برخورد احتمالی این دو ابر سیاه چاله می‌تواند پیوستگی فضا زمان را از بین ببرد

دانشمندان به تازگی موفق به کشف سیاهچاله های باینری شده اند. برخورد احتمالی این دو ابر سیاه چاله می تواند منجر به فروپاشی فضا-زمان شود.

اخترشناسان دو سیاهچاله کلان جرم را کشف کرده‌اند که به احتمال 99 درصد برخورد شدیدی دارند و منجر به از بین رفتن بافت فضا-زمان خواهند شد. مطالعه جدیدی که در 23 فوریه مجله Astrophysical منتشر شده توضیح می‌دهد که نام این سیاهچاله‌ها PKS 2131- 021 است و حدود 9 میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارند.

نتیجه برخورد احتمالی این دو ابر سیاه چاله

آن طور که ناسا به تازگی در بیانیه خود منتشر کرده، این دو جرم به طور پیوسته چیزی قریب به 100 میلیون سال نوری است که به سمت یکدیگر در حرکت هستند و اکنون در مدار دوتایی خود قرار گرفته‌اند و بدین ترتیب هر دو به دور یک مدار در گردش هستند و هر دو سال یا بیشتر گردش آنها کامل می‌شود.

به گفته پژوهشگران، از 10 هزار سال نوری پیش تاکنون این دو سیاهچاله در هم ادغام شده‌اند و به سمت یکدیگر امواج گرانشی ارسال می‌کنند و سرتاسر گیتی را موج دار خواهند کرد. (نظریه موج دار شدن فضا-زمان را آلبرت انشتین پیش‌بینی کرده بود.)

اگر چه هیچ یک از ما شاهد این برخورد حماسی نیستیم، اما مطالعه PKS 2131- 021 اکنون می‌تواند اطلاعات جدیدی در مورد نحوه شکل گیری سیاه چاله‌های کلان جرم به ما دهد و اینکه به ما نشان دهد که پس از برخورد و ادغام دو سیاه چاله چه اتفاقی خواهد افتاد.

چشمک زدن‌های یک هیولا

سیاه چاله‌های کلان جرم – اجرامی تاریک، به شدت چگال و متراکم که حدود میلیون‌ها برابر عظیم تر از خورشید منظومه شمسی ما هستند – در قلب اکثر کهکشان‌های هستی و البته نه همه آنها وجود دارند. طبق آنچه دانشمندان ناسا بیان کرده‌اند، اخترشناسان نمی‌دانند که این سیاهچاله‌های کلان جرم و غول آسا چگونه پدید آمده‌اند اما یک احتمال این است که آنها از ادغام دو سیاه چاله کوچکتر تشکیل شده‌اند. مطالعه جدید محققان ممکن است به تأیید این نظریه منجر شود.

PKS 2131- 021 نوع خاصی از سیاهچاله است که به نام بلازار شناخته می‌شود. ماده بلازار نشأت گرفته از حلقه‌های گازی است که در اطراف یک سیاهچاله مشخص شکل می‌گیرد. هنگامی که یک سیاهچاله در گاز و آن قدرت گرانشی عظیم خود ترسیم می‌شود، برخی مواد ممکن است فرار کنند و در عوض فورانی از پلاسما ممکن است با سرعتی نزدیک به نور به حرکت در آید.

نویسندگان این مقاله جدید زمانی که متوجه چیزهای عجیب و غریبی شدند، شروع به جمع آوری داده‌هایی درباره روشنایی 1800 بلازار کردند که از سراسر جهان و در نقاط پراکنده مشاهده کرده بودند. نتایج نشان داد که سیاهچاله بلازار PKS 2131- 021 در فواصل زمانی دچار نوسان می‌شود و محققان این پژوهش این نوسانات را به تکان خوردن عقربه‌های ساعت تشبیه کردند.

پژوهشگران گمان می‌کردند که این تغییرات در نتیجه یک سیاهچاله دیگری است که سعی دارد به سیاهچاله اولی بچسبد و آنها با در یک مدار به دور یکدیگر می‌چرخند اما تیم تحقیق و بررسی به داده‌های بیشتری نیاز دارد تا ببیند این الگو تا کی ادامه خواهد داشت. بنابراین آنها داده‌های پنج رصدخانه را که طی 45 سال بررسی به دست آمده بود، به دقت مورد تحقیق و بررسی قرار دادند.

تمامی داده‌هایی که از این بررسی‌ها به دست آمد با پیش بینی‌های تیم درست از آب درآمد و آنها متوجه شدند که چطور درخشش بلازارهای دوتایی در طول زمان دچار تغییراتی می‌شود. اگر این یافته‌ها تأیید شود، PKS 2131- 021 دومین جفت از سیاهچاله‌های باینری است که تاکنون کشف گردیده است.

دانشمندان اولین کاندیدای سیاهچاله باینری جهان را در سال 2020 و در کهکشانی با فاصله 3.5 میلیارد سال نوری از زمین پیدا کردند. با این حال این جفت سیاهچاله حدودا هر 9 سال یک بار به دور خود می‌چرخند و این در حالی است که جفت سیاهچاله PKS 2131- 021 هر دو سال یا اندکی بیشتر این کار را انجام می‌دهد.

این دو سیاهچاله به قدر کافی غول پیکر و نزدیک هستند که می‌توانند امواج گرانشی را پیش از آنکه برخورد قطعی رخ دهد، آزاد سازند.