مخترع اینترنت چه کسی بود؟

اینترنت، یکی از برجسته‌ترین اختراعات تاریخ بشر است که ارتباطات جهانی را برای همیشه تغییر داد. اما آیا می‌دانید که مخترع اینترنت چه کسی است؟

برخلاف تمام اطلاعاتی که بسیاری از ما تاکنون شنیده‌ایم، این ال گور، معاون رئیس جمهور سابق ایالات متحده نبود که اینترنت را اختراع کرد. در واقع او اصلا هیچ وقت ادعا نکرد که خالق اینترنت او بوده است.

ال گور در مصاحبه‌ای که سال ۱۹۹۹ با شبکه CNN و ولف بلیتزر انجام داد، مدعی شد که نقش پیشگامانه‌ای را در خلق اینترنت داشته است. در واقع او گفته که به‌عنوان یک سیاستمدار از محققان حوزه کامپیوتر، برنامه‌نویسان و مهندسانی که روی توسعه شبکه جهانی مشغول فعالیت بودند، حمایت کرده است.

واقعا اینترنت را چه کسی اختراع کرده است؟

اینترنت نتیجه تلاش گروه‌های مختلفی از افراد بوده و نه تنها یک فرد خاص. حتی کسانی که در رویای خود تصور می‌کردند روزی کامپیوترها با یکدیگر ارتباط برقرار خواهند کرد هم می‌توانند در شکل‌گیری آن دخیل باشند.

مخترع اینترنت گروهی از مهندسان بودند، نه یک نفر

کامپیوترهای نخستین، دستگاه‌های مجزایی بودند که انتقال فایل از آن‌ها دردسرهای بسیار زیادی داشت. در واقع اگر می‌خواستید اطلاعات‌تان را از روی کامپیوتر خود به کامپیوتر دیگری انتقال دهید، باید از جعبه‌های کارت‌های پانچی یا نوارهای مغناطیسی استفاده می‌کردید.

اما برخی از افراد آینده‌ای را می‌دیدند که در آن کامپیوترها می‌توانند با همکاری هم، به اطلاعات گسترده‌ای از سراسر جهان دست پیدا کنند و توانایی پردازش عظیمی را فراهم کنند. یکی از این افراد وانیور بوش بود که نقش حیاتی را در کمیته تحقیقات دفاعی در طول جنگ جهانی دوم ایفا کرد.

بوش در سال ۱۹۴۵ در یادداشتی نوشت که بر اساس تجربیات جنگ جهانی دوم، اطلاعات در تمامی نزاعات آینده نقش بسیار بزرگتری خواهد داشت. او همچنین متوجه شد که مقدار اطلاعاتی که ما روزانه تولید می‌کنیم بسیار زیاد است. پس این سوال وجود دارد که چگونه انسان می‌تواند آن‌ها را مدیریت کند؟

بوش برای این کار، یک دستگاه خودکار را متصور شد که می‌توانست اطلاعات را مدیریت کند. این در اصل یک کتابخانه کامپیوتری بود. بوش نام این موتور نظری را هم “memex” گذاشت.

memex یک شبکه کامپیوتری پیاده‌سازی شده نبود، بلکه در واقع یک طرح مفهومی برای حل مشکل مدیریت انبوه داده‌ها بود. ایده‌های بوش الهام‌بخش دانشمندان آینده کامپیوترها شد تا راهی را برای ساخت یک دستگاه memex واقعی پیدا کنند.

در نهایت، پیشرفت‌های فناورانه در راستای این طرح‌های مفهومی به خلق یک کتابخانه دیجیتال بزرگ انجامید. آنچه که توسعه را به حرکت درآورد، برنامه وزارت دفاع آمریکا برای ایجاد یک شبکه گسترده منطقه‌ای بود که اجازه می‌داد کامپیوترهای مختلف با سیستم عامل‌های مختلف اطلاعات‌شان را با یکدیگر به اشتراک بگذارند.

یک شبکه بین‌کهکشانی

جوزف کارل رابنت لیکلایدر یکی از کسانی بود که ایده مفهومی بوش را دنبال کرد. او همچنین نیاز به یک رویکرد جدید برای مدیریت اطلاعات را می‌دید. بررسی‌های او نشان می‌داد که فقط مرتب کردن اطلاعات می‌تواند حدود ٨۵ درصد زمانی که به انجام کارها اختصاص داده بود را صرف کند.

لیکلایدر همچنین پتانسیل شبکه‌های کامپیوتری را درک می‌کرد. او شبکه‌ای را تصور می‌کرد که یک سیستم کامپیوتری قدرتمندتر از هر سیستم موجودی را ایجاد می‌کند. لیکلایدر نام «شبکه بین کهکشانی» را برای ایده ایجاد یک شبکه کامپیوتری بزرگ از کامپیوترها انتخاب کرد.

این چشم اندازها، ایده‌هایی را در اختیار نسل بعدی مهندسان و دانشمندان گذاشتند تا بتوانند از آن‌ها برای خلق اولین شبکه گسترده منطقه‌ای به‌نام «آرپانت» (ARPANET) استفاده کنند.

از آرپانت تا اینترنت

گام‌های اولیه خلق اینترنت از یک پروژه به نام آرپانت (شبکه آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته) نشأت گرفت. وزارت دفاع ایالات متحده (DoD) پروژه‌ای را راه‌اندازی کرد تا فناوری لازم برای پشتیبانی از شبکه‌های کامپیوتری را ایجاد کند؛ حتی اگر کامپیوترهای متصل به شبکه از سیستم‌عامل‌های مختلفی استفاده می‌کردند.

پیش از ARPANET، تمام شبکه‌های کامپیوتری به اندازه مشخصی بودند و یکنواخت بودند، به این معنا که تمام دستگاه‌های متصل به شبکه یکسان بودند.

لری رابرتس، مدیر برنامه برای پروژه ARPANET بود؛ کسی که در طراحی این سیستم نیز دخیل بود. یک مهندس به نام مایک وینگفیلد رابطی طراحی کرد که به یک کامپیوتر این امکان را می‌داد با یک پردازنده پیام رابط (IMP) – یک دستگاه که به کامپیوترهای مختلف این امکان را می‌داد تا در یک شبکه یکسان با یکدیگر ارتباط برقرار کنند – متصل شود.

سخت‌افزار تنها مانع ارائه یک شبکه جهانی نبود. دانشمندان کامپیوتر باید راهی را پیدا می‌کردند تا از طریق مجموعه مشترکی از قوانین به نام پروتکل، امکان درک ماشین‌های مختلف از یکدیگر را فراهم کنند.

دوتا از مهمترین این پروتکل‌ها، پروتکل کنترل انتقال (TCP) و پروتکل اینترنت (IP) بودند. این مجموعه قوانین، جایگزین قوانین قدیمی به‌نام Network Control Protocol شدند. این پروتکل‌ها به کامپیوترهای آرپانت اجازه می‌دهند به سایر شبکه‌ها متصل شوند. دو تا از مسئولین توسعه این پروتکل‌ها رابرت کان و وینتون سرف بودند.

سه فرد دیگری که در ساخت و شکل‌گیری اینترنت دخیل بودند، پل باران، دونالد دیویس و لئونارد کلین‌راک هستند. این سه ریاضی‌دان پروتکل «پکت سوئیچینگ» را طراحی کردند که تعیین می‌کند کامپیوترها چگونه اطلاعات را از طریق اینترنت ارسال می‌کنند.

کامپیوترها به جای اینکه داده را به صورت یک فایل عظیم ارسال کنند، فایل‌ها را در بسته‌هایی (پکت) تقسیم می‌کنند. این امکان وجود دارد که هر بسته مرتبط با یک فایل از راه‌های مختلفی را از طریق شبکه طی کند تا به مقصد خود برسد. به محض رسیدن به مقصد، کامپیوتر دریافت‌کننده بر اساس اطلاعاتی که همراه هر بسته است، فایل را مجدداً ایجاد خواهد کرد.

مشارکت‌کنندگان بزرگ دیگری هم در این پروژه حضور داشتند. یکی از آن‌ها ری تاملینسون، مخترع ایمیل و دیگری ابهای بوشان، توسعه‌دهنده اصلی پروتکل انتقال فایل (FTP) بودند.

بیشتر بخوانید:

۲۵ اختراع انقلابی که زندگی بشر را برای همیشه تغییر داد

آغاز به‌کار سامانه نام دامنه

در سال ۱۹۸۳، پل موکاپتریس چیزی به‌نام «سامانه نام دامنه» (Domain Name System) یا به اختصار DNS را اختراع کرد که کلید ارتباط ما با اینترنت بود. دستگاه‌های متصل به اینترنت همگی آدرس‌هایی دارند که یک دنباله از اعداد هستند.

بدیهی است که مردم مهارت خوبی در حفظ رشته‌های طولانی اعداد ندارند. موکاپتریس راهی را توسعه داد که به مردم اجازه می‌دهد بتوانند به‌جای اعداد، آدرس‌های مبتنی بر کلمات را تایپ کنند که کامپیوترها می‌توانند آن‌ها را با یک پایگاه داده از آدرس‌های عددی ارجاع دهند.

شبکه جهانی وب

شبکه جهانی وب به‌لطف تیم برنرز-لی متولد شده است. وب هنوز هم نسبتاً جوان است؛ برنرز-لی آن را در سال ۱۹۹۰ خلق کرد؛ اما در همین مدت کوتاه، به یکی از محبوب‌ترین راه‌های تعامل با اینترنت تبدیل شده است. به حدی که برخی اشتباهاً فکر می‌کنند وب همان اینترنت است.

مخترع اینترنت گروهی از مهندسان بودند، نه یک نفر

در واقع، شبکه جهانی فقط راهی برای دسترسی به شبکه ارتباطات معروف به اینترنت است. با این حال، اختراع صفحات وب توسط تیم برنز-لی که در وب‌سایت‌ها میزبانی شده و توسط مرورگرهای وب در دسترس قرار می‌گیرند، چیزی است که امروزه ما به نام اینترنت آن را می‌شناسیم.

اسامی که در این مطلب دیده می‌شود، همگی از افرادی هستند که بدون مشارکت آن‌ها، اینترنت به آن شکلی که هم اکنون در دسترس همه قرار دارد و یکی از برجسته‌ترین اختراعات تاریخ بشر هم هست، وجود نداشت.