گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
این ویدیوی وایرال شده، بیرون آوردن یک تمساح نگون‌بخت از داخل شکم یک مار پایتون غول‌پیکر را نشان می‌دهد. اگر دل دیدنش را دارید، تماشا کنید!
تیمی متشکل از پاتولوژیست‌های دامپزشکی، اخیرا در فلوریدا اقدام به بیرون آوردن یک تمساح 1.5 متری از درون شکم یک مار پایتون 5.5 متری کردند.
مار مورد اشاره، یک پایتون برمه‌ای و هم‌اندازه بزرگ‌ترین پایتون برمه‌ای دیده شده در فلوریدا بود که چندی پیش، شکار و کشته شد. البته با وزن 97 کیلوگرم در هنگام مرگ، کمی سنگین‌تر از آن‌یکی هم بود؛ با در نظر گرفتن بلعیدن یک تمساح درسته به عنوان شام آخر، جای تعجب هم ندارد!
این مار پایتون را گروهی از زیست‌شناسان در پارک ملی اوِرگلیدز پیدا کردند؛ هنگامی که به بررسی گونه‌های گیاهی مهاجم در منطقه مشغول بودند. البته خود پایتون برمه‌ای هم یک گونه مهاجم در فلوریدا است؛ یعنی گونه‌ای غیر بومی که باعث بر هم خوردن تعادل زیستی منطقه و ایراد خسارت‌های اقتصادی یا بوم‌شناختی می‌شود. محققان، مطابق دستورالعمل‌های محلی، پایتون برمه‌ای را اُتانازی کردند و برای کالبدشکافی به یک آزمایشگاه فرستادند.
رزی مور، یکی از اعضای تیم کالبدشکافی که روی خزندگان و دوزیستان مهاجم مطالعه می‌کند؛ ویدیویی از روند انجام کار را در حساب اینستاگرام خود منتشر کرد.
این ویدیو که تا لحظه نگارش خبر، بیش از 17 میلیون بازدید و 400 هزار لایک داشته، نشان می‌دهد پاتولوژیست‌ها چگونه پوست مار را شکاف می‌دهند و جسد تمساح را از درون بدن آن بیرون می‌کشند.
مور دراین‌باره می‌گوید:
وقتی پایتون به آزمایشگاه رسید، مشخص بود که یک تمساح را درسته بلعیده است؛ ولی وقتی آن را از داخل بدنش بیرون آوردیم، جسد تمساح آن‌قدر سالم بود که اگر بلند میشد و راه می‌رفت، تعجب نمی‌کردیم.
او اضافه کرد: «باید تا اون موقع، هضم غذا درون شکم مار شروع میشد؛ اما انگار تمساح اصلا دست نخورده بود. تنها آسیب قابل رویت، روی فلس‌های آن بود».
این نخستین باری نیست که یک پایتون برمه‌ای، تمساحی را به طور کامل می‌بلعد؛ ولی هنوز نمی‌دانیم چنین شکاری تا چه حد معمول است. البته این رابطه شکار و صیادی، گاهی اوقات برعکس هم می‌شود.
همچنین بر خلاف باور رایج، استخوان‌های فک بالا و پایین مارهای غول‌پیکری مانند پایتون و آناکوندا، هنگام بلعیدن شکارهای بزرگ، از هم جدا نمی‌شوند. در واقع به لطف وجود یک بافت کشایند، آرواره‌های فوقانی و تحتانی به هم متصل هستند؛ ولی شعاع حرکت بسیار بالایی دارند.
بر اساس آزمایش‌های صورت گرفته، یک مار بزرگ پایتون نظیر این، می‌تواند دهان خود را تا 76 سانتی‌متر باز کنند.
ناگفته نماند که پای مار پایتون برمه‌ای، نخستین بار در دهه 70 میلادی به حیات وحش فلوریدا باز شد؛ هنگامی که صاحبان حیوانات خانگی، به طور غیر قانونی آن‌ها را در طبیعت رها کردند. این امر، آسیب جبران‌ناپذیری به جمعیت برخی از حیوانات پارک ملی اورگلیدز زد.
از زمانی که سر و کله پایتون برمه‌ای پیدا شد، 99.3 درصد راکون‌ها، 98.9 درصد صاریغ‌ها و 87.5 درصد گربه‌های دم‌کوتاه در بخش جنوبی پارک، از بین رفتند. به همین دلیل، توصیه اکید مقامات محلی، اتانازی این مارها به محض مشاهده‌ی آن‌هاست.