نامزدها فاصله مداری کمتر از ۱۰۰۰ واحد نجومی و جرمی کمتر از نپتون دقیقاً‌ در همان محدوده قابل انتظار داشتند.

اما متاسفانه نباید از خواندن این داده‌ها زیاد هیجان زده شوید؛ زیرا وقتی گروه به صورت عملی به امضاهای مادون قرمز نگاه کردند، متوجه شدند که هیچ‌کدام از آن‌ها به اندازه کافی قانع کننده نبودند.

بیشتر امضاهای مادون قرمز در داخل یا نزدیک یک سحابی شار یکپارچه ضعیف یا همان سیروس کهکشانی قرار می گرفتند. آن‌ها ابرهای پراکنده‌ای از گاز بین ستاره‌ای هستند که به راحتی در طول موج‌های مرئی قابل مشاهده نیستند و نور مادون قرمز ساطع می‌کنند.

در نتیجه معلوم شد که این نامزدها، سیاره نبودند، بلکه پژواک یک سحابی کم نور بودند. این اطلاعات به دست آمده از تحقیقات دانشمندان تقریباً‌ وجود سیاره 9 منظومه شمسی را رد می‌کند.

مرجع این داده‌ها، مطالعات کریس سدویک و استفان سرژانت به نام «جستجوی سیارات غول پیکر در بیرونی منظومه شمسی با بررسی‌های مادون قرمز آسمان» است.

به نظر شما آیا هنوز امیدی برای یافتن سیاره 9 منظومه شمسی وجود دارد؟