10 هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی + عکس

در این مقاله لیستی شامل 10 هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی آورده شده است که نماد غرور ملی یا روح نوآوری هستند و تاثیری فراموش‌نشدنی در اذهان برجای گذاشته‌اند.

انسان همواره آرزوی سلطه بر آسمان را در ذهن داشته و در طول تاریخ برای رسیدن به این خواسته‌ی خود از هیچ تلاشی دریغ نکرده است. تمام این تلاش‌ها زمینه‌ساز ساخت و به پرواز درآمدن هواپیمای نمادین بوده است که هم‌اکنون نمادی از صنعت هوانوردی به‌شمار می‌روند.

صنعت هوانوردی بیش‌از یک قرن پیش آغاز شد و ماشین‌های پرنده جالبی را برای نسل بشر به ارمغان آورد که بررسی همه آنها غیرممکن است. در طی سال‌ها، بشر از پرواز انفرادی با وسایل ناقص که از حداقل قدرت و کیفیت ساخت پایین بهره می‌بردند رها شده و اکنون از قدرتمندترین پرنده‌ها برای رسیدن به اهداف مختلف خود استفاده می‌کند.

پیشرفت‌ها و نوآوری‌ها در فناوری، پرنده‌های اولیه را به هواپیماهای فوق‌العاده پیشرفته‌ی امروزی تبدیل کرده است که بسیاری از آنها در نظر عموم مردم قابل توجه نیستند. از طرف دیگر برخی از هواپیماها با قابلیت‌های خارق‌العاده، طراحی ظاهری جذاب یا اولین بودن در نوع خود اثری پاک نشدنی در اذهان مردم بر جای می‌گذارند و از هواپیمای نمادین هستند.

تعدادی از هواپیماها الهام‌بخش هیبت هستند و برخی نماد غرور ملی یا روح نوآوری محسوب می‌شوند. تاکنون مطالب بسیاری در حوزه نظامی و هواپیماهای جنگنده در گجت نیوز منتشر شده است؛ برای مثال ما لیستی از بهترین هواپیماهای جنگنده تاریخ و بهترین جت های جنگنده جهان در سال ۲۰۲۳ را معرفی کردیم. اما ممکن است برای برخی این سوال مطرح شود که نمادین‌ترین هواپیماهای تاریخ هوانوردی کدام‌اند؟

اگرچه تعداد هواپیماهای نمادین که از خاطر مردم هیچ‌گاه پاک نخواهند شد بسیار زیاد است، اما در اینجا آنها را محدود کرده و 10 هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی را بررسی می‌کنیم.

1. پرنده رایت

به‌سختی می‌توان به هواپیمایی نمادین‌تر از پرنده‌ای فکر کرد که درواقع سر آغاز همه چیز به‌شمار می‌رود. پرنده رایت (Wright Flyer) که معمولاً به هواپیمای تک نفره اشاره دارد، در واقع اولین سازه موفقیت‌آمیز سنگین بود که مدیریت، طراحی و ساخت آن توسط برادران رایت انجام گرفت. در سال 1903 در کیتی هاوک، کارولینای شمالی، تعمیرکاران دوچرخه با نام‌های ارویل و ویلبر رایت مجذوب ایده پرواز شدند و تحولات مربوط به گلایدرها، به ویژه اتو لیلینتال آلمانی را که مفهوم سنگین‌تر از هوا را ثابت کرده بود، تماشا کردند.

با کمک برخی از مقالات آنها شروع به مطالعه مفاهیمی کردند که منجر به پرواز با نیروی پایدار می‌شد. پس از آزمایش چند مدل گلایدر و بررسی جزئیات، برادران آماده بودند تا قدم بعدی را بردارند و قدرت را اضافه کنند. آنها قدرت مورد نیاز را از یک موتور 12 اسب بخاری گرفتند و سپس از اداره هواشناسی ایالات متحده در مورد مکانی با شرایط آب و هوایی ایده آل سؤال کردند.

در 14 دسامبر 1903، برادران رایت به پرواز پایدار دست یافتند. آنها برای برخورداری از شانس اولین خلبانی و هدایت پرنده رایت که نخستین پرواز انسان بود، شیر یا خط بازی کردند و ویلبر، برنده شد. با وجود کوتاه بودن برخاست‌ها، آنها برای تولد اولین هواپیمای تاریخ کافی بودند.

درحال حاضر این هواپیما در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین در شهر واشینگتن دی‌سی به نمایش گذاشته می‌شود. مؤسسه اسمیتسونین این هواپیما را اینگونه شرح داد: این نخستین ماشین سنگین با قابلیت حمل انسان، هدایت و پرواز کنترل شدن به‌دست انسان حاملش است. احتمالاً در آن زمان افراد دیگری نیز به دانش پرواز با یک وسیله دست یافته‌ بودند و می‌دانستند چگونه پرواز کنند، اما رایت‌ها اولین انسان‌هایی بودند که این ایده را عملی کردند. البته برادران فقط تعداد انگشت‌شماری هواپیما ساختند.

ویلبر به تب حصبه بیمار شد و در سال 1912 درگذشت و اورویل به عنوان یک مرد ثروتمند از تجارت هواپیما خارج شد. پرنده رایت اولین هواپیمای آنها بود که یک صنعت کامل را راه‌اندازی کرد و این چیزی است که رایت فلایر را به یک هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی تبدیل می‌کند.

2. بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس

فناوری نیروی محرکه پس از جنگ جهانی دوم گسترش یافت و مهندسان و طراحان هوانوردی برای به کارگیری سیستم‌های جدیدی که از آن به دست آمده بودند، مشتاقانه عمل کردند. با تشدید جنگ سرد و باز شدن جعبه پاندورا هسته‌ای، وقت آن رسیده بود که ناوگان بمب افکن دوربرد نیروی هوایی ایالات متحده اصلاح شود. ارتش این کار را با تلاش برای مدرنیزه کردن بوئینگ B-52 Stratofortress که از بهترین هواپیماهای ساخته شده محسوب می‌شود آغاز کرد.

بوئینگ B-52 Stratofortress یک هواپیمای باشکوه است که با استفاده از هشت موتور توربوفن می‌تواند به شکل فعلی خود تا 8800 مایل با سقف ارتفاع 50 هزار پا پرواز کند و باری تا 70 هزار پوند را حمل کند. درحالی‌که این هواپیمای نمادین برای یک بمب‌افکن هسته‌ای استراتژیک ساخته شده است، همچنین یک کشتی همه کاره به‌شمار می‌رود که می‌تواند طیف وسیعی از مهمات و سیستم‌های تسلیحاتی را حمل کند.

اولین مدل‌های این هواپیما در سال 1954 در نیروی هوایی وارد خدمت شدند و از آن زمان تاکنون بارها ارتقا یافته‌اند. بین سال‌های ۲–۱۹۶۱ تعداد ۶۵ فروند از مدل بی-۵۲اچ این هواپیما با توانایی حمل و شلیک ۱۵ موشک کروز ساخته شد. اگرچه B-52 پس از تنها یک دهه پرواز جایگزین Convair B-36 شد، اما بیش‌از 70 سال از عمر آن گذشته است.

آخرین بمب‌افکن بی-۵۲ با توانایی حمل بمب هسته‌ای در سال ۱۹۶۲ ساخته شد. علیرغم پایان یافتن تولید آن قبل از ترور رئیس جمهور جان اف کندی، نیروی هوایی قصد دارد به پرواز B-52 برای سال‌های طولانی دیگر ادامه دهد. نیروی هوایی در حال سرمایه‌گذاری هنگفتی برای جایگزینی موتورهای هواپیما در این ناوگان است که برای سال‌های 2024، 2027 و 2028 برنامه‌ریزی شده است.

3. لاکهید مارتین اف-۳۵ لایتنینگ ۲

برای عنوان پیشرفته‌ترین و تواناترین جنگنده‌ی تاریخ، با بهره‌مندی از سرعت بالا، قدرت آتش، چابکی و مخفی‌کاری، هیچ نمونه‌ای بهتر از F-35 Lightning II وجود ندارد. این جدیدترین جت جنگنده وزارت دفاع آمریکاست که در سراسر ارتش آمریکا مستقر شده و به چندین نیروی هوایی خارجی نیز فروخته شده است.

در حالی که جت‌های دوره‌های قبلی با نقش‌ها یا مأموریت‌های خاصی ساخته می‌شدند، دوران مدرن تحت سلطه جنگنده‌های چند منظوره برای انجام تمام نقش‌های بالقوه با یک هواپیما است. جت‌های دیگر ممکن است سریع‌تر باشند یا تسلیحات بیشتری حمل کنند، اما F-35 برای دستیابی به بهترین ترکیب از توانایی‌ها برای اطمینان از تکمیل موفقیت‌آمیز هر مأموریتی به کار گرفته شد.

این هواپیمای تولید شده توسط شرکت لاکهید مارتین از یک توربوفن با پس‌سوز نیرو می‌گیرد و برای چابکی فوق‌العاده خود از بردار نازل استفاده می‌کند. پروژه طراحی و تولید اِف-۳۵ در نوع خود بزرگ‌ترین و پرهزینه‌ترین پروژه در تاریخ نظامی جهان است.

مدل‌های نیروی دریایی این هواپیمای نمادین می‌توانند به صورت عمودی بلند شوند، فرود بیایند یا شناور شوند. این جنگنده مجموعه‌ای از تسلیحات را حمل می‌کند که با توپ‌های داخلی تقویت شده‌اند و سطح مقطع راداری کوچک و قابلیت‌های جنگ الکترونیکی آن چیزی است که آن را متمایز می‌کند.

برای یک اپراتور رادار، فناوری پنهان‌کاری F-35 باعث می‌شود که تقریباً به اندازه یک توپ گلف به نظر برسد و این ویژگی تشخیص آن را تقریباً غیرممکن می‌کند. علاوه‌براین، یک سیستم ارتباطی پیشرفته را حمل می‌کند که می‌تواند با سایر جنگنده‌ها در یک گُردان هوایی و همچنین یک هواپیمای سیستم هشدار پیشرفته در منطقه و یک ناو جنگی، ناوشکن یا ناو نیروی دریایی به‌طور همزمان ارتباط برقرار کند.

اطلاعات در زمان واقعی به اشتراک گذاشته می‌شود و اهداف ماموریت را می‌توان برای کل گردان هوایی در حال حرکت تغییر داد. ایالات متحده قصد دارد تا سال ۲۰۴۴ تعداد ۲۴۵۶ فروند اف-۳۵ خریداری کند که بخش عمده نیروی هوایی تاکتیکی خدمه نیروی هوایی، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا را تشکیل خواهد داد. پیش‌بینی می‌شود این جنگنده تا سال ۲۰۷۰ در خدمت باشد.

4. نورث امریکن پ-۵۱ ماستنگ

در حالی که از آن زمان تعداد زیادی هواپیما ساخته شده است که از ماستنگ P-51 آمریکای شمالی پیشی می‌گیرد، اما هیچ‌یک از آنها نقش مهمی در شکست استبداد و فاشیسم نداشته است. با شروع جنگ در اروپا در طول جنگ جهانی دوم، بریتانیا از هوانوردی آمریکای شمالی کپی‌هایی از جنگنده‌های موجود را درخواست کرد، اما آنها پیشنهاد طراحی و ساخت یک هواپیمای جدید را دادند.

طراحان با دانستن اینکه بریتانیا چقدر به دفاع در برابر آلمان نیاز دارند، به‌سرعت دست به کار شدند و تنها در 102 روز P-51 را ساختند. با وجود برنامه طراحی شتابزده، نتایج فوق‌العاده بود. این جنگنده جدید مورد استقبال نیروهای انگلیسی قرار گرفت و انگلیسی‌ها اولین کسانی بودند که آن را ماستنگ نامیدند.

این هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی با موتورهای آلیسون کار می‌کرد و سرعت آن بیش‌از 400 مایل در ساعت بود. با این حال، پس‌از همکاری در سال 1942، آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها موتور آن را با یک رولزرویس مرلین قوی‌تر با نتایج عالی تعویض کردند.

تولید این پرنده با تمام قوا ادامه یافت و ماستنگ در سال 1943 به آسمان اروپا رسید. تلفات در حملات بمباران با نتایج تاکتیکی ناامیدکننده تقریباً یک شبه تغییر کرد. متفقین بر آسمان اروپا تسلط یافتند و نزدیک به 5 هزار هواپیمای دشمن توسط خلبانان ماستنگ سرنگون شدند. تقریباً 15 هزار ماستنگ P-51 قبل از متوقف شدن تولید ساخته شد.

نورث امریکن پ-۵۱ ماستنگ خود را در جنگ به عنوان سلاحی ارزشمند نشان داد و نقش مهمی در پیروزی متفقین ایفا کرد و به ویژه به نمادی محبوب و مورد احترام برای جانبازان جنگ جهانی دوم تبدیل شد. به همین دلیل، ماستنگ یکی از نمادین‌ترین هواپیماهایی است که تاکنون ساخته شده است.

5. لاکهید اس‌آر-۷۱ بلک‌برد

هواپیماهای شناسایی در اوایل دهه 60 مورد تقاضا قرار گرفتند و سازندگان هواپیما منابع خود را برای توسعه بهترین پرنده‌ها صرف می‌کردند. لاکهید با هدف ساخت چیزی که بتواند عملکرد بهتری از هواپیمای جاسوسی U-2 داشته باشد و درعین حال از توانایی شناسایی در ارتفاع بالا بهره ببرد، شروع به کار روی برخی از طرح‌ها کرد.

طراحی نهایی تبدیل به یکی از چشمگیرترین هواپیماهای ساخته شده در تاریخ هوانوردی یعنی ای-12 شد. با وجود چالش‌های قابل توجهی که بر سرعت و ارتفاع غلبه می‌کرد، نسخه تولیدی نهایی این هواپیما می‌توانست بر فراز 3 ماخ تا ارتفاع 85 هزار فوتی پرواز کند و در عین حال سیگنال‌های رادار را برای پنهان کردن امضای خود پراکنده کند.

ای-12 در نهایت توسط نیروی هوایی اشغال شد و از یک مدل خلبان انفرادی به خدمه دو نفره، یک خلبان و افسر شناسایی استراتژیک ارتقا یافت و به SR-71 Blackbird تغییر نام داد. بلک برد سال‌ها به خدمت نیروی هوایی ادامه داد و ده‌ها ماموریت را در طول جنگ ویتنام با موفقیت پشت سر گذاشت.

برخلاف تصور مردم، اس‌آر-۷۱ بلک‌برد سریع‌ترین هواپیمای سرنشین‌دار تاریخ نبوده و این عنوان به نورث امریکن ایکس-۱۵ تعلق دارد. از آنجایی که این هواپیما یک پرنده‌ی شناسایی بود، هیچ سلاحی حمل نمی‌کرد و برای جلوگیری از آتش دشمن به سرعت و ارتفاع تکیه می‌کرد. در طول نزدیک به ۴ دهه فعالیت این هواپیما، هیچ‌گاه حتی یک فروند از آن مورد تهدید دشمن قرار نگرفت.

در سال 1990 سرهنگ اد یلدینگ با پرواز این هواپیما از لس‌آنجلس به واشنگتن دی‌سی تنها در 1 ساعت و 4 دقیقه و 20 ثانیه رکورد زد. هزینه فوق‌العاده بالای این برنامه باعث شد تا نیروی هوایی سرانجام در همان سال بلک بردهای خود را بازنشسته کند، اگرچه ناسا تا سال 1999 دو هواپیما را برای تحقیق نگه داشت.

6. سسنا 172

هواپیماهایی در تاریخ هوانوردی جهان وجود دارند که برای اکثر مردم آشنا هستند و همچنان در قرن 21 از محبوبیت خاصی برخوردارند. سسنا 172 نمونه‌ای از این پرنده‌هاست که شاید نامش آشنا به نظر نرسد، اما احتمالا تاکنون یکی از آنها به چشم شما خورده است.

سسنا 172 جزء اصلی فرودگاه‌های هوانوردی عمومی است و می‌توان آن را در فرودگاه‌های دورافتاده در سراسر جهان یافت. این هواپیما از ویچیتا، کانزاس، از شرکتی به نام سسنا ساخته شده است و برای اولین بار در سال 1956 به‌عنوان یک هواپیمای کوچک و سبک با چهار سرنشین معرفی شد.

اگرچه ظاهر کلاسیک این پرنده چندان امروزی و مدرن نیست، اما تجهیزات بهبود یافته و استفاده از مواد مرغوب در کنار اطمینان به کیفیت و ایمنی این هواپیمای نمادین سبب شدند این پرنده پیر همچنان در کورس رقابت باقی بماند. 172 مدل مختلف توسط سسنا از زمان معرفی تاکنون تولید شده است. آنها از موتورهای 6 سیلندر Continental یا Lycoming استفاده می‌کردند که در اواخر دهه 70 به تزریق سوخت افزودند.

قابلیتی که 172 را به یک هواپیمای فوق‌العاده تبدیل می‌کند، این است که پرواز آسان و یک هواپیمای ساده برای خلبانان مبتدی به‌شمار می‌رود. این پرنده به این ترتیب جایگاه نمادین خود را به دست آورد. اکثریت قابل توجهی از خلبانان در ایالات متحده نحوه‌ی پرواز با سسنا 172 را یاد می‌گیرند.

آخرین مدل از این سری 172 Skyhawk نام دارد که هزینه پایین مالکیت از نظر نسبی هوانوردی بخشی از جذابیت آن است: یک هواپیمای جدید حدود 432 هزار دلار با هزینه پرواز ساعتی 131 دلار. این هواپیما با عمر طولانی برای هزاران خلبانی که دوره‌های خود را با این پرنده گذرانده‌اند، نمادین باقی مانده است.

7. بوئینگ ۷۴۷

بوئینگ ۷۴۷ یک هواپیمای جت چهار موتوره مسافربری است که توسط شرکت بوئینگ آمریکا ساخته شده و پس‌از هواپیمای ایرباس ای۳۸۰ دومین هواپیمای بزرگ مسافربری در جهان محسوب می‌شود. اگرچه عصر جت در اواخر دهه 60 بسیار زنده و سرحال بود، اما با سفرهای هوایی که امروزه می‌شناسیم تفاوت زیادی داشت.

هواپیماهای جت مانند بوئینگ 707 پروازهای طولانی مدت را ممکن کردند، اما برای اکثر مسافران بسیار گران تمام می‌شدند. کلید کاهش این هزینه‌ها و مقرون‌به‌صرفه‌تر کردن بلیط‌ها، اضافه کردن مسافران بود و بوئینگ 747 اولین جت پهن‌پیکری بود که این کار را انجام داد. این هواپیما در سال 1968 معرفی و در سال 1970 با پرواز Pan Am با 335 مسافر وارد خدمات مسافربری شد. در مقایسه با تعداد حدود 200 سرنشین 707 در آن زمان، این یک پیشرفت بزرگ بود که امکان کاهش هزینه‌های عملیاتی را فراهم می‌کرد.

در طول دهه 70 و 80، 747 شناخته‌شده‌ترین هواپیمای تجاری در جهان بود. این هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی با قابلیت پرواز برای خطوط هوایی متعدد در سراسر قاره‌ها و داشتن بخش حباب برجسته منحصربه‌فرد که کابین خلبان و یک سالن را در خود جای داده بود، می‌توانست توسط سازندگان هواپیما در هر کجا شناسایی شود. 747 برای چندین دهه یکه‌تاز بی‌رقیب آسمان بود و مردم را در سراسر سیاره جابجا می‌کرد و برای حمل بار از جمله حمل و نقل یک شاتل فضایی در پشت خود استفاده می‌شد.

با تغییر سفرهای هوایی و بهبود فناوری، اتکا به 747 در ناوگان کاهش یافت. با این حال، تولید آن تا زمانی که آخرین هواپیما در اوایل سال 2023 ساخته شد ادامه یافت. معمولاً این روزها از 747 برای خدمات حمل بار استفاده می‌شود. اگرچه هنوز هم مسافرانی در حال حمل و نقل با این پرنده هستند، از جمله هواپیمای ریاست جمهوری ایالات متحده که با علامت فراخوان Air Force One پرواز می‌کند.

8. ایرباس ای۳۸۰

ایرباس ای۳۸۰ یکی از هواپیماهای مسافربری چهار موتوره و دو طبقه است که توسط شرکت ایرباس طراحی و ساخته شده و هم‌اکنون بزرگ‌ترین هواپیمای مسافربری در جهان به‌شمار می‌رود. ساخت ایرباس ای۳۸۰ از ۱۹۹۶ میلادی با پروژه‌ای به‌نام ای۳ایکس‌ایکس آغاز شد و از ۱۹۹۸ میلادی با نام کنونی شناخته می‌شود. نخستین پرواز آزمایشی آن در ۲۷ آوریل ۲۰۰۵ میلادی از تولوز فرانسه بود.

به عنوان یک هواپیمای دو طبقه، A380 واقعاً غول پیکر است. از A380 می‌توان برای جابجایی 853 مسافر استفاده کرد، اما پیکربندی معمولی آن را به 555 نفر کاهش می‌دهد که هنوز هم چشمگیر است. با برد 8300 مایل دریایی، A380 قادر است مسافت‌های بسیار زیادی را بدون توقف طی کند. علاوه‌براین، هنگامی که فقط برای بار پیکربندی شده باشد، می‌تواند 150 تن بار را حمل کند. این هواپیما از همه لحاظ قابل توجه است. زمانی که ایرباس برای اولین بار معرفی شد، سفارشات را عمدتاً از خطوط هوایی اروپا، خاورمیانه و آسیای جنوب شرقی دریافت کرد.

امارات متحده عربی خطوط هوایی هواپیماهای خود را با کابین‌های درجه یک مجلل و جادار به نام «رزیدنس» با فضایی برای جابجایی، به پشت خوابیدن و حتی دوش گرفتن با هزینه‌های گزاف پیکربندی کرده است.

در حالی که شرکت ایرباس توانست 251 فروند از این هواپیماها را بفروشد، اما این هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی به اندازه 747 عمر طولانی نخواهد داشت. این هواپیما در حالی معرفی شد که اقتصادهای آسیایی در حال چرخیدن از SARS بودند، درست یک سال قبل از فروپاشی مالی سال 2008. علاوه‌براین، حتی قبل از شروع همه‌گیری کرونا تعداد مسافر به طور پیوسته کاهش یافت و در سال ۲۰۲۱ میلادی شرکت ایرباس ساخت بزرگ‌ترین هواپیمای جهان را به دلیل فروش کمتر از انتظار، متوقف کرد. اما A380 برای سال‌های آینده به پرواز ادامه خواهد داد.

9. آنتونوف ۲۲۵ مریا

شرکت هوانوردی اوکراینی آنتونوف ریشه در دوره پس از جنگ شوروی دارد، اما در سال 1991 به یک شرکت اوکراینی تبدیل شد. امروزه این شرکت سازنده هواپیما و همچنین یک شرکت حمل و نقل هوایی بزرگ در کیف است.

آنتونوف در طول دوران شوروی هواپیماهای مختلفی تولید کرد و در پایان، هواپیماهای باری عظیمی را ساخت که قادر به جابجایی محموله‌هایی به همان اندازه بود. آنتونوف که براساس هواپیمای باربری بسیار بزرگ An-124 طراحی شده، بزرگترین هواپیمای باری به‌شمار می‌رود که تاکنون ساخته شده است.

این هواپیمای نمادین در تاریخ هوانوردی دارای شش موتور عظیم، 32 چرخ برای ارابه فرود و طول بال‌های 290 فوتی است. قابلیت دیگر این هواپیما حمل بار به صورت خارجی است، یعنی می‌توان با قراردادن قسمتی در روی بدنه هواپیما بارهای حجیم را نیز حمل کرد؛ همان‌طور که در سال ۱۹۸۹ شاتل روسی بوران را حمل نمود.

هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی منحل شد، یکی از دو هواپیمای An-225 آزمایش شده، اما هنوز تایید نشده بود و دیگری نیز ناقص بود. با تجزیه کشور، برنامه بوران از بین رفت و An-225 در اوکراین ماند. با این حال، بازسازی و ارتقاء برای هواپیما صورت گرفت و تا سال 2001 آماده خدمت شد.

آنتونوف از An-225 با ناوگان An-124 برای تامین محموله هوایی برای بزرگترین اشیایی که تاکنون پرواز کرده است، از جمله یک لوکوموتیو قطار استفاده کرد. با این حال، فاجعه زمانی رخ داد که روسیه در سال 2022 از مرزهای اوکراین عبور کرد و به فرودگاه هوستومل، پایگاه عملیات آنتونوف حمله کرد و در یکی از اولین نبردهای درگیری که هنوز ادامه دارد، An-225 Mriya را نابود کرد. بعداً مشخص شد که خسارت برای بازسازی بسیار زیاد است. طرح‌هایی برای تکمیل مریا انجام شده است، اما باید منتظر پایان درگیری بود.

10. هیوز اچ-۴ هرکولس

هیوز اچ-۴ یک هواپیمای استراتژیک قایق پرنده بود که توسط شرکت هواپیماسازی هیوز ساخته و تولید شد. این هواپیما با هدف ترابری هوایی برای خدمت در دوران جنگ جهانی دوم درمسیر تولید قرار گرفت اما روند تکمیل آن طولانی شد و نتوانست در جنگ حضور داشته یابد.

اچ-4 دارای طول بال 320 فوت (30 فوت بیشتر از An-225 Mriya) بود و با هشت موتور ملخی 28 سیلندر کار می‌کرد. به‌منظور کاهش وزن هواپیما و همین‌طور محدودیت‌های استفاده از آلمینیوم در طول جنگ عمده بخش‌های هواپیما از چوب صنوبر ساخته شد. این هواپیما بزرگ‌ترین طول بال‌ها را دارد که تاکنون ساخته شده است و دوبرابر طول بال‌های B-29 Superfortress، یکی از بزرگترین هواپیماهای ساخته شده در آن زمان است.

هیوز در سال 1947 هواپیما را برای یک پرواز آزمایشی آماده کرد و با تعداد زیادی از خدمه و گروهی از خبرنگاران، هواپیما را برای برخاستن از بندر لانگ بیچ با هزاران تماشاگر و مطبوعات بیشتر آماده کرد. این هواپیما تنها یک مایل حدود 70 فوت بر فراز آب پرواز کرد، اما با این وجود ثابت کرد که می‌تواند پرواز کند.

این هواپیما فقط همین پرواز کوتاه را در دوم نوامبر ۱۹۴۷ انجام داد و پروژه هرگز فراتر از تک نمونه تولیدی نرفت، اما این هواپیمای خاص تا امروز در شرایط مناسبی نگهداری شده و در موزه هوانوردی و فضایی ایون گرین در معرض نمایش عموم قرار دارد.