گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
شواهد نشان می‌دهند که سرعت برخی ستاره ها اصلا عادی نیست. به‌باور دانشمندان موجودات فضایی پیشرفته از این ستاره های بزرگ به‌عنوان فضاپیما بهره گرفته‌اند و در کهکشان کاوش می‌کنند.
دایناسورها ۱۷۰ میلیون سال در کره زمین حضور داشتند؛ اما نتوانستند پیشرفت خاصی داشته باشند. گرچه انسان توانسته در مدت کوتاهی به دستاوردهای شگرف برسد. ما در طول چند دهه گذشته روانه فضا شده‌ایم و برای کاوش در کهکشان لحظه‌شماری می‌کنیم. اگر تمدن انسانی بتواند برای مدت ۱۷۰ میلیون سال باقی بماند، قطعا سفر در کهکشان‌ها کاملا عادی خواهد بود. ظاهرا این اتفاقی است که برای یک تمدن فرازمینی رخ داده است. این گروه از موجودات فضایی از ستاره ها به‌عنوان فضاپیما استفاده می‌کنند.
موجودات فضایی ستاره را جایگزین فضاپیما کرده‌اند
یک تمدن پیشرفته قدیمی ممکن است تصمیم بگیرد محل خود را در کهکشان تغییر دهد. آنها شاید بخواهند از یک انفجار ابرنواختر نابودگر فرار کنند یا اینکه به‌دنبال منابع طبیعی جدید باشند. همچنین احتمال کاوش برای یافتن دنیاهای جدید نیز چندان دور از انتظار نیست.
گرچه مشکل اینجاست که انجام سفرهای بین‌ستاره‌ای به منابع زیادی نیاز دارد و بسیار سخت است. همچنین فاصله زیاد به سامانه‌های خورشیدی باعث می‌شود که مشکلات پیش‌بینی نشده‌ای در مسیر رخ دهد. به همین‌خاطر موجودات فضایی پیشرفته ممکن است به‌جای ترک کردن سامانه خورشیدی خود از ستاره اصلی به‌عنوان فضاپیما استفاده کنند. بدین‌ترتیب شرایط کلی زندگی آنها تغییر نخواهد کرد و بسیار از مشکلات برطرف می‌شوند.
یک تمدن بیگانه می‌تواند با جلوگیری از تابش یا بخار شدن ستاره در یک سمت مشخص، سبب حرکت آن به سمت دیگر شود. همزمان با حرکت ستاره کلیه سیاره‌های مرتبط با آن نیز حرکت خواهند کرد. برای سال‌ها دانشمندان حوزه نجوم این پرسش را از خود پرسیده‌اند که آیا ستاره‌های پرسرعت موجود در کهکشان توسط عاملی بیرونی هدایت می‌شوند یا خیر.
کلمنت ویدال، استاد اخترشناسی دانشگاه وریج بروکسل به نکته مهمی در این زمینه اشاره کرده است. او تاکید می‌کند که در منظومه شمسی تنها یک ستاره وجود دارد؛ اما در اکثر سامانه‌های خورشیدی دو ستاره دیده می‌شوند. سیستم‌های دوتایی نیز فرصت بهتری را برای اجرای این ایده خاص فراهم می‌کنند. ویدال برای بررسی امکان استفاده از ستاره ها به‌عنوان فضاپیما توسط موجودات فضایی یک مدل خیالی را طراحی کرد.
در این مدل یک ستاره نوترونی در مرکز قرار داشت و ستاره‌ای دیگر با جرم کمتر به‌دور آن می‌چرخید. بررسی‌ها نشان داد که در حالت دوتایی امکان خارج کردن ستاره از حالت سکون بسیار بیشتر خواهد بود. یک تمدن بیگانه پیشرفته می‌تواند راهی برای نامتعادل کردن ستاره خود پیدا کند. آنها ممکن است از میدان‌های مغناطیسی نامتقارن یا یک دستگاه بسیار پیشرفته بهره ببرند. در هر صورت اگر بتوان کاری کرد که در یک سمت ستاره مواد بیشتری به‌بیرون پرتاب شود، ستاره به فضاپیما تبدیل خواهد شد.
بیایید فرض کنیم که یک تمدن فرازمینی بسیار قدیمی و پیشرفته توانسته‌اند دستگاهی غول‌پیکر را برای تاثیرگذاری روی ستاره خود بسازند. اگر این دستگاه در نزدیکی ستاره نوترونی قرار بگیرد، گرانش شدید می‌تواند انرژی لازم برای عملیات را فراهم کند. آنها همچنین می‌توانند با خاموش و روشن کردن دستگاه کنترل حرکت کل سامانه خورشیدی را در دست بگیرند.
آنها حتی می‌توانند با تغییر جهت ماشین پیشرفته ستاره را به‌محل کاملا متفاوتی از کهکشان هدایت کنند. طبیعتا موجودات فضایی پیشرفته نمی‌خواهند فضاپیما خود را از دست بدهند، به همین‌خاطر از مراکز گرانشی شدید مثل سیاه چاله اجتناب خواهد کرد. اگر بخواهیم ساده بگوییم می‌توانید فردی را تصور کنید که ارابه خود را به چند اسب توانمند وصل کرده و در میدان مسابقه حرکت می‌کند.
نکته عجیب اینجاست که برخی سامانه‌های خورشیدی در جهان دقیقا با این توصیف مطابقت دارند. از میان آنها نیز می‌توان به تپ‌اختر بیوه سیاه PSR J0610-2100 و تپ‌اختر پشت‌قرمز PSR J2043+1711 اشاره کرد. هر دو سیستم با سرعت بسیار بالایی در حال حرکت هستند. البته بسیاری از دانشمندان ایده ویدال را قبول ندارند و تصور می‌کنند که در نهایت دلایل طبیعی این مسئله را کشف خواهیم کرد.
با وجود این، ویدال اصرار دارد که ایده او می‌تواند ممکن باشد. شاید حتی روزی انسان نیز به چنین ایده‌ای رو بیاورد. گرچه ساخت دستگاهی که بتواند نیمی از قدرت ستاره را مهار کرده و آن را به‌حرکت درآورد حداقل تا چند هزار سال آینده در مجموع توان مهندسی کل انسان‌ها نخواهد بود.