گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
در این مقاله به شما خواهیم گفت که تکنولوژی واقعیت افزوده یا AR چیست، چگونه کار میکند و چه کاربردهایی در دنیای واقعی خواهد داشت.
برخلاف واقعیت مجازی (VR) که ما را به کلی در دنیای دیجیتالی غوطه‌ور میکند، فناوری واقعیت افزوده (AR) اطلاعات دیجیتالی را مستقیما روی محیط واقعی کاربر قرار می‌دهد. این فناوری، ترکیبی جذاب از دنیای فیزیکی و المان‌های دیجیتالی است که کاربردهای بی‌نظیری را از سرگرمی گرفته تا آموزش برایمان به ارمغان می‌آورد. با ورود هدست پیشرفته ویژن پرو کمپانی اپل به بازار، بحث و تبادل نظر در مورد واقعیت افزوده دا تر از همیشه شده است؛ هرچند ایراداتی جزئی هم به این محصول وارد است.
دنیای واقعی با چاشنی دیجیتال: ماجراجویی با واقعیت افزوده
شاید برایتان جالب باشد بدانید که جرقه‌های اولیه این تکنولوژی درخشان به سال 1968 و ذهن خلاق «ایوان سادرلند»، دانشمند کامپیوتر دانشگاه هاروارد باز می‌گردد. اما تا سال 2008 طول کشید تا AR اولین قدم‌های تجاری خود را بردارد. در آن سال، یک شرکت تبلیغاتی آلمانی برای معرفی خودروی Mini، تبلیغی را در یک مجله منتشر کرد.
زمانی که خواننده مجله این تبلیغ را مقابل دوربین کامپیوترش می‌گرفت، تصویر سه‌بعدی جادویی یک خودرو Mini روی مانیتور ظاهر می‌شد و کاربر می‌توانست این اتومبیل کوچک دوست داشتنی را از زوایای مختلف تماشا کند. این تبلیغ در واقع یک نشانگر فیزیکی بود که به کامپیوتر دستور می‌داد نسخه مجازی ماشین را نمایش دهد.
اما داستان به اینجا ختم نمی‌شود! سال 2016 را می‌توان نقطه عطفی برای ورود واقعیت افزوده به زندگی روزمره مردم دانست. زمانی که کمپانی Niantic بازی «پوکمون گو» را منتشر کرد، تلفیقی بی‌نظیر از دنیای واقعی با موجودات دوست داشتنی پوکمون به‌وجود آمد.
از آن زمان به بعد، شاهد سیل عظیمی از اپلیکیشن‌های مبتنی بر واقعیت افزوده برای گوشی‌های هوشمند بودیم. البته هدست‌های واقعیت افزوده، این تکنولوژی را به سطح بالاتری ارتقا می‌دهند، اما راز کار این تکنولوژی چیست؟
تفاوت مدل‌های مختلف واقعیت افزوده
تکنولوژی واقعیت افزوده ترکیبی از محیط فیزیکی و دیجیتالی، تعاملات لحظه‌ای و شناسایی سه‌بعدی اشیاء واقعی و مجازی را ارائه می‌دهد. با استفاده از این داده‌ها، امکان نمایش یک شیء یا رابط کاربری سه‌بعدی در دنیای واقعی وجود دارد.
برای دستیابی به این امر، به چندین جزء سخت افزاری مانند پردازنده، نمایشگر و حسگر نیاز است. در برخی موارد، اگر کاربران بخواهند با رابط کاربری تعامل داشته باشند، وجود یک دستگاه ورودی مانند ماوس و کیبورد ضروری است؛ اما مهم‌تر از همه، این دستگاه‌ها به دوربینی مانند دوربین گوشی هوشمند، تبلت، عینک یا هدست واقعیت افزوده نیاز دارند.
دو مدل اصلی واقعیت افزوده وجود دارد: نوع اول که به آن «واقعیت افزوده مبتنی بر نشانگر» گفته می‌شود، از قابلیت تشخیص تصویر استفاده میکند و به نرم افزار اجازه می‌دهد تا اشیاء از پیش برنامه‌ریزی شده در یک دستگاه یا برنامه را شناسایی کند.
به‌عنوان مثال، زمانی که کاربران یک کد QR را اسکن می‌کنند و اطلاعاتی در مورد یک شیء یا مکان روی صفحه نمایش ظاهر می‌شود، آن کد QR نقش نشانگر را ایفا میکند. نوع دوم، «واقعیت افزوده بدون نشانگر» نام دارد و همانطور که از نامش پیداست، برای دریافت یک تجربه پیشرفته نیازی به اسکن کردن نشانگر نیست.
در عوض، واقعیت افزوده بدون نشانگر از اطلاعات جمع آوری شده توسط موقعیت جغرافیایی دستگاه، دوربین، حسگرهایی مانند شتاب‌سنج یا قطب‌نما و حتی زمان روز برای تولید داده‌های مجازی استفاده میکند. زیرشاخه‌های متعددی از واقعیت افزوده بدون نشانگر وجود دارد، از جمله موقعیت محور، برهم آیی (محل قرارگیری روی هم) و مبتنی بر پروژکتور. برخی از برنامه‌ها برای ارائه یک تجربه کامل‌تر، از ترکیبی از تمام زیرمجموعه ها استفاده می‌کنند. پوکمون گو نمونه‌ای از بازی های واقعیت افزوده بدون نشانگر است.
واقعیت افزوده فراتر از بازی: کاربردهای برتر این فناوری
تکنولوژی واقعیت افزوده نه تنها دنیای بازی‌های ویدیویی را متحول کرده است، بلکه کاربردهای گسترده دیگری نیز دارد که می‌تواند صنایع مختلف را متحول کند. برای مثال، فروشگاه‌های خرده‌فروشی از نرم افزارهای AR استفاده می‌کنند تا به مشتریان کمک کنند لباس و اکسسوری‌های مختلف را به‌صورت مجازی بر روی بدن خود ببینند و دیگر نیازی به تصور ذهنی نباشد.
این فناوری نه تنها تجربه کلی خرید آنلاین را بهبود می‌بخشد، بلکه باعث کاهش هزینه‌ها و پشیمانی بعد از خرید می‌شود.
تکنولوژی واقعیت افزوده چیست و چه کاربردهایی دارد؟
تولیدکنندگان نیز می‌توانند همانند شخصیت تونی استارک در مجموعه فیلم‌های مرد آهنی، از این فناوری برای نمایش و دستکاری مدل‌های سه بعدی از نقشه‌های اولیه استفاده کنند. آن‌ها قادرند این نقشه‌ها را به یک نمونه اولیه مجازی تبدیل کرده و آن را در فضا بچرخانند تا محصول را از تمام زوایا قبل از مرحله ساخت بررسی کنند.
اپل نیز با هدست Vision Pro، مفهوم محاسبات فضایی را به دنیا معرفی کرده است. محاسبات فضایی گستره وسیع‌تری نسبت به فناوری AR را در بر می‌گیرد؛ اما تردیدی نیست که از جنبه‌هایی از واقعیت افزوده بهره می‌برد.
به‌طور مثال معلمان می‌توانند از واقعیت افزوده برای غنی‌سازی کلاس درس و ارائه یک تجربه تعاملی استفاده کنند. دانش آموزان می‌توانند از طریق این فناوری، زمینه و اطلاعات بیشتری در مورد یک موضوع خاص به دست آورند. هدست‌هایی مانند ویژن پرو به کارمندان دورکار کمک میکند تا وظایف روزانه خود را بدون نیاز به حمل لپ تاپ و لوازم جانبی انجام دهند.
حالا شاید بگویید که به جای لپ تاپ باید یک هدست به همراه داشته باشند، اما نکته قابل توجه این است که این هدست به شما امکان می‌دهد همزمان با کار به اطرافتان نیز نگاه کنید. این فناوری همچنان در حال پیشرفت است، اما روزی ممکن است به جزء جدایی ناپذیر زندگی روزمره همه تبدیل شود؛ درست به همان اندازه که امروزه کار با کامپیوتر عادی است.