زامبی ها کاملا واقعی هستند؛ سلول های زامبی توسط دانشمندان تایید شدند!

دانشمندان متوجه وجود سلول های زامبی درون بدن انسان‌ها شده‌اند که عامل اصلی بسیاری از بدبختی‌هایمان هستند!

طبق تحقیقات اخیر، آسیب به انتهای کروموزوم‌های شما می‌تواند «سلول های زامبی» را در بدنتان ایجاد کند؛ سلول‌هایی که هنوز زنده هستند، اما نمی‌توانند به درستی کار کنند.

هنگامی که سلول‌ها آماده تقسیم می‌شوند، دی ان ای آنها به طور محکم در اطراف پروتئین‌ها پیچیده می‌شوند تا کروموزوم‌هایی تشکیل شود که پشتیبانی از مواد ژنتیکی را فراهم می‌کند. در انتهای این کروموزوم‌ها زنجیره‌های تکراری دی ان ای به نام تلومر وجود دارد که کلاهکی محافظ برای جلوگیری از آسیب به ماده ژنتیکی، تشکیل می‌دهند.

با این حال تلومرها با هر بار تقسیم سلولی، کوتاه می‌شوند. این بدان معناست که با افزایش سن، سلول‌ها بیشتر و بیشتر تقسیم می‌شوند و به تبع، تلومرها هم به طور فزاینده‌ای کوتاه‌تر می‌شوند و به احتمال زیاد توانایی خود را برای محافظت از دی ان ای از دست می‌دهند.

آسیب به ماده ژنتیک می‌تواند منجر به جهش‌هایی شود که باعث تقسیم غیرقابل کنترل سلول‌ها می‌شود.فرآیندی که در زبان عامیانه با نام سرطان شناخته می‌شود.

بعد از تقسیم‌های سلولی مکرر و کوتاهی بیش از حد تلومر، سلول‌ها از سرطانی شدن خود جلوگیری می‌کنند؛ این کار با وارد شدن سلول به حالت زامبی مانندی انجام می‌شود که از تقسیم سلولی جلوگیری می‌کند و پیری سلولی نام دارد.

از آنجایی که اینها در برابر مرگ مقاوم هستند، سلول های پیر یا «زامبی» با افزایش سن، متراکم‌تر می‌شوند. آنها می‌توانند با شیوع حالت زامبی در سلول‌های مجاوری که در خطر سرطانی شدن قرار دارند، برای سلامتی مفید باشند و از هجوم گلبول‌های سفید به سلول‌های خودی جلوگیری کنند.

از سوی دیگر، این سلول‌های زامبی می‌توانند با اختلال در بهبود بافت و عملکرد سیستم ایمنی بدن و ترشح مواد شیمیایی که التهاب و رشد تومور را تحریک می‌کنند، به بیماری منجر شوند.

محققان تلاش کردند تا متوجه شوند که که آیا آسیب مستقیم به تلومرها می‌تواند برای تحریک پیری سلول و ساخت سلول های زامبی کافی باشد یا خیر. برای پی بردن به پاسخ این سوال، باید آسیب را تنها به تلومرها محدود کرد.

بنابراین دانشمندان، پروتئینی را به تلومر سلول‌های انسانی که در آزمایشگاه رشد کرده بود، متصل کردند. سپس یک رنگ به پروتئین اضافه شد که آن را به نور حساس می‌کرد.

تابش نور قرمز روشن (یا نوری با طول موج کوتاهتر از مادون قرمز) به سلول‌ها، پروتئین را وادار کرد تا رادیکال‌های آزاد اکسیژن را (مولکول‌های به شدت واکنش‌پذیری که می‌توانند به دی ان ای آسیب برسانند) دقیقا درون تلومرها تولید کند و بقیه کروموزوم‌ها را در امان نگه دارد.

آنها دریافتند که آسیب مستقیم به تلومرها برای تبدیل سلول‌ها به زامبی کافی است؛ حتی زمانی که این کلاهک های محافظ کوتاه نشده باشند. دانشمندان کشف کردند که دلیل این امر احتمالا ناشی از اختلال در همانندسازی دی ان ای در تلومرها بوده است که باعث می‌شود کروموزوم‌ها حتی بیشتر در معرض آسیب یا جهش قرار بگیرند.

چرا این موضوع مهم است؟

تلومرها به طور طبیعی با افزایش سن، کوتاه می‌شوند. آنها تعداد دفعاتی که یک سلول می‌تواند تقسیم شود را با دادن سیگنال به سلول ها برای زامبی شدن، محدود می‌کنند. این اتفاق زمانی می‌افتد که سلول به رشد مشخصی رسیده باشد.

اما تولید بیش از حد رادیکال‌های آزاد در فرآیند طبیعی بدن و همچنین قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی مضر مانند آلودگی هوا و دود تنباکو می‌تواند منجر به شرایطی به نام «استرس اکسیداتیو» شود که کوتاه شدن تلومر را تسریع می‌کند.

این موضوع می‌تواند باعث پیری زودرس شود و به بیماری‌های مرتبط با افزایش سن، از جمله نقص ایمنی، بیماری قلبی و عروقی، بیماری متابولیک و سرطان ختم شود.

مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که تلومرها نه تنها تقسیم چندین باره سلول را نشان می‌دهند، بلکه به عنوان زنگ هشداری برای سطوح مضر استرس اکسیداتیو نیز عمل می‌کنند. کوتاه شدن تلومرها پس از پیری، تنها راه زامبی شدن سلول نیست. آسیب تلومر هم به تنهایی برای زامبی شدن سلول کافی است.

چه تحقیقات دیگری انجام شده است؟

محققان در حال مطالعه درمان‌ها و مداخلاتی هستند که می‌تواند تلومرها را از آسیب محافظت کند و از تجمع سلول های زامبی جلوگیری به عمل آورد. تعدادی از مطالعات روی موش‌ها نشان داده‌اند که حذف سلول‌های زامبی می‌تواند با بهبود عملکرد شناختی، توده عضلانی و ریکاوری از عفونت‌های ویروسی، پیری سالم را به ارمغان بیاورد.

محققان همچنین در حال توسعه دارویی به نام «سنولوتیک» هستند که می‌تواند سلول‌های زامبی را از بین ببرند یا از رشد آنها پیشگیری کند.

گام بعدی چیست؟

این مطالعه بر عواقب آسیب تلومر در سلول‌های فعال در حال تقسیم مانند سلول‌های کلیه و پوست تمرکز دارد. اکنون دانشمندان در حال بررسی هستند که چگونه این آسیب در سلول‌هایی که تقسیم نمی‌شوند (نورون‌ها یا سلول‌های ماهیچه قلب) رخ می‌دهد.

در حالی که محققان ثابت کرده‌اند که تلومر سلول‌ها و بافت‌های غیرقابل تقسیم با افزایش سن، ناکارآمد می‌شود، اما هنوز مشخص نیست که چرا این اتفاق می‌افتد؛ زیرا این تلومرها قاعدتا نباید کوتاه شوند.

این مقاله توسط پاتریشیا اوپرسکو، پروفسور بهداشت محیطی و شغلی از دانشگاه علوم بهداشتی پیتسبورگ و رایان بارنز، محقق فوق دکتری در زمینه بهداشت محیط و شغلی نوشته شده است.