گجت نیوز آخرین اخبار گجتی و فناوری های روز دنیا 
محققان موفق شده‌اند با بررسی داده‌های کاوشگرها و مدل‌سازی رایانه‌ای، احتمال وجود موجودات فضایی در قمرهای سیاره اورانوس را تأیید کنند.
برخی معتقدند بیگانگان قطع به یقین وجود دارند و در همین نزدیکی‌ها سیاره خاکی ما را رصد می‌کنند و عده‌ای عقیده‌ای خلاف این نظر دارند. تعدادی از پژوهشگران بر این باورند که بیگانگان شاید بین ما حضور داشته باشند، ولی قرار نیست ما آنها را ببینیم یا با ایشان ارتباط برقرار کنیم. نظر کدام گروه از دانشمندان واقعیت دارد و حقیقت ماجرا چیست؟
احتمال وجود موجودات فضایی در قمرهای سیاره اورانوس چقدر جدی است؟
طی تازه‌ترین تحقیق و پژوهشی که پژوهشگران ناسا در دست اقدام داشته‌اند، نتیجه‌گیری شده در قمرهای اورانوس تحرکاتی دیده می‌شود که احتمال وجود بیگانگان را تقویت می‌کند. در واقع محققان با رصد قمرهای این سیاره مدعی شده‌اند اقیانوس‌های گرمی وجود دارند که شاید به‌عنوان پشتیبان حیات در نظر گرفته شوند.
تا به امروز ادعاهای بسیاری مبنی بر مکان زندگی بیگانگان شنیده‌ایم؛ به‌گفته برخی محققان، فرازمینی‌ها یا در زیر سطح سیاره سرخ زندگی می‌کنند یا در اقیانوس‌های یخی مشتری و عده‌ای دیگر پای قمرهای زحل و ابرهای زهره را پیش کشیده‌اند. نتایج جدید یادآوری می‌کند که احتمالا هر دو گروه اشتباه می‌کنند.
بنا بر آنچه دانشمندان ناسا اعلام کرده‌اند، دو قمر تیتانیا و اوبرون (قمرهای اورانوس) احتمالا اقیانوس‌هایی دارند که گرم هستند و قابلیت پشتیبانی از حیات دارند. نتایج این مطالعه به‌کمک کاوشگر وویجر 2 و مدل‌سازی رایانه‌ای به‌دست آمده است. وویجر 2 در اوایل دهه 80 میلادی به فضا پرتاب شد تا در بی‌نهایت گیتی به تحقیق و تفحص حیات فرازمینی مشغول شود. تجزیه و تحلیل داده‌های این دو مدل باعث کشف محققان شد.
بعد از سال‌ها تحقیق و مطالعه دقیق، دانشمندان به‌تازگی موفق شده‌اند ساختار داخلی و نحوه تکامل اقمار اورانوس نظیر اوبرون، آریل، تیتانیا و میراندا را دریابند. جز قمر میراندا که تافته جدابافته اورانوس محسوب می‌شود، چهار قمر دیگر زیر پوسته‌های یخی خود اقیانوس‌هایی دارند که احتمالا گرم هستند. همچنین گفته شده عمق این آب‌های آزاد ممکن است به ده مایل نیز برسد.
نظریه جدید دانشمندان بر این مبنا استوار است که احتمالا در گوشته قمرهای اورانوس منبع گرمایی عظیمی وجود دارد و به همین دلیل می‌تواند اقیانوس‌های سطح را گرم نگه دارد. یکی از حدس‌های محققان پیش از این درباره قمر تیتانیا این بود که احتمالا به‌علت واپاشی هسته‌ای، گرمای بسیاری در هسته تولید می‌شود. هم‌اکنون نیمی از گرمای سیاره ما ناشی از واپاشی هسته‌ای است که توسط عناصری مثل اورانیوم و توریم ایجاد خواهد شد.
پیش از این‌که نتایج این مطالعه منتشر شود، دانشمندان بر این باور بودند که اقمار بزرگ اورانوس برای انتشار گرما و جلوگیری از یخ زدن اقیانوس‌های زیرزمینی خود کوچک خلق شده‌اند، ولی حالا این فرضیه خدشه‌دار شده است. البته این‌که آنها فکر می‌کردند قمرها کوچک هستند دلیل دیگری نیز داشت و آن این‌که گرمای حاصل از کشش گرانشی منبع کوچکی بود.
اگر مشتری و زحل را در نظر بگیریم، اقمار آنها به‌واسطه پدیده‌ای به‌نام گرمایش جزر و مدی گرم می‌شوند که باعث کشش بین دو قطب مخالف خواهد شد و تا جایی ادامه می‌یابد که به یکدیگر فشار آورده و گرم شوند. به‌گفته عضو آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا، هنگامی که صحبت از اجرام کوچک مانند قمرها و سیارات کوتوله به میان می‌آید، می‌بینیم که دانشمندان سیاره شناسی بیشتر شواهدی را مبنی بر وجود اقیانوس‌ها در چندین مکان غیر محتمل مثل سیارات کوتوله و پلوتون و قمر سیاره زحل پیدا کرده‌اند. وی اضافه می‌کند:
مکانیسم‌هایی وجود دارند که ما آنها را به‌طور کامل درک نمی‌کنیم. مقاله جدید ما بررسی می‌کند که آنها چه چیزی می‌توانند باشند و چگونه به بسیاری از اجرام منظومه شمسی مرتبط هستند که شاید سرشار از آب باشند، اما گرمای داخلی محدودی دارند.
کاوش درباره ترکیب مواد موجود در اقیانوس‌ها می‌تواند به پژوهشگران کمک کند تا در خصوص آنها اطلاعات تازه‌ای کسب کنند. این مواد احتمالا در سطوح یخی قمرها نیز یافت شود. برای مثال می‌توان به قمر آریل به‌عنوان یکی از اقمار اورانوس اشاره کرد که مواد آن از آتشفشان اخیر تشکیل شده است.
میراندا نیز قمر دیگری است که یافته‌های اخیر ثابت می‌کنند پتانسیل آن را دارد تا گرمای کافی برای حفظ اقیانوس داشته باشد. بر اساس مدل‌سازی رایانه‌ای دانشمندان دریافتند که میراندا نمی‌تواند گرمای خود را برای مدت طولانی نگاه دارد و آن را خیلی زود از دست می‌دهد و در حال حاضر نیز یخ زده است.
دانستن این‌که زیر و روی قمرهای اورانوس چه چیزی نهفته شده از اهمیت بالایی برخوردار است، چرا که باعث می‌شود محققان بدانند با چه چیزی طرف هستند و برای رویارویی با آن باید چه کنند. به‌گفته یکی از اعضای پروژه مذکور، باید مدل‌های جدیدی را برای فرضیه‌های متفاوت در مورد منشأ قمرها ارائه دهیم تا برنامه‌ریزی را برای رصدهای آینده هدایت کنیم.
