گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
فسیل ترسناک و جذاب یک جانور درنده به نام تالاسوتیتان آتروکس کشف شد که میلیون‌ها سال قبل یکی از وحشی‌ترین گونه‌های موساسور بود.
فسیل ترسناک و جذاب از یک جانور منقرض شده باستانی کشف شد. این جانور ۶۶ میلیون سال پیش بر دریاها حکومت می‌کرد. دندان‌های ترسناک این جانور نشان می‌دهد که او یکی از وحشی‌ترین گونه‌های موساسورها بوده است.
کشف فسیل ترسناک جانور درنده‌ای در دریا
این جانور یک گونه تازه کشف شده از موساسورها است؛ یعنی خزندگان دریایی غول پیکری که در اواخر دوران کرتاسه در اقیانوس‌ها شکار می‌کردند. این مارمولک غو پیکر، تالاسوتیتان آتروکس (Thalassotitan atrox) نامیده می‌شود.
بقایای این جانور و میزان استفاده از از دندان‌هایش نشان می‌دهد که این حیوان ترسناک، طعمه‌های دشواری، مانند لاک پشت دریایی، پلسیوسارها و سایر موساسورها را می‌خورده است. موساسورهای دیگر به دنبال طعمه‌های کوچکتر، مانند ماهی یا آمونیت‌ها بودند. البته حتی همین طعمه‌ها هم همیشه آنقدر کوچک نبودند.
این به آن معنا است که احتمالاً تالاسوتیتان آتروکس در بالای زنجیره غذایی قرار داشته و اکوسیستم را با کنترل کردن جمعیت سایر شکارچیان حفظ می‌کرده است. نیک لانگریچ، دیرینه شناس و زیست شناس تکاملی از دانشگاه باث در بریتانیا می‌گوید:
تالاسوتیتان، حیوانی شگفت‌انگیز و وحشتناک بود. اژدهای کومودو را تصور کنید که با یک کوسه سفید بزرگ، تی رکس و یک نهنگ قاتل ترکیب شده باشد.
امروزه هیچ خزنده‌ای در مقیاس موساسورها در جهان وجود ندارد که طول آن به ۱۲ متر برسد. موساسورها دو برابر اندازه بزرگ‌ترین خزندگان مدرن (کروکودیل‌ها) بودند. با این حال آن‌ها در فاصله‌ای طولانی با مارها و ایگواناهای مدرن نسبت دارند.
موساسورها بیشتر از ایگواناهای دریایی با سبک زندگی کاملاً آبی سازگار بودند. آن‌ها سر خزندگان را داشتند؛ اما به جای پاهای پنجه دار، باله داشتند. دم آن‌ها، باله‌های کوسه مانند داشت.
گونه‌های مختلف موساسورها با توجه به دندان‌های متفاوتشان در شکار طعمه‌های متفاوتی تخصص داشتند. برخی از دندان‌های آن‌ها برای شکار ماهی و ماهی مرکب مناسب بود؛ زیرا کوچک و سیخ دار بود. سایر موساسورها، دندان‌های تیره‌تر و آرواره‌های خردکننده‌ای داشتند که برای شکار موجودات پوسته دار عالی بود.
با توجه به این که این حیوانات حس بویایی خوبی نداشتند به احتمال زیاد آن‌ها لاشخور نبودند و عمدتاً شکارچی بودند. تجزیه و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که موساسورها به شکار ماهی‌ها، سرپایان، لاک پشت‌ها، نرم تنان، سایر موساسورها و حتی پرندگان می‌پرداختند. گونه تالاسوتیتان جزو خشن‌ترین جانوران در این گونه بوده است.
فسیل‌های تالاسوتیتان در بسترهای فسفات فسیل در مراکش، منطقه‌ای سرشار از فسیل‌های متنوع مربوط به دوره کرتاسه و میوسن کشف شدند. فسیل‌های این منطقه در حالت عالی حفظ شده بودند.
بقایای تالاسوتیتان شامل جمجمه، مهره، استخوان و فالانژ است. همه این عناصر به دانشمندان در توصیف کاملی از جمجمه، فک و دندان‌های تالاسوتیتان کمک کردند. همچنین اسکلت، شانه‌ها و اندام جلویی تالاسوتیتان نیز مشخص شد.
لانگریج و گروه او دریافتند که این حیوان می‌توانست به اندازه‌ای کمی بزرگ‌تر از یک اورکا، یعنی طول ۹ تا ۱۰ متر برسد. با این حال اندازه جمجمه آن تقریباً دو برابر طول جمجمه یک اورکا بود و تقریباً ۱/۵ متر طول داشت.
برخلاف سایر موساسورها که پوزه‌های باریکی داشتند، فک تالاسوتیتان پهن و کوتاه بود. دندان‌های این جانور، مخروطی و بزرگ بودند که برای شکار طعمه عالی بودند. دندان‌های آن حاوی سرنخ‌های دیگری در مورد رژیم غذیی حیوان بودند.
بسیاری از دندان‌ها شکسته و فرسوده بودند و این آسیب به دندان‌ها از طریق رژیم غذایی متشکل از طعمه‌های نرم رخ نمی‌دهد. به گفته محققان این مسئله نشان می‌دهد که تالاسوتیتان، دندان‌های خود را بر اثر تماس با سطوح محکم مانند پوسته لاک پشت و استخوان موساسورهای ترسوتر شکسته است.
فسیل‌های دیگری که در نزدیکی بقایای تالاسوتیتان کشف شدند شامل استخوان ماهی‌های شکارچی بزرگ، پوسته لاک پشت، جمجمه پلزیوسور و استخوان‌های ۳ گونه مختلف موساسورها بودند.
همه این بقایا نشانه‌هایی از سایش اسید را نشان می‌دهند. ممکن است که این اسید گوارشی در شکم جانوران غول پیکر بوده باشد. لانگریچ توضیح می‌دهد:
ما نمی‌توانیم به طور قطعی بگوییم که کدام گونه از حیوانات، این موساسورها را خورده است. اما استخوان خزندگان دریایی را دیدیم که یک شکارچی بزرگ، آن‌ها را کشته است. در همان مکان تالاسوتیتان را پیدا کردیم که با مشخصات قاتل همخوانی داشت. تالاسوتیتان در شکار سایر خزندگان دریایی تخصص داشته است. پس این مسئله تصادفی نیست.
در طی ۲۵ میلیون سال آخر دوره کرتاسه، موساسورها بسیار بیشتر از قبل تخصصی و متنوع شدند. کشف تالاسوتیتان نشان می‌دهد که موساسورها از آنچه که ما تصور می‌کردیم هم متنوع‌تر بودند. اکوسیستم آن‌ها زنده و پر رونق بود و طعمه‌های آن‌ها تنوع کافی داشتند.
این مسئله، توضیح جالبی را برای انقراض دسته جمعی دوره کرتاسه پالئوژن در ۶۵ میلیون سال پیش ارائه می‌دهد. برخلاف نظریه برخی از افراد مبنی بر این که جهان در این دوره آسیب پذیر بوده است، در واقع احتمالاً در پی یک رویداد کوچکتر انقراض در اواسط دوران کرتاسه، تنوع زیستی به صورت عالی پیش می‌رفته است.
حفاری بیشتر در بسترهای فسیلی مراکش، این احتمالات را روشن خواهد کرد. مراکش یکی از غنی‌ترین و متنوع‌ترین مراکز کشف جانوران دریایی دوران کرتاسه است.