گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
بلندترین پل آمریکا، پل دریاچه پونچاترین، چگونه ساخته شد و چه نقشی در حمل‌ونقل این کشور دارد؟ با گجت نیوز همراه باشید تا تاریخچه این پل جذاب را بررسی کنیم.
تصور کنید با طلوع خورشید، سفری را روی پلی طولانی شروع می‌کنید. کیلومترها جلو می‌روید، آب‌های آرام دو طرفتان قرار دارد و کم کم متوجه اتفاقی جالب می‌شوید. اینکه دیگر هیچ خشکی دورتان نیست! همینطور بالای سرتان پلیکان‌ها در حال پروازند. ناگهان همسفرتان با هیجان اشاره می‌کند: «دلفین‌ها!» چند دلفین از آب بیرون می‌پرند و شما فقط آرزو می‌کنید که کاش راننده نبودید تا بتوانید این صحنه‌‌های شگفت انگیز را تماشا کنید.
هر بار که از قسمت‌های مرتفع پل، جایی که قایق‌ها از زیر آن عبور می‌کنند، رد می‌شوید، می‌توانید امتداد طولانی پل را ببینید که تا افق کشیده شده است. بعد از 24 مایل و حدود نیم ساعت رانندگی، بالاخره به انتهای مسیر می‌رسید. حالا دیگر رنگ‌های طلوع محو شده‌اند و یک صبح زیبا و درخشان برایتان آغاز می‌شود.
رازهای پنهان طولانی‌ترین پل جهان
پل پونچارترین یکی از شگفت‌انگیزترین پل‌های دنیاست که همراه با تاریخ نیواورلئان در قرن بیستم، یکی از نمادهای این منطقه می‌باشد. این پل رکورد گینس را به‌عنوان طولانی ترین پل روی آب در جهان در اختیار دارد. همچنین سال‌ها به عنوان طولانی‌ترین پل دنیا محسوب می‌شد. وقتی اولین مسیر دوخطه آن در 30 اوت 1956 افتتاح شد، یک شاهکار مهندسی به حساب می‌آمد که با روش‌های نوآورانه تولید شد. استقبال از این مسیر باعث شد که در سال 1969 یک مسیر موازی دوم هم به آن اضافه شود.
البته، عبور از این پل همیشه هم راحت و بی‌دردسر نیست! روزانه حدود 30 هزار خودرو (یعنی 11 میلیون در سال!) از روی آن رد می‌شوند. طبیعی است که چنین حجم ترافیکی نیز مشکلاتی برای این پل ایجاد می‌کند. به همین دلیل، در طول سال‌ها بخش‌های مختلف این پل اصلاح و مقاوم‌سازی شد تا بتواند این حجم تردد را مدیریت کنند. این تغییرات، بخشی از مسیر رشد یکی از مهم‌ترین راه‌های منتهی به نیواورلئان (بزرگترین شهر ایالت لوئیزیانای آمریکا) است که نقش کلیدی در ارتباط این شهر با مناطق اطراف دارد.
جغرافیای دریاچه پونچارترین
دریاچه پونتچارترین یک آبگیر کم عمق و شورابه است که طول آن حدود 64 کیلومتر و عرضش حدود 39 کیلومتر می‌باشد. این دریاچه بین حومه‌های شمالی نیواورلئان و چند شهرستان مختلف، از جمله سنتمانی در انتهای شمالی پل قرار دارد. آب این دریاچه کمی شور است، مثل آب‌هایی که در دهانه رودخانه‌ها مشاهده می‌شود. یعنی دقیقا جایی که آب شیرین رودخانه با آب شور دریا ترکیب می‌شود. دریاچه پونچارترین آب شیرین از چند دریاچه و رودخانه می‌گیرد و همچنین آب شور از خلیج مکزیک وارد آن می‌شود. علاوه بر این گاهی اوقات وقتی آب رودخانه میسیسیپی زیاد می‌شود، آب اضافی نیز به این دریاچه می‌ریزد.
دریاچه پونچارترین یک محیط زیست پرجنب و جوش و پیچیده است که میزبان پرندگان زیادی، از جمله عقاب‌های دم‌سفید و شاهین‌های دریایی است. در تمام طول سال گله‌های بزرگ پرنده‌های بنفش زیر پل لانه می‌کنند و سال‌هاست که تماشای آن‌ها طرفداران زیادی جذب می‌کند. از طرف دیگر گاهی کوسه‌ها و دلفین‌ها هم در آب‌های دریاچه وجود دارند. علاوه بر این دیگر پستانداران دریایی مثل گرازهای دریایی و سمورهای آبی هم در این منطقه زندگی می‌کنند. البته نباید فراموش کرد چون اینجا لوئیزیانا است، طبیعتا تمساح‌ها هم جزو ساکنین این دریاچه هستند!
درختان سایپرس بلند روزگاری در اطراف دریاچه قرار داشتند و ریشه‌هایشان گاهی تا داخل آب‌ها قرار داشت. متاسفانه حالا بدلیل تغییرات در میزان شوری آب، تعداد آن‌ها کاهش یافته است. نیواورلئان در ساحل جنوبی آمریکا قرار دارد و حومه غربی آن، یعنی متایری، در انتهای جنوبی این پل قرار دارد. دریاچه اطرافش پر از استراحتگاه‌ها، بندر و اسکله است. به عنوان مثال می‌توان به بندر مصنوعی مثل پورت پونچارترین اشاره کرد که به رونق منطقه کمک می‌کنند.
چرا پل دریاچه پونچاترین بوجود آمد؟
زندگی مردم در اطراف دریاچه باعث ایجاد مشکلاتی در حمل و نقل شد. اما با رشد سریع نیواورلئان و استفاده از پمپ‌ها برای خشک کردن زمین‌هایی که قبلا در زیر آب قرار داشتند، این مشکلات حل شد. این تغییرات باعث شد که این شهر در طول قرن بیستم رشد زیادی داشته باشد و بعد از جنگ جهانی دوم، تبدیل به یک مقصد گردشگری پرطرفدار و جذاب شود. به همین دلیل، مسافران جذب فرهنگ خاص و جشن‌های معروفی مثل ماردی گرا (آخرین جشن قبل از روزه‌داری) این منطقه شدند.
با رشد منطقه، ترافیک بین نیواورلئان و ساحل شمالی دریاچه افزایش پیدا کرد. اما دریاچه یک مانع بزرگ برای رفت و آمد بود. عبور از آن با کشتی یا رانندگی برای دور زدن دریاچه، ساعت‌ها زمان می‌برد. همچنین کسانی که در شمال این دریاچه زندگی می‌کردند، از فرصت‌های شغلی که در شهر نیواورلئان بود محروم می‌شدند. مردم شهر هم باید ساعت‌ها رانندگی می‌کردند تا به استراحتگاه‌های ساحل شمالی برسند. این وضعیت نشان داد که باید یک راه حل اساسی برای رفع این مشکلات در نظر گرفته شود.
یکی از راه حل‌های موجود ساخت پل بر روی این دریاچه بود. بدین ترتیب کمیسیون بزرگراه‌های نیواورلئان (GNOEC) برای بررسی این راه حل تشکیل شد. این کمیسیون که به‌طور معمول به نام کمیسیون کازوی شناخته می‌شود، هنوز هم مسئول نگهداری پل و دریافت عوارض آن است. در نهایت شرکت معماری پالمر و بیکر برنده قرارداد طراحی این پل عظیم شد. همانطور که مشخص است ساخت پل روی آب چالش‌های خاص خود را دارد. به همین دلیل یک همکاری مشترک بین شرکت پل لوئیزیانا که از ترکیب دو شرکت براون و روت و T.L. James برای ساخت پل بوجد آمد.
آغاز ساخت اولین مسیر پل دریاچه پونچاترین
قرارداد ساخت پل کازوی زمان‌بندی سختی و برنامه‌ای فشرده داشت؛ در واقع این پرژه باید در طی 23 ماه تکمیل می‌شد. اما خاک زیر دریاچه پونچارترین بدلیل نرم بودن، چالش‌هایی را برای ساخت داشت. بنابراین مهندسان مجبور شدند از روش‌های پیشرفته و نوآورانه برای ساخت پل استفاده کنند. این روش‌ها بعدا به نام «ساخت پل شتاب‌یافته» (Accelerated Bridge Construction) شناخته شد.
در ساخت اولین مسیر پل، از روش‌هایی استفاده شد که دکتر مکسول آپسون از شرکت ریموند کانکریت پایل (Raymond Concrete Pile) توسعه داده بود. او پایه‌های بتنی استوانه‌ای توخالی با قطر 137 سانتی‌متر طراحی کرد که جایگزین پایه‌های 61 سانتی‌متری توپر شدند. از این پایه‌ها در بیشتر پل‌های آن زمان استفاده می‌شد. این پایه‌ها با استفاده از نیروی گریز از مرکز تولید می‌شدند تا بدین ترتیب بتن سریع‌تر خشک شود. نتیجه این روش، تولید بتنی بود که می‌توانست 70 هزار کیلوگرم بر متر مربع فشار را تحمل کند!
از مهندسی تا ماندگاری؛ داستان شگفت‌انگیز پل پونچارترین
پل دریاچه پونچاترین با طراحی ساده و تکرارشونده ساخته شد. این روش که به آن ساخت ماژولار می‌گویند، نوعی تولید انبوه سازه‌های پل می‌باشد. فرآیند آن بدین صورت است که تمام قطعات پل در یک کارخانه بتن ریزی در شمال دریاچه از قبل تولید می‌شد و سپس با شناورهای باری به محل نصب منتقل می‌شدند. این روش مانند یک خط تولید صنعتی، سرعت ساخت را به شکل چشمگیری افزایش داد و باعث شد کل پروژه در فقط 14 ماه تکمیل شود!
بدین ترتیب این پل نخستین مسیر بخش جنوبی از این پل دوقلوی محسوب می‌شود. طول آن 38.3 کیلومتر است و از 2,246 قطعه مستقل تشکیل می‌شود. هر قطعه حدود 17 متر طول و 8.5 متر عرض دارد. همچنین ارتفاع پل از سطح تقریبی آب دریاچه 3 متر است. البته بجز چهار پل که به شکل قوسی است و یک پل متحرک که امکان عبور شناورها را فراهم می‌کند.
این پل متحرک در فاصله 13 کیلومتری از ساحل شمالی و 26 کیلومتری از ساحل جنوبی قرار دارد. نکته قابل توجه اینست که کشتی‌ها برای عبور از آن باید حداقل سه ساعت قبل از عبور، هماهنگی لازم را انجام دهند. البته این پل در ساعات پر ترافیک باز نمی‌شود تا مشکلی در رفت‌وآمد خودروها بوجود نیاید. از میان این چهار پل قوسی‌شکل، سه تا 7.5 متر و یکی از آن‌ها 15 متر ارتفاع دارد تا کشتی‌های بزرگ نیز بتوانند از آن عبور کنند.
ساخت مسیر دوم پل
با اینکه مسیر اول پل دریاچه پونچاترین از نظر طول و روش‌های ساخت یک شاهکار مهندسی به حساب می‌آمد، اما فقط دو خط عبور داشت؛ یکی به سمت شمال و دیگری به سمت جنوب می‌رفت. با این حال، از همان ابتدا با استقبال زیادی روبه‌رو شد و راهی تازه برای سفر و تجارت بین نیواورلئان و قسمت شمالی آن ایجاد کرد. این پل نقش مهمی در گسترش محدوده شهری نیواورلئان داشت. در نتیجه ساکنان قسمت شمالی به‌راحتی می‌توانستند به شهر رفت‌وآمد کنند و فرصت‌های شغلی بیشتری در اختیارشان قرار می‌گیرد.
اما خیلی زود مشخص شد که طراحی اولیه این پل محدودیت‌هایی دارد. نیاز به یک مسیر جدید تا دهه 1960 میلادی کاملا احساس می‌شد. این مسیر جدید قرار بود ترافیک مسیر شمالی را هدایت کند، درحالیکه مسیر قدیمی مخصوص خودروهایی باشد که به سمت جنوب حرکت می‌کنند.
چطور یک پل ۶۰ ساله همچنان رکورددار است؟
ساخت مسیر دوم در 1967 میلادی آغاز شد. طراحی آن را شرکت دیوید وولکرت و همکاران (David Volkert & Associates) بر عهده داشت. برای اجرای این پروژه، یک شرکت پیمانکاری مشترک تشکیل شد که شامل همان شرکت سازنده قبلی، ریموند کانکریت پایل، نیز می‌شد. روش ساخت این مسیر مشابه مسیر اول بود، اما تغییرات مهمی در آن ایجاد شد. بدین صورت که از صفحات بتنی پیش‌ساخته‌ای در مسیر جدید استفاده شدکه 26 متر طول داشتند. درحالیکه در مسیر اول به طول 16 متر بود. همچنین، عرض مسیر جدید 10 متر بود که به اندازه 1.5 متر از مسیر اول پهن‌تر طراحی شد. این تغییرات باعث شد که پل جدید با ایمنی بالا و مناسب برای حجم ترافیک سنگین باشد.
پل جدید در مجموع 15 متر بلندتر از نسخه قبلی بود و طول آن بطورکل به 38 کیلومتر می‌رسید. همین موضوع باعث شد که کتاب رکوردهای گینس آن را به عنوان طولانی ترین پل جهان ثبت کند. این رکورد تا سال 1390 (2011 میلادی) بی‌رقیب بود و در اختیار این پل بود. اما در همان سال، چین با ساخت پل خلیج جیاوزو با طول 42 کیلومتر، عنوان طولانی ترین پل را از پل دریاچه پونچاترین گرفت.
با این حال، طرفداران پل دریاچه پونچاترین معتقد بودند که این پل همچنان شایسته حفظ این رکورد است. زیرا به‌طور کامل روی آب ساخته و قرار گرفته است. این در حالی است که پل چینی شامل بخش‌هایی روی خشکی و یک تونل است. برای پایان دادن به این اختلاف، کتاب رکوردهای گینس تصمیم به ایجاد یک دسته‌بندی جدید به نام «طولانی ترین پل پیوسته روی آب» کرد. رکوردی که تا به امروز همچنان در اختیار این پل آمریکایی است!
تأثیر شگرف پل دریاچه پونچاترین
برای اینکه بفهمید پل کازوی چقدر در رفت‌وآمد تأثیر دارد، کافیست نگاهی به زمان صرفه‌جویی‌شده در رانندگی بیندازید. فرض کنید می‌خواهید از یک سمت دریاچه به سمت دیگر بروید. اگر از پل کازوی استفاده کنید، در اوج ترافیک شبانه فقط 30 تا 45 دقیقه طول می‌کشد تا به مقصد برسید. اما اگر این پل وجود نداشت و مجبور بودید مسیر را دور دریاچه طی کنید، این زمان به 1 ساعت و 20 دقیقه تا 1 ساعت و نیم افزایش پیدا می‌کرد! حتی اگر راهی را انتخاب کنید که از داخل شهر عبور کند و از سمت دیگر دریاچه بگذرید، باز هم تفاوت چندانی نداشت و باید همین مدت زمان را در مسیر باشید. پس این پل مسیر را کوتاه‌تر کرد و رفت‌وآمد را سریع و راحت ساخته است.
قبل از ساخته شدن بزرگراه‌های مدرن، پل کازوی یک مسیر فوق‌العاده برای کاهش زمان سفر بود. این پل باعث شد رفت‌وآمد بین دو سمت دریاچه خیلی راحت‌تر شود و شهرهای اطراف آن رشد کنند.
اما این پل فقط یک راه ارتباطی نیست، بلکه به رونق کسب‌وکار افراد هم کمک کرده است. رستوران‌ها، فروشگاه‌ها و مراکز تفریحی در اطراف پل جان گرفته‌اند. زیرا حالا مردم به راحتی می‌توانند به آن‌ها دسترسی داشته باشند. از طرف دیگر، این پل مسیری سریع برای گردشگران و مسافران فراهم کرد تا به مراکز دیدنی و تفریحی شهر مثل محله فرانسوی‌ها برسند. یکی از جذاب‌ترین تجربه‌ها در این منطقه، سوار شدن بر یکی از آخرین قایق‌های تاریخی جنگ جهانی دوم و گشت‌وگذار در دریاچه است که تجربه‌ای بی‌نظیر دارید.
تجربه‌ای متفاوت؛ رانندگی روی طولانی‌ترین پل روی آب!
پل دریاچه پونچاترین به تنهایی به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است! بسیاری از راننده‌ها فقط برای تجربه‌ی رانندگی روی آب، این مسیر 38 کیلومتری را انتخاب می‌کنند. اگر قصد عبور از این پل را دارید، حتما چند نکته را در نظر بگیرید:
- عبور از پل در یک جهت رایگان نیست! اگر به سمت جنوب حرکت کنید، باید 6 دلار (حدود 300 هزار تومان) عوارض پرداخت کنید، اما مسیر برگشت رایگان است.
- در ساعات شلوغ، حسابی معطل می‌شوید! در ساعات اوج ترافیک (صبح و عصر)، ممکن است عبور از پل 45 دقیقه یا بیشتر طول بکشد.
- هوشمندانه مسیرتان را انتخاب کنید! با استفاده از اپلیکیشن‌هایی مثل ویز (Waze) یا گوگل مپ (Google Maps) می‌توانید بهترین زمان برای حرکت را پیدا کنید.
وضعیت جوی یکی دیگر از عواملی است که باید به آن توجه داشت. به این دلیل که پل کازوی روی آب قرار دارد، ممکن است بادهای شدید، مه و سایر خطرات جوی بر روی آن بوجود بیاید. بنابراین هنگام برنامه‌ریزی برای سفر ، بهتر است وضعیت هوا را بررسی شود. برای این کار، اپلیکیشن‌های خوبی برای پیش‌بینی وضعیت هوا وجود دارد که هم برای گوشی‌های اندروید و هم برای آیفون قابل دسترسی هستند. همچنین، خود پل کازوی دارای 19 تابلو پیام در طول مسیر است که رانندگان را از شرایط جوی، میزان ترافیک یا تصادفات پیش رو مطلع می‌کند.
پل دریاچه پونچاترین؛ پلی که دریا را به جاده تبدیل کرد!
به محض اینکه روی پل حرکت کنید، یک تجربه رانندگی فراموش‌نشدنی برایتان رقم خواهد خورد. آب‌های آرام دریاچه در دو طرف شما امتداد دارند و ابرها با سرعت از یک سمت به سمت دیگر در حرکت هستند. مرغان دریایی اغلب در آسمان پرواز می‌کنند و مناظری چشم‌نواز و جذابی برای هر بیننده‌ای خلق می‌شود. همچنین در روزهای بادی، سطح آب دریاچه مواج شده و زیبایی مسیر را دو چندان می‌کند.
بسیاری از افراد این مسیر را مسحور کننده توصیف می‌کنند! اما اگر احساس خستگی یا نیاز به توقف داشتید، جای نگرانی نیست. در هر مسیر پل، شش محوطه توقف اضطراری طراحی شده که تقریباً هر 6.5 کیلومتر (چهار مایل) از هم فاصله دارند. یعنی در صورت نیاز فقط چند دقیقه با یک مکان امن برای ایستادن فاصله دارید.
چالش‌های ایمنی در مسیر پل دریاچه پونچاترین
پل دریاچه پونچاترین به دلیل مسیر طولانی که روی آب قرار دارد، ویژگی‌هایی دارد که در کمتر پلی دیده می‌شود. بسیاری از رانندگان این مسیر را آرامش‌بخش و لذت‌بخش می‌دانند. اما در میانه دریاچه، یک بخش 13 کیلومتری وجود دارد که هیچ خشکی در اطراف آن دیده نمی‌شود! این موضوع می‌تواند کاملا گیج‌کننده باشد، چون حس می‌کنید در حال رانندگی وسط دریا هستید. برخی از رانندگان دچار سردرگمی و اضطراب می‌شوند. حتی برخی از آن‌ها به دلیل ترس، دچار وحشت شده و متوقف می‌شوند که اینکار می‌تواند خطرساز باشد.
به همین دلیل، یک تیم ۲۰ نفره پلیس پل همیشه در حالت آماده‌باش است تا در صورت لزوم به رانندگان کمک کند. جالب اینجاست که حتی یک روان‌شناس متخصص هم وجود دارد که به افرادی که برای عبور از این پل هراس دارند، کمک می‌کند تا بر ترس خودشان غلبه کنند. علاوه بر این، طول زیاد این پل باعث شده که گاهی اتفاقات غیرمنتظره‌ای هم در آن رخ دهد. مثلاً مادرانی که پیش از رسیدن به بیمارستان، نوزادشان را درست در میانه پل به دنیا می‌آورند!
چگونه پل پونچارترین بیش از نیم قرن دوام آورده است؟
اگر در میانه پل تصادفی رخ دهد، ممکن است ترافیک سنگین و طولانی بوجود بیاید، چون هیچ مسیر جایگزینی برای رفت‌وآمد وجود ندارد. البته بین دو مسیر پل، هفت گذرگاه ارتباطی وجود دارد. اما در شرایط عادی این مسیرها فقط برای خودروهای امدادی در نظر گرفته شده‌اند.
یکی از مهم‌ترین عوامل تصادف در این پل مه غلیظ است. برای مثال، در دسامبر 2024، پدیده مه باعث وقوع چندین تصادف زنجیره‌ای و برخورد بیش از 40 خودرو و در نهایت زخمی شدن بیش از 30 نفر شد. بنابراین، اگر تابلوهای هشدار روی پل درباره مه آلود بودن مسیر هشدار دادند، حتما آن را جدی بگیرید.
بادهای شدید هم چالش دیگری برای عبور از این پل است. در گذشته، به دلیل نگرانی از بادهای شدید، تردد موتورسیکلت‌ها در این پل ممنوع بود. هنوز هم اگر هشدار بادهای قوی صادر شود، موتورسیکلت‌ها و دیگر وسایل نقلیه سبک و آسیب‌پذیر مثل کاروان‌های مسافرتی اجازه عبور از آن را ندارند. در شرایط طوفانی و نامساعد جوی که بطور کامل تردد همه وسایل نقلیه روی پل ممنوع شود. مثلا در ژانویه 2025، به دلیل بارش برف سنگین، پل برای چند روز بسته شد.
آینده پل: چشم‌انداز و چالش‌ها برای بزرگترین پل آبی دنیا
پل کازوی بیشتر از چیزی که طراحانش در سال 1956 پیش‌بینی کرده بودند، دچار ترافیک می‌شود. این موضوع از سوی کمیسیون بزرگراه نیواورلئان (GNOEC) شناسایی شد و به همین دلیل در 2019 پروژه‌ای برای بهبود وضعیت آن شروع شد. بدین صورت که 12 شانه ایمنی که شش تای آن در هر مسیر قرار دارد ساخته شود. هر شانه ایمنی تا 940 متر طول دارد و به رانندگان فضای اضافی می‌دهد تا در مواقع اضطراری مثل خرابی ماشین یا مشکلات پزشکی، به‌طور ایمن توقف کنند. بسیاری از تکنیک‌های ساخت پل شتاب‌یافته که در ساخت اصل پل کازوی استفاده شد، در ساخت این شانه‌های ایمنی هم به کار رفت.
راز پایداری پل کازوی در برابر زمان و طوفان‌ها
این تغییرات جدید به‌ویژه در جلوگیری از حوادث مربوط به ترافیک و ترافیک سنگین به خاطر خرابی خودروها بسیار تاثیر گذار خواهد بود. زیرا معمولا پل کازوی شاهد خرابی بیش از دوازده خودرو در روز است. با توجه به اینکه این پل فقط دو خط عبور و شانه‌های باریک دارد، حتی اگر یک راننده بخواهد برای بررسی چراغ موتور خود توقف کند، می‌تواند ترافیک سنگینی بر روی این پل ایجاد کند. مناطق توقف اضطراری یکی از ویژگی‌های ایمنی جدید است که همراه با تابلوهای پیام و گاردریل‌های به ارتفاع 117 سانتی‌متر نصب شده‌اند. این گاردریل‌ها جایگزین گاردریل‌های قدیمی شدند که ارتفاع 91 سانتی‌متر داشتند. به دلیل ارتفاع کم، این گاردریل‌ها باعث حوادث مرگبار و خطرناکی می‌شدند. همچنین، سیستم‌های نورپردازی هوشمند هم برای بهبود روشنایی در شب بر روی پل دریاچه پونچاترین قرار دارد.
همچنان شرکت GNOEC با چالش‌های نگهداری از یک زیرساخت قدیمی روبه‌رو است. با گذر زمان، اثرات طبیعی، مثل آب شور و رطوبت بالا در ایالت لوئیزیانا، آسیب‌های زیادی به پل وارد می‌کنند. در سال 1998، پروژه 12 میلیون دلاری برای تعمیر و نوسازی بخش‌های مختلف پل انجام شد. به ویژه، تمام 9000 پایه بتنی پل تعویض شدند. در وافع این بهبودها بخشی از یک برنامه برای نگهداری مداوم این پل است که همچنان ادامه دارد. هدف آن هم اینست که پل کازوی همچنان به عنوان یکی از مقاوم‌ترین پل‌های دنیا شناخته شود. شهرت این پل زمانی بیشتر شد که در برابر طوفان کاترینا بدون آسیب جدی مقاومت کرد، در حالی که پل بزرگراه 10 که نزدیک آن قرار دارد، آسیب‌های شدیدی دید و برای سال‌ها غیرقابل استفاده شد.
جمع‌بندی
پل دریاچه پونچاترین، یکی از شگفت‌انگیزترین پروژه‌های مهندسی است که لقب طولانی‌ترین پل دنیا روی آب را به خود اختصاص داده. این پل که در سال 1956 افتتاح شد، با استفاده از روش‌های نوین ساخته شده و از آن زمان تاکنون با چالش‌های ترافیکی و نیاز به بهبود ایمنی روبرو بوده است. حالا، پس از سال‌ها، همچنان به عنوان یکی از مقاوم‌ترین و مهم‌ترین پل‌ها در ایالات متحده شناخته می‌شود.
آیا تا به حال تجربه عبور از پل‌های طولانی و شگفت‌انگیز داشتید؟ فکر می‌کنید با توجه به پیشرفت‌های مهندسی و طراحی پل‌ها، چه تکنولوژی‌های جدیدی می‌تواند آینده این گونه سازه‌ها را تغییر دهد؟ منتظر نظرات شما در گجت نیوز هستیم!