گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
تلسکوپ فضایی جیمز وب تصاویر خیره‌کننده‌ای از بقایای ستاره‌ای که 36 سال پیش منفجر شد ثبت کرد که ابرنواختر 1987A نام دارد و به عنوان درخشان ترین ابرنواختر جهان شناخته می‌شود.
تصاویر ثبت شده توسط جیمز وب درخشان‌ترین ابرنواختر در 420 سال گذشته را نشان می‌دهند که بقایای ستاره‌ی منفجر شده در 36 سال گذشته است. تصاویر مربوطه توسط دوربین مادون قرمز نزدیک این تلسکوپ (NIRCam) به ثبت رسید.
تلسکوپ در واقع بقایای ستاره‌ای در حال گسترش را با وضوح بی‌سابقه ثبت کرد که جزئیات کاملاً جدیدی را در مورد این بقایای ابرنواختر در حال رشد فاش می‌کند و بینش جدیدی از بقایای ابرنواختر را به اخترشناسان ارائه می‌دهد. این انفجار ستاره‌ای برای اولین بار در سال 1987 شناسایی شد و به عنوان ابرنواختر 1987A شناخته می‌شود.
ابرنواختر 1987A آخرین ابرنواختری بود که توسط بشر با چشم غیر مسلح رصد شد. یان شلتون، اخترشناسی که در رصدخانه لاس کامپاناس کار می‌کرد، این ابرنواختر را در ابر ماژلانی بزرگ کشف کرد. این ستاره در فاصله 168 هزار سال نوری از زمین در ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد و نمایانگر نابودی یک ستاره ابرغول آبی به نام Sanduleak-69 202 است.
پیش از انفجار، تصور می‌شد که جرم آن ستاره حدود 20 برابر جرم خورشید باشد. در واقع این ابرنواختر آنقدر درخشان بود که می‌شد آن را با چشم غیرمسلح در نیمکره جنوبی مشاهده کرد. ستاره‌شناسان از آن زمان به دنبال بقایای در حال انبساط آن هستند.
کشف ساختارهایی جدید در ابرنواختر 1987A
اکنون، JWST در مطالعه‌ای که توسط میکاکو ماتسورا از دانشگاه کاردیف در بریتانیا انجام شد، بررسی‌هایی را در مورد بقایای این ابرنواختر آغاز کرده که منجر به ثبت این تصویر دیدنی از عواقب یک ستاره مرده شده است.
پروژه ماتسورا از تلسکوپ فضایی جیمز وب برای اندازه‌گیری موج ضربه‌ای ابرنواختر در حال انبساط استفاده کرد، زیرا آن موج با مواد اطراف تعامل دارد. وقتی ستارگان پرجرم مانند ابرغول‌های آبی به پایان عمر خود نزدیک می‌شوند، ناپایدار شده و شروع به پرتاب مقادیر زیادی ماده می‌کنند.
سه و نیم سال پس از انفجار SN1987A، ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ هابل تصاویر جدیدی از این ابرنواختر را به دست آوردند که حلقه‌ای از گاز در حال تابیدن دور ستاره منفجر شده را نشان می‌دهد.
بعد از اینکه تلسکوپ هابل در سال ۱۹۹۴ تعمیر شد، دوباره SN1987A مورد مشاهده قرار گرفت و این بار در اطراف آن سه حلقه نورانی دیده شد. این حلقه‌ها اثری از هیدروژن غنی شده اتمسفر بیرونی هستند که حدود 20 هزار سال قبل توسط بادهای ستاره‌ای از ستاره اجدادی خارج شده است. این گاز منتشر شده شبیه یک ساعت شنی به‌نظر می‌رسد، زبرا در سرتاسر خط استوای آن انتشار گاز مسدود شده است.
تلسکوپ فضایی هابل موج شوک در حال انبساط ابرنواختر 1987A را مشاهده کرده بود که در ابتدا با سرعتی در حدود 7 هزار کیلومتر در ثانیه (4350 مایل در ثانیه) حرکت می‌کرد. در همین حین حلقه‌ای از زباله‌های دور ستاره‌ای را که توسط ستاره محکوم به فنا پرتاب می‌شد، در طول 20 یا 00 سال گرفتار و با آن برخورد کرد. با برخورد موج با این حلقه، سرعت آن به حدود 2300 کیلومتر در ثانیه (1430 مایل در ثانیه) کاهش یافت.
توده‌های درون این حلقه به تدریج روشن شده و به صورت حلقه‌های مرواریدی شکل ظاهر می‌شوند. دو حلقه دیگر که در صفحه‌ای متفاوت از حلقه اصلی و همچنین نازک‌تر و کم رنگ‌تر هستند، مرموز‌تر نیز به نظر می‌رسند. اخترشناسان معتقدند این حلقه‌ها می‌توانند جایی باشند که باد ستاره‌ای که قبل از ابرنواختر ساطع شده بود، با موادی که ستاره قبلا به بیرون پرتاب کرده بود، برهم‌کنش می‌کند.
از طرف دیگر، آنها می‌توانند توسط جت‌هایی از یک ستاره نوترونی ناشناخته که کارشناسان معتقدند باید در کنار انفجار ابرنواختر شکل گرفته باشد، روشن شوند. JWST جزئیات جدیدی را در این مورد فاش کرده است که نشان می‌دهد موج ضربه‌ای فراتر از حلقه اصلی گسترش یافته و به حدود 3600 کیلومتر در ثانیه (2236 مایل در ثانیه) شتاب داده است و در عین حال نقاط داغ جدیدی را ایجاد می‌کند که احتمالاً با گذشت زمان به روشنایی آنها تبدیل شوند.
انتشار پراکنده‌تر به شکل یک درخشش عمومی نیز دیده می‌شود، زیرا موج انفجار از ابرنواختر 1987A گاز را در اطراف محل انفجار تحریک می‌کند. علاوه‌براین، JWST تصویر جدیدی را مشاهده کرد: در داخل حلقه اصلی، جایی که گاز و غبار یک ابر پرتابی حفره‌ای تاریک را تشکیل می‌دهند، دو کمان یا هلال گیج‌کننده وجود دارد. این تصویر در واقع مرکز را نشان می‌دهد که پر از توده‌های گاز و غبار است که در اثر انفجار ابرنواختر به بیرون پرتاب شده است.
تراکم غبار به قدری زیاد است که به نور مادون قرمز نزدیک جیمز وب اجازه نمی‌دهد در آن نفوذ کند و یک حفره تاریک را تشکیل می‌دهد. تیم پیشنهاد می‌کند که این ویژگی‌ها می‌توانند لایه‌های بیرونی گازی را که توسط ابرنواختر منفجر شده‌اند نشان دهند.
بیشتر بخوانید:
سفر در زمان به کمک تلسکوپ جیمز وب برای جستجوی اسرار سیاه‌چاله‌ها
همانطور که گفته شد، چنین ساختارهایی در گذشته نیز توسط تلسکوپ هابل رصد شده‌اند، اما دقت تصویربرداری و وضوح وب نشان دهنده‌ی ویژگی‌های جدیدی در بقایای ابرنواختر 1987A است.
جیمز وب به نظارت بر بقایای ابرنواختر در حال گسترش در حین تکامل و همچنین جستجوی ستاره نوترونی در مرکز انفجار که تاکنون دیده نشده است، ادامه خواهد داد.
با این حال، شواهد غیرمستقیمی مبنی بر وجود ستاره نوترونی به شکل تابش پرتو ایکس وجود دارد که توسط رصدخانه‌های پرتو ایکس چاندرا، NuSTAR ناسا و آرایه میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما (ALMA) ثبت شده است. این مشاهدات نشان می‌دهند که ستاره نوترونی ممکن است در یکی از توده‌های غبار در مرکز باقیمانده پنهان شده باشد.