ترسناک اما واقعی: اره برقی برای کمک به زایمان زنان اختراع شده بود

با بررسی ریشه‌ی اختراع اره برقی، به این واقعیت می‌رسیم که اره برقی برای کمک به زایمان زنان اختراع شده بود! اما این ابزار چگونه به فرایند زایمان کمک می‌کرد؟

اگر تا به حال از خود پرسیده‌اید که چرا اره برقی اختراع شده است، احتمالاً از فهمیدن این موضوع تعجب خواهید کرد که دلیل ایجاد این ابزار بریدن چوب نبوده است. اولین اره برقی در اصل برای کمک به زایمان اختراع شد. اگر فکر کردن به این موضوع تصاویر آزاردهنده‌ای را در ذهن شما تداعی می‌کند، باید گفت که شما تنها نیستید!

اره برقی یا اره زنجیری، به عنوان ابزاری خطرناک شناخته می‌شود که حتی شنیدن نام آن نیز می‌تواند باعث ایجاد دلهره در وجود ما شود. این ابزار تقریباً همه‌کاره‌ترین وسیله‌ای محسوب می‌شود که تا به حال ساخته شده است. علاوه‌بر نجارها، جراحان نیز از این وسیله برای بهبود کار خود استفاده می‌کردند و قبل از رواج عمل سزارین، تمام جنین‌ها که امکان طبیعی به دنیا آمدن برای آنها مهیا نبود باید از کانال زایمان با اره برقی عبور می‌کردند.

دکتر آنتونی تیزانو، متخصص زنان و زایمان در اوهایو می‌گوید: «استفاده از اره برقی برای کمک به زایمان زنان به نظر وحشتناک می‌رسد و همینطور هم بود!» دکتر تیزانو دارای یکی از گسترده‌ترین مجموعه‌های خصوصی مصنوعات و کتاب‌های پزشکی در ایالات متحده است که همگی در موزه زنان و زایمان، عتیقه‌های پزشکی و تاریخچه سلامت زنان نگهداری می‌شوند.

با اینکه ترسناک به نظر می‌رسد، اما زمانی اره برقی به عنوان یک وسیله‌ پزشکی در هنگام زایمان نقش نجات دهنده‌ای را ایفا می‌کرد. وقتی که هیچ گزینه ایمن‌تری برای زایمان‌های غیرطبیعی وجود نداشت. استفاده از این ابزار در پزشکی مدت‌ها قبل از این بود که کسی متوجه شود همین مکانیسم می‌تواند برای صنعت چوب نیز مفید باشد.

اره برقی، کارآمدترین وسیله برای نسل بشر

طبق گزارش سازمان ملل، روزانه حدود 385 هزار نوزاد متولد می‌شوند. این تقریباً 400 هزار فرصت برای یادگیری در مورد فرآیند زایمان و ایجاد راه‌های بهتر برای مدیریت آن (هم برای والدین و هم برای کودک) را فراهم می‌کند. با این حال، بسیاری از فناوری‌هایی که در این فرآیند نقش دارند هنوز نتوانسته‌اند سهولت را برای نسل بشر فراهم کنند.

در آغاز بشر، به ویژه قبل از پیشرفت‌های پزشکی مدرن مانند آنتی بیوتیک‌ها، بیهوشی و اقدامات بهداشتی، زایمان فرایندی دشوار بود. هنگامی که بانوان در حین زایمان دچار عوارضی شوند، می‌تواند جان آنها را مورد تهدید قرار دهد. زایمان در قرون وسطی یک فرایند بسیار سخت بود که معمولاً در خانه انجام می‌شد و مادر فرزند خود را به کمک قابله و اعضای خانواده به دنیا می‌آورد.

پس از گذشت مدت زمان طولانی، سزارین به ندرت مورد توجه قرار گرفت. اما این عمل به دلیل خطر بالای عفونت بسیار خطرناک در نظر گرفته می‌شد. بنابراین، پزشکان مجبور شدند روش‌های جایگزین را امتحان کنند.

در دهه 1770، یک پزشک فرانسوی به‌نام ژان رنه سیگالت، راه حلی برای زایمان نوزادانی که در کانال زایمان گیر کرده بودند، ارائه کرد. ایده‌ی سیگالت از نوشته‌های Severin Pineau، یک جراح فرانسوی الهام گرفته شده بود. راه حل سیگالت این بود که مفصل لگن را با جراحی جدا کند تا دهانه بزرگتری در لگن ایجاد شود. اگر این جراحی موفقیت‌آمیز پیش می‌رفت، به نوزاد اجازه می‌داد از کانال زایمان عبور کند.

در قرن هجدهم، اگر نوزادی در لگن گیر می‌کرد، قسمت‌هایی از استخوان و غضروف برای ایجاد فضا برداشته می‌شد که در پزشکی به آن «سمفیزیوتومی» می‌گویند. این عمل دردناک بدون بیهوشی، با دست و با استفاده از یک چاقوی کوچک برای برداشتن استخوان انجام می‌شد.

در اکتبر 1777، سیگالت و دستیارش آلفونس لو این روش را روی اولین بیمار آزمایش کردند. مادام سوشو زنی 40 ساله بود که راشیتیسم لگنش منقبض شده بود و از زایمان طبیعی او جلوگیری می‌کرد. به دلیل این مشکل، او قبلاً چهار نوزاد را از دست داده بود و اتفاق نظر جامعه پزشکی چنین می‌گفت که او هیچ شانسی برای بچه دار شدن بدون عمل سزارین ندارد. اما احتمالاً سزارین نیز باعث مرگ او می‌شد.

اما سیگالت اولین به اصطلاح سمفیزیوتومی را با موفقیت انجام داد و در نتیجه هم مادر و هم نوزاد زنده ماندند و سمفیزیوتومی به یک روش معمول پزشکی برای زنانی که زایمان انسدادی داشتند تبدیل شد.

اين روش در ابتدا با استفاده از یک چاقوی كوچک و اره برای از بين بردن استخوان با دست انجام می‌شد که بدون بيهوشی بود و باتوجه به مدت زیادی که صرف این فرایند می‌شد، مادر محبور بود درد وحشتناکی را تحمل کند.

این روش جدید چگونه به زایمان زنان کمک کرد؟

دو جراح اسکاتلندی برای آسان‌تر کردن این فرآیند، اره برقی را در سال 1780 اختراع كردند تا با برداشتن استخوان لگن فرایند زايمان را راحت‌تر انجام دهند. برای نخستین بار، اره برقی Aitken برای بهبود جراحی سمفیزیوتومی استفاده شد که نسبت به اره‌های وحشتناکی که معمولاً در طول عمل استفاده می‌شد، آسیب کمتری به بافت‌های مجاور وارد می‌کرد.

در سال 1785، جان آیتکن و جیمز جفری، پزشکان و متخصصان زنان و زایمان اسکاتلندی، روش سمفیزیوتومی را با استفاده از ابزاری که بعداً به نام اره برقی انعطاف‌پذیر Aitkens شناخته شد، بهبود بخشیدند. این اره برقی برای کمک به زایمان زنان به‌گونه‌ای خاص طراحی شده بود تا برداشتن استخوان لگن را در طول زایمان آسان‌تر و زمان‌برتر کند.

اره برقی Aitkens، ابزاری که تیزانو در مجموعه ابزارهای جراحی عتیقه خود از آن به عنوان یک اختراع بی‌نظیر و کمیاب یاد کرده است، با یک زنجیر دندانه‌دار ظریف با دسته‌های قطره‌ای شکل در دو طرف ساخته شده است. یکی از دستگیره‌های این وسیله قابل جابجایی بود تا پزشکان بتوانند یک سوزن نوک تیز را به انتهای زنجیره متصل کنند. پزشکان از سوزن برای هدایت زنجیره پشت استخوان لگن استفاده می‌کردند.

سال‌ها بعد، اره برقی توسعه یافت و نسخه‌‌های جدید آن سبب شدند فرایند زایمان راحت‌تر از قبل شود. یک جراح ارتوپد به‌نام برنهارد هاین، علوم پزشکی و فیزیک را با اختراع اره برقی پزشکی جدید خود تکان داد. هاینه بسیاری از ابزارها و وسایل خود را در طول سال‌ها طراحی و ساخته بود، اما هیچ کدام به اندازه استئوتوم زنجیره‌ای او مشهور نیستند.

مشابه اره برقی مدرن که شباهت اندکی به استئوتوم زنجیره‌ای دارد، این ابزار دارای دندانه‌های کمی در قسمت بیرونی و شیارهایی در داخل مطابق با خارهای روی چرخ موتور بود. همچنین دارای یک صفحه نازک و چاقو مانند با شیارهای طولی عمیق بود که اره بر روی آن و چرخ محرکه کشیده شده است.

استئوتوم هاینه یک میل دستی داشت و می‌توانست استخوان را نسبتاً سریع برش داده و بیمار را از ضربات چکش و قطع عضو نجات دهد. با توجه به اینکه در آن زمان به ندرت از بیهوشی استفاده می‌شد، این یک قابلیت طلایی بود.

حفاظ‌های اره برقی را می‌توان طوری تنظیم کرد که آسیب به ناحیه بیمار که باید بریده می‌شد به حداقل برسد. این امر از آسیب بافت نرم جلوگیری می‌کرد و به جراحان اجازه می‌داد تا روش‌های جراحی مانند کرانیوتومی را بدون پارگی استخوان یا آسیب به بافت اطراف انجام دهند. استفاده از این اره برقی برای کمک به زایمان زنان به مهارت زیادی نیاز داشت و متأسفانه هاینه یکی از معدود افرادی بود که به آن تسلط داشت.

عرضه‌ی اره برقی به‌عنوان ابزار نجاری

در سال 1926، یک مکانیک آلمانی به‌نام آندریاس استیل، اولین اره برقی را برای اهداف چوب‌بری به ثبت رساند. استیل سه سال بعد آن اختراع را با نسخه گازی دنبال کرد. با این حال، هر دو ابزار برای کارکرد به بیش از یک نفر نیاز داشتند. اولین اره برقی یک نفره تا دهه 1950 به تولید نرسید. امروزه استیل هنوز یکی از بزرگترین تولید کنندگان اره‌های زنجیری برقی است.