به تازگی، فضاپیمای اوریون ناسا (Orion Spacecraft) که در سالهای آینده سرنشینان سفری به ماه را به زمین بازمیگرداند، در یک استخر مجهز به سنسورهای گوناگون آزمایش شده است.
فضاپیمای اوریون ناسا (Orion Spacecraft) در ویدیویی که به تازگی منتشر شده، درون استخری سقوط میکند تا تاثیرات برخورد این کپسول سرنشین دار با اقیانوس مورد بررسی قرار بگیرد. آژانس فضایی آمریکا در جدیدترین آزمایش خود، تلاش برای بازگرداندن فضانوردانش به کره ماه را به مرحله جدیدی برده است.
قبل از پرتاب هر چیزی به فضا، باید سقوط آن امتحان شود؛ این قانونی در میان دانشمندان حوزه هوافضا بوده و شاید به همین دلیل باشد که اخیرا، آزمایش مخزن برخورد هیدرو (HIB) روی فضاپیمای سرنشین دار مورد آزمایش ناسا پیاده شده است. در واقع باید مشخص کرد که این کپسول به هنگام بازگشت به زمین و برخورد با آب اقیانوس آرام، چگونه خواهد بود.
به هنگام بازگشت چنین فضاپیمایی از سفر به ماه، چترهای نجاتی به کار گرفته میشوند که شتاب فرود وسیله را کاهش داده و از فشار وارده به کپسول در زمان سقوط کم میکنند. با این وجود یک فضاپیمای 6.4 تنی از هر فاصلهای که روی سطح آب سقوط کند، باز هم ضربهای بسیار شدید به بدنه آن وارد شده و باید تاثیرات چنین برخوردی روی کل کپسول و مهمتر از همه، سلامت سرنشینان مشخص شود.
محل آزمایش HIB تحت اختیار ناسا در مرکز تحقیقاتی لانگلی ایالت ویرجینیای آمریکا قرار گرفته و آژانس فضایی این کشور در مرکز مورد نظر، تجهیزات فوقالعاده پیشرفتهای برای آنالیز انواع وسایل فضایی دارد.
آزمایش فضاپیمای اوریون ناسا
در نگاه اول، مخزن مورد استفاده در مرکز لانگلی شبیه به یک استخر بزرگ به نظر میرسد؛ این مخزن که در سال 2011 ساخته شده، 35 متر طول و 27 متر عرض دارد و حدودا یک میلیون گالن آب برای پر کردن آن استفاده شده است. از طرف دیگر باید گفت که آژانس فضایی آمریکا کپسول مورد نظر را به سادگی از یک کابل آویزان نکرده و محاسبات و اندازهگیریهای دقیقی برای این آزمایش مدنظر قرار گرفتهاند.
برای تست سقوط فضاپیمای اوریون ناسا زاویه برخورد کپسول با آب بسیار مهم است و جهتگیری فضاپیما از لحاظ میزان سرعت عمودی و افقی آن به هنگام سقوط در آب، از چشم دانشمندان پنهان نمیماند. از طرف دیگر، کپسول اوریون هم اولین بار نیست که در این استخر عظیم مورد آزمایش قرار میگیرد و در همان سال 2011 بود که دانشمندان ناسا اولین تست این فضاپیما را در مخزن HIB انجام دادند.
البته در آن زمان ماکت مورد استفاده آژانس فضایی ناسا با مدلی که هماکنون مورد آزمایش قرار گرفته، تفاوتهای بسیاری داشت و وزن آن به 10 تن میرسید.
با این حال مدلی که در تازهترین تست سقوط فضاپیمای اوریون ناسا به کار گرفته شده هم یک ماکت بوده که نسبت به ورژنهای قدیمیتر، کمی پیشرفتهتر است؛ این ماکت که با نام مدل آزمایش ساختاری (STA) هم شناخته میشود، در نوامبر 2020 به مرکز تحقیقاتی لانگلی ناسا فرستاده شد. طبق اطلاعات موجود، دانشمندان این سازمان جدیدترین تغییرات اعمال شده روی فضاپیما را در ماکت اعمال کردند.
آزمایش کپسول اوریون
در واقع هدف اصلی این نیست که تواناییهای اوریون در یک شرایط ایدئال مورد بررسی قرار بگیرند و به همین خاطر، محققان آخرین تغییرات به وجود آمده در ساختار کپسول را روی ماکت به کار رفته پیاده کرده بودند. از این طریق میتوان مشخص کرد که کپسول ساخته شده در سختترین شرایط ممکن چه عملکردی خواهد داشت.
کریس تارکنتون (Chris Tarkenton)، سرپرست دانشمندان مسئول تست کپسول میگوید که تلاشهای تیم او برای مشخص کردن نقصهای طراحی نبوده و محققان ناسا میخواهند از این طریق، حداکثر توان اوریون در شرایط عملیاتی را مشخص کنند. به همین دلیل بوده که افزایش ارتفاع سقوط فضاپیمای اوریون ناسا و همچنین بیشتر کردن وزن کپسول در تست اخیر، مورد توجه قرار گرفته است.
در حالی که ماکت STA وسیلهای نیست که فضانوردان ناسا سوار بر آن از جو زمین خارج شوند، اما گفته شده که فضاپیمای مورد استفاده برای سفر این دانشمندان به ماه، بسیار شبیه به این ماکت خواهد بود. برایان راس (Bryan Russ) مدیر پروژه تحقیقات ناسا روی کپسول اوریون میگوید که در این ماکت نمونههایی از سپرهای حرارتی، پنلهای پشتی و مجرای فشاری طراحی شده روی فضاپیمای اصلی، وجود دارند.
در واقع تلاش تیم راس این بوده که کپسول نهایی را برای ماموریت آرتمیس 2 (Artemis II) آماده کنند. این پرواز برای اولین بار فضانوردان را سوار بر کپسول اوریون، از سطح زمین جدا میکند. در نهایت، اگر تمامی مراحل پروژههای آژانس فضایی آمریکا طبق نقشه پیش روند، ناسا در فرستادن اولین زن فضانورد و همسفر مرد او به ماه موفق خواهد شد و از آن مرحله به بعد، مقدمات برای ساخت پایگاه دائمی بشر روی این جرم آسمانی فراهم خواهد شد.